Ξύπνημα στις 11, ντύσιμο και πλύσιμο ως τις 11:15, κουλούρι μέσα στο αμάξι, μάθημα στις 11:30…
Όχι, το πρόγραμμα δεν ανήκει σε κάποιο παιδί Γ’ Λυκείου που πέρασε όλο το βράδυ διαβάζοντας, αλλά σε παιδί Στ’ Δημοτικού που πέρασε σχεδόν όλο το βράδυ (μέχρι τις 3 τα χαράματα), βλέποντας τηλεόραση. Μετά από μιάμιση εφιαλτική ώρα που προσπαθείς να σώσεις ό,τι γίνεται από το μάθημα, έρχεται η ερώτηση της μαμάς: “Πώς πήγε;”. Ειλικρινής απορία, χωρίς να σε δουλεύει. Η ίδια μάνα που το έφερε σέρνοντάς το, με κόκκινα μάτια και στόμα ορθάνοιχτο από το χασμουρητά! Και όταν αρχίζεις να εξηγείς ότι δεν έχει νόημα να γίνεται μάθημα κάτω από αυτές τις συνθήκες, γυρίζει και σου λέει το καταπληκτικό: “Η τηλεόραση φταίει που έχει μέχρι αργά πρόγραμμα”.
Όχι, δεν φταίει η τηλεόραση. Εμείς φταίμε. Οι μεγάλοι. Που δεν βάζουμε ένα πρόγραμμα. Που δεν την κλείνουμε. Και πρέπει να το καταλάβουμε για να αλλάξουμε πριν να είναι πολύ αργά…
Ιωάννα Αγγέλου
Ειδική Παιδαγωγός - Νηπιαγωγός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου