«Το νησί των σκλάβων» του Μαριβώ, τo ανάλαφρο και ταυτόχρονα σκοτεινό έργο του κλασικού Γάλλου συγγραφέα, παρουσιάζεται από το «Θέατρο Κωφών Ελλάδος», στις 20 Ιανουαρίου, στο «Θέατρο Κωφών Ελλάδος» στην Πλατεία Κουμουνδούρου (Σαχτούρη 8-10). Παραστάσεις Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21:15.
Το έργο, που πρωτοπαρουσιάστηκε το 1725, σήμερα μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ. Δύο αριστοκράτες και οι υπηρέτες τους, ναυαγούν σ΄ένα νησί που κατοικείται από εξεγερμένους σκλάβους. Στον παράξενο αυτό τόπο, τα αφεντικά υποχρεώνονται ν΄ανταλλάξουν ρούχα και ρόλους με τους σκλάβους τους και να τους υπηρετούν μέχρι να «νιώσουν τι σημαίνει πόνος» προκειμένου να πάρουν ένα ισχυρό μάθημα δικαιοσύνης και ανθρωπιάς. Το παιχνίδι των ρόλων ανάμεσα σε αφεντικά και σκλάβους, γρήγορα μετατρέπεται σε ένα επικίνδυνο και αποκαλυπτικά βίαιο παιχνίδι εξουσίας, εκδίκησης και έρωτα. Αυτή η μοναδική αντιστροφή των ρόλων του Μαριβώ, ο αφέντης που γίνεται δούλος και ο δούλος που αλλάζει σε αφέντη, επιβεβαιώνει ότι η κοινωνική ταυτότητα του ατόμου είναι πιο ισχυρή από τη θέλησή του να την υπερβεί και οδηγεί σε σύγχρονους συνειρμούς της πολιτικής πραγματικότητας.
Κωφοί και ακούοντες ηθοποιοί συμπράττουν επάνω στη σκηνή. Μπλέκονται, μιλούν ταυτόχρονα, μοιράζονται τους ίδιους ρόλους και τους ερμηνεύουν παράλληλα, σεβόμενοι ο ένας τη γλώσσα του άλλου. Μια ιδιαίτερη πλατφόρμα διπλής διανομής που προσφέρει μια παράσταση-εμπειρία σε δύο γλώσσες: Τη νοηματική και την ομιλουμένη. Ο Βασίλης Βηλαράς (ακούων σκηνοθέτης) και οΑπόστολος Γιαννόπουλος (κωφός ηθοποιός) μιλούν στο ethnos.gr για το εγχείρημα και για το «Θέατρο Κωφών Ελλάδος».
Πως αποφασίσατε να ανεβάσετε το συγκεκριμένο έργο; Τι σημαίνει για εσάς, ως σκηνοθέτη, το ανέβασμα ενός κλασικού έργου με τις ιδιαιτερότητες του συγκεκριμένου εγχειρήματος;
Βασίλης Βηλαράς: Τα τελευταία χρόνια είχαμε αφιερωθεί σε ένα πιο αφηγηματικό θέατρο, διασκευάζαμε λογοτεχνικά κείμενα και κρατούσαμε σαν πυρήνα την αφήγηση μιας ιστορίας. Φέτος μας γεννήθηκε η ανάγκη να ασχοληθούμε με ένα αμιγώς θεατρικό κείμενο, να διαχειριστούμε ένα κείμενο με ξεκάθαρο διάλογο. Σκεφτήκαμε λοιπόν το «Νησί των σκλάβων», ένα έργοφαινομενικά ελαφρύ αλλά όπως ανακαλύψαμε στις πρόβες, τρομερά σκοτεινό. Το ανέβασμα ενός κλασσικού έργου σε ένα θέατρο σαν το δικό μας είναι εξ αρχής μια αλλόκοτη συνθήκη. Το κείμενο πρέπει να αλλάξει, να διαμορφωθεί στις ανάγκες τις νοηματικής γλώσσας, άρα να τροποποιηθεί έτσι κι αλλιώς ώστε να φτάσει στη δική μας εποχή. Απο εκεί και πέρα, είναι μια μαγεία η στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι η δύναμη ενός κλασικού έργου ξεπερνά τα πάντα. Ότι κάτι που γράφτηκε το 1725 αφορά τους ανθρώπους του τότε, του τώρα, τους αρτιμελής, τους κωφούς και όποιον άλλο. Σου φανερώνεται ακόμα περισσότερο το καθολικό του πράγματος. Η εξουσία και η πολιτική δύναμη που πραγματεύεται το έργο είναι εξίσου διαβρωτικές σε όποια κατηγορία πολίτη και αν ανήκεις.
Τι είναι αυτό που ωθεί το «Θέατρο Κωφών Ελλάδος» να στρέφεται τα τελευταία χρόνια σε επιλογές αμιγώς πολιτικών έργων;
Αποστόλης Γιαννόπουλος: Εχουμε την τύχη και τη χαρά αυτό που κάνουμε να είναι δημόσιο. Δεν μπορούμε να μιλάμε δημόσια για ιστορίες άσχετες με την πραγματικότητα μας. Οι ίδιοι οι κωφοί έχουμε υπάρξει θύματα της εξουσίας των ακουόντων κυβερνήσεων. Και όλων των κρατικών φορέων. Πώς γίνεται λοιπόν, όταν έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε τέχνη, να μιλήσουμε για κάτι άλλο; Μέσα απο το λεγόμενο «πολιτικό θέατρο» εμείς βρίσκουμε τον τρόπο να ησυχάσουμε μέσα μας και να δώσουμε την ευκαιρία και σε άλλους ανθρώπους, είτε κωφούς, έιτε εκούοντες να μοιραστούν τις ανησυχίες μας και την ελπίδαμας ότι αν συνεχίσουμε να μιλάμε δημόσια για αυτά που μας δηλητηριάζουν θα αλλάξει έστω και λίγο ο κόσμος.
Πώς ανταποκρίνεται ο κόσμος στις παραστάσεις σας;
Βασίλης Βηλαράς: Δημιουργήθηκε μια παράδοση στο θέατρο κωφών με τα χρόνια. Μετά το τέλος της παράστασης, ο χώρος του θεάτρου δεν αδειάζει ποτέ.Οι θεατές μένουν και περιμένουν τους ηθοποιούς να βγουν από τα καμαρίνια, μαζί με τη διερμηνέα μας και όλοι μαζί μπαίνουμε σε συζητήσεις σχετικά με την αναπηρία, την παράσταση, τη διαδικασία των προβών. Βλέπεις χέρια να νοηματίζουν, κεφάλια να γνέφουν, γεμίζει ο χώρος γλώσσα και ανάγκη για επικοινωνία. Αυτό δεν το συναντάς εύκολα σε άλλες παραστάσεις. Μια αντικειμενική δυσκολία που μεταμορφώνεται σε προτέρημα και αιτία συνύπαρξης κοινού και καλλιτεχνών.
Το «Θέατρο Κωφών Ελλάδος» μετρά 33 χρόνια λειτουργίας. Στην μέχρι τώρα πορεία του παρουσίασε έργα από το ελληνικό και παγκόσμιο δραματολόγιο. Τα τελευταία χρόνια συνεχίζει προς μια πιο πολιτική κατεύθυνση, και ασχολείται με θέματα όπως η μετανάστευση, οι άστεγοι αλλά και ιστορικές περιόδους της Ελλάδας (π.χ Εμφύλιος, Χούντα) σε μια προσπάθεια να εκπαιδεύσει τους κωφούς σε έννοιες και περιόδους που ποτέ δεν διδάχθηκαν στα σχολεία τους. Στόχοι του είναι η διάδοση της νοηματικής γλώσσας, η σχέση νοηματικής και ομιλουμένης γλώσσας και η ενσωμάτωση κωφών και ακουόντων καλλιτεχνών.
Η μετάφραση του έργου είναι της Μαριάννας Κάλμπαρη, η σκηνοθεσία, τα σκηνικά και τα κοστούμια του Βασίλη Βηλαρά. Διερμηνεία/χρονισμός: Σοφία Ρομπόλη. Κωφοί ηθοποιοί: Απόστολος Γιαννόπουλος, Πάνος Κατσής, Κώστας Μητσιόπουλος, Μάρθα Μπάμπη, Φωτεινή Ταχά. Ακούοντες ηθοποιοί: Σοφία Καρρά, Ιάσων Bitter Κουρούνης, Ονησίφορος Ονησιφόρου, Χριστίνα Ροκαδάκη, Βασιλική Σουρρή.
Αντιγόνη Καράλη
akarali@pegasus.gr
Πηγή: Έθνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου