Τώρα έχει έναν τριχωτό βοηθό πάντα στο πλευρό της. Τον σκύλο της, τον Pumpkin, που ήταν απλά το κατοικίδιο της οικογένειας. Τώρα, το τρίχρονο golden retriever κάνει τη ζωή της Shepler ευκολότερη, βοηθώντας την να φτάνει, να παίρνει πράγματα και να παραμένει όρθια, χωρίς να πέφτει. Η Shepler πια ελπίζει να βρει άλλη δουλειά σας διευθύντρια σε σχολείο, μαζί με την Pumpkin. «Μπορεί να κάνει σίγουρα περισσότερα για μένα σε σύγκριση με ένα μπαστούνι» λέει.
Κάθε εβδομάδα, η Shepler, 43 ετών, οδηγεί για περισσότερο από μια ώρα από το σπίτι της στο Wernersville, όπου ζει με την Pumpkin, τον άντρας της και την 4χρονη κόρη τους , στο κέντρο εκπαίδευσης σκύλων, στο Frazer.
Περίπου 12 εκατομμύρια ενήλικες στις ΗΠΑ χρειάζονται βοήθεια καθημερινά για απλές δραστηριότητες, όπως το περπάτημα, το άνοιγμα μιας πόρτας ,το κουβάλημα μιας τσάντας με ψώνια, σύμφωνα με την αναφορά του 2012 του Census Bureau. Το ποσοστό των ατόμων που χρειάζονται βοήθεια αυξάνεται συνεχώς. Για τα άτομα με αναπηρία, η κατοχή ενός σκύλου βοηθού/οδηγού σημαίνει ανεξαρτησία. Ωστόσο, το διάστημα που πρέπει να περιμένει κανείς συνήθως για έναν εκπαιδευμένο σκύλο βοηθό/ οδηγό μπορεί να είναι μεγάλο, λέει η Toni Eames, πρόεδρος του Διεθνούς Οργανισμού Σκύλων Βοηθών (International Association of Assistance Dog Partners), ο οποίος παρέχει σκύλους οδηγούς/βοηθούς. «Μερικές φορές μπορεί να χρειαστεί κανείς να περιμένει 3 έως 5 χρόνια για να αποκτήσει έναν σκύλο από το πρόγραμμα» αναφέρει. Πολλά άτομα, όμως, όπως η Shepler, δεν μπορούν να περιμένουν. Έτσι εκπαιδεύουν τους δικούς τους σκύλους βοηθούς, αποκομίζοντας πολλά οφέλη και κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης.
Διδάσκοντας τα βασικά
Σε κάποια τμήματα, όπως αυτά που παρέχονται δωρεάν από το Main Line Deputy Dog στο Frazer και από το United Disabilities Services in Lancaster, οι ιδιοκτήτες σκύλων μπορούν να τους διδάξουν τα βασικά, όπως το να αγνοούν τους αντιπερισπασμούς ή να μένουν ήρεμα κάτω από ένα τραπέζι κατά τη διάρκεια ενός γεύματος σε εστιατόριο. Τα σκυλιά μαθαίνουν να ανοίγουν και να κλείνουν τα φώτα πατώντας έναν διακόπτη στο πάτωμα με τις πατούσες τους. Μαθαίνουν να υπενθυμίζουν στους ιδιοκτήτες τους τα φάρμακά τους και να διακόπτουν καταστροφικές συμπεριφορές, όπως τον αυτοτραυματισμό. Μαθαίνουν να εκτελούν δραστηριότητες για τις ιδιαίτερες ανάγκες των ασθενών με πολλαπλή σκλήρυνση, Πάρκινσον, εγκεφαλική παράλυση και άλλες παρόμοιες καταστάσεις. Μπορούν να βοηθήσουν τους ηλικιωμένους, τους βετεράνους με μετατραυματικό στρες (μετατραυματική διαταραχή άγχους) ξυπνώντας τους όταν έχουν εφιάλτες τη νύχτα και δημιουργώντας χώρο όταν υπάρχει συνωστισμός και νιώθουν δυσφορία. Τα σκυλιά μπορούν να μάθουν απλά πράγματα, όπως το να ανοίγουν πόρτες για να βοηθούν τα άτομα που δεν μπορούν να το κάνουν μόνα τους.
Ο Luke Smith, 27 ετών από το Norristown, ήταν σε αυτοκινητιστικό ατύχημα το 2012, το οποίο τον άφησε παράλυτο από την μέση και κάτω. Το κατοικίδιό του, ένα κουταβάκι αμερικάνικο pit bull terrier 8 μηνών, ο Shaka, έμαθε πρόσφατα να κλείνει πόρτες. Ο Smith πηγαίνει σε τμήματα για την εκπαίδευση του Shaka τους τελευταίους μήνες. «Όσο πιο πολύ το κάνω, τόσο πιο πολύ καταλαβαίνω πόσα πράγματα μπορεί να κάνει για εμένα» λέει. «Το να πιάνει και να μου φέρνει πράγματα είναι η μεγαλύτερη βοήθεια στον κόσμο». Οι εκπαιδευτές δεν επιλέγουν τα pit bulls για σκύλους βοηθούς, αλλά ο Smith κι ο Shaka τα πηγαίνουν πολύ καλά και είναι αποφασισμένοι να αποδείξουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν.
Όταν ο Mark Stieber, διεθυντής του Main Line Deputy Dog, συνταξιοδοτήθηκε από τη δουλειά του πριν από μερικά χρόνια, ήθελε να εκμεταλλευτεί την αγάπη του για τα σκυλιά για να βοηθήσει τους ανθρώπους. Καθώς δημιουργούσε μια τάξη, επισκέφτηκε το Top Dog, ένα μη κερδοσκοπικό σύλλογο στην Αριζόνα που βοηθούσε τα τελευταία 25 χρόνια τους ανθρώπους να εκπαιδεύσουν μόνοι τους τα σκυλιά τους για να γίνουν βοηθοί/οδηγοί.
Ένας μεγάλος δρόμος
Ο Stieber αναφέρει ότι ελπίζει κάποια από τα σκυλιά στην τάξη του να είναι έτοιμα το καλοκαίρι να βγουν στον κόσμο χωρίς το γιλέκο που λέει «σε εκπαίδευση». Τα 14 σκυλιά του τμήματος διδάσκονται από την Mary Remer, μια διεθνώς αναγνωρισμένη εκπαιδεύτρια, στις εγκαταστάσεις «What a Good Dog» με τη βοήθεια εθελοντών. «Όλοι έχουν κάνει πολύ μεγάλο δρόμο», λέει ο Stieber. Το να συμμετέχει κανείς σε ένα τέτοιο πρόγραμμα εκπαίδευσης σκύλων δεν είναι εύκολο. Πρέπει να επενδύσει πολύ χρόνο και δεν είναι όλοι διατεθειμένοι να το κάνουν, εξηγεί η Lori Breece, υπεύθυνη των εκπαιδευτικών προγραμμάτων στο United Disabilities Services. Τα τελευταία 6 χρόνια, 12 σκύλοι παρακολούθησαν προγράμματα εκπαίδευσης από τους ιδιοκτήτες τους, αλλά μόνο 2 από όλους αυτούς τα κατάφεραν.
Για τον Bryan Anderson από το Trevose, η εκπαίδευση του Rottweiler του, της 14 μηνών Rosie, του δίνει ένα λόγο να σηκώνεται τα πρωινά. Ο Anderson χτύπησε την πλάτη και τον λαιμό του σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα πριν από μερικά χρόνια, στερώντας του τη δυνατότητα να εργάζεται. Έπαθε κατάθλιψη. Ο σκύλος ηταν δώρο από τη γυναίκα του που σκέφτηκε ότι ένα κατοικίδιο θα βοηθούσε. Ο Anderson δεν νιώθει καλά τα δάχτυλά του, με αποτέλεσμα να του πέφτουν πράγματα όλη την ώρα, ακόμα και το μπαστούνι του. Η Rosie του τα δίνει πίσω, είτε πρόκειται για το μπαστούνι, είτε για τα χάπια, είτε για το κινητό του. Το επόμενο βήμα είναι να μάθει να του πηγαίνει το κινητό του όταν χτυπάει. Και όταν εκπαιδευτεί πια η Rosie, o Andereson ελπίζει να καταφέρει να απαλλαγεί από το μισητό μπαστούνι που η γυναίκα του και ο γιατρός του τον αναγκάζουν να χρησιμοποιεί. Ο 47χρονος λέει ότι το μπαστούνι τον κάνει να αισθάνεται ηλικιωμένος.
Λιγότερα βλέμματα
Και όταν έχει έναν σκύλο βοηθό/οδηγό αντί για μπαστούνι, λέει ο Anderson, οι άνθρωποι σε κοιτούν λιγότερο. «Δεν ξέρουν ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί σου». Η Laura Shepler έχει πια σχεδόν σταματήσει να χρησιμοποιεί το μπαστούνι που την ρίχνει. Από τότε που άρχισε η Pumpkin να εκπαιδεύεται, έχει μάθει πώς πρέπει να στέκεται και να περπατά για να βοηθά την Shepler στην κίνηση. Ενώ η Shepler ήταν στι τρένο πηγαίνοντας στο γιατρό της, αποφάσισε να πάρει κάτι να φάει από το καφέ μπαρ. Ξαφνικά το τρένο κουνήθηκε μπρος –πίσω και η Pumpkin κατάφερε με επιτυχία να την στηρίξει. «Δεν θα είχα καταφέρει να μείνω όρθια χωρίς αυτήν» εξηγεί η Shepler η οποία πλέον δεν χρειάζεται να αγνοεί την πείνα και τη δίψα της κατά τη διάρκεια του 6ωρου ταξιδιού. «Χωρίς την Pumpkin δεν θα είχα το κουράγιο ούτε να το δοκιμάσω».
Απόδοση του άρθρου "Family Pets Taking On Service Animal Duties" της Michaelle Bond
Ιωάννα Αγγέλου
Ειδική Παιδαγωγός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου