Οι ενήλικες με ΔΕΠΥ είναι δεξιοτέχνες στη δημιουργία πλαστών εικόνων. Μπορούμε να σας πείσουμε ότι τα έχουμε όλα υπό έλεγχο, ενώ στην πραγματικότητα νιώθουμε ότι ζούμε ριψοκίνδυνα σε ένα χάος όλες τις φορές. Ενεργούμε σαν ενήλικες ενώ μέσα μας νιώθουμε σαν 5χρονα. Αυτές είναι οι αλήθειες σχετικα με την ΔΕΠΥ μας που δεν θα σας πούμε ποτέ.
Όσοι με αγαπούν δεν με ξέρουν
Κάτω από τη φλύαρη πληθωρική μου παρουσία, κρύβω την ανησυχία και το άγχος μιας ζωής. Κάτω από τον ενθουσιασμό και το πάθος μου κρύβεται ο φόβος και η εξάντληση. Τα νιώθω τόσο πολύ καιρό που σχεδόν αποτελούν μέρος του εαυτού μου, αλλά κανείς δεν το βλέπει αυτό. Βλέπουν ένα καλοστρωμένο κρεβάτι, μια προαγωγή στη δουλειά, το δείπνο στο τραπέζι και παιδιά που πηγαίνουν στην ώρα τους στο σχολείο. Βλέπουν μια ικανή, άκρως λειτουργική σούπεργουμαν με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό της. Αλλά πίσω από αυτό το χαμόγελο κρατώ την αναπνοή μου ή σφίγγω τα δόντια μου σχεδόν όλη την ώρα – σίγουρη ότι το σπίτι μου από τραπουλόχαρτα θα καταρρεύσει ανά πάσα στιγμή. Εξαιτίας κυρίως της ΔΕΠΥ μου, κάθε πράγμα φαίνεται πιο χρονοβόρο, πιο δύσκολο και με εξουθενώνει με έναν τρόπο που δεν μπορώ να εξηγήσω. Είναι μοναχικό, σύνθετο και εξαντλητικό να κρύβει κανείς αυτό που έχει μέσα του.
1. Είμαι ο χειρότερος εχθρός μου: Kάθε μέρα ακροβατώ ανάμεσα στην αυτοπεποίθηση και την αυτο- αμφισβήτηση, χωρίς να ξέρω ποια από τις δύο θα κερδίσει. Μερικές ημέρες, πηδώ σε άγνωστες καταστάσεις με μια αυτοπεποίθηση και σαφήνεια που σοκάρει ακόμα και μένα. Αλλά μέσα μου μια μικρή φωνή πάντα μου λέει ότι είμαι απλά ένα παιδί, ένας απατεώνας που παριστάνει τον ενήλικα. Αυτή η αρνητική εσωτερική φωνή μπορεί να μου γκρινιάζει για μέρες, αναγκάζοντάς με να με πιέσω ακόμα περισσότερο για να αποδείξω ποιος είμαι. Και συνήθως το πετυχαίνω. Αλλά είναι κουραστικό και επίπονο να κερδίζω και πάλι την αυτοπεποίθησή μου κάθε φορά που αυτό το τέρας που ονομάζεται αυτο-αμφιβολία πηδά έξω πίσω από τους τοίχους του κεφαλιού μου και αρχίζει να φωνάζει: «Ποια νομίζεις ότι είσαι; Έχεις πάρει πολύ αέρα. Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Είσαι ψεύτικη. Σταμάτα να προσποιείσαι ότι είσαι κάποια που δεν είσαι».
2. Δεν είμαι τεμπέλα: τα πρωινά είναι όμορφα ή έτσι μαθαίνω τουλάχιστον. Εγώ υπνοβατώ μέσα τους - ξύπνια και κοιμισμένη ταυτόχρονα. Ναι, ταϊζω τις γάτες, βγάζω βόλτα τον σκύλο, αλλά σας παρακαλώ μην μου μιλήσετε ή μην μου κάνετε ερωτήσεις. Δεν μπορώ να απαντήσω μέχρι να φύγει η ψυχική πρωινή ομίχλη γύρω μου μέχρι στις 10:30 πμ.
Η έρευνα δείχνει ότι στο 25 - 50% των ατόμων με ΔΕΠΥ έχουν αναφερθεί κλινικά προβλήματα ύπνου – στο να τα πάρει ο ύπνος, να ξυπνήσουν ή και στα δύο. Κάτι στη χημεία του εγκεφάλου μας κάνει τη μετάβαση αυτή δύσκολη και παρατεταμένη. Για παράδειγμα, ξέρω ότι ένα καλοστρωμένο κρεβατιού με κάνει να αισθάνομαι ανανεωμένη και καθαρή αλλά όταν ξυπνάω αυτά τα τσαλακωμένα καλύμματα μοιάζουν να ζυγίζουν 10 κιλά. Το στρώσιμο του κρεβατιού και το ίσιωμα των μαξιλαριών απαιτεί πάρα πολλή προσπάθεια. Μερικές φορές κάνω το κρεβάτι μου στις 16:00. Ξέρω ότι ακούγομαι τεμπέλα, αλλά δεν είμαι. Είμαι ένα άτομο μέσα στην ενεργητικότητα. Απλά η ενέργεια αυτή δεν εμφανίζεται μέχρι να απομακρύνω την πρωινή ομίχλη με μερικά φλιτζάνια καφέ.
3) Μερικές φορές τα μπλοκαρίσματα του μυαλού μου με ελέγχουν: Μερικές φορές θέλω να κλάψω. Πώς είναι δυνατόν να κοιτάω το κινητό μου και να μην μπορώ να βρω την εφαρμογή που χρησιμοποίησα μια ώρα νωρίτερα και την προηγούμενη μέρα; Το κινητό μου είναι επέκταση του χεριού μου, ένα άλλο άκρο. Βλέπω γράμματα και λέξεις, αλλά μερικές φορές διαβάζω τις λέξεις και δεν μπορούν να μπουν στο μυαλό μου. Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω, αλλά το νόημα δεν μπαίνει στο μυαλό μου. Όσο πιο πολύ κοιτάω, τόσο λιγότερο βλέπω. Μερικές φορές θέλω πάρα πολύ να διαβάσω, αλλά δεν μπορώ, επειδή ο εγκέφαλός μου δεν είναι στην κατάλληλη διάθεση. Σαν ενήλικας έχω την λογική και την ικανότητα να δουλεύω ανάλογα με τις καλές και τις κακές στιγμές όσο αφορά την συγκέντρωσή μου, αλλά η καρδιά μου ραγίζει για τα παιδιά που περνούν το ίδιο και δεν έχουν την λογική ή την ελευθερία να ισορροπήσουν αυτέςτις καλές και κακές στιγμές τους. Η καρδιά μου ραγίζει ακόμα για το παιδί που ήμουν και που θα μπορούσε να καταφέρει τόσα πολλά πράγματα αν ήξερε πώς να ξεπερνά αυτά τα μπλοκαρίσματα του μυαλού του.
4) Μερικές φορές δεν μπορώ να σας ακούσω: Στέκομαι ακριβώς μπροστά σας. Βλέπω τα χείλη σας να κουνιούνται. Ακούω τις λέξεις σας. Αλλά το μυαλό μου είναι κάπου αλλού, εστιάζει σε κάτι πιο φωτεινό, πιο λαμπερό, πιο έντονο. Σε ένα εστιατόριο ακούω συζητήσεις από την άλλη άκρη του χώρου. Δεν μπορώ να αγνοήσω τα χρώματα και τα μοτίβα στα ρούχα των υπόλοιπων ανθρώπων. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ενδιαφέρομαι ή ότι είμαι αγενής. Δεν είμαι. Και αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Μερικές φορές χαστουκίζω κυριολεκτικά τον εαυτό μου και του λέω «Γύρνα πίσω! Συγκεντρώσου». Όταν το κάνω, είμαι πλέον σε θέση να γυρίσω και πάλι στην συζήτηση σαν να μην είχα χάσει καθόλου την επαφή. Μπορεί να έχω χάσει κάποιες λέξεις, αλλά ταιριάζω όσα ακούω μεταξύ τους σαν κομμάτια puzzle και ορίστε! Η εικόνα εμφανίζεται.
5) Μακάρι να μην το είχα πει αυτό: Όταν το ιδιαίτερο χιούμορ μου συνδυάζεται με τη ΔΕΠΥ μου τότε το αποτέλεσμα είναι απελπιστικό. Δεν είμαι πάντα περήφανη για την επιλογή των λέξεών μου και το δραματικό μου ύφος. Αλλά αν κάτι μοιάζει αληθινό, το λέω. Λίγο αργότερα, το μετανιώνω, αλλά δεν το παίρνω πίσω. Προσποιούμαι σαν να είμαι εντάξει με αυτό που έχω ξεφουρνίσει. Αλλά μέσα μου, μπαίνω κάτω από το τραπέζι, προσπαθώντας να κρυφτώ. Θέλω να αλλάξω γρήγορα το θέμα συζήτησης ή να τρέξω μακριά. Μήπως πρόσβαλα κάποιον; Γιατί δεν γελάει κανείς;
6) Είμαι πάρα πολύ συμπονετική: Νοιάζομαι βαθύτατα για όλα και για όλους- νιώθω ότι πρέπει να ταϊσω όλα τα αδύνατα αδέσποτα γατάκια και όλους τους άστεγους που ζητιανεύουν κρατώντας πινακίδες από χαρτόνι. Νιώθω τα συναισθήματα των άλλων (ανθρώπων και ζώων) σαν να είναι δικά μου. Αν φαίνομαι απόμακρη, είναι επειδή το μυαλό μου είναι απασχολημένο με κάτι άλλο. Δεν είμαι άνθρωπος που προσπαθεί να έχει τους γύρω του ευχαριστημένους και ικανοποιημένους, υποκινήτρια. Είμαι ένας συμπονετικός, τρυφερός άνθρωπος που νιώθει τον πόνο και τη δυστυχία των άλλων ανθρώπων. Είμαι ένα σφουγγάρι που μαζεύει συναισθήματα. Και όταν είμαι πλημμυρισμένη με συναισθήματα, δεν μπορώ να μιλήσω. Σας παρακαλώ, μην το παίρνετε προσωπικά.
7) Δεν μπορώ να ξεχάσω κάποια πράγματα: Όπως οι διαιτητές ξαναβλέπουν/ξαναεξετάζουν ένα αμφισβητούμενο παιχνίδι, έτσι και εγώ ξαναβλέπω και ξαναζώ κάθε πτυχή της ημέρας μου. Επιστρέφω σε κάθε λέξη που δεν θα έπρεπε να έχω πει, σε κάθε τηλεφώνημα που δεν έκανα και σε κάθε πρόσωπο που μπορεί να έβλαψα. Είναι ένα αόρατο βάρος που δεν φέρνει ανακούφιση, παρά μόνο λύπη και τύψεις. Αν μπορώ να λύσω ένα υφιστάμενο πρόβλημα, το κάνω με μια συγγνώμη ή ένα τηλεφώνημα. Αλλά κάποια πράγματα καλύτερα να τα αφήνει κανείς χωρίς να τα λέει, εφόσον φυσικά δεν προκαλούν άλλα αρνητικά συναισθήματα.
8) Τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα: Είμαι γυναίκα της υπερβολής. Το 100 % από κάτι δεν είναι αρκετό για εμένα. Πάντα θέλω παραπάνω. Όταν τρώω, τρώω πάρα πολύ. Αλλά δεν υπάρχει πρόβλημα, γιατί όταν κάνω γυμναστική, γυμνάζομαι πάρα πολύ. Περιβάλλομαι από τα πάντα σε υπερθετικό βαθμό. Υπάρχουν πάρα πολλά βιβλία, πάρα πολλά πορτοφόλια, πάρα πολύ φαγητό, πάρα πολλά κραγιόν, πάρα πολλά βερνίκια νυχιών, πάρα πολλά παπούτσια. Αλλά τα αγαπώ όλα και τα χρησιμοποιώ όλα. Δεν είμαι ρακοσυλλέκτρια. Προτιμώ να δηλώνω ότι μου αρέσει η συλλογή αντικειμένων. Η αποθήκευση πραγμάτων με κάνει ευτυχισμένη, αν και πολλές φορές με τρελαίνει.
9) Με εμένα είναι ή όλα ή τίποτα: Μην χαλάσεις τη συγκέντρωσή μου όταν είμαι βυθισμένη σε ένα έργο, σε μια γραπτή εργασία ή στην προετοιμασία ενός γεύματος. Είμαι απόλυτα απορροφημένη σε αυτό που κάνω. Αν σταματήσω, θα χάσω τον τρόπο μου, την ορμή μου, την ταχύτητά μου. Μου αρέσει όταν συγκεντρώνομαι σε κάτι σε υπερβολικό βαθμό και χάνομαι μέσα του. Νιώθω καλά, μολονότι αυτή η στάση μου μπερδεύει και εξαγριώνει τους δικούς μου ανθρώπους που με χάνουν για ατελείωτες ώρες ή ακόμα και για μέρες.
10) Υπάρχει ένα θορυβώδες παιδί μέσα μου: η ΔΕΠΥ μου είναι ένα 5χρονο παιδί που ποτέ δεν σταμάτησε να λέει «Θέλω ό,τι θέλω και όταν το θέλω». Προσπαθώ να το βάλω στην άκρη, αλλά αυτό το μικρό παιδί είναι θορυβώδες και άγριο. Δεν είμαι περήφανη που το παραδέχομαι, αλλά αυτή είναι η κινητήρια δύναμή μου και μπορεί να είναι πραγματικά κινητήρια ή καταστροφική. Όλοι προτιμούν να κάνουν αυτό που τους αρέσει, αλλά καταλαβαίνουν ότι οι ευθύνες και οι υποχρεώσεις τους τους αναγκάζουν να κάνουν και πράγματα που δεν αγαπούν και μάλιστα το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τους. Όχι εγώ. Η ΔΕΠΥ μου μου βάζει εμπόδια και δεν με αφήνει να προχωρήσω μπροστά. Αλλά όταν είναι να κάνω αυτό που αγαπώ, μπορώ να κυβερνήσω τον κόσμο. Τίποτα δεν με σταματά.
11) Η ΔΕΠΥ μου με εξαντλεί: Το μυαλό ενός ατόμου με ΔΕΠΥ δουλεύει τριπλές βάρδιες. Δεν σταματά ποτέ και δεν έχει φρένα. Αυτό με κάνει cranky (ευέξαπτη, εκκεντρική) μερικές φορές. Τα συναισθήματά μου είναι πολύ έντονα και είναι δύσκολο να ελεγχθούν. Υπερβάλλω και μετά καταλαβαίνω πόσο άσχημα συμπεριφέρθηκα. Οι σκέψεις μου στέκονται σαν πλακίδια του ντόμινο σε σχηματισμό, ξεκινώντας μια αλυσιδωτή αντίδραση, όπου το καθένα ρίχνει το επόμενο και όλα αυτά γίνονται με ολοένα και αυξανόμενη ταχύτητα, ολοένα και πιο γρήγορα. Η κίνηση αυτή σταματά μόνο όταν κοιμάμαι, αν φυσικά καταφέρω να κοιμηθώ με όλες αυτές τις σκέψεις να εκρήγνυνται στο μυαλό μου. Η μόνη μου ανακούφιση έρχεται από το self –care. Ο χρόνος για ηρεμία είναι πολύ σημαντικός. Είναι το μοναδικό πράγμα που δίνει στο μυαλό μου τον χώρο που χρειάζεται για να χαλαρώσει και να αναζωογονηθεί.
12) Αγαπώ την ΔΕΠΥ μου : Ακόμα και ενώ έχω να αντιμετωπίσω την δυσπιστία των άλλων και της εσφαλμένης πεποίθησης ότι βρίσκω δικαιολογίες και λέψ ψέμματα και ιστορίες, δεν θα άλλαζα ούτε ένα πράγμα από το μυαλό μου. Η ΔΕΠΥ μου μου επιτρέπει να ζω με πάθος και να βλέπω χρώμα εκεί που οι άλλοι βλέπουν μόνο άσπρο και μαύρο. Ζω έξω από τα κουτάκια και τις γραμμές. Πετάω χωρίς φτερά γιατί καταπληκτικά πράγματα συμβαίνουν. Οι αλλαγές δεν με φοβίζουν. Με ενθουσιάζουν. Τις αποδέχομαι, τις αγκαλιάζω. Βλέπω φως στο σκοτάδι. Μπορώ να είμαι ξύπνια όλη την νύχτα δουλεύοντας σε ένα έργο και να το παραδώσω το επόμενο πρωί με μια οσκαρική ερμηνεία. Κάποιοι θεωρούν την ΔΕΠΥ βάρος, διαταραχή, έλλειμμα. Δεν νομίζω. Για μένα είναι ένα πολύτιμο διαμάντι που πρέπει να το φυλάω και να το γυαλίζω συχνά – εξομαλύνοντας συχνά τις άκρες για να ανακαλύπτω νέες συναρπαστικές διαστάσεις κάθε μέρα. Να το εγκαταλείψω; Δεν υπάρχει περίπτωση. Η ΔΕΠΥ μου είναι εγώ. Είναι η καρδιά μου και η ψυχή μου. Μου αρέσει πολύ έτσι.
Απόδοση του άρθρου 12 Things You Don't Know About Me and My ADHD της June Silny
Ιωάννα Αγγέλου
Ειδική παιδαγωγός - Νηπιαγωγός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου