«Στο σχολείο ήμουν πάντοτε μια μέτρια μαθήτρια με επαναστατικές τάσεις. Από μικρή θυμάμαι να με αποκαλούν «έξυπνη, αλλά τεμπέλα». Στόχους δεν έθετα ποτέ, ούτε σκεφτόμουν το μέλλον. Με ενδιέφερε μόνο το παρόν. Πριν από δύο χρόνια, ανακάλυψα τι ήταν αυτό που επηρέαζε αρνητικά την καθημερινότητά μου».
Η Αννα περιγράφει στην «Κ» πώς είναι να ζει κανείς με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας. Δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί σε ένα θέμα, αναβάλλει συνεχώς υποχρεώσεις, είναι παρορμητική, διακατέχεται από άγχος και ανησυχία. Στο σχολείο αντιμετώπιζε αρκετά προβλήματα, που στη συνέχεια μεταφέρθηκαν στη δουλειά της. Μέσα στο σπίτι, το κλίμα ήταν πάντοτε εκρηκτικό. «Οι γονείς μου κρατούσαν μια επικριτική στάση απέναντί μου. Δεν δέχονταν ότι εγώ δεν μπορούσα να ακολουθήσω τον δικό τους δρόμο. Οι ίδιοι όπως και η αδελφή μου έχουν σπουδάσει στο εξωτερικό, έχουν διδακτορικά κι εγώ δεν ήμουν παρά το “μαύρο πρόβατο” της οικογένειας», εξηγεί, τονίζοντας ότι οι σχέσεις τους σήμερα έχουν διαρραγεί. «Αφησα στη μέση τις σπουδές μου και ξεκίνησα σεμινάρια δημιουργικής γραφής. Βρήκα πρωινή δουλειά, αλλά καθυστερούσα να πάω και ήμουν πάντοτε αφηρημένη. Ηθελα να τα παρατήσω, αλλά δεν ήξερα πώς να το κάνω χωρίς να με αποκαλέσουν τεμπέλα. Τελικά απολύθηκα και οι γονείς μου, μου είπαν ότι μου έδωσαν την τελευταία μου ευκαιρία».
Στα 21, η Αννα πέρασε από μια δομημένη κλινική συνέντευξη, μέσα από την οποία διαγνώστηκε η διαταραχή. Μέχρι τότε δεν γνώριζε τι προκαλούσε τόσες δυσκολίες στην καθημερινότητά της. Η ΔΕΠΥ, (συντομογραφία για τη Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας), αφορά το 5-7% του μαθητικού πληθυσμού και περίπου το 4% των ενηλίκων. Στα βασικά συμπτώματα περιλαμβάνονται η δυσκολία στη συγκέντρωση και στην προσοχή, η παρορμητικότητα και συχνά (αλλά όχι πάντα) η υπερκινητικότητα.
Η ΔΕΠΥ παρουσιάζεται διαφορετικά στις γυναίκες και τα σημάδια της γίνονται εμφανή κυρίως κατά την εφηβεία. «Τα συμπτώματα στις γυναίκες είναι λιγότερο θορυβώδη και περισσότερο εσωτερικευμένα. Συχνότερα, πάσχουν από τη ΔΕΠΥ «απρόσεκτου τύπου» και εμφανίζονται ως ανοργάνωτες, εσωστρεφείς και ονειροπόλες. Σε αντίθεση με τα αγόρια που χαρακτηρίζονται ως ζωηρά και άτακτα, τα υπερκινητικά κορίτσια μιλούν ακατάπαυστα, υπεραντιδρούν και υπερενθουσιάζονται, ενώ συχνά χαρακτηρίζονται ως “αγοροκόριτσα”», λέει η δρ Νιόβη Μιχαλοπούλου, κλινική ψυχολόγος και μέλος της επιστημονικής επιτροπής του ADHD Hellas, του Πανελλήνιου Σωματείου Ατόμων με ΔΕΠΥ. «Η απροσεξία στα κορίτσια παρερμηνεύεται εύκολα ως άγχος, κατάθλιψη ή χαμηλή αυτοεκτίμηση. Τα ίδια θεωρούν τους εαυτούς τους “χαζούς” και είτε προσπαθούν πολύ περισσότερο με τίμημα το υψηλό άγχος είτε επιδιώκουν την αποδοχή των συμμαθητών τους και την επιβεβαίωση από ερωτικούς συντρόφους, κάτι που συχνά τις οδηγεί σε πρόωρες σεξουαλικές σχέσεις».
«Φοβερό άγχος»
Κάθε πρωί, η Δήμητρα διαβάζει στα μικρά αυτοκόλλητα χαρτάκια όσα έχει να κάνει μέσα στη μέρα. Είναι ένας τρόπος για να παραμένει συγκεντρωμένη, να μην αναβάλει υποχρεώσεις και να αποδεικνύει κάθε μέρα στη δουλειά ότι τα καταφέρνει το ίδιο καλά με τους υπόλοιπους. «Εχω αϋπνίες από τα επτά μου χρόνια. Ζω με φοβερό άγχος, αναβλητικότητα, έλλειψη συγκέντρωσης, έντονες εξαρτήσεις από το τσιγάρο και το αλκοόλ. Η αγωνία μου πάντοτε ήταν αν θα τα καταφέρω σε αυτό που κάνω, ή αν οι άλλοι αντιληφθούν τις ελλείψεις μου», λέει η Δήμητρα που είναι 35 ετών και διαγνώστηκε με ΔΕΠΥ πριν από τρία χρόνια. «Οταν το ανακάλυψα, “πένθησα” για τις επιλογές που θα είχα κάνει εάν δεν είχα ΔΕΠΥ. Εκανα ψυχοθεραπεία για δυόμισι χρόνια, που με βοήθησε όχι μόνο να το αποδεχθώ, αλλά και να μάθω να διαχειρίζομαι το πρόβλημα και να βάζω προτεραιότητες. Σήμερα έχω καταφέρει να έχω μια μόνιμη δουλειά και μάλιστα μια σημαντική θέση σε ιδιωτική εταιρεία», αναφέρει.
Η ΔΕΠΥ είναι μια διά βίου διαταραχή, η οποία χωρίς τη σωστή θεραπευτική αντιμετώπιση δημιουργεί πολλά επιπλέον προβλήματα. Το ADHD Hellas διοργανώνει συχνά δράσεις ευαισθητοποίησης και προσφέρει υποστήριξη μέσα από έμπειρους επαγγελματίες ψυχικής υγείας. «Η εξειδικευμένη ψυχοθεραπεία βοηθάει στη βαθύτερη κατανόηση και αντιμετώπιση των παράπλευρων απωλειών εξαιτίας της ΔΕΠΥ», λέει η Νιόβη Μιχαλοπούλου. «Ενας άγνωστος τομέας στην Ελλάδα είναι το “coaching”. Το άτομο παρακολουθείται στενά από έναν “coach”, έναν γνώστη της διαταραχής που του μαθαίνει να “χτίσει” καινούργιες στρατηγικές αντιμετώπισης των ελλείψεών του», τονίζει.
Πάντως, τα άτομα με ΔΕΠΥ παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, διαθέτουν σημαντικά χαρίσματα. Συχνά χαρακτηρίζονται από ευστροφία, δημιουργικότητα και καλό χιούμορ, ενώ παρά τις όποιες αποτυχίες, συνεχίζουν να προσπαθούν, αποζητώντας την αναγνώριση και τη συμπαράσταση των άλλων.
Πηγή: Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου