Οι ερευνητές ζητούν καλύτερη υποστήριξη για τα άτομα με αυτισμό μέσης και μεγαλύτερης ηλικίας, μετά από μια ανασκόπηση που διαπίστωσε ότι το 90% των αυτιστικών ατόμων άνω των 50 ετών στη Βρετανία είτε δεν έχουν διάγνωση, είτε έχουν λανθασμένη.
Η μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση για τον αυτισμό και οι βελτιωμένες αξιολογήσεις στη σύγχρονη εποχή έχουν σαν αποτέλεσμα οι διαγνώσεις να γίνονται πλέον νωρίς κατά τη παιδική ηλικία. Ωστόσο, τις προηγούμενες δεκαετίες τα άτομα με αυτισμό συχνά έφταναν στη μέση και την τρίτη ηλικία χωρίς καμία διάγνωση και αντίστοιχα χωρίς την κατάλληλη υποστήριξη.
Μια ανασκόπηση για τη γήρανση στο φάσμα του αυτισμού διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι στο Ηνωμένο Βασίλειο αντιμετώπιζαν εκτεταμένες δυσκολίες στην απασχόληση, τις σχέσεις και σε σημαντικά γεγονότα όπως η εμμηνόπαυση και η συνταξιοδότηση. Υπέφεραν συνεχώς από χειρότερη ψυχική και σωματική υγεία.
«Τα αυτιστικά παιδιά εξελίσσονται σε αυτιστικούς ενήλικες και γνωρίζουμε ότι είναι πιο πιθανό να έχουν υψηλότερα ποσοστά προβλημάτων σωματικής και ψυχικής υγείας», δήλωσε ο Δρ. Gavin Stewart, συν-επικεφαλής του Εργαστηρίου Re:Spect στο King's College London και κύριος συγγραφέας της ανασκόπησης. «Οι άνθρωποι συχνά χρειάζονται μια διάγνωση ή χρειάζεται να αναγνωρίσουν τι τους συμβαίνει, για να μπορέσουν να ζητήσουν την κατάλληλη βοήθεια και υποστήριξη».
Στο πλαίσιο της ανασκόπησης, ο Stewart και η καθηγήτρια Francesca Happé, ανέλυσαν τα αρχεία υγειονομικής περίθαλψης του Ηνωμένου Βασιλείου από το 2018. Συγκρίνοντας τα ποσοστά αυτισμού σε άτομα μέσης και μεγαλύτερης ηλικίας με το 1% εθνικό επιπολασμό που αναγνωρίζεται σήμερα για τον Αυτισμό, εκτιμούν ότι στο Ηνωμένο Βασίλειο το 89% των αυτιστικών ατόμων ηλικίας 40 έως 59 ετών και το 97% των ατόμων ηλικίας 60 ετών και άνω είναι αδιάγνωστα.
Ενώ τα παγκόσμια ποσοστά αυτισμού έχουν αυξηθεί τις τελευταίες δεκαετίες, η τάση αυτή η αποδίδεται σε μεγάλο βαθμό στη διεύρυνση του ορισμού και στη βελτίωση στον τομέα της διάγνωσης, παρά σε μια πραγματική αύξηση του ποσοστού των ατόμων που έχουν αυτισμό.
Οι ερευνητές συνέχισαν να εξετάζουν πώς τα πήγαιναν τα αυτιστικά και τα μη αυτιστικά άτομα σε όλη τους τη ζωή. Διαπίστωσαν ότι τα πρώτα είχαν υψηλότερα ποσοστά πολλών παθήσεων που κυμαίνονταν από άγχος και κατάθλιψη έως καρδιαγγειακές παθήσεις και νευρολογικές διαταραχές.
Μεταξύ των πιο ανησυχητικών ευρημάτων ήταν τα υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονικών σκέψεων και αυτοτραυματισμού σε ηλικιωμένα άτομα με αυτισμό, καθώς και ο μεγαλύτερος κίνδυνος για πρώιμη έναρξη της άνοιας.
Το μέσο προσδόκιμο ζωής διέφερε κατά έξι χρόνια, με τα αυτιστικά άτομα να ζουν έως τα 75 έτη, σε σύγκριση με τα 81 έτη για τα μη αυτιστικά άτομα, αλλά αυτά τα στοιχεία θα μπορούσαν να διαστρεβλωθούν από τα χαμηλά ποσοστά διάγνωσης. Λεπτομέρειες δημοσιεύονται στο Annual Review of Developmental Psychology.
«Πρέπει να κατανοήσουμε πώς η γήρανση επηρεάζει τα αυτιστικά άτομα, για να κατανοήσουμε καλύτερα από τι είδους εξατομικευμένη βοήθεια και υποστήριξη θα ωφελούνταν στην πραγματικότητα», δήλωσε ο Stewart. «Αυτά είναι όλα πράγματα για τα οποία πρέπει να ζητηθεί η γνώμη της κοινότητας [των ατόμων με αυτισμό]».
Ο αυτισμός ποικίλλει από άτομο σε άτομο, αλλά οι γιατροί αναζητούν συγκεκριμένα βασικά χαρακτηριστικά κατά την αξιολόγηση των ατόμων. Αυτά περιλαμβάνουν διαφορές στην κοινωνική επικοινωνία καθώς και άκαμπτες και επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές.
Οι διαφορές στην επικοινωνία μπορεί να οδηγήσουν τους ανθρώπους σε κοινωνική απομόνωση, γεγονός που σε συνδυασμό με τον στιγματισμό, αυξάνει τον κίνδυνο ψυχικών και σωματικών προβλημάτων υγείας. Παράλληλα, δυσκολεύει τα αυτιστικά άτομα να απευθυνθούν σε ανθρώπους για να ζητήσουν βοήθεια και υποστήριξη.
Σύμφωνα με την ανασκόπηση, τα ηλικιωμένα άτομα με αυτισμό ήταν πιο πιθανό να αντιμετωπίσουν μεγάλες δυσκολίες σε συγκεκριμένα, πολύ σημαντικά σημεία της ζωής, όπως για παράδειγμα όταν πρέπει να μεταφερθούν σε οίκο ευγηρίας.
«Αν σταματήσετε να δουλεύετε ενώ έχετε συνηθίσει να πηγαίνετε στη δουλειά για 8 ώρες κάθε μέρα, πρόκειται για μια μεγάλη αλλαγή που θα σας επηρεάσει. Παρομοίως, αν μετακομίσετε σε έναν οίκο ευγηρίας όπου ξαφνικά έρχεστε αντιμέτωπος με καταστάσεις που δεν βιώνατε στο σπίτι σας, θα επηρεαστείτε αρκετά», αναφέρει ο Stewart και προσθέτει ότι αν ένα αυτιστικό άτομο αντιμετωπίζει περισσότερες δυσκολίες καθώς μεγαλώνει, κάποια σημεία/ ορόσημα μπορεί να αποτελούν πραγματικά σημεία καμπής. Και τότε η υποστήριξη είναι πρωταρχικής σημασίας.
Ο Tim Nicholls του National Autistic Society αναφέρει: «Αυτή η έρευνα αποδεικνύει αυτό που ήδη γνωρίζουμε και ακούμε καθημερινά : ότι υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός ενηλίκων στο φάσμα του αυτισμού χωρίς διάγνωση, γεγονός που έχει σημαντικό αντίκτυπο σε πολλές πτυχές της ζωής τους».
«Οι αξιολογήσεις του αυτισμού είναι το πρώτο βήμα για την κατανόηση των αναγκών των ανθρώπων αυτών και η διάγνωση μπορεί να αλλάξει τη ζωή τους και, σε ορισμένες περιπτώσεις, και να τη σώσει. Τα αυτιστικά άτομα και οι οικογένειές τους παλεύουν συνέχεια για την υποστήριξη που χρειάζονται και πολύ συχνά αυτός ο αγώνας ξεκινά με μια μεγάλη περίοδο αναμονής για μια διάγνωση.»
«Η κυβέρνηση πρέπει να παράσχει επειγόντως χρηματοδότηση για υπηρεσίες διάγνωσης και να διασφαλίσει ότι τα άτομα με αυτισμό και οι οικογένειές τους λαμβάνουν την υποστήριξη που χρειάζονται όταν τη χρειάζονται».
Ιωάννα Αγγέλου
Ειδική Παιδαγωγός (Παν. Θεσσαλίας)
Νηπιαγωγός (Α.Π.Θ.)
MEd - Μεταπτυχιακό Δίπλωμα στην Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου