Τι έκρυβε η βαλίτσα

της Ρέας Βιτάλη (όπως δημοσιεύτηκε στο protagon)
Mα πόσο χρονών νάτανε; Τριών, τεσσάρων; Κάπου εκεί ανάμεσα. Κάποια ζημιά έκανε, για κάτι τη μάλωσα και εκείνη μου είπε «τότε θα φύγω από το σπίτι!». Άκου «θα φύγω»! Μια σταλιά άνθρωπος! Στην αρχή κώλωσα και μετά είπα «να φύγεις!». Απολύτως βέβαιη, ότι η επανάσταση της, θα τελείωνε εκεί…Αμ δε! Την άκουγα ν΄ανοίγει την ντουλάπα της, μετά το φερμουάρ της μικρής βαλίτσας της και μετά να κατεβαίνει όροφο…Δεν είναι δυνατόν! Έτρεξα στα νύχια, σαν άτεχνη μπαλαρίνα της συμφοράς, να κατασκοπεύσω. Άνοιξε την κεντρική πόρτα…Δεν μπορεί!

Προχώρησε στον κήπο…Από πίσω εγώ ως σκιά…Τι κάνω τώρα Παναγίτσα μου; Πώς ν΄αντιδράσω η έρμη μάνα; Κατέβηκε τα σκαλιά σέρνοντας τη βαριά βαλίτσα…Από πίσω από το δέντρο εγώ, (my name is Bond, Rea Bond) ενώ η καρδιά μου χτύπαγε…Άφησα το ένστικτο να λειτουργήσει (πάγια τακτική στα δύσκολα)… Πρέπει να βρεθεί αντιμέτωπη με την απόφασή της, έλεγα μέσα μου, γιατί διαφορετικά θα καταφεύγει σε –εγώ φεύγω- μόνιμα αλλά μια άλλη φωνή έλεγε «μα είναι μικρό κοριτσάκι»…Κατέβηκε και τα τελευταία σκαλιά, έφτασε στο μεγάλο κεφαλόσκαλο. Θεούλη μου! Ο δρόμος μπροστά μας…Στάθηκε στη σιδερένια πόρτα, την κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω. Μετά ακούμπησε το βαλιτσάκι κάτω, κάθισε σ΄ένα σκαλοπάτι και άρχισε τα κλάματα. Περίμενα να περάσουν λίγα λεπτά που μου φάνηκαν αιώνας, κατέβηκα αργά και ψύχραιμα (η ψυχούλα μου το ήξερε) και της άπλωσα το χέρι μου. Κουβέντα δεν βγάλαμε και οι δύο. Κιχ!! Μετά αγκαλιά ανεβήκαμε στο σπίτι.

Άφησε την βαλίτσα σε μια άκρη και συνέχισε το παιχνίδι της με τις κούκλες. Το βράδυ που άνοιξα τη βαλίτσα της είδα τέσσερα ζευγάρια παπούτσια μέσα. Παντοφλίτσες ροζ με καρδιές, παπούτσι καθημερινό, γαλότσες για βροχή και παπούτσι βραδινό μέσα στην παγιέτα…Το Λιλάκι μου είχε προβλέψει για όλα… Αλλά! Δεν ήξερε ότι για να φύγει κανείς δεν χρειάζεται παπούτσια αλλά ψυχή.

Η άλλη σκηνή εξελίχθηκε στο Λονδίνο. Αρχή σπουδών. Αρκετές μέρες τρέχαμε σαν τρελές να ετοιμάσουμε το καινούργιο της σπίτι. Το τελευταίο βράδυ λοιπόν, πριν φύγω για Ελλάδα και την αφήσω, αποφασίσαμε να μείνουμε χώρια…Ίσως για εξοικείωση. Εγώ στο ξενοδοχείο, εκείνη στο σπίτι της…Τι περίεργα μου ακούστηκε εκείνο το σπίτι «της» την πρώτη φορά…

Χαιρετηθήκαμε, καληνυχτιστήκαμε, έπεσα στο κρεβάτι. Που να με πάρει ο ύπνος! Γύριζα δεξιά, αριστερά, ξεφύσαγα…Νέο κεφάλαιο στη ζωή μας σκεφτόμουν…Δεν είχα καμία ανησυχία που θα έμενε μόνη της, ήμουν απόλυτα γαλήνια… Πάντα με τιμούσε μ΄αυτό τον τρόπο η σχέση μας με τα παιδιά μας…Αλλά θα μου έλειπε…Πολύ! Σηκώθηκα….3.30 το βράδυ. Βγήκα στους δρόμους. Ούτε που μ΄ένοιαζε, ούτε που φοβόμουν… Περπάταγα σαν τη Λάσκαρη στην ταινία κατήφορος (εντάξει… Άλλες αναλογίες! Λέμε και από καμία μαλακία...). Έφτασα στην πολυκατοικία της. Με νεύμα χαιρέτησα τον ξαφνιασμένο θυρωρό. Χτύπησα το κουδούνι της. Άνοιξε! Της χαμογέλασα….4 η ώρα το πρωί! Μου χαμογέλασε κι αυτή. Έπεσα στο κρεβάτι της, την πήρα αγκαλιά…Και κοιμηθήκαμε…Η στιγμή που περνά και χάνεται…

Tην άλλη μέρα όταν ήρθε ο ταξιτζής να με πάρει για το αεροδρόμιο…Κλάματα και γέλια για τα κλάματα και δώστου γέλια και κλάματα…Έκλεισε η πόρτα, την κοίταξα πίσω από το τζάμι…Η στιγμή. «Greek mother» είπα κοφτά στον ταξιτζή Και μα τω Δία…Νομίζω κατάλαβε και δεν έβγαλε λέξη!

Σήμερα έχει η κόρη μου γενέθλια…26 και από του χρόνου μόνιμα 25 όπως μου δήλωσε… Θέλω να της κάνω ένα δώρο…Λέω λοιπόν να της γράψω κάτι. Να το λάβει εκεί που θα είναι. Διάλεξα δυο στιγμές μας…Πολύτιμες! Και για φαντάσου… Τόσο που μιλήσαμε και οι δυο μας στη ζωή, τόσα σημειώματα που ανταλλάξαμε μεταξύ μας, τόση ευκολία που έχουμε στο να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας με λέξεις…Διάλεξα δυο στιγμές μας βουβές. Δυο μικρούς αποχωρισμούς…Ίσως γιατί μας έμαθαν πως για να περπατήσει κανείς το δικό του δρόμο, το μόνο που δεν χρειάζεται είναι παπούτσια…Και ότι οι σχέσεις, αυτών που αγαπιούνται, λογίζονται πετυχημένες όταν μάθουν να λογαριάζουν σωστά τις αποστάσεις…Το παλεύω καρδούλα μου! Να ζήσεις !