Ανάμεσα στους αμέτρητους πρόσφυγες που αναζητούν προστασία στην Ελλάδα βρίσκονται και πολλά παιδιά. Κάποια από αυτά φτάνουν μόνα τους, χωρίς γονείς ή κάποιον ενήλικο συγγενή, και χαρακτηρίζονται ως «ασυνόδευτα». Γι' αυτά τα ευάλωτα παιδιά, η Ελληνική Υπηρεσία Ασύλου κυκλοφόρησε έναν χρήσιμο οδηγό με τις υπέροχες εικόνες της Χριστίνας Τσέβη
«Εχεις το δικαίωμα να μιλήσεις και να ακουστείς. Εχεις το δικαίωμα να έχεις κάποιον να σε φροντίζει. Εχεις το δικαίωμα στην ιατρική φροντίδα. Εχεις το δικαίωμα να πας σχολείο. Αν είσαι ανήλικος και επιθυμείς η Ελλάδα να σε προστατεύσει και να μη σε επαναπροωθήσει στην πατρίδα σου, αν βρίσκεσαι στην Ελλάδα χωρίς τους γονείς σου, αν οι γονείς σου βρίσκονται σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, μπορείς να κάνεις αίτηση για άσυλο στην Υπηρεσία Ασύλου».
Απλά και εύληπτα λόγια, απαραίτητα όμως προς τα ανήλικα παιδιά που φτάνουν στη χώρα μας χωρίς γονείς για να γλιτώσουν από πολέμους και καταστροφές. Μόνο το 2017, περισσότερα από 2.200 παιδιά ζήτησαν άσυλο στην Ελλάδα, ενώ το 2018 ο αριθμός μπορεί να είναι ακόμη μεγαλύτερος. Αυτά τα παιδιά μέχρι τώρα δεν είχαν κάποια βοήθεια ως προς τις πρακτικές οδηγίες που πρέπει να ακολουθήσουν για να θεωρηθούν νόμιμα και να ενταχθούν στη νέα κοινωνική τους πραγματικότητα.
Ο οδηγός με τίτλο «Είμαι κάτω από 18 και ζητώ άσυλο στην Ελλάδα», που κυκλοφόρησε σε επτά γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, φαρσί, νταρί, αραβικά, ουρντού και μπενγκάλι), με συγχρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Ελλάδας, έρχεται για να κάνει αυτή τη μετάβαση έστω και λίγο πιο ομαλή, να στηρίξει τα παιδιά στα πρώτα τους βήματα σε μια νέα χώρα, να τους τονίσει τα δικαιώματά τους, να απαλύνει τη μοναξιά τους και τον φόβο τους, να τα κάνει να αισθανθούν καλοδεχούμενα. Να τους παρέχει νομικές συμβουλές, χρήσιμες διευθύνσεις, τηλέφωνα και διαδικτυακούς τόπους, να τα ενημερώσει για τις κατά τόπους Υπηρεσίες Ασύλου και τα hotspots, να τα καθοδηγήσει στη ζούγκλα της γραφειοκρατίας και του ρατσισμού.
Να τους προσφέρει μια «Ελπίδα», όπως είναι το όνομα από το χάρτινο βαρκάκι που παρακολουθεί σκεπτικό και βυθισμένο στο οδυνηρό παρελθόν του και το αβέβαιο μέλλον του ο μικρός πρόσφυγας σε μια από τις εικονογραφήσεις της Χριστίνας Τσέβη.
Τα παιδιά, στις πανέμορφες εικόνες της, αντιστεκόμενα στις αντιξοότητες και τα προβλήματά τους, δείχνουν να παραμένουν παιδιά: κάθονται σε θρανία, παρατηρούν τη φύση, φοράνε πολύχρωμα ρούχα, κρατούν στην αγκαλιά τους τα παιδικά τους κουκλάκια, διαβάζουν βιβλία. Πόσο εύκολο είναι όμως να διατηρήσουν την παιδικότητά τους όταν οι συνθήκες απαιτούν την απότομη και πιθανώς οδυνηρή «ενηλικίωσή» τους;
«Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Είναι βέβαιο πως ακόμη και τα πιο τυχερά προσφυγόπουλα εκεί έξω έχουν υπάρξει στην καλύτερη περίπτωση μάρτυρες τραγικών καταστάσεων. Είναι αδύνατο αυτό να μην τα έχει επηρεάσει και να μην έχει επιφέρει τη βίαιη ωρίμανσή τους. Θεωρώ όμως πως, παρόλο που καλούνται να αντιμετωπίσουν καταστάσεις σχεδόν αδιανόητες και για τον πιο σκληραγωγημένο ενήλικα, η ψυχή τους παραμένει παιδική και εξακολουθούν να έχουν ανάγκες και επιθυμίες πολύ κοντινές με αυτές οποιουδήποτε σχεδόν άλλου παιδιού στον κόσμο» τονίζει στην «Εφ.Συν.» η Χριστίνα Τσέβη.
Που πρώτα απ’ όλα, στην προσπάθεια να αποδώσει εικονογραφικά τα παιδιά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, χωρίς στερεοτυπικές προκαταλήψεις και με στόχο να δημιουργήσει οικείες και ζεστές γι' αυτά εικόνες, ώστε να τα προσελκύσει στην ανάγνωση του οδηγού, έπρεπε να κάνει μια εμπεριστατωμένη έρευνα τεκμηρίωσης.
Το αποτέλεσμα τη δικαιώνει και με το παραπάνω. «Είναι μάλλον αυτονόητο πως αν έχει κανείς μια στοιχειώδη παρατηρητικότητα και ενδιαφέρον πέραν του εαυτού του, σίγουρα θα έχει έρθει σε επαφή με το θέμα. Eτσι λοιπόν κι εμένα δεν μου ήταν ξένες οι εικόνες των προσφύγων. Αντιθέτως, με είχαν προβληματίσει ιδιαίτερα. Oταν ανέλαβα αυτό το πρότζεκτ, επισκέφτηκα πολλές φορές την Υπηρεσία Ασύλου, παρακολούθησα ολόκληρη τη διαδικασία, είδα συνεντεύξεις, είδα την αναμονή, την αβεβαιότητα, την αγωνία, αλλά και την ελπίδα. Γνώρισα κάποια παιδιά αλλά και ενήλικες. Από κει και πέρα, βέβαια, αυτό που με ενδιέφερε περισσότερο από όλα να αποτυπώσω είναι το συναίσθημα. Και κυρίως την ελπίδα» διευκρινίζει η εικονογράφος.
Είναι, βέβαια, φυσικό πως αυτός ο οδηγός, αν και καθυστερημένος, είναι χρήσιμος αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να είναι από μόνος του αρκετός ούτε να αποτελέσει τη λύση σε όλα τα προβλήματα αυτών των παιδιών. Προτεραιότητα πρέπει να είναι η συνολική βελτίωση της ζωής τους, η ενθάρρυνσή τους, η έμπρακτη υποστήριξή τους, όχι μόνο αυτών αλλά και των ενηλίκων.
Για τα επόμενα βήματα, η Χριστίνα Τσέβη συμπληρώνει: «Πολλά παιδιά -και ενήλικες- φτάνουν εδώ και είναι στην κυριολεξία χαμένα. Πράγμα που τα κάνει και πολύ ευκολότερους στόχους εκμετάλλευσης. Νομίζω λοιπόν πως η ενημέρωση των ασυνόδευτων παιδιών είναι ιδιαίτερα σημαντική και πιστεύω πως και από την πλευρά των θεσμών θα έπρεπε κινήσεις σαν αυτή να υποστηρίζονται και να ενισχύονται διαρκώς. Από κει και πέρα αν ο καθένας μας κοίταζε να είναι ελάχιστα λιγότερο εγωκεντρικός και καχύποπτος, ο κόσμος μας θα ήταν πολύ πολύ καλύτερος, και γι' αυτά τα παιδιά αλλά και για όλους μας».
Γιάννης Κουκουλάς
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου