Η μοναχικότητα μπορεί να είναι τελικά κληρονομική, καθώς αμερικανοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι υπάρχουν γονίδια που προδιαθέτουν τοάτομο προς την μοναχική ζωή. Σπεύδουν όμως να συμπληρώσουν ότι η επίδραση του περιβάλλοντος παίζει σαφώς μεγαλύτερο ρόλο.
Σύμφωνα με άρθρο του επιστημονικού εντύπου Neuropsychopharmacology, ερευνητές της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Σαν Ντιέγκο, με επικεφαλής τον καθηγητή Ψυχιατρικής Αβραάμ Πάλμερ, ανέλυσαν γενετικά και ιατρικά δεδομένα για σχεδόν 10.800 ανθρώπους άνω των 50 ετών, οι οποίοι επιπλέον κλήθηκαν να απαντήσουν σε ερωτηματολόγια για το πόσα χρόνια βιώναν μοναξιά.
Από την ανάλυση των στοιχείων οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η μοναχικότητα ήταν σε ποσοστό 14% έως 27% γενετική, ενώ προηγούμενες εκτιμήσεις είχαν υπολογίζει τη γενετική συμβολή σε 37% έως 55%, ποσοστά όμως που θεωρούνται υπερβολικά.
Επίσης, παρατήρησαν ότι σε μερικούς ανθρώπους η μοναχικότητα τείνει να κληρονομείται μαζί με τον νευρωτισμό και τα συμπτώματα κατάθλιψης. Πιο ασθενής είναι η συσχέτιση της κληρονομικής μοναχικότητας με τη σχιζοφρένεια και τη διπολική διαταραχή.
Πάντως μέχρι στιγμής δεν έχει εντοπιστεί κάποιο συγκεκριμένο γονίδιο που να σχετίζεται άμεσα με την μοναχικότητα.
Να σημειωθεί ότι, η μοναχικότητα έχει σχετιστεί με χειρότερη σωματική και ψυχική υγεία, πράγμα που αυξάνει τον κίνδυνο για πρόωρο θάνατο, περισσότερο και από την παχυσαρκία.
Από την άλλη, η μοναξιά βιώνεται διαφορετικά από τους ανθρώπους και για ορισμένους αποτελεί πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα από ό,τι για άλλους. Σύμφωνα με τον Δρ Πάλμερ, «αυτό ακριβώς μπορεί να οφείλεται στο ότι κάποιος έχει γενετική προδιάθεση για να είναι μοναχική προσωπικότητα, ενώ κάποιος άλλος όχι».
Επιμέλεια: Μαίρη Μπιμπή
Πηγή: health.in.gr, ΑΠΕ-ΜΠΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου