Γράφονται διάφορα για τη Σέλμα Μπλερ εδώ και εκεί τους τελευταίους μήνες. Για την ατυχία της να νοσήσει από πολλαπλή σκλήρυνση, για το αν υπήρξε καλή ηθοποιός μέχρι να τη βρει η ασθένεια και να της αλλάξει για πάντα τη ζωή. Στο μεταξύ, εκείνη είχε ήδη προλάβει να γυρίσει ένα σπαρακτικό ντοκιμαντέρ γι’ αυτό που της συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, να μιλήσει με ειλικρίνεια για τις επιπτώσεις της στη ζωή της ολόκληρη, να γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων της κάποιες παλιές και πιο πρόσφατες κριτικές για την καριέρα της στην υποκριτική. Άλλα προέχουν εδώ.
Το πώς στεκόμαστε, ας πούμε, απέναντι στην ασθένεια. Το πώς αποφεύγουμε το ουσιώδες και το αβάσταχτο, μέχρι το πρόβλημα να χτυπήσει τη δική μας πόρτα. Το πόσο μας τρομάζει να παραδεχθούμε τι τυχαιότητες είμαστε μέσα στον κόσμο και πόσο φοβικά αντιμετωπίζουμε τις μάχες των άλλων, μόνο με «μπράβο» από μακριά.
Στον αντίποδα, η Μπλερ που και όμορφη υπήρξε και ταλαντούχα, αλλά το σύστημα δεν της έκανε τη χάρη για πολλά πολλά χρόνια, μέχρι που πια ήταν αργά, κάνει μία βάρβαρη 360 στροφή μέσα στο σπίτι, την οικογένειά της, την πάλη της με την ασθένεια. Αφήνει τον φακό να κάνει μία σπουδαία κατόπτευση πάνω από το κρεβάτι της και να τη δει σε όλα τα στάδια του πόνου: στις καλές ημέρες, στις μέτριες, στις άγριες που δεν μπορεί ούτε να μιλήσει ούτε να περπατήσει σωστά. Στις μέρες της χημειοθεραπείας που είναι ένα πραγματικό μαρτύριο. Στις στιγμές που βλέπει τα μαλλιά της να πέφτουν και τις δυνάμεις της να την εγκαταλείπουν, το ανοσοποιητικό να την προδίδει για ακόμη μία φορά και να πρέπει απλώς να αντέξει τον πόνο, την καταπόνηση, την εξάντληση.
Το “Introducing, Selma Blair” είναι ένα απλό και ταυτόχρονα σπουδαίο ντοκιμαντέρ, μία καταγραφή πάνω στα χαλάσματα μίας ζωντανής γυναίκας που κάνει τον κόπο να «σπάσει» ένα ταμπού, αυτό του να μιλάς για την κατάσταση της υγείας σου, σε μια κοινωνία που αποδέχεται μόνο τους υγιείς, τους αρτιμελείς, τους άτρωτους.
Τον Μάρτιο που το ντοκιμαντέρ προβλήθηκε για πρώτη φορά στο πλαίσιο του φεστιβάλ SXSW 2021, η ίδια είχε αποκαλύψει ότι κατά τη διάρκεια των επίπονων γυρισμάτων είχε την εντύπωση ότι κινηματογραφούσε τις τελευταίες της ημέρες. Είχε προηγηθεί μία θεραπεία με βλαστοκύτταρα που τελικά δεν έφερε τα αποτελέσματα που υποσχόταν και σίγουρα κάπως τσαλαπάτησε τις ήδη ματαιωμένες ελπίδες της για θεραπεία.
Ακόμη και έτσι, με τα σκληρά στιγμιότυπα να «στραγγαλίζουν» τις στιγμές χαράς, τις μέρες ανάτασης, τη μικρή βελτίωση και το ξανακύλισμα στην ασθένεια, κανένα κομμάτι της ζωής της δεν αφαιρείται από το φιλμ: η σχέση της με τον γιο της, η ανάγκη της να διασκεδάσει και να δώσει κουράγιο μόνη της στον εαυτό της (όσοι δίνουν τέτοιες μάχες, αυτό το συναίσθημα το ξέρουν καλά), η ξεχασμένη κοκεταρία που πηδά από τα χαλάσματα και τη σέρνει να δοκιμάσει ένα όμορφο φόρεμα.
Αν και οι κριτικές του περασμένου Μαρτίου, υπήρξαν αποθεωτικές, η σκηνοθέτις Ρέιτσελ Φλάιτ δεν γλίτωσε και μερικά πικρόχολα σχόλια για το ότι το παραξήλωσε με τις δυσβάσταχτες σκηνές και ότι θα μπορούσε να κάνει λίγη ρέγουλα στο δράμα.
Λογικό. Δεν είμαστε συνηθισμένοι στην αλήθεια, ειδικά όταν αυτή αφορά την αρρώστια, πόσω μάλλον μια ενδεχόμενη δική μας περιπέτεια υγείας. Κρύβουμε επιμελώς τα τρωτά μας σημεία, συνάχι έχουμε και δεν το ομολογούμε, πόσω μάλλον να μας πέσει στο κεφάλι κάτι τέτοιο που δεν κρύβεται, δεν καμουφλάρεται, δεν ωραιοποιείται. Ή ακόμη χειρότερα; Δεν θεραπεύεται.
Όπως και να ΄χει, η αλήθεια είναι ότι το «λαμπερό Χόλιγουντ» καιρό είχε να φάει τέτοιο χαστούκι, καιρό είχε να υπάρξει μία τόσο γενναία περίπτωση –που τυγχάνει να είναι και γυναίκα- που όχι απλώς να δέχεται να τσαλακωθεί για τον «ρόλο», αλλά να προσυπογράφει στην άνευ φίλτρων καταγραφή του τσαλακώματος που της επιφύλαξε η ασθένεια.
Και παρά τις τρομαγμένες φωνούλες για τις πολλές, ζόρικες στιγμές του ντοκιμαντέρ, την υπερβολική αλήθεια και το «ζουμ» στον πόνο και την απόγνωση της Μπλερ, συνήθως πρόκειται για φωνούλες που έχουν συνηθίσει στις άτρωτες σταρ που σήμερα χειρουργούνται και αύριο βαδίζουν με χάρη στο κόκκινο χαλί, που αποσύρονται, όταν πρέπει να αποκρύψουν κάποια σκληρή μάχη και που ποτέ δεν αφήνουν κάτι –έστω και ως πικρή γνώση- πίσω τους, για όσους ενδεχομένως νοσήσουν από κάτι παρόμοιο.
Μόνο και μόνο γι’ αυτό, η Μπλερ, που ακόμη πολεμάει, η μέτρια Μπλερ που δεν πρόλαβε μεγάλη καριέρα, αφήνει κάτι μεγάλο πίσω της, όποια κι αν είναι η έκβαση του αγώνα.
Το ντοκιμαντέρ θα κάνει πρεμιέρα στην πλατφόρμα του Discovery+ στις 21 Οκτωβρίου του 2021.
Πηγή: LIFO
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου