ΤΟΝ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟ ΒΡΕΘΗΚΑ με τον γιο μου που είναι 2,5 χρονών στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα ενός μουσείου. Εννιά στις 10 φορές τη δημιουργική απασχόληση για δίχρονα την κάνει μια ενθουσιώδης γυναίκα με πολύ καθαρή άρθρωση. («Είμαστε πουλάκια; Κάνουμε τσίου τσίου; Μήπως είμαστε παπαγάλοι και κάνουμε κρα κρα; Όχι; Είμαστε κουκουβαγιάκια! Κουκουβά κουκουβά! Ανοίξτε τα χεράκια».)
Την ώρα που όλα τα παιδάκια κάθονταν σαν «αγγελουδάκια κουρνιασμένα στην αγκαλιά της μανούλας τους» και παρακολουθούσαν τη μεταμόρφωση της παιδαγωγού-εμψυχώτριας σε κουκουβάγια, εγώ κυνηγούσα λαχανιασμένη τον γιο μου που έτρεχε γελώντας σαν δαίμονας ανάμεσα στα έργα τέχνης φωνάζοντας «Όχι, αγάπη μου, τις κουρτινούλες» και «Δεν φτύνουμε!». Όταν πια άρχισε να ταρακουνά με μανία έναν πίνακα του Τέτση δίπλα από ένα κρυστάλλινο μπολ, αποφάσισα πως αυτό το εκπαιδευτικό εργαστήρι θα ήταν σίγουρα το τελευταίο μας. Φεύγοντας η παιδαγωγός μάς αποχαιρέτησε με ένα τραγούδι του Χατζιδάκι και μια σακούλα καναβούρι «για να ταΐσουμε τα πουλάκια στον κήπο μας και στην καρδιά μας».
Πρόσφατα εξηγούσα σε μια φίλη μου πως για να κλείσεις θέση σε μερικά από αυτά τα εργαστήρια πρέπει να βάλεις ειδοποίηση στο κινητό, όπως κάνουν, π.χ., για τις συναυλίες, γιατί οι συμμετοχές εξαντλούνται σε ένα μισάωρο. Μια άλλη φορά είχα καταφέρει με τα χίλια ζόρια να μας γράψω σε ένα πολυπόθητο εκπαιδευτικό πρόγραμμα με τον τίτλο «Οι μικροί κηπουροί». Κατέληξα να χορεύω κάθιδρη με άλλους 13 γονείς και τα παιδάκια τους σε ένα υπόγειο χωρίς παράθυρα που θύμιζε εναλλακτική θεατρική σκηνή ή μπουντρούμι.
Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν ο τρόπος που έχουμε φτάσει να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας θυμίζει project management, αν αντιμετωπίζουμε την ανατροφή τους ως κάποιο έργο που πρέπει να διεκπεραιώσουμε. Ξεκίνησα την πορεία μου ως μάνας διαβάζοντας με μανία βιβλία με τίτλους όπως «Μοντεσόρι στο σπίτι»,«Μεγαλώνοντας αγόρια» και «Τα δοκίμασα όλα». Να διευκρινίσω εδώ πως τα «οικογενειακά» μπεστ-σέλερ έχουν τίτλους που θα ζήλευε και το καλύτερο click bait άρθρο («Το βιβλίο που θα ήθελες να είχαν διαβάσει οι γονείς σου», «Γιατί οι Δανοί μεγαλώνουν τα πιο ευτυχισμένα παιδιά στον κόσμο»).
Μετά ξεκίνησα να μαθαίνω για το «positive parenting» γνωστό και ως «θετική γονεϊκότητα», ένα είδος διαπαιδαγώγησης «το οποίο προωθεί το καλύτερο για το συμφέρον του παιδιού». Η θετική γονεϊκότητα εστιάζει στην ενσυναίσθηση και στον σεβασμό των αναγκών του παιδιού. Πρακτικά βέβαια τα πράγματα είναι ένα τσικ πιο δύσκολα – σύμφωνα με τη θετική γονεϊκότητα, όταν το δίχρονό σου σε τσιμπάει ή σε φτύνει και μετά γελάει γάργαρα στα μούτρα σου, εσύ πρέπει να αντιδράσεις σαν αποστασιοποιημένος CEO λέγοντας κάτι όπως «Βλέπω πως είσαι θυμωμένος σήμερα. Καταλαβαίνω».
Το πρόσταγμα της εποχής είναι να γυρνάς σπίτι από τη δουλειά και να μετατρέπεσαι σε μπριόζο παιδαγωγό που θα διαβάσει δυνατά, θα παίξει κουκλοθέατρο και θα τραγουδήσει λίγο πριν ταΐσει το παιδί ένα θρεπτικό γεύμα με βιολογικά blueberries, αβοκάντο και γλυκοπατάτες. Όλα αυτά φυσικά στο ειδικά φτιαγμένο μοντεσοριανό σας σπίτι που προωθεί την ανεξαρτησία με ξύλινα παιχνίδια και έπιπλα. Tα Σαββατοκύριακα πρέπει να πηγαίνεις σε ειδικά εργαστήρια ή σε κάποια φάρμα στην οποία το παιδί σου θα έρθει σε επαφή με τη φύση χαϊδεύοντας πόνι και φυτεύοντας λουλούδια. Αυτό που δεν σου λέει κανένας βέβαια είναι ότι για να τα κάνεις όλα αυτά θα πρέπει να έχεις πολλά χρήματα, δύο βοηθούς και κυρίως την κράση βουδιστή μοναχού.
Συνειδητοποίησα πόσο πολύ με καταπίεζαν όλα αυτά μια μέρα που ο Θ. ήρθε σπίτι με δώρο από τον φίλο μας τον Γιώργο ένα βιβλίο-τούβλο με τίτλο «Ο ευσυνείδητος γονέας». Επαναστάτησε το είναι μου. Σκέφτηκα πως μετά τη δουλειά, το παιχνίδι, την προετοιμασία της επόμενης ημέρας, έπρεπε «να κάτσω να διαβάσω». Δεν είναι πως δεν θέλω να διαβάσω ή να μάθω, θέλω και μάλιστα πολύ, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να περνάω χρόνο με το παιδί μου σαν να διαβάζω για μάθημα στο πανεπιστήμιο, κάνοντας τικ το ένα κουτάκι μετά το άλλο και αγοράζοντας συνέχεια πράγματα. Στην πραγματικότητα όλα αυτά δεν είναι παρά παρεμβολές σε μια βασική αλήθεια της γονεϊκότητας: αν αφεθείς να ακούσεις το παιδί σου, η ζωή μπορεί να γίνει φανταστικά διασκεδαστική με τους πιο απρόσμενους τρόπους.
Πηγή: LIFO
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου