Ο Αντώνης Μπελιάς, μαθητής Β’ Λυκείου και παιδί ομόφυλου ζευγαριού, εξηγεί πως δεν ενδιαφέρει καθόλου τους συμμαθητές του ποιοι είναι οι γονείς του κάθε παιδιού.
ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα πάντα δύο μαμάδες. Ποτέ δεν είχα μπαμπά. Δεν έχω ζήσει, όμως, μια δεύτερη ζωή με μια μαμά και έναν μπαμπά για να μπορώ να κάνω τις συγκρίσεις. Άλλωστε, κάποιοι μεγαλώνουν με έναν μπαμπά και μία μαμά, κάποιοι άλλοι μόνο με μία μαμά, ενώ άλλοι με τον παππού και τη γιαγιά. Εγώ μεγάλωσα με δύο μαμάδες και για μένα αυτό είναι το φυσιολογικό. Ήταν και παραμένει η κανονικότητά μου. Οι γονείς μου σύντομα χώρισαν. Όταν έγινε αυτό, κατάλαβα ότι ο νόμιμος γονέας είχε την εξουσία να αποκλείσει τον άλλο γονιό από τη ζωή μας και, αντίστοιχα, ο άλλος γονέας μπορούσε να φύγει από τη ζωή μας χωρίς καμία συνέπεια.
Το φύλο δεν κάνει, όμως, τον καλό γονιό. Και οι μοναδικές δυσκολίες που έχω αντιμετωπίσει μέχρι στιγμής στη ζωή μου είναι γιατί το κράτος δεν αναγνωρίζει ότι έχω δύο μητέρες. Θυμάμαι, όταν πήγαμε με τη μητέρα μου να βγάλουμε διαβατήριο για να συμμετάσχω σε έναν αγώνα εκτός Ευρώπης, πόσα εμπόδια προέκυπταν επειδή χρειαζόμουν να συμπληρώσω «όνομα πατρός».
Μάλιστα, δεν θα ξεχάσω τους αστυνομικούς που προσπαθούσαν να δείχνουν ότι όλα είναι φυσιολογικά, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι είμαι παιδί ομόφυλου ζευγαριού, και πόσο μας κοιτούσαν με μια απορία γιατί ουσιαστικά δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ότι απλώς είμαι ένα παιδί που δεν έχω πατέρα, έχω όμως δύο μητέρες. Το ίδιο είχε συμβεί όταν μια άλλη φορά χρειάστηκε να μπω στο νοσοκομείο· θυμάμαι αμυδρά τη μητέρα μου να είναι πολύ θυμωμένη με τις νοσηλεύτριες και τους γιατρούς. Τελικά, όταν μεγάλωσα, κατάλαβα τον λόγο: νομικά ήμασταν ένα τίποτα.
Η οικογένειά μου, ευτυχώς, με μεγάλωσε σαν έναν λευκό καμβά, γιατί με άφησε να γίνω το άτομο που ήθελα να γίνω. Μου έδωσε και συνεχίζει να μου προσφέρει πολλή αγάπη. Και δεν ένιωσα ποτέ να με επηρεάζει με οποιονδήποτε τρόπο το ότι είμαστε ΛΟΑΤΚΙ+ οικογένεια. Αναρωτιέμαι ποιοι είναι αυτοί που κρίνουν ή ορίζουν ποιος μπορεί να γίνει γονέας, ειδικά όταν δεν ξέρουν πώς είναι η ζωή των παιδιών με ομοφυλόφιλους γονείς. Επίσης, είναι αστείο να πιστεύουν μερικοί ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός κληρονομείται. Έχω πολλούς φίλους γκέι που έχουν στρέιτ γονείς.
Πάντως, μου είχε κάνει εντύπωση το ότι δεν έβλεπα την εικόνα της οικογένειάς μου πουθενά στο σχολείο, ούτε στα παραμύθια, ούτε στις αφίσες, ούτε αργότερα στα σχολικά βιβλία – κι αυτό ισχύει μέχρι σήμερα. Στην αρχή νόμιζα ότι υπήρχε κάποιο λάθος ή ότι κάτι περίεργο συνέβαινε με την οικογένειά μου, γι’ αυτό δεν υπήρχε απεικόνισή της σε βιβλία ή εγχειρίδια. Έπειτα κατάλαβα ότι δεν υπάρχει τίποτα που να είναι λάθος ή περίεργο μ’ εμάς ως οικογένεια, απλώς, επειδή δεν είμαστε μια ετεροκανονική, πυρηνική ή συνηθισμένη οικογένεια, θεωρούν ότι δεν αξίζουμε την αντιπροσώπευση.
Νομίζω ότι ήταν στη Γ’ Γυμνασίου που τελικά αναγκάστηκα, στο μάθημα της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής, να σηκώσω το χέρι μου και να πω ότι στις σύγχρονες κοινωνίες δεν υπάρχουν μόνο οι πυρηνικές και οι μονογονεϊκές οικογένειες αλλά και οικογένειες σαν τη δική μου. Συνειδητοποίησα ότι τα άτομα που υποστηρίζουν πως τα παιδιά των ΛΟΑΤΚΙ+ οικογενειών θα υφίστανται bullying στο σχολείο, και το χρησιμοποιούν ως επιχείρημα ώστε να μην έχουν οι ΛΟΑΤΚΙ+ οικογένειες παιδιά, είναι ακριβώς εκείνα που θα έκαναν το bullying – αυτό πάντοτε μου έκανε αρνητική εντύπωση.
Τα παιδιά της ηλικίας μου πλέον είναι πιο ενημερωμένα και δεν θα το έκαναν αυτό. Εμένα, τουλάχιστον, δεν μου έχει συμβεί –ίσως ήμουν τυχερός–, και δεν θέλω να συμβεί σε κανένα παιδί. Τους συμμαθητές μου, όπως και όλα τα συνομήλικα παιδιά, δεν τους ενδιαφέρει ποιοι είναι οι γονείς κάθε παιδιού. Αδιαφορούν. Έχουν άλλες αντιλήψεις και έχουν μεγαλώσει με άλλα ερεθίσματα.
Εν τω μεταξύ, ακούμε συνεχώς ακρότητες αυτές τις μέρες από πρόσωπα που διαφωνούν ή από ιερωμένους που ειλικρινά δεν γνωρίζουν ποια είναι η πραγματικότητα στις μέρες μας. Ο θεσμός της οικογένειας ήδη αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα. Δεν είμαστε εμείς που ερχόμαστε να τον χαλάσουμε. Το ότι έχεις δύο μαμάδες, π.χ., αντί ένα στρέιτ ζευγάρι για γονείς δεν σημαίνει ότι έχεις συγκεκριμένα θέματα να αντιμετωπίσεις.
Στον ελεύθερό μου χρόνο μού αρέσει πολύ να ασχολούμαι με τη γυμναστική, τη ζωγραφική και την ιαπωνική ξιφασκία. Σε έναν χρόνο, που ενηλικιώνομαι θα δώσω Πανελλήνιες και ονειρεύομαι να μπω σε μια οικονομική σχολή. Σήμερα είμαι 17 ετών και αυτό που γνωρίζω καλά είναι το εξής: ναι, η οικογένειά μας δεν είναι συνηθισμένη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι και φυσιολογική.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
Πηγή: LiFO
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου