Παραθέτουμε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τον ρόλο των ιστολογίων (Βlogs) στην βελτίωση της γραπτής ικανότητας μαθητών με Μαθησιακές Δυσκολίες.
Το blogging ως λύση στις μαθησιακές δυσκολίες ;
Νέα έρευνα αποδεικνύει ότι περίπου το 50% των μαθητών βρίσκουν το γράψιμο ανιαρό. Η λύση όπως αποκαλύπτει η Hilary Wilce, είναι να τους αφήσουμε να χρησιμοποιήσουν την ψηφιακή τεχνολογία.
Σύμφωνα με όλες αυτές τις πληροφορίες, οι Daniel Moseley και Rahil Thobhani, θα έπρεπε να μισούν το γράψιμο. Εκπαιδευτική έρευνα δείχνει ότι πολλοί Βρετανοί μαθητές παλεύουν με αυτή τη βασική ικανότητα, και πως τα αγόρια του γυμνασίου από τις φτωχότερες γειτονιές της πόλης βρίσκονται ανάμεσα σ’ αυτά που δυσκολεύονται περισσότερο.
Όμως αυτά τα δύο 11χρονα παιδιά κάθονται στη σχολική βιβλιοθήκη συνομιλώντας με πάθος για την φαντασία τους που αφήνουν να τρέχει, και πώς μπορείς να χρησιμοποιήσεις το μυστήριο και τον διάλογο να δημιουργήσουν μια καλή ιστορία.
« Συνήθιζα να σκέφτομαι πως το γράψιμο ήταν βαρετό. Τώρα όμως μου αρέσει και αισθάνομαι αυτοπεποίθηση για αυτό και πιστεύω πως είμαι καλός σ’ αυτό», αναφέρει ο Daniel.
« Κάναμε πολλά στο δημοτικό, όμως εδώ έχουμε κάνει ακόμη περισσότερα,» αναφέρει ο Rahil. « Έχουμε μάθει πως να χρησιμοποιούμε περισσότερο φιλόδοξες λέξεις και πράγματα σαν αυτά».
Ποιό είναι λοιπόν το μεγάλο μυστικό που ωθεί τα αγόρια στο γράψιμο;
«Η τεχνολογία», αναφέρει η Bev Humphrey, η καινοτόμος και δραστήρια σχολική βιβλιοθηκάριος. «Τα αγόρια εδώ έχουν περισσότερη τεχνολογία στα κινητά τους τηλέφωνα από αυτή που θα αντέχαμε οικονομικά να αγοράσουμε γι’ αυτά στο σχολείο. Δεν ξεχωρίζουν την τεχνολογία από την πραγματικότητα: τη βλέπουν σαν κομμάτι όλων όσων κάνουν, και έτσι δεν μπορούμε να τους τα στερήσουμε και να τους υποχρεώσουμε να καθίσουν με ένα μολύβι και ένα κομμάτι χαρτί και να τους υπαγορεύουμε τι να γράψουν».
Η προσέγγισή της επικυρώνεται και από την έρευνα του Ινστιτούτου Εθνικής Παιδείας, η οποία δημοσιεύτηκε σήμερα, και έχει ανακαλύψει ότι περίπου οι μισοί μαθητές ολόκληρου του Ηνωμένου Βασιλείου ισχυρίζονται πως το γράψιμο είναι ‘‘βαρετό’’, η δημιουργία blog και η κοινωνική δικτύωση αυξάνουν σημαντικά τη διάθεσή τους και τους κάνουν περισσότερο σίγουρους για την ικανότητα τους στη γραφή.
Η έρευνα, η οποία εξέτασε την στάση 3.000 παιδιών στην Αγγλία και τη Σκωτία απέναντι στο γράψιμο, κατέληξε ότι το 61% αυτών που έχουν blog και το 56% αυτών που συνδέονται σε ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης πιστεύουν πως είναι καλοί ή πολύ καλοί στο γράψιμο, σε σύγκριση με το 47% μόνο αυτών που δεν έχουν καμία σχέση με το γράψιμο στο διαδίκτυο. Τα παιδιά που ασχολούνται ενεργά με το διαδίκτυο έχουν επίσης την τάση να γράφουν περισσότερο με τον κλασικό τρόπο όπως σύντομες ιστορίες, γράμματα, ημερολόγια ή στίχους τραγουδιών.
Ο Jonathan Douglas, υπεύθυνος του Ινστιτούτου Εθνικής Παιδείας, αναφέρει πως αυτά τα νέα ευρήματα τονίζουν σημαντικούς διαχωρισμούς, ανάμεσα στο πως διδάσκεται ακόμη η γλώσσα στα σχολεία, και πως θα έπρεπε να βελτιωθεί. «Σε αυτή την έρευνα το 12% των μαθητών ισχυρίζεται πως δεν θεωρεί το γράψιμο σαν σημαντική ικανότητα. Αυτό είναι φοβερό. Όμως αυτό δηλώνει ακόμη ότι όσο περισσότερο ενσωματώνουμε τις δραστηριότητες πολυμέσων, τόσο πιο πολύ σχετίζεται η παιδεία μ’ αυτά. Η ψηφιακή εποχή συχνά ασκεί μεγάλη πίεση όμως τα ευρήματα αυτής της αναφοράς δείχνουν ότι οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και τα blogs σχετίζονται με πιο θετική διάθεση για γραφή».
Η Bev Humphrey συμφωνεί. Το σχολείο της είναι το Woolwich Polytechnic, ένα σχολείο αρρένων στο Thamesmead, στο νοτιοανατολικό Λονδίνο, όπου τα αποτελέσματα βελτιώνονται όμως είναι ακόμη κάτω από το εθνικό επίπεδο. Οι φιλοδοξίες των παιδιών τείνουν να είναι μετριοπαθείς και οι ορίζοντες τους χαμηλοί. Πολλά από αυτά ίσως να μην αφήσουν ποτέ το σχετικά απομονωμένο προάστιο της πλευράς του Τάμεση.
Σαν διακηρυγμένη κεφαλή της τεχνολογίας όμως, η ίδια επιτυχημένα αξιοποιεί τεχνολογία αιχμής για να τους παρακινήσει να γράψουν - επεκτείνοντας και την άποψή τους για τον κόσμο στη διαδικασία. Για τα προηγούμενα δύο χρόνια η ίδια «έτρεχε» ένα πρόγραμμα διαδικτυακής γραφής, το μονοπάτι της γραφής, το οποίο συνδέει τους μαθητές ανά τον κόσμο και τους δίνει τη δυνατότητα να γράψουν μαζί ιστορίες. «Πρωτοξεκίνησε σε μια pub» λέει χαρακτηριστικά η ίδια. «Έπινα ένα ποτό με έναν συνάδελφο από το Stockport και είπα πως θα ήταν καλό αν οι μαθητές μας μοιράζονταν με άλλους τη δουλειά τους».
Πλέον 44 σχολεία όπως επίσης και εξ αποστάσεως η Κίνα, η Βραζιλία, η Αυστραλία και οι ΗΠΑ έχουν γίνει μέλη. Συγγραφείς με έργα τους υπό έκδοση ξεκινούν τις ιστορίες τους, έπειτα οι μαθητές από διαφορετικά σχολεία προσθέτουν παραγράφους και τις στέλνουν στο επόμενο σχολείο. Αυτό τον χρόνο, το πρόγραμμα «έτρεξε» για μια εβδομάδα τον Οκτώβριο με 60 από τους 240 μαθητές της χρονιάς αυτής από το Woolwich Polytechnic – με επτά μαθητές να παίρνουν μέρος και να γράφουν ιστορίες στο διαδίκτυο, καθώς επίσης να δημιουργούν ιστορίες με καρτούν και βίντεο.
Επιπλέον, η Bev Humphrey επινόησε ηλεκτρονικά γλωσσικά τεστάκια, χρησιμοποιεί eReaders για να ενθαρρύνει τα αγόρια να διαβάσουν, και συνεχώς ξεθάβει τα δικά της ψηφιακά δίκτυα για ιδέες και έμπνευση. «Το twitter είναι η καλύτερη επαγγελματική εξέλιξη που είχα ποτέ, κατά πολύ καλύτερο από κάποιο σεμινάριο που συμμετείχα!» υποστηρίζει. « Αν έχω κάποιο πρόβλημα μπορώ να γράψω γύρω απ’ αυτό και να πάρω βοήθεια μέσα σε ένα λεπτό.»
Η τεχνολογία είναι επίσης μια μεγάλη κοινωνική δραστηριότητα, τονίζει η ίδια, παρόλο που συχνά αντιμετωπίζεται σαν μικρονοϊκό. Η ίδια έχει χρησιμοποιήσει το Facebook και το Twitter για να πείσει τους εκδότες των παιδιών όπως η Theresa Breslin, o Alan Gibbons και ο Robert Muchamore να πάρουν μέρος στο «μονοπάτι της γραφής», και σαν αποτέλεσμα έχει γίνει ικανή να πάρει μια ομάδα αγοριών στο κέντρο του Λονδίνου για να συναντήσουν τους συγγραφείς – κάτι είναι και αυτό, ο Rahil αναφέρει πανηγυρικά, « μια εμπειρία ζωής».
Όμως το γράψιμο στο διαδίκτυο δεν ενθαρρύνει απλώς τα παιδιά να αγνοήσουν την ορθογραφία και την γραμματική;
«Το θέμα με τα αγόρια είναι πως δεν είναι καθόλου καλοί στη μεταφορά των ικανοτήτων τους», αναφέρει η Bev Humphrey. « Οι ίδιοι στέλνουν συνεχώς μηνύματα ή με τους υπολογιστές τους στο σπίτι, όμως αυτά δεν είναι πράγματα που τα σχετίζουν με το σχολείο. Θεωρούν ότι το σχολείο είναι δουλειά, και δεν μπορούν να το κάνουν. Έτσι λοιπόν κάνοντας πράγματα στο διαδίκτυο τους απελευθερώνει ώστε να χαίρονται το γράψιμο, και αν εμείς μπορούμε να χτίσουμε την αυτοπεποίθηση τους και να τους παροτρύνουμε να γράψουν, οι παράγραφοι και η ορθογραφία θα ακολουθήσουν. Συν τοις άλλοις, μαθαίνουν αυτά τα πράγματα μέσα στην τάξη».
Ο Jonathan Douglas συμφωνεί. «Γνωρίζοντας τι είδος γλώσσας να χρησιμοποιήσω όταν πρόκειται για μια ικανότητα κλειδί, όμως το πιο σημαντικό είναι πως χρειαζόμαστε να αναθεωρήσουμε την γλώσσα για τη νέα γενιά σαν κάτι συναφές και σχετικό με τον καθένα». Τονίζει ότι το 95% των παιδιών χρειάζεται να εκπαιδευτούν λειτουργικά μέχρι το 2020 ώστε να φέρουν το Ηνωμένο Βασίλειο στην πρώτη γραμμή με τις άλλες αναπτυγμένες χώρες.
Η τεχνολογική προσέγγιση έχει ήδη ενστερνιστεί από πολλά σχολεία, παρόλα αυτά ο David Reedy, πρόεδρος της εκπαιδευτικής κοινότητας του Ηνωμένου Βασιλείου, ισχυρίζεται ότι το άγχος των εκπαιδευτικών σχετικά με την τεχνολογία και οι οπισθοδρομικές εθνικές εξετάσεις, μπορούν να εμποδίσουν την πρόοδο « Όμως συμφωνούμε με αυτό που παρουσιάζουν αυτά τα ευρήματα. Πράγματι πρέπει να κοιτάξουμε τι σημαίνει να είσαι εγγράμματος το 2010 και είμαστε φιλικά προσκείμενοι στις εμπειρίες που τα παιδιά έχουν στο σπίτι να τις μεταφέρουν και στο σχολείο».
Όσον αφορά στον Daniel και τον Rahil δεν μπορούν να καταλάβουν για ποιό λόγο επικρατεί τέτοια σύγχυση. «Στα αγόρια αρέσει η τεχνολογία,» αναφέρει ο Daniel, «έτσι και σε εμάς αρέσει να τη χρησιμοποιούμε». Όμως την ίδια στιγμή εμείς γράφουμε. Έτσι λοιπόν είναι σαν να κλέβουμε στην μάθηση καθώς το κάνουμε αυτό.»
«Και είναι σύμφωνα με τον μοντέρνο τρόπο που γράφουν και οι συγγραφείς», τονίζει ο Rahil. «Στον υπολογιστή. Αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργούν».
Σύμφωνα με όλες αυτές τις πληροφορίες, οι Daniel Moseley και Rahil Thobhani, θα έπρεπε να μισούν το γράψιμο. Εκπαιδευτική έρευνα δείχνει ότι πολλοί Βρετανοί μαθητές παλεύουν με αυτή τη βασική ικανότητα, και πως τα αγόρια του γυμνασίου από τις φτωχότερες γειτονιές της πόλης βρίσκονται ανάμεσα σ’ αυτά που δυσκολεύονται περισσότερο.
Όμως αυτά τα δύο 11χρονα παιδιά κάθονται στη σχολική βιβλιοθήκη συνομιλώντας με πάθος για την φαντασία τους που αφήνουν να τρέχει, και πώς μπορείς να χρησιμοποιήσεις το μυστήριο και τον διάλογο να δημιουργήσουν μια καλή ιστορία.
« Συνήθιζα να σκέφτομαι πως το γράψιμο ήταν βαρετό. Τώρα όμως μου αρέσει και αισθάνομαι αυτοπεποίθηση για αυτό και πιστεύω πως είμαι καλός σ’ αυτό», αναφέρει ο Daniel.
« Κάναμε πολλά στο δημοτικό, όμως εδώ έχουμε κάνει ακόμη περισσότερα,» αναφέρει ο Rahil. « Έχουμε μάθει πως να χρησιμοποιούμε περισσότερο φιλόδοξες λέξεις και πράγματα σαν αυτά».
Ποιό είναι λοιπόν το μεγάλο μυστικό που ωθεί τα αγόρια στο γράψιμο;
«Η τεχνολογία», αναφέρει η Bev Humphrey, η καινοτόμος και δραστήρια σχολική βιβλιοθηκάριος. «Τα αγόρια εδώ έχουν περισσότερη τεχνολογία στα κινητά τους τηλέφωνα από αυτή που θα αντέχαμε οικονομικά να αγοράσουμε γι’ αυτά στο σχολείο. Δεν ξεχωρίζουν την τεχνολογία από την πραγματικότητα: τη βλέπουν σαν κομμάτι όλων όσων κάνουν, και έτσι δεν μπορούμε να τους τα στερήσουμε και να τους υποχρεώσουμε να καθίσουν με ένα μολύβι και ένα κομμάτι χαρτί και να τους υπαγορεύουμε τι να γράψουν».
Η προσέγγισή της επικυρώνεται και από την έρευνα του Ινστιτούτου Εθνικής Παιδείας, η οποία δημοσιεύτηκε σήμερα, και έχει ανακαλύψει ότι περίπου οι μισοί μαθητές ολόκληρου του Ηνωμένου Βασιλείου ισχυρίζονται πως το γράψιμο είναι ‘‘βαρετό’’, η δημιουργία blog και η κοινωνική δικτύωση αυξάνουν σημαντικά τη διάθεσή τους και τους κάνουν περισσότερο σίγουρους για την ικανότητα τους στη γραφή.
Η έρευνα, η οποία εξέτασε την στάση 3.000 παιδιών στην Αγγλία και τη Σκωτία απέναντι στο γράψιμο, κατέληξε ότι το 61% αυτών που έχουν blog και το 56% αυτών που συνδέονται σε ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης πιστεύουν πως είναι καλοί ή πολύ καλοί στο γράψιμο, σε σύγκριση με το 47% μόνο αυτών που δεν έχουν καμία σχέση με το γράψιμο στο διαδίκτυο. Τα παιδιά που ασχολούνται ενεργά με το διαδίκτυο έχουν επίσης την τάση να γράφουν περισσότερο με τον κλασικό τρόπο όπως σύντομες ιστορίες, γράμματα, ημερολόγια ή στίχους τραγουδιών.
Ο Jonathan Douglas, υπεύθυνος του Ινστιτούτου Εθνικής Παιδείας, αναφέρει πως αυτά τα νέα ευρήματα τονίζουν σημαντικούς διαχωρισμούς, ανάμεσα στο πως διδάσκεται ακόμη η γλώσσα στα σχολεία, και πως θα έπρεπε να βελτιωθεί. «Σε αυτή την έρευνα το 12% των μαθητών ισχυρίζεται πως δεν θεωρεί το γράψιμο σαν σημαντική ικανότητα. Αυτό είναι φοβερό. Όμως αυτό δηλώνει ακόμη ότι όσο περισσότερο ενσωματώνουμε τις δραστηριότητες πολυμέσων, τόσο πιο πολύ σχετίζεται η παιδεία μ’ αυτά. Η ψηφιακή εποχή συχνά ασκεί μεγάλη πίεση όμως τα ευρήματα αυτής της αναφοράς δείχνουν ότι οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και τα blogs σχετίζονται με πιο θετική διάθεση για γραφή».
Η Bev Humphrey συμφωνεί. Το σχολείο της είναι το Woolwich Polytechnic, ένα σχολείο αρρένων στο Thamesmead, στο νοτιοανατολικό Λονδίνο, όπου τα αποτελέσματα βελτιώνονται όμως είναι ακόμη κάτω από το εθνικό επίπεδο. Οι φιλοδοξίες των παιδιών τείνουν να είναι μετριοπαθείς και οι ορίζοντες τους χαμηλοί. Πολλά από αυτά ίσως να μην αφήσουν ποτέ το σχετικά απομονωμένο προάστιο της πλευράς του Τάμεση.
Σαν διακηρυγμένη κεφαλή της τεχνολογίας όμως, η ίδια επιτυχημένα αξιοποιεί τεχνολογία αιχμής για να τους παρακινήσει να γράψουν - επεκτείνοντας και την άποψή τους για τον κόσμο στη διαδικασία. Για τα προηγούμενα δύο χρόνια η ίδια «έτρεχε» ένα πρόγραμμα διαδικτυακής γραφής, το μονοπάτι της γραφής, το οποίο συνδέει τους μαθητές ανά τον κόσμο και τους δίνει τη δυνατότητα να γράψουν μαζί ιστορίες. «Πρωτοξεκίνησε σε μια pub» λέει χαρακτηριστικά η ίδια. «Έπινα ένα ποτό με έναν συνάδελφο από το Stockport και είπα πως θα ήταν καλό αν οι μαθητές μας μοιράζονταν με άλλους τη δουλειά τους».
Πλέον 44 σχολεία όπως επίσης και εξ αποστάσεως η Κίνα, η Βραζιλία, η Αυστραλία και οι ΗΠΑ έχουν γίνει μέλη. Συγγραφείς με έργα τους υπό έκδοση ξεκινούν τις ιστορίες τους, έπειτα οι μαθητές από διαφορετικά σχολεία προσθέτουν παραγράφους και τις στέλνουν στο επόμενο σχολείο. Αυτό τον χρόνο, το πρόγραμμα «έτρεξε» για μια εβδομάδα τον Οκτώβριο με 60 από τους 240 μαθητές της χρονιάς αυτής από το Woolwich Polytechnic – με επτά μαθητές να παίρνουν μέρος και να γράφουν ιστορίες στο διαδίκτυο, καθώς επίσης να δημιουργούν ιστορίες με καρτούν και βίντεο.
Επιπλέον, η Bev Humphrey επινόησε ηλεκτρονικά γλωσσικά τεστάκια, χρησιμοποιεί eReaders για να ενθαρρύνει τα αγόρια να διαβάσουν, και συνεχώς ξεθάβει τα δικά της ψηφιακά δίκτυα για ιδέες και έμπνευση. «Το twitter είναι η καλύτερη επαγγελματική εξέλιξη που είχα ποτέ, κατά πολύ καλύτερο από κάποιο σεμινάριο που συμμετείχα!» υποστηρίζει. « Αν έχω κάποιο πρόβλημα μπορώ να γράψω γύρω απ’ αυτό και να πάρω βοήθεια μέσα σε ένα λεπτό.»
Η τεχνολογία είναι επίσης μια μεγάλη κοινωνική δραστηριότητα, τονίζει η ίδια, παρόλο που συχνά αντιμετωπίζεται σαν μικρονοϊκό. Η ίδια έχει χρησιμοποιήσει το Facebook και το Twitter για να πείσει τους εκδότες των παιδιών όπως η Theresa Breslin, o Alan Gibbons και ο Robert Muchamore να πάρουν μέρος στο «μονοπάτι της γραφής», και σαν αποτέλεσμα έχει γίνει ικανή να πάρει μια ομάδα αγοριών στο κέντρο του Λονδίνου για να συναντήσουν τους συγγραφείς – κάτι είναι και αυτό, ο Rahil αναφέρει πανηγυρικά, « μια εμπειρία ζωής».
Όμως το γράψιμο στο διαδίκτυο δεν ενθαρρύνει απλώς τα παιδιά να αγνοήσουν την ορθογραφία και την γραμματική;
«Το θέμα με τα αγόρια είναι πως δεν είναι καθόλου καλοί στη μεταφορά των ικανοτήτων τους», αναφέρει η Bev Humphrey. « Οι ίδιοι στέλνουν συνεχώς μηνύματα ή με τους υπολογιστές τους στο σπίτι, όμως αυτά δεν είναι πράγματα που τα σχετίζουν με το σχολείο. Θεωρούν ότι το σχολείο είναι δουλειά, και δεν μπορούν να το κάνουν. Έτσι λοιπόν κάνοντας πράγματα στο διαδίκτυο τους απελευθερώνει ώστε να χαίρονται το γράψιμο, και αν εμείς μπορούμε να χτίσουμε την αυτοπεποίθηση τους και να τους παροτρύνουμε να γράψουν, οι παράγραφοι και η ορθογραφία θα ακολουθήσουν. Συν τοις άλλοις, μαθαίνουν αυτά τα πράγματα μέσα στην τάξη».
Ο Jonathan Douglas συμφωνεί. «Γνωρίζοντας τι είδος γλώσσας να χρησιμοποιήσω όταν πρόκειται για μια ικανότητα κλειδί, όμως το πιο σημαντικό είναι πως χρειαζόμαστε να αναθεωρήσουμε την γλώσσα για τη νέα γενιά σαν κάτι συναφές και σχετικό με τον καθένα». Τονίζει ότι το 95% των παιδιών χρειάζεται να εκπαιδευτούν λειτουργικά μέχρι το 2020 ώστε να φέρουν το Ηνωμένο Βασίλειο στην πρώτη γραμμή με τις άλλες αναπτυγμένες χώρες.
Η τεχνολογική προσέγγιση έχει ήδη ενστερνιστεί από πολλά σχολεία, παρόλα αυτά ο David Reedy, πρόεδρος της εκπαιδευτικής κοινότητας του Ηνωμένου Βασιλείου, ισχυρίζεται ότι το άγχος των εκπαιδευτικών σχετικά με την τεχνολογία και οι οπισθοδρομικές εθνικές εξετάσεις, μπορούν να εμποδίσουν την πρόοδο « Όμως συμφωνούμε με αυτό που παρουσιάζουν αυτά τα ευρήματα. Πράγματι πρέπει να κοιτάξουμε τι σημαίνει να είσαι εγγράμματος το 2010 και είμαστε φιλικά προσκείμενοι στις εμπειρίες που τα παιδιά έχουν στο σπίτι να τις μεταφέρουν και στο σχολείο».
Όσον αφορά στον Daniel και τον Rahil δεν μπορούν να καταλάβουν για ποιό λόγο επικρατεί τέτοια σύγχυση. «Στα αγόρια αρέσει η τεχνολογία,» αναφέρει ο Daniel, «έτσι και σε εμάς αρέσει να τη χρησιμοποιούμε». Όμως την ίδια στιγμή εμείς γράφουμε. Έτσι λοιπόν είναι σαν να κλέβουμε στην μάθηση καθώς το κάνουμε αυτό.»
«Και είναι σύμφωνα με τον μοντέρνο τρόπο που γράφουν και οι συγγραφείς», τονίζει ο Rahil. «Στον υπολογιστή. Αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργούν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου