Όταν ήμουν τριών χρονών, πήρα ένα σακί καρότα, τα έβαλα στους ώμους μου και άρχισα να τρέχω στην κουζίνα. Ο μπαμπάς μου έπαιρνε μέρος στο πρωτάθλημα μεταφοράς άνθρακα στο Yorkshire. Τον είχα δει να τρέχει με σακιά στην πλάτη του και απλά τον αντέγραψα. Διαγωνιζόμουν στους αγώνες μεταφοράς άνθρακα από τα 4 μέχρι τα 15 μου χρόνια, όταν ανακάλυψα το ράγκμπι. Όταν σκόραρα το πρώτο μου τέρμα για την τοπική μου ομάδα, τη Sandal, κατάλαβα ότι είχα βρει αυτό που μου ταιριάζει. Γεννήθηκα κωφή - και δεν είχα ξαναδεί κωφό παίκτη ράγκμπι. Ήμουν τόσο νευρική που πάτησα τα κορδόνια μου στο γήπεδο. Αλλά καθώς έπαιρνα την μπάλα και έτρεχα μαζί της, σκέφτηκα: «Εδώ ακριβώς πρέπει να βρίσκομαι».
Οι γιατροί μου είχαν πει ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να συμμετέχω σε αθλήματα επαφής επειδή ο μαγνήτης στο κοχλιακό μου εμφύτευμα - μια μικρή ηλεκτρονική συσκευή ακοής που έβαλα όταν ήμουν 14 μηνών για να διεγείρει το ακουστικό μου νεύρο και να με βοηθάει να αντιλαμβάνομαι τους ήχους - θα μπορούσε να αποκολληθεί. Αλλά η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι που παίζουν ράγκμπι διατρέχουν πάντα κίνδυνο τραυματισμού - το κάνουν όμως ούτως ή άλλως επειδή η αγάπη τους για το παιχνίδι υπερτερεί του κινδύνου. Και για μένα ισχύει το ίδιο.
Δεν ήταν ότι αγνοούσα τους κινδύνους – απλά αποδεχόμουν την αβεβαιότητα και έπαιρνα επιπλέον μέτρα ασφαλείας. Για παράδειγμα, φορούσα ένα καπέλο με επιπλέον επένδυση για να προστατεύω το εμφύτευμά μου. Μόλις πήρα την κλήση να παίξω με την Αγγλία, στα 18 μου, η πρόκληση ήταν να συνδεθώ με τις άλλες παίκτριες και τους προπονητές. Η κώφωσή μου έμοιαζε με τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Όλοι φαίνονταν νευρικοί για το πώς να με στηρίξουν, οπότε έπρεπε να μάθω να ζητάω ό,τι χρειαζόμουν από αυτούς, όπως για παράδειγμα να μου εξηγούν τις ασκήσεις πρόσωπο με πρόσωπο πριν ξεκινήσουμε να κινούμαστε.
Οι άνθρωποι υποθέτουν ότι η κώφωση έχει μόνο μειονεκτήματα στο γήπεδο του ράγκμπι, αλλά στην πραγματικότητα έχει ένα πλεονέκτημα: ξέρω να διαβάζω τη γλώσσα του σώματος και να προβλέπω την επόμενη κίνηση του αντιπάλου. Αυτό είναι η δεύτερη φύση μου, καθώς μια ολόκληρη ζωή διαβάζω τους ανθρώπους για να παρακολουθώ τις συζητήσεις.
Πλέον είμαι η απόδειξη ότι το μπορεί κανείς να προσαρμόζει το άθλημα στις ανάγκες του και να προχωρά. Έγινα η πρώτη κωφή γυναίκα που έπαιζε για μια ομάδα ράγκμπι πρώτης κατηγορίας της Αγγλίας. Δεν θα είχα φτάσει εκεί αν είχα ακούσει τους γιατρούς μου - αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τους αγνόησα ή πήγα ενάντια σε αυτούς. Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς η κώφωσή μου ήταν το μόνο πράγμα που θα με εμπόδιζε να κάνω αυτό που αγαπούσα, οπότε συνεργάστηκα μαζί τους για να βρω λύσεις.
Το 2024 αποσύρθηκα από το επαγγελματικό ράγκμπι για να ασχοληθώ με άλλες ευκαιρίες. Έχω ακόμα πολλές προπονήσεις και ώρες γυμναστικής για να είμαι στην απαιτούμενη φυσική κατάσταση. Μπορεί να μην παίζω πλέον επαγγελματικά, αλλά είμαι τόσο παθιασμένη όσο ποτέ στο να ενθαρρύνω τις γυναίκες να γνωρίσουν και να αγαπήσουν το ράγκμπι. Και με το Παγκόσμιο Κύπελλο Ράγκμπι Γυναικών να διεξάγεται στην έδρα μου αυτόν τον μήνα, ελπίζω ότι περισσότερες γυναίκες από ποτέ θα εμπνευστούν να το δοκιμάσουν.
Απόδοση του άρθρου ‘I was the first deaf woman to play rugby for England – here's how I shattered expectations’
Ιωάννα Αγγέλου
Ειδική Παιδαγωγός (Παν. Θεσσαλίας)
Νηπιαγωγός (Α.Π.Θ.)
MEd - Μεταπτυχιακό Δίπλωμα στην Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου