Οι Πανελλαδικές είναι ένα μεγάλο στοίχημα για τους μαθητές – είναι το πρώτο βήμα για το μέλλον τους όπως το έχουν μέχρι τώρα ονειρευτεί. Ειδικά για τα παιδιά όμως που ζουν σε μέρη της Ελλάδας με ελάχιστους κατοίκους, το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο. Όπως και οι προσδοκίες. Η σκληρή προετοιμασία για το Πανεπιστήμιο έχει κι αυτή διαφορετικά χαρακτηριστικά.
«Είμαι η μόνη που έχει επιλέξει το 4ο επιστημονικό πεδίο από τους εννέα μαθητές της Γ’ Λυκείου Έτσι, σε μερικά μαθήματα είμαι μόνη μου στην τάξη. Είναι σαν να κάνω ιδιαίτερο και αυτό είναι θετικό, με ευνοεί», λέει στην «Κ» η Χαρίκλεια Ανδρέογλου, κάτοικος του χωριού Αδριανή, 11 χιλιόμετρα έξω από τη Δράμα. Εδώ μένουν 1.000 κάτοικοι. Το σχολείο της Χαρίκλειας βρίσκεται στο χωριό Νικηφόρος. «Είναι ένα απομακρυσμένο, αλλά μικρό, όμορφο, γραφικό χωριό, ένα χωριό μιας άλλης εποχής», περιγράφει η ίδια, προσθέτοντας πως το πολύ παλιό σχολείο της είναι ανακαινισμένο και απόλυτα λειτουργικό.
Η Χαρίκλεια, όπως πολλοί μαθητές στην απομακρυσμένη Περιφέρεια, οι οποίοι ονειρεύονται να σπουδάσουν σε ένα άλλο μέρος, είναι άριστη μαθήτρια- πέρυσι, τελείωσε τη Β’ Λυκείου με 19,7. Φέτος, έριξε τεράστιο βάρος στην προετοιμασία για τις εξετάσεις. Η ίδια λέει πως οι καθηγητές της στο σχολείο είναι σύμμαχοι σε αυτή την προσπάθεια. «Ασχολούνται πολύ και με κέφι με εμάς. Φαντάζομαι πως στα μεγάλα σχολεία των πόλεων, πολλοί μαθητές μπορεί να “χάνονται” μέσα στην τάξη».
Από την άλλη, τα μειωμένα ερεθίσματα και οι περιορισμοί στον τρόπο μετακίνησης, δεν αφήνουν και πολλές επιλογές πέραν του διαβάσματος. «Ευτυχώς έχω από μικρή μια διέξοδο: ασχολούμαι με το έπταθλο, σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Είμαι αθλήτρια ενός συλλόγου στη Δράμα», λέει η Χαρίκλεια. Όσο για τις εξόδους, «ακόμα και για να βγούμε Σάββατο βράδυ μια βόλτα με τους φίλους μας, χρειαζόμαστε τους γονείς μας για να μάς μεταφέρουν. Αν βάλεις και τα πήγαινε-έλα στο φροντιστήριο στη Δράμα, όλη μέρα στο αυτοκίνητο είμαστε».
Η Χαρίκλεια θέλει να περάσει στο τμήμα Οικονομικών Επιστημών στο πανεπιστήμιο Μακεδονίας στη Θεσσαλονίκη. Τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια της σπουδάζουν ήδη εκεί. «Το χωριό μου το αγαπώ πολύ, όμως πια, θέλω να βρεθώ κάπου όπου θα έχω ανωνυμία», λέει και προσθέτει: «Το χωριό είναι μια comfort zone. Θα είναι πάντα εδώ. Και οι γονείς μου σπούδασαν σε άλλα μέρη και επέστρεψαν στην Αδριανή. Θέλω να ζήσω φοιτητική ζωή. Κι αυτό είναι ένα επιπλέον, ένα μεγάλο κίνητρο για να τα πάω όσο πιο καλά γίνεται στις εξετάσεις».
Όσο για την επιλογή του επαγγέλματος, λέει ότι την ενδιαφέρει ο τουριστικός κλάδος. «Έχω ως πρότυπο τη θεία μου, η οποία δουλεύει σε αυτόν τον χώρο και ταξιδεύει συνεχώς στο εξωτερικό. Σκέφτηκα πως αν το συνδυάσω με ένα πτυχίο οικονομικών θα έχω δυνατά εφόδια».
Φροντιστήριο μέσω Skype και πολλή ζωγραφική
Στην άλλη άκρη του χάρτη, στο παραθαλάσσιο χωριό Μαλτεζάνα της ακριτικής Αστυπάλαιας, η 17χρονη Σαβίνα-Μοσχούλα Καρμανιώλου διαβάζει και αυτή εντατικά. Είναι εξίσου πολύ καλή μαθήτρια- τελείωσε τη Β’ Λυκείου με 18 1/2 και ακολουθεί τη θεωρητική κατεύθυνση.
«Στο χωριό είμαστε 50 κάτοικοι και τέσσερα παιδιά συνολικά. Το λεωφορείο που περνάει από όλα τα χωριά για να μαζέψει τους μαθητές ξεκινά στις 07:00. Στο Γυμνάσιο, με λυκειακές τάξεις, φοιτούν 65 παιδιά. Στη Γ’ Λυκείου πηγαίνουμε οκτώ παιδιά, στη Β’, δώδεκα και στην Α’ επίσης δώδεκα» μάς μεταφέρει κι εκείνη με τη σειρά της, στιγμές από την καθημερινότητα των μαθητών στον τόπο της.
Η Σαβίνα λέει πως όλη τη φετινή σχολική χρονιά, ξυπνούσε από τις 06:00 για να κάνει επαναλήψεις. Μετά το σχολείο, διάβαζε άλλες επτά ώρες, όμως τώρα, στην τελική ευθεία των πανελλαδικών, διαβάζει τις διπλάσιες. Φροντιστήριο κάνει μέσω skype με καθηγητή στην Αθήνα, μιας και στο χωριό όπου βρίσκεται, είναι πολύ πιο βολικό για εκείνη από το να ξαναφεύγει μέσα από τον δύσκολο δρόμο δεύτερη φορά μέσα στην ημέρα για τη Χώρα (όπου βρίσκεται το φροντιστήριο).
Όπως και η Χαρίκλεια, έτσι και η Σαβίνα, λέει πως οι καθηγητές του σχολείου προσπαθούν με όλες τους τις δυνάμεις να βοηθήσουν τα παιδιά να «πιάσουν» τις σχολές που θέλουν. «Μάς κάνουν και πολλά πράγματα εκτός διδασκόμενης ύλης, πιο ενισχυμένο μάθημα» σημειώνει. Το επάγγελμα που θέλει να κάνει είναι ξεναγός και λέει πως ονειρεύεται ήδη τον εαυτό της να ταξιδεύει στην Ευρώπη αλλά και σε πιο μακρινές χώρες, όπως η Κίνα. Η σχολή που κυνηγάει είναι η Ανώτερη Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων στη Ρόδο.
«Θέλω Ρόδο γιατί είναι κοντά στο δικό μου νησί. Δεν θα ήθελα να αποχαιρετήσω τους γονείς μου για μεγάλο διάστημα. Επίσης θέλω να ελαφρύνω και τον οικογενειακό προϋπολογισμό», αναφέρει. Σε κάθε περίπτωση, στη Ρόδο θα αποκτήσει πολλά από αυτά που της λείπουν στην Αστυπάλαια – θέατρο, σινεμά, διασκέδαση. «Όλα όσα είναι ενδιαφέροντα, από τα ψώνια μέχρι τις ταινίες και τη μουσική, περνούν από τα κινητά μας», σημειώνει η Σαβίνα.
Η Μαρία Καλή, είναι επίσης μαθήτρια του ίδιου σχολείου στην Αστυπάλαια. Είναι μάλιστα η απουσιολόγος της Γ’ Λυκείου. Άριστη μαθήτρια και αυτή -πέρυσι έβγαλε 19,4 -θέλει να περάσει στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών (την ενέπνευσε ο θείος της που ασκεί αυτό το επάγγελμα στο νησί) στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Έχοντας ζυγίσει την επιλογή της από τη Β’ Γυμνασίου, πηγαίνει συστηματικά στο φροντιστήριο της Χώρας (το μοναδικό στο νησί) τα τελευταία δύο χρόνια. Η σχολή που έχει επιλέξει έχει πολύ υψηλή βάση.
«Εδώ και τρεις μήνες διαβάζω όλη την ημέρα» λέει και τονίζει: «Δεν με χωράει άλλο το νησί. Δεν μπορώ να έχω κανένα χόμπι στην Αστυπάλαια. Δοκίμασα σε μερικά προγράμματα εκτός νησιού την ξιφασκία και είδα ότι θα μπορούσα να είμαι καλή. Όμως, το να κάνεις αυτό το άθλημα εδώ, μόνο ως αστείο ακούγεται. Για ένα μοναχικό άτομο σαν κι εμένα, η κατάσταση είναι από τη μια βολική, αλλά από την άλλη με κράτησε κλειστή και με έκανε να πέσω με τα μούτρα στο διάβασμα. Και στη ζωγραφική. Μου αρέσει πολύ να ζωγραφίζω».
«Με τις βαλίτσες στο χέρι» και οι μαθητές στο βορειότερο σχολείο της Ελλάδας
Με καλά ζυγισμένες, εδώ και καιρό, αποφάσεις, για επαγγέλματα και σχολές και με τις πανελλαδικές να θυμίζουν την τελευταία πράξη μιας μαθηματικής εξίσωσης, ολοκληρώνεται η σχολική χρονιά και για τους μαθητές της Γ’ Λυκείου στο βορειότερο σχολείο της Ελλάδας, στα Δίκαια του Έβρου. Το χωριό βρίσκεται 35 χιλιόμετρα έξω από την Ορεστιάδα και έχει 561 κατοίκους.
Στο Γενικό Λύκειο των Δικαίων, φοιτούν 16 μαθητές από επτά διαφορετικά, κοντινά χωριά. Ο Νίκος Δαρδαμάνης, είναι ένας από αυτούς και έχει επιλέξει τη Θετική Κατεύθυνση. Στόχος του να περάσει στη Σχολή Ευελπίδων. Ο αδερφός του, Γιάννης, που πηγαίνει στην Α’ Λυκείου θέλει να γίνει αστυνομικός.
«Η γρήγορη επαγγελματική αποκατάσταση είναι μέσα στους λόγους που με έκαναν να επιλέξω την Ευελπίδων, ενώ συνάδει και με τις αρχές μου», λέει ο Νίκος. Πρόκειται άλλωστε για ένα επάγγελμα που μπορεί εύκολα να τον φέρει πίσω στον τόπο του, (όπως και αυτό του αστυνομικού), κάτι που και τα δύο αδέρφια έχουν ήδη στο πίσω μέρος του μυαλού τους.
Ξεκάθαρη με την επιλογή της είναι και Μαρία Ελένη Δεληγιανίδου, μαθήτρια Γ’ Λυκείου, στη Θεωρητική Κατεύθυνση, η οποία θέλει να γίνει παιδαγωγός ειδικής αγωγής, σπουδάζοντας στο πανεπιστήμιο του Βόλου. Η ίδια εξηγεί γιατί θέλει τουλάχιστον τα τέσσερα επόμενα χρόνια να φύγει από τα Δίκαια: «Είμαστε στον ακριτικό Έβρο. Θέλουμε αυτοκίνητο για να πάμε στο φροντιστήριο στην Ορεστιάδα. Για να πάμε για καφέ πρέπει να κάνουμε μισή ώρα δρόμο. Οι συμμαθητές μένουν σε διπλανά χωριά κι όμως, πολλές φορές κάνουμε παρέα μέσω skype. Συγκοινωνία δημοτική δεν υπάρχει. Για όλα όσα θέλουμε να κάνουμε χρειαζόμαστε τους γονείς μας».
Ο Δημήτρης Τσάμογλου, διευθυντής αυτού του σχολείου, λέει στην «Κ» πως όλοι οι μαθητές της Γ’ λυκείου, θα πετύχουν τον στόχο τους μιας κι εργάζονται για αυτόν από την Α’ Λυκείου ήδη. O ίδιος δίνει και το κλίμα που επικρατεί στη μαθητική κοινότητα του ακριτικού Έβρου: «Τα περισσότερα παιδιά θέλουν να ζήσουν για μερικά χρόνια τη φοιτητική ζωή σε μεγαλύτερες πόλεις, μιας και στην Ορεστιάδα δεν υπάρχει πανεπιστήμιο. Αν υπήρχαν δουλειές, πολλά από αυτά θα ήθελαν να επιστρέψουν αμέσως μετά τις σπουδές. Η περιοχή όμως ερημώνει. Στην τελευταία απογραφή φαίνεται πως χάσαμε 6.000 κατοίκους την τελευταία δεκαετία. Μέχρι πριν κάποια χρόνια ανέβαιναν καθημερινά δρομολόγια του ΟΣΕ στα Δίκαια. Τώρα έρχεται ένα απογευματινό και αυτό όχι πάντα. Πώς να μη θέλουν τα παιδιά να φύγουν;»
Πηγή: Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου