Ο 22χρονος Νάσος Γκαβέλας από μικρός ήθελε να γίνει ένας επιτυχημένος ποδοσφαιριστής. Αλλά μια κληρονομική νόσος -του Stargardt- του στέρησε την όραση και το όνειρό του. Βρήκε ένα άλλο, που μπορούσε να πραγματοποιήσει με τα «μάτια της ψυχής του»: να νικήσει την κακή του μοίρα. Και τα κατάφερε!
Δεν βλέπει πρόσωπα και πράγματα, παρά μόνο σκιές, και από τα δύο μάτια. Ατενίζει, όμως, τη ζωή πιο αισιόδοξα από τον καθέναν μας. Αν κάποιος δεν τον γνωρίζει και τον παρατηρήσει από απόσταση, ούτε που θα αντιληφθεί ότι αυτός ο πάντα χαμογελαστός και κεφάτος νέος είναι, σχεδόν, τυφλός.
Ο Νάσος Γκαβέλας μάς συστήθηκε τον Αύγουστο του 2018, όταν κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο (στα 100 μέτρα) στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ΑμΕΑ του Βερολίνου. Ηταν – δεν ήταν 19 ετών. Τρία χρόνια και μόλις τέσσερις συμμετοχές σε διεθνείς αγώνες μετά, στο Τόκιο, στέφθηκε «χρυσός» Παραολυμπιονίκης, βελτιώνοντας το παγκόσμιο ρεκόρ. Μαζί με τον συνοδό – οδηγό του, Σωτήρη Γκαραγκάνη, έτρεξε τα 100 μέτρα (κατηγορίας Τ11) σε 10″,82, βελτιώνοντας το παγκόσμιο ρεκόρ και, μάλιστα, σε βρεγμένη πίστα. Ανεβαίνοντας στο πόντιουμ των νικητών για να παραλάβουν το όγδοο μετάλλιο της Ελλάδας (και πρώτο «χρυσό») στη διοργάνωση, οι δύο πρωταθλητές -και φίλοι- έκλαψαν από χαρά.
Ο 22χρονος Νάσος, που σπουδάζει Ψυχολογία, ονειρευόταν από μικρός να γίνει ένας επιτυχημένος αθλητής. Ποδοσφαιριστής, όχι σπρίντερ. Αλλά μια κληρονομική νόσος -του Stargardt- που οφείλεται σε γονιδιακή μετάλλαξη και εμφανίζεται, συνήθως, σε μικρές ηλικίες, του άλλαξε τα σχέδια. Και τη ζωή.
Στη Δ’ Δημοτικού η δασκάλα του τον έβαζε να διαβάζει το μάθημα από τον πίνακα, επειδή ο μικρός είχε δυνατή και καθαρή φωνή. Αν και καθόταν στο τελευταίο θρανίο, δεν είχε καμία δυσκολία. Ωσπου, περίπου στα μέσα της σχολικής χρονιάς, άρχισε να συλλαβίζει. Δεν μπορούσε να εστιάσει, ούτε να κοιτάξει τη δασκάλα στα μάτια. Οπως έχει διηγηθεί σε συνέντευξή του στο «Runner magazine», εκείνη θύμωσε. Και οι συμμαθητές του νόμιζαν ότι κορόιδευε. Είχε αρχίσει να χάνει την όρασή του. Πρώτα την κεντρική και, στη συνέχεια, την περιφερική.
Το bullying που δεχόταν στο σχολείο, λόγω του προβλήματός του, τον πλήγωσε πολύ. Σε αυτές τις ηλικίες, τα παιδιά μπορεί να γίνουν πολύ σκληρά. Ακόμη περισσότερο του στοίχισε που δεν μπορούσε πια να παίξει μπάλα – και ήταν πολύ καλός στο ποδόσφαιρο. Αρχισε να βλέπει τους γύρω του θολά, ύστερα σαν σκιές και στο τέλος σχεδόν καθόλου. Οι γονείς του τον βοήθησαν πολύ να διαχειριστεί αυτή την πολύ δύσκολη κατάσταση. Σύντομα βρήκε το κουράγιο ώστε να συμβιβαστεί με τα νέα δεδομένα. Να συνεχίσει, όχι μόνο να ζει, αλλά και να απολαμβάνει πράγματα που τον ευχαριστούσαν. Ο αθλητισμός ήταν το σπουδαιότερο από αυτά.
Πλέον, δεν μπορούσε να παίξει ποδόσφαιρο, μπάσκετ ή τένις. Επρεπε να βρει κάποια άλλη αθλητική δραστηριότητα. Μια μέρα στο Μπαρουτάδικο, στο Αιγάλεω, υπό την επίβλεψη ενός προπονητή, έτρεξε ένα «κατοστάρι». Εκείνος εντυπωσιάστηκε από την ταχύτητα του Νάσου και τον συμβούλευσε να γίνει σπρίντερ.
Ο πρώτος του δάσκαλος στον στίβο ήταν ο Χάρης Παπαδιάς, στις ακαδημίες του Αθλητικού Ομίλου Βάρης. Ο ταχύτερος Ελληνας όλων των εποχών στα 60 μέτρα. Από το 2017 τον προπονεί ο Νέστορας Κολοβός, ο άνθρωπος που «ανακάλυψε» τη Νίκη Ξάνθου. Το ταλέντο του νεαρού στα 100 και τα 200 μέτρα φάνηκε, σχεδόν, αμέσως. Το ίδιο και η εργατικότητά του. Ηταν αποφασισμένος να πετύχει κάτι σπουδαίο.
Οι δρομείς με προβλήματα όρασης αγωνίζονται με τη βοήθεια ενός συνοδού – οδηγού, που είναι δρομέας κι αυτός. Οι δύο αθλητές συνδέονται με ένα κορδόνι, περασμένο σε τρία από τα δάχτυλα των χεριών τους, κι έτσι ο συνοδός κατευθύνει τον τυφλό δρομέα, τρέχοντας δίπλα του. Αλλά απαγορεύεται να τερματίσει μπροστά από αυτόν. Ο συγχρονισμός τους είναι πιο εύκολος απ’ όσο φαίνεται. Το δύσκολο είναι ο οδηγός να μπορεί να κατανοήσει τη μεγαλειώδη προσπάθεια του τυφλού αθλητή και να την υποστηρίξει με όλες τις δυνάμεις του.
Στο Τόκιο, συνοδός του Γκαβέλα ήταν ο Σωτήρης Γκαραγκάνης, 22 ετών κι εκείνος, πρωταθλητής Ελλάδας στους δρόμους ταχύτητας (και χορευτής του Λαογραφικού Ομίλου «Στησίχορος»). Οι δύο νέοι ήταν φίλοι από το 2017. Παρ’ όλα αυτά, όταν τον περασμένο Σεπτέμβριο ο Νάσος του πρότεινε να συνεργαστούν, ο Σωτήρης ένιωσε περίεργα. Καθυστέρησε να απαντήσει. Και είπε το «ναι» κάπως απρόθυμα. Μόνο και μόνο επειδή ήθελε να βοηθήσει. Οπως εξομολογήθηκε, δεν το μετάνιωσε ούτε για μια στιγμή: «Αυτοί οι αγώνες (οι Παραολυμπιακοί) δεν είναι, απλώς, ένα θέαμα. Είναι μαθήματα ζωής. Οποιος τους παρακολουθήσει, θα δει πως στη ζωή δεν είναι όλα όμορφα κι απλά. Και θα καταλάβει τι έχει και τι αξίζει να έχει».
Σε κάθε συνέντευξή του ο Γκαβέλας δεν χάνει την ευκαιρία να απευθυνθεί στους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα και να τους παροτρύνει να στραφούν στον αθλητισμό. «Βλέπουμε πολλά παιδιά με αναπηρία που κάθονται σπίτι τους. Που δεν έχουν ενδιαφέροντα. Στέκονται στις δυσκολίες που υπάρχουν και λαμβάνουν αυτό το μήνυμα και από την κοινωνία. Πρέπει να ασχοληθούν με τα σπορ. Οχι απαραιτήτως για να κερδίσουν μετάλλια, ή να κάνουν ρεκόρ, αλλά για να ανακαλύψουν πράγματα που ούτε πίστευαν για τον εαυτό τους. Θα νιώσουν πολύ καλύτερα, θα αλλάξει όλη η ζωή τους».
Τον Νάσο θα τον ακούσεις να παραπονιέται μόνο για τα φανάρια στους δρόμους. «Δεν ξέρω πότε ανάβει πράσινο και ρωτάω άλλους πεζούς. Δυστυχώς, μόνο ένα υπάρχει με ήχο σε όλη την Αθήνα, μπροστά από το Καλλιμάρμαρο».
Πηγή: Protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου