Τα σχολεία ανοίγουν. Τα παιδιά θρηνούν το καλοκαίρι που φεύγει και την ξεγνοιασιά που χάνεται και οι γονείς ετοιμάζονται για έναν ακόμη μαραθώνιο μεταξύ σχολείου, απογευματινών μαθημάτων και άλλων δραστηριοτήτων. Ξένες γλώσσες, μουσική, ζωγραφική, αθλητισμός, χορός, ηλεκτρονικοί υπολογιστές, θέατρο, ενίσχυση των μαθημάτων του σχολείου, προετοιμασία για εισαγωγή σε πανεπιστήμια και πάει λέγοντας. Η λίστα με τα ιδιαίτερα μεγαλώνει και οι γονείς πρέπει εγκαίρως να εξασφαλίσουν θέσεις για τα παιδιά τους και αντοχές για τους ιδίους.
Θα χρησιμεύσουν σε κάτι όλες αυτές οι δεξιότητες που προσπαθούμε εναγωνίως να αποκτήσουν τα παιδιά μας; Κάποιες από αυτές ενδεχομένως ναι. Για παράδειγμα, η ενασχόληση με τον αθλητισμό θα ενισχύσει την αυτοπεποίθησή τους και θα τα βοηθήσει να αποκτήσουν μια καλή σχέση με την άσκηση. Θεωρητικά μιλούμε πάντα, γιατί η πραγματικότητα αποδεικνύεται πολύ διαφορετική. Αρκετά παιδιά που αθλούνταν, μεγαλώνοντας δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με τη γυμναστική. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλες δραστηριότητες. Πόσα παιδιά απέκτησαν πτυχίο στο πιάνο και μετά πάνε χρόνια να ακουμπήσουν σε πλήκτρα; Πόσα παιδιά έλιωσαν τις πουέντ τους στο μπαλέτο και μετά δεν παρακολούθησαν ποτέ ούτε μια παράσταση στη ζωή τους;
Η γνώση είναι κάτι όμορφο. Όμως όλα αυτά τα επιπλέον μαθήματα που φορτώνουμε τα παιδιά, ίσως καν να μην ανταποκρίνονται στις ανάγκες τους, αλλά να αντανακλούν απωθημένα δικά μας. Ο Κώστας που ήθελε να σπουδάσει μουσική, αλλά βρήκε δουλειά στην τράπεζα, στέλνει τον γιο του να μάθει κιθάρα. Η Ελένη που ονειρευόταν να σπουδάσει χορό και έγινε νηπιαγωγός έβαλε υποχρεωτικά την κόρη της σε μαθήματα μπαλέτου. Ο Νίκος που πάντα ήθελε να μιλά με ευχέρεια ξένες γλώσσες και έμεινε μόνο με τα αγγλικά έγραψε τα παιδιά του σε γαλλικά, γερμανικά και ρωσικά. Φορτώνουμε τα όνειρά μας και τις επιθυμίες μας στις πλάτες των παιδιών μας χωρίς να είμαστε σίγουροι αν μπορούν και αν θέλουν να τα σηκώσουν.
Υπάρχει ακόμη ένας λόγος γι’ αυτόν τον μαραθώνιο δραστηριοτήτων. Οι γονείς δεν ικανοποιούνται με τίποτα λιγότερο από το να έχουν τα τέλεια παιδιά που σαρώνουν στους διαγωνισμούς και έρχονται πρώτα παντού. Όμως το κυνήγι του τέλειου παιδιού δεν θα φέρει απαραίτητα και την επιτυχία. Πετυχημένοι είναι οι άνθρωποι που είναι ευτυχισμένοι επειδή βρήκαν τον δρόμο τους. Και πέτυχαν επειδή καταπιάστηκαν με κάτι που αγαπούν, άρα είναι δημιουργικοί, και όχι επειδή γέμισαν τους τοίχους τους διπλώματα και τρόπαια.
Ο Καναδός δηµοσιογράφος Καρλ Ονορέ, συγγραφέας του µπεστ σέλερ «Το µανιφέστο της χαρούµενης παιδικής ηλικίας», θα γελούσε βλέποντάς μας να αγωνιζόμαστε να βαδίσουμε τον δρόμο που οδηγεί στην παιδική τελειότητα. Και θα μας έλεγε να αφήσουμε τα παιδιά να βαρεθούν έστω και για λίγες στιγμές και να μην προσπαθούμε να γεμίσουμε κάθε δευτερόλεπτο της ζωής τους με χρήσιμες και ωφέλιμες δραστηριότητες. Τα παιδιά δεν χρειάζεται να είναι απασχολημένα συνεχώς. Λίγη βαριεστημάρα, που θα τα σπρώξει να χρησιμοποιήσουν τη φαντασία τους για να βρουν τρόπους να περάσουν όμορφα, θα τους κάνει καλό.
Οι γονείς σπεύδουμε να τα κρατούμε συνεχώς σε εγρήγορση προσφέροντας καινούρια ερεθίσματα ή ψυχαγωγία. Αλλά αυτό είναι λάθος. Ας τους δώσουμε καλύτερα την ευκαιρία να ανακαλύψουν μόνα τους τι θέλουν, πού έχουν κρυμμένα ταλέντα, πώς θα ήθελαν να ξοδέψουν τον χρόνο τους. Ο ρόλος μας ως γονιών είναι να τα προετοιμάσουμε να πάρουν τη θέση τους στην κοινωνία. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν τα αφήσουμε να επιλέξουν μόνα τους τον δρόμο που θα ακολουθήσουν. Η αληθινή δημιουργικότητα δεν θα έρθει μέσω των βαρυφορτωμένων απογευμάτων, που το παιδί δεν έχει ώρα να αναπνεύσει, αυτό είναι βέβαιο.
Ξένια Τούρκη
Πηγή: Ο Φιλελεύθερος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου