Τη βασανισμένη ιστορία του Όλιβερ Τουίστ, που από βρέφος κακόπεφτε στα χέρια άκαρδων παιδονόμων και που μεγάλωσε σαν τρωγλοδύτης σε σκληρά άσυλα και τυραννικά οικοτροφεία απόρων, θυμίζει μια έρευνα που διεξάγεται τώρα στη Βρετανία. Και όπου αποκαλύπτεται, ότι διάφορα οικοτροφεία στη βόρεια Ιρλανδία λειτουργούσαν σε συνθήκες που μόνον ο Ντίκενς μπορεί να περιγράψει.
Δημοσιεύματα στην "Guardian" αλλά και στην "Belfast Telegraph" σημειώνουν, ότι έχει ξεκινήσει μια μεγάλη έρευνα για τις συνθήκες λειτουργίας 13 οικοτροφείων στη βόρεια Ιρλανδία, στην περίοδο 1922-1995. Η ιστορία ξεκίνησε από μια καταγγελία πρώην οικοτρόφου, ενώ στη διάρκεια της έρευνας 434 άνθρωποι ζήτησαν να καταθέσουν τη μαρτυρία τους.
Στις «αδελφές της Ναζαρέτ» οι καλόγριες «χτυπούσαν και κλωτσούσαν τα παιδιά», τα «έντυναν με κουρέλια» και τα έβαζαν «αλυσοδεμένα να σφουγγαρίζουν τα πατώματα». Η συμπεριφορά των καλογραιών ήταν «ψυχωτική» καταγγέλλεται, καθώς η κακοποίηση των παιδιών ήταν στην ημερήσια διάταξη – όπως και η παρότρυνση προς τα μεγαλύτερα παιδιά να δέρνουν τα μικρότερα. «Μια φορά με έδειραν οι μεγαλύτεροί μου τόσο πολύ, που νόμιζα πως πέθαινα. Ήταν βασανιστήριο για μένα, να ζήσω άλλη μια μέρα» κατήγγειλε ένας άλλος μάρτυρας.
Μέλος της επιτροπής που διεξάγει την έρευνα ανέφερε σχετικά, πως κατά τις μαρτυρίες, υπήρξαν περιπτώσεις όπου «τα παιδιά εξαναγκάζονταν να φάνε τους εμετούς τους, σαν τιμωρία γιατί αρρώστησαν». Σύμφωνα με πολλές καταθέσεις εξάλλου, «οι καλόγριες χτυπούσαν τα παιδιά με ξύλα, ζώνες, τους πέταγαν ακόμη και βραστήρες».
Σύμφωνα με μια μαρτυρία (ΒΒC) ένας 65χρονος σήμερα θυμάται, πως «τα βράδια παρέμενε στο κρεβάτι του μουσκεμένος στα ούρα του για να αποφύγει τη σεξουαλική κακοποίηση» και δηλώνει πως κανείς δεν του είχε πει ότι στο ίδιο οικοτροφείο είχε αδέλφια. Ο ίδιος είχε δει ένα 8χρονο αγόρι να κακοποιείται σεξουαλικά κι ένα 10χρονο να βιάζεται κι ότι τον χτύπησαν στο κεφάλι με μια χαλύβδινη κουτάλα.
Όταν έφυγε απ΄ το οικοτροφείο εξομολογήθηκε σε έναν ιερέα τα βασανιστήρια του ασύλου κι εκείνος του είπε «να μη μιλήσει ποτέ γι΄ αυτά. Πρέπει να καταλάβεις» του υπέδειξε, «ότι εσύ και τα άλλα ορφανά είστε μπάσταρδα. Είστε το προϊόν μιας διαβολικής και σατανικής σχέσης. Ποτέ δεν θα έχετε τύχη. Εκείνη τη μέρα εγκατέλειψα την Καθολική Εκκλησία» είπε.
Συνεχίζοντας τη μαρτυρία του κατέθεσε πως «περίμενα 65 χρόνια για να μιλήσω. Μεγάλωνα με τις Αδελφές της Ναζαρέτ σαν να μεγάλωνα με τους Ταλιμπάν. Τέτοιος ήταν ο σαδισμός τους, η εμπάθειά τους, ο φονταμενταλισμός τους, η έλλειψη κάθε αξιοπρέπειας απέναντι σε μικρά και αβοήθητα αγόρια. Μερικές φορές είχα αποδράσει, αλλά με ξανάφερναν πίσω. Μια καλόγρια μου είχε πει: «καλώς ορίσατε, Μεγαλειότατε» και ξανάρχισε να με χτυπά».
Ένας άλλος που μεταφέρθηκε από την Ternmonbacca στο Salthill, ρωτήθηκε ποιο ήταν καλύτερο. «Και τα δύο ήταν κόλαση» λέει, «ποιο ήταν καλύτερο; Το ένα ήταν το Άουσβιτς και το άλλο η Τρεμπλίνκα».
«Ποτέ δεν έχω ακούσει παιδιά να κλαίνε έτσι» σημειώνει κάποιος άλλος στη μαρτυρία του. «Ήταν ένας θρήνος απελπισίας, που ακόμη με στοιχειώνει, ήταν μια κραυγή απόγνωσης».
(Πόσους κρυμμένους σκελετούς έχουν τελικά στα ντουλάπια τους οι ευρωπαϊκές κοινωνίες. Πόσες δυστυχίες κρύφτηκαν κάτω απ΄ το χαλί της θρησκευτικής ευσέβειας και της μικροαστικής ευπρέπειας. Πόσες κατεστραμμένες ζωές σμιλεύτηκαν σε κολαστήρια που κατ΄ ευφημισμό έφεραν τον τίτλο του «ξενώνα». Ποια Πολιτεία μπορεί τελικά να επιστρέψει τη ζωή σ΄ αυτούς τους ανθρώπους, που κακοποιήθηκαν απ’ τους εντεταλμένους φορείς της Πολιτείας; Αχ, Ντίκενς, ρεπορτάζ έκανες…)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου