Το μεσημέρι του Σάββατου πήρα ένα από τα πιο συγκινητικά μαθήματα ζωής που μου έτυχαν τα τελευταία χρόνια. Στη σκηνή του TEDx Θεσσαλονίκη, που φημίζεται για το inspiration (την έμπνευση που προκαλούν οι ομιλίες του) και φέτος σε γενικές γραμμές δεν το πολυκατάφερε με κάποιες ομιλίες, ανέβηκε ένας πιτσιρικάς δάσκαλος και διευθυντής σε ένα σχολείο ενός ορεινού σχολείου της Κρήτης. Φαινομενικά και έχοντας στο πρόγραμμα ονόματα βαριά που διαπρέπουν στα πέρατα του κόσμου, με σπουδές και περγαμηνές, το άγνωστο όνομα ενός δασκαλάκου που τέλειωσε το ελληνικό πανεπιστήμιο και περνά τις μέρες του σε μια ορεινή κοινότητα ενός νησιού σε πολλούς δεν έμοιαζε να λέει και πολλά.
Ένας από τους βασικούς λόγους που θέλησα να παρακολουθήσω την ομιλία του ήταν τα διαρκή παράπονα των παιδιών μου, που φοιτούν στο Γυμνάσιο και το Λύκειο, το ένα μάλιστα Πειραματικό, για μια χρονιά σχεδόν χαμένη, για μια χρονιά με αδιάφορους δασκάλους, αμέτρητες κενές ώρες, ανούσιους περιπάτους στο Ποσειδώνιο, παντελή έλλειψη έμπνευσης. Μια παιδεία τραγική.
Όταν ο Άγγελος Πατσιάς ανέβηκε στη σκηνή φανερά τρακαρισμένος και άρχισε να ξετυλίγει το γοητευτικό παραμύθι του θαύματος που συντελείται στο Φουρφουρά, για πρώτη φορά σε ομιλία τα τελευταία χρόνια μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια. Αν και ο λόγος του ήταν εξαιρετικά χιουμοριστικός, όσα έλεγε ήταν ανέλπιστα αισιόδοξα και οι εικόνες που μας έδειχνε μιλούσαν από μόνες τους, εμένα με χτύπησε κατακούτελα ένα κύμα τρομακτικής συγκίνησης.
Ο σεμνός δάσκαλος περιέγραψε ένα σχολείο που όλοι θα θέλαμε να δούμε τα παιδιά μας να φοιτούν. Ένα σχολείο της Φύσης και των Χρωμάτων, που τα παιδιά καλλιεργούν κήπους, παίζουν θέατρο, έχουν θερμοκήπιο, blog και web tv, τραγουδάνε και χορεύουν, μαθαίνουν γαλλικά μέσω skype και κυρίως λατρεύουν το δάσκαλο τους και δε βλέπουν την ώρα να ξυπνήσουν για να πάνε σχολείο. Και ένα χωριό που κατάλαβε την ευλογία που του έτυχε και αγκάλιασε ομαδικά την προσπάθεια του πιο όμορφου σχολείου στη χώρα που είναι αυτοσυντηρούμενο και βγάζει τα έξοδα του από τις καλλιέργειες.
Τα παιδιά στα βίντεο που είδαμε αλλά και αυτά που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο κοιτάζουν το δάσκαλο στα μάτια με λατρεία, μοιάζουν να αντιλαμβάνονται απόλυτα την τύχη τους.
Ο φύλακας Άγγελος και όσα μας είπε για τη δουλειά που κάνει στην Κρήτη ήταν το μεγαλύτερο μάθημα ζωής που πήρα τον τελευταίο καιρό. Ήταν η πιο ουσιαστική έκφραση της φράσης του φετινού Ted ‘’ το κουράγιο να δημιουργείς’’ και η μεγαλύτερη απόδειξη πως στη ζωή η λέξη δεν γίνεται αφορά μόνο στους δειλούς και βολεμένους.
Η ομιλία του θα έπρεπε για μένα να διδάσκεται στις πανεπιστημιακές σχολές και να παίζεται υποχρεωτικά σε όλα τα σχολεία της χώρας. Είναι το απόλυτο παράδειγμα του τι σημαίνει δεν μένω στη διαπίστωση και την αγανάκτηση αλλά βρίσκω τους τρόπους να πάω τα πράγματα παρακάτω. Ο Άγγελος και προς τιμή του δεν μας μίλησε στιγμή για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε. Και που βέβαια είμαι σίγουρος θα ήταν χιλιάδες. Μας μίλησε μόνο για το πως τις νίκησε. Και αυτό ήταν το μάθημα ζωής. Ήταν η ελπίδα πως ακόμα και στα πιο βαθιά σκοτάδια η ζωή θριαμβεύει. Αρκεί να το πιστέψεις.
Ένας από τους βασικούς λόγους που θέλησα να παρακολουθήσω την ομιλία του ήταν τα διαρκή παράπονα των παιδιών μου, που φοιτούν στο Γυμνάσιο και το Λύκειο, το ένα μάλιστα Πειραματικό, για μια χρονιά σχεδόν χαμένη, για μια χρονιά με αδιάφορους δασκάλους, αμέτρητες κενές ώρες, ανούσιους περιπάτους στο Ποσειδώνιο, παντελή έλλειψη έμπνευσης. Μια παιδεία τραγική.
Όταν ο Άγγελος Πατσιάς ανέβηκε στη σκηνή φανερά τρακαρισμένος και άρχισε να ξετυλίγει το γοητευτικό παραμύθι του θαύματος που συντελείται στο Φουρφουρά, για πρώτη φορά σε ομιλία τα τελευταία χρόνια μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια. Αν και ο λόγος του ήταν εξαιρετικά χιουμοριστικός, όσα έλεγε ήταν ανέλπιστα αισιόδοξα και οι εικόνες που μας έδειχνε μιλούσαν από μόνες τους, εμένα με χτύπησε κατακούτελα ένα κύμα τρομακτικής συγκίνησης.
Ο σεμνός δάσκαλος περιέγραψε ένα σχολείο που όλοι θα θέλαμε να δούμε τα παιδιά μας να φοιτούν. Ένα σχολείο της Φύσης και των Χρωμάτων, που τα παιδιά καλλιεργούν κήπους, παίζουν θέατρο, έχουν θερμοκήπιο, blog και web tv, τραγουδάνε και χορεύουν, μαθαίνουν γαλλικά μέσω skype και κυρίως λατρεύουν το δάσκαλο τους και δε βλέπουν την ώρα να ξυπνήσουν για να πάνε σχολείο. Και ένα χωριό που κατάλαβε την ευλογία που του έτυχε και αγκάλιασε ομαδικά την προσπάθεια του πιο όμορφου σχολείου στη χώρα που είναι αυτοσυντηρούμενο και βγάζει τα έξοδα του από τις καλλιέργειες.
Τα παιδιά στα βίντεο που είδαμε αλλά και αυτά που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο κοιτάζουν το δάσκαλο στα μάτια με λατρεία, μοιάζουν να αντιλαμβάνονται απόλυτα την τύχη τους.
Ο φύλακας Άγγελος και όσα μας είπε για τη δουλειά που κάνει στην Κρήτη ήταν το μεγαλύτερο μάθημα ζωής που πήρα τον τελευταίο καιρό. Ήταν η πιο ουσιαστική έκφραση της φράσης του φετινού Ted ‘’ το κουράγιο να δημιουργείς’’ και η μεγαλύτερη απόδειξη πως στη ζωή η λέξη δεν γίνεται αφορά μόνο στους δειλούς και βολεμένους.
Η ομιλία του θα έπρεπε για μένα να διδάσκεται στις πανεπιστημιακές σχολές και να παίζεται υποχρεωτικά σε όλα τα σχολεία της χώρας. Είναι το απόλυτο παράδειγμα του τι σημαίνει δεν μένω στη διαπίστωση και την αγανάκτηση αλλά βρίσκω τους τρόπους να πάω τα πράγματα παρακάτω. Ο Άγγελος και προς τιμή του δεν μας μίλησε στιγμή για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε. Και που βέβαια είμαι σίγουρος θα ήταν χιλιάδες. Μας μίλησε μόνο για το πως τις νίκησε. Και αυτό ήταν το μάθημα ζωής. Ήταν η ελπίδα πως ακόμα και στα πιο βαθιά σκοτάδια η ζωή θριαμβεύει. Αρκεί να το πιστέψεις.
Πηγή: parallaximag
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου