Μας κάλεσαν στην πρόβα της παράστασης «Ερωτευμένα Άλογα» ένα Κυριακάτικο απόγευμα του Μαΐου. Η Δ.Ε.Θ Helexpo τους παραχωρεί το χώρο για τις πρόβες τους, έτσι το ραντεβού μας είχε δοθεί στο περίπτερο 8. Μπήκαμε στο περίεργο ασανσέρ και μόλις φτάσαμε στον όροφο, αντικρίσαμε έναν τεράστιο χώρο, ολίγον τι εγκαταλελειμμένο. Στο βάθος ακουγόταν φωνές. Ήταν η ομάδα «Εν δυνάμει» που ήδη μας περίμενε.
Λίγα λόγια για την ομάδα
Η ομάδα «Εν δυνάμει» είναι μια ομάδα νέων καλλιτεχνών με και χωρίς αναπηρία. Ιδρύθηκε από την Ελένη Δημοπούλου και τη Μαρία Ιωαννίδου το 2008 στη Θεσσαλονίκη θέλοντας να στηρίξει και να διευκολύνει τα μέλη της να ενταχθούν ισότιμα στο κοινωνικό σύνολο. Η παράσταση τα «Ερωτευμένα Άλογα» που παρουσιάζουν αποτελούν το τρίτο μέρος μιας θεατρικής τριλογίας με τίτλο «Το Άλλο το κανονικό», που προέκυψε από την ασφυκτιούσα ανάγκη των «Εν δυνάμει» να μοιραστούν ανοιχτά προσωπικές ιστορίες και να ερευνήσουν προσωπικές και οικουμενικές πτυχές της ανθρώπινης ιδιαιτερότητας μέσα από το πρίσμα ενός καλλιτεχνικού γεγονότος. Το πρώτο μέρος της τριλογίας »Ο άνθρωπος ανεμιστήρας ή Πώς να ντύσετε έναν ελέφαντα», μια παραγωγή των «Εν δυνάμει», παρουσιάστηκε, μεταξύ άλλων, και στο Φεστιβάλ Αθηνών (2015) ενώ το δεύτερο, Το «Άλλο σπίτι», μια παραγωγή του Ιδρύματος Ωνάση, παρουσιάστηκε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών όπως και στα 51α Δημήτρια. Σε αυτήν τη θεατρική τριλογία οι «Εν δυνάμει» εξερευνούν το ερώτημα: «Ό,τι δεν είναι κανονικό είναι άλλο»; και ταυτόχρονα επιδιώκουν να γίνει το ανοίκειο γνωστό και οικείο μέσα από την κοινοποίηση αληθινών ιστοριών ανθρώπων που βιώνουν το αρνητικό πρόσημο του «Άλλου».
Αλήθεια, τι είναι η αναπηρία; Τι έχει να αντιμετωπίσει η οικογένεια; Τι σημαίνει για τον κόσμο; Τι θα γίνει το παιδί όταν εγώ δε θα ζω πια; Ένα άτομο με αναπηρία δικαιούται να ερωτευθεί; Πως το βλέπει η κοινωνία όλο αυτό; Σ’ αυτά τα ερωτήματα προσπαθεί να απαντήσει η ομάδα «Εν Δυναμεί» μέσα από τις καλλιτεχνικές της παρεμβάσεις.
Η παράσταση «Ερωτευμένα Άλογα»
Το κείμενο της παράστασης είναι αποτέλεσμα έρευνας πάνω στο ζήτημα του έρωτα και της αναπηρίας και συντίθεται από επεξεργασμένα αποσπάσματα συνεντεύξεων και πρωτότυπα κείμενα των μελών της ομάδας. Μεταξύ άλλων ακούγεται και το κείμενο της Γιώτας Τεμπρίδου «Η Σύμβαση», ενώ ταυτόχρονα υπάρχουν διάχυτες αναφορές σε εμβληματικές φράσεις σπουδαίων στοχαστών και λογοτεχνών για αυτό που ονομάζουμε έρωτα.
…Αγαπηθήκαμε…
… ανάμεσα στα χιλιάδες σώματα που βλέπω κάθε μέρα, διάλεξα να ερωτευτώ και ν’ αγαπήσω το δικό του…
…τι κρίμα τα μυαλά να ενώνονται και τα σώματά μας ν’ αντιστέκονται…
…φαντάζομαι τα πράγματα να ήταν αλλιώς…
Στις πρόβες της ομάδας «Εν δυνάμει» συναντήσαμε και την κυρία Ελένη Δημοπούλου, σκηνοθέτη, ηθοποιό και Καλλιτεχνική διευθύντρια τα τελευταία επτά χρόνια στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Ιωαννίνων και Κοζάνης.
-Κυρία Δημοπούλου, παρουσιάστε μου σας παρακαλώ την ομάδα «Εν δυνάμει» μέσα από τη δική σας ματιά.
Εδώ και 10 χρόνια ιδρύσαμε μαζί με την Μαρία Ιωαννίδου την ομάδα «Εν δυνάμει» από μια μεγάλη ανάγκη να μπορούν τα παιδιά μας να έχουνε μια κανονική ζωή, μια κανονική υπόσταση μακριά από αυτό που όριζε μέχρι τότε το πλαίσιο της αναπηρίας. Και επειδή και εγώ και όλη μου η οικογένεια ασχολούμαστε μόνο με τις τέχνες και είμαι και η μαμά της Λωξάντρας με σύνδρομο Down, σκέφτηκα ότι αυτό που θα μου άρεσε περισσότερο είναι να φτιάξω μια ομάδα δημιουργίας η οποία θα ασχοληθεί με τις τέχνες. Η Τέχνη είναι ο πιο δημοκρατικός χώρος, τουλάχιστον εκεί όπου εγώ έχω επιβιώσει. Και εκεί είσαι ίσος με τους άλλους, δε χρειάζεται να αποδείξεις κάτι. Δουλεύεις πάνω στον εαυτό σου και μαζί με τους άλλους. Είναι ξεκαθαρό το ποιος είμαι εγώ, ποιος είσαι εσύ και τι μπορούμε να κάνουμε μαζί για τους άλλους.
«…Θέλω να γεράσουμε μαζί… να ασπρίσουμε μαζί και να βάφουμε τα μαλλιά μας μωβ, ασημί και χρυσά…»
-Γιατί δημιουργήσατε μια μεικτή ομάδα και όχι μια ομάδα η οποία θα αποτελείται μόνο από άτομα με αναπηρία;
Γιατί έτσι η ζωή. Διότι αυτό είναι το μοντέλο της ζωής που εγώ ήθελα να προτείνω. Πήραμε το μοντέλο της οικογένειας και το εφαρμόσαμε στην ομάδα. Η Λωξάντρα έχει άλλα δυο αδέρφια και μια μαμά, έναν μπαμπά που ο καθένας έχει τις δικές του δυνατότητες και ικανότητες, παρ’ όλα αυτά σαν οικογένεια δεν είναι η Λωξάντρα κάπου και εμείς κάπου άλλου. Έβλεπα ότι αυτό το μοντέλο μαζί με άλλες οικογένειες δουλεύει πάρα πολύ καλά σκέφτηκα ότι τελικά έτσι είναι η ζωή. Δεν έχει νόημα να κάνουμε κάτι στο οποίο θα λέγαμε, «Από εδώ η αναπηρία και από εκεί η κανονικότητα» γιατί αυτοί οι δυο κόσμοι δε θα συναντηθούν ποτέ.
-Όμως συνυπάρχουν…
Συνυπάρχουν; Δεν είμαι σίγουρη. Πόσους φίλους με αναπηρία έχεις και τους τηλεφώνησες στη ζωή σου; Κανέναν! Υπάρχουν όμως. Μπορεί να είναι στην πολυκατοικία σου. Κάπως έτσι έβαλα την τέχνη σαν κέντρο, σαν ένα κοινό τόπο όπου μπορούν να συνυπάρχουν άνθρωποι που έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα από όποιο σημείο εκκίνησης και αν ξεκινήσει ο καθένας. Και αυτό το μοντέλο σιγά σιγά κατάλαβα όχι μόνο ότι δουλεύει, αλλά ότι πολλαπλασιάζεται.
«…πιστεύω στον έρωτα, τον ορατό και πάντα αόρατο… πού όλα τα ξέρει και όλα τα επιτρέπει…»
-Και πώς επιλέξατε αυτούς που θα σας βοηθήσουν; Δεν πρέπει να έχουν κάποιες βασικές γνώσεις;
Όχι! Ήθελα αυτή η ομάδα να έχει πολύ σημαντικούς αρχηγούς. Ήθελα ο/η σκηνοθέτης να είναι άνθρωποι που γνωρίζουν πολύ καλά το χώρο να έχουν καταθέσει πολύ σημαντικό έργο, και να είναι επαγγελματίες αποκλειστικά, χωρίς να σημαίνει ότι είχα την απαίτηση να γνωρίζουν πώς πρέπει να προσεγγίσουν ένα άτομο με αναπηρία. Δεν θέλαμε να έμπαιναν στην ομάδα ειδικοί που είναι εξοικειωμένοι με την αναπηρία λόγω επαγγέλματος ή είναι της ειδικής αγωγής. Δε δουλέψαμε με ειδικότητες. Εμπιστευτήκαμε την ανθρωπινή αλήθεια.
-Και στην πρώτη πρόβα; Πώς αντιμετώπισε η μια πλευρά την άλλη;
Ξέρετε, η αντιμετώπιση ουσιαστικά είναι μια γνωριμία και όπως ο κάθε άνθρωπος έχει τις ιδιαιτερότητες του, έτσι και εδώ. Βέβαια ο κώδικας στην ομάδα είναι πολύ σαφής. Πρέπει να επικοινωνούμε, να περιμένουμε, να ξεκινήσουμε κάτι πολύ μικρό σήμερα και να το χτίζουμε κάθε μέρα που περνά. Αυτό βοήθησε πάρα πολύ στο κομμάτι της συμπεριφοράς. Βέβαια αυτό που με ξαφνιάζει ήτανε κάτι που δεν το είχα προσμετρήσει στην αρχή. Παρατηρώ ότι τα μέλη της ομάδας, τα οποία είναι νέοι, ανοικτοί, με πολλές δυνατότητες, με όλο το μέλλον μπροστά τους, αλλάζουν. Και ψυχολογικά αλλά και στον τρόπο που αντιμετωπίζουν τη ζωή. Είναι τόσο πολύ εξοικειωμένοι πλέον με τη διαφορετικότητα που ώρες ώρες πρέπει να τους το θυμίσω ότι αυτό δεν είναι το κανονικό. Υπάρχουν φορές που δε βλέπουν το αναπηρικό αμαξίδιο. Πλέον είναι αυτόματη κίνηση ότι θα βοηθήσουν ένα μέλος της ομάδας που δεν κινείται να τον εξυπηρετήσουν. Τους είναι κάτι πολύ φυσικό.
-Αναφέρετε συχνά τις λέξεις «κανονικότητα» και «κανονικό». Τι πιστεύετε ότι είναι το κανονικό;
Κανονικό είναι να ορίζεις μόνος σου τη ζωή σου. Να έχεις όλες τις δυνατότητες και να είναι μόνο στην προσωπική σου θέληση να το κάνεις ή να μην το κάνεις. Άλλα να έχεις όλες τις δυνατότητες να εκτελέσεις και να πράξεις και να δουλέψεις πάνω σ’ αυτό που θέλεις εσύ πάρα πολύ. Στα δικά μας παιδιά, χρειάζονται κάποια μια βοήθεια. Η κόρη μου, με σύνδρομο Down, η Λωξάντρα πάντα θα χρειάζεται μια βοήθεια, σε διάρκεια. Θα είναι ένα άτομο το οποίο σε χρειάζεται.
-Οι γονείς πώς αντιμετωπίζουν την ομάδα; Αφήνουν τα παιδιά τους με άγχος για το τι συμβαίνει όταν αυτοί φεύγουν;
Στην αρχή ναι. Η ομάδα «Εν δυναμει» δεν επικαλείται καμία θεραπευτική διαδικασία. Είναι πολύ μακριά από την έννοια της θεραπείας, ακουμπάει μόνον στη καλλιτεχνική δραστηριότητα και χρησιμοποιεί την τέχνη σαν ένα εφαλτήριο για να αναπτύξει μια καλύτερη γνωριμία το άτομο με τον ίδιο του τον εαυτό. Και σαν ομάδα έχουμε μια πολύ ξεκάθαρη στάση. Λέμε ότι εδώ είμαστε νέοι, έφηβοι και ότι οι γονείς είναι φύλακες φρουροί αλλά πρέπει να δίνουν χώρο και να να εμπιστευτούν τα ίδια τους τα παιδιά ότι κι αυτά θέλουν να είναι μόνα με τους φίλους τους. Πρέπει να εμπιστευτούν τα ίδια τους τα παιδιά ότι κι αυτά θέλουν να είναι μόνα με τους φίλους τους. Δε φαντάζομαι στη δουλειά σου να έρχεται η μαμά σου την ώρα που γράφεις;
-Ούτε απ’ έξω…
Αυτό προσπαθούμε να φτιάξουμε. Γι’ αυτό μιλάμε πάντα για την κανονικότητα. Ότι ένας νέος των 26 χρονών δεν έχει τη μαμά του πάνω από το κεφάλι του για να γράψει στο facebook. Ναι ή όχι;
Info
*Η παράσταση περιέχει σκηνές γυμνού. Η παράσταση είναι προσβάσιμη σε μη ακούοντες μέσω προβολής ελληνικών υπέρτιτλων.
Μέρες και ώρες παραστάσεων
Σάββατο 19/5, Τετάρτη 23/5, Πέμπτη 24/5, Παρασκευή 25/5, Σάββατο 26/5, στις 21.00
Κυριακή 20/5 & Κυριακή 27/5, στις 19.00
Τιμές εισιτηρίων
Γενική είσοδος: 12 €
Μειωμένο (Φοιτητικό, Ομαδικό, Άνω των 65, Πολυτέκνων): 8 €
Ανέργων, ατέλειες: 5 €
ΑΜΕΑ: Δωρεάν
ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:
ΤΑΜΕΙΑ ΚΘΒΕ| Τ. 2315 200 200
www.ticketmaster.gr
Καταστήματα Γερμανός
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Σύλληψη & Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Ελένη Δημοπούλου / Σκηνοθεσία: Ελένη Ευθυμίου
Έρευνα & Συγγραφή Κειμένου: Ελένη Ευθυμίου & ομάδα «Εν δυνάμει» / Δραματουργική Επεξεργασία: Σοφία Ευτυχιάδου / Σκηνικά & Κοστούμια: Ευαγγελία Κιρκινέ
Συνεργάτης – σκηνογράφος: Richard Anthony / Σχεδιασμός Φωτισμών: Richard Anthony, Βαγγέλης Μαρούλης / Χορογραφία & Διδασκαλία Κίνησης: Τάσος Παπαδόπουλος / Καλλιτεχνική Συνεργάτης: Βιτόρια Κωτσάλου / Οπτικό Περιβάλλον & Βίντεο: Δημήτρης Ζάχος / Διεύθυνση Φωτογραφίας Βίντεο: Ορέστης Ψωμόπουλος / Μουσική: Ελένη Ευθυμίου, Οδυσσέας Γκάλλιος / Σχεδιασμός Ήχου & Ενορχήστρωση: Οδυσσέας Γκάλλιος / Οργάνωση Παραγωγής: Φωτεινή Τσακίρη / Βοηθός Σκηνοθέτη: Βαγγέλης Κοσμίδης / Βοηθός Σκηνογράφου & Ενδυματολόγου: Σοφία Πατσινακίδου / Ειδικές Σκηνογραφικές & Ενδυματολογικές Κατασκευές: Μάριος-Λέανδρος Μπαστέας / Κομμώσεις -Μακιγιάζ: Άλκηστη Παπαγεωργίου
Φωτογραφίες Παράστασης: Δημήτρης Χονδροπήδας
Ερμηνεύουν: Κλειώ Αντωνοπούλου, Νοεμή Βασιλειάδου, Χρύσα Γκούμα, Μαρία Δαχλύθρα, Μαργαρίτα Καϊναδά, Άννα Καλίντσεβα, Ευαγγελία Κεφάλα, Ευαγγελίνα Καρυοφύλλη, Βαγγέλης Κοσμίδης, Ηλίας Κουγιουμτζής, Γιώτα Κουϊτζόγλου, Θεανώ Κόντα, Νίκος Κυπαρίσσης, Άγγελος Κωνσταντίνου, Λωξάνδρα Λούκας, Δημήτρης Λύρας, Σοφία Μπλέτσου, Θάνος Νανάσης, Μιχάλης Ντολόπουλος, Θεανώ Παπαβασιλείου, Αργύρης Πνευματικός, Χρήστος Σιούμης, Αθηνά Σωτήρογλου, Δέσποινα Τριανταφυλλίδου, Νεφέλη Τσίντζου, Δανάη Τσορλίνη, Αλέξανδρος Χάτσιος
Πηγή: LIFO
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου