Μια ειλικρινής συζήτηση με τους αναγνώστες του ADDitude σχετικά με το πώς αισθάνονται για τη Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητα.
Ρωτήσαμε τους αναγνώστες του ADDitude «Πώς είναι να έχει κανείς ΔΕΠΥ»; Διαβάστε τις απαντήσεις που μας έδωσαν.
«Είναι σαν να χρειάζομαι ένα κουμπί off για τον εγκέφαλό μου. Όταν προσπαθώ να εξηγήσω στους άλλους ότι κάποιες από τις συμπεριφορές μου οφείλονται στη ΔΕΠΥ, λένε ότι απλώς βρίσκω μια δικαιολογία», Bee, Φλόριντα.
«Όλοι πιστεύουν ότι κάνω χαζά πράγματα επίτηδες. Οι φίλοι μου μου λένε ότι όλοι έχουν Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής. Μερικές φορές νιώθω απλά ηλίθια», Angie, Μεξικό.
«Φανταστείτε ότι μπουσουλάς στα γόνατά σου όλη σου τη ζωή, ενώ οι άλλοι γύρω σου περπατούν στα δυο τους πόδια. Αναγνωρίζεις ότι είσαι διαφορετικός και ότι θα έπρεπε μα περπατάς όπως οι άλλοι, αλλά δεν μπορείς, δεν βρίσκεις την ισορροπία σου όταν στέκεσαι στα δυο σου πόδια», Ashley, Οχάιο.
«Τρελό, απογοητευτικό και μερικές φορές το πιο αστείο πράγμα μόλις μάθεις να γελάς με τον εαυτό σου. Και όλοι χρειάζεται να το κάνουμε» Amy, Οχάιο.
«Είναι σαν να παρακολουθείς μια παρουσίαση στο Powerpoint που δεν σταματά. Λέω σε κάποιον κάτι και στη μέση της πρότασης όλα μαυρίζουν. Είναι πολύ ενοχλητικό (και σε κάνει να ντρέπεσαι0 όταν πρέπει να ρωτήσεις τον συνομιλητή σου τι έλεγες πριν. Οι άνθρωποι με κοιτάζουν και συχνά σκέφτονται ΄τα φώτα είναι ανοιχτά, αλλά προφανώς κανείς δεν είναι στο σπίτι’», Άντζελα, Ιντιάνα.
«Το να έχεις ΔΕΠΥ δεν το νιώθεις σαν κάτι. Σε αντίθεση με τα σωματικά προβλήματα πχ ένα σπασμένο οστό, η ΔΕΠΥ δεν φαίνεται. Οι άνθρωποι είναι συμπονετικοί όταν πονάς. Το να προσπαθήσεις να εξηγήσεις την ΔΕΠΥ χωρίς να φαίνεται ότι προσπαθείς να δικαιολογηθείς είναι δύσκολο. Ίσως αν κάποιος δημιουργούσε έναν νάρθηκα για το ΔΕΠΥ, οι άνθρωποι ίσως έδειχναν περισσότερη συμπάθεια/συμπόνια για όσους έχουν αυτή την κατάσταση» Αν, Τενεσσί.
«Κάθε μέρα είναι μια πάλη, αλλά κάνεις το καλύτερο που μπορείς. Τα φάρμακα βοηθάνε, αλλά δεν είναι μια θαυματουργή θεραπεία. Παίρνεις όσα λένε οι άλλοι κυριολεκτικά”. Argelia, Γεωργία.
«Είναι σαν να ταξιδεύεις μέσα σε πυκνή ομίχλη σε έναν σκοτεινό δρόμο, προσπαθώντας να πας εκεί που ξέρεις ότι πρέπει να είσαι. Το πρόβλημα είναι ότι έχασες τις οδηγίες και δεν έχεις GPS για να σε οδηγεί- και στο βάθος το ραδιόφωνο παίζει δυνατά τραγούδια που αλλάζουν», Απρίλ, Τέξας.
«Είναι σαν να υπάρχει πάντα θόρυβος στο κεφάλι μου – ένα συνεχές βούισμα από το οποίο δεν μπορώ να βγάλω άκρη. Σε παραλύει και είναι εκνευριστικό» ένας αναγνώστης του ADDitude.
«Σαν να πνίγομαι σε μια δίνη των πραγμάτων που πρέπει να γίνουν, αλλά ποτέ δεν τα τελειώνω. Είναι ένα συνεχές συναίσθημα ματαιοπονίας», Λίντα, Φλόριντα.
«Το να έχεις ΔΕΠΥ είναι σαν να έχεις μια συζήτηση με τον εαυτό σου που δεν σταματά ποτέ» Κριστίνα, Τέξας.
«Είναι σαν να είσαι εκτός ισορροπίας, έξω από το κέντρο βάρους, όπως όταν ο υπολογιστής αποθηκεύει προσωρινά ένα βίντεο και που παίρνει πολλή ώρα για να το φορτώσει και να το παίξει χωρίς να κάνει όλα αυτά τα σταματήματα», Ντέμπι, Αριζόνα.
«Δεν είναι εύκολο να έχεις έναν 18χρονο εγκέφαλο σε ένα σώμα 60χρονης», Νταϊάνα, Φλόριντα.
Απόδοση του άρθρου "What Does It Feel Like to Have ADHD?"
Ιωάννα Αγγέλου
Ειδική Παιδαγωγός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου