Detachment
Σκηνοθεσία: Τόνι Κέι
Παίζουν: Έντριεν Μπρόντι, Κριστίνα Χέντριξ, Μάρσια Γκέι Χάρντεν, Τζέιμς Κάαν, Σάμι Γκέιλ, Λούσι Λιου, Μπλάιθ Ντάνερ, Τιμ Μπλέικ Νέλσον, Γουίλιαμ Πίτερσεν, Μπράιαν Κράνστον
Αξιολόγηση: *** 1/2
Υπόθεση: Ο Χένρι Μπαρθ είναι ένας αναπληρωτής καθηγητής που νοιάζεται. Μια χαμένη ψυχή σε διαρκή πάλη με ένα τραυματικό παρελθόν, ο Μπαρθ θα κληθεί να καλύψει κάποια κενά διδασκαλίας σε μια από τις πιο ζόρικες περιοχές της Νέας Υόρκης. Οι καθηγητές δεν έχουν καμιά όρεξη να ασχοληθούν με το εκπαιδευτικό τους έργο, ενώ οι μαθητές δείχνουν παντελώς αδιάφοροι στη γνώση που τους προσφέρεται. Η διαφορετική στάση του Χένρι απέναντί τους θα αλλάξει την απαθή συμπεριφορά των μαθητών, οι οποίοι θα αρχίσουν σιγά-σιγά να δένονται με τον αναπληρωτή καθηγητή τους. Όταν χτυπά το κουδούνι, όμως, ο Χένρι καλείται να αντιμετωπίσει τα δικά του προβλήματα.
Η άποψή μας: Η αλήθεια είναι πως καιρό είχαμε να δούμε ταινία που να έχει ως πρωταγωνιστή έναν καθηγητή. Και τούτη εδώ, παρά το γεγονός ότι είναι αμερικάνικη παραγωγή, ταιριάζει περισσότερο στο γαλλικό «Ανάμεσα στους τοίχους» παρά στο χολιγουντιανό «Επικίνδυνα μυαλά». 13 χρόνια μετά τα «Μαθήματα αμερικάνικης ιστορίας» ο Τόνι Κέι επιστρέφει με άλλου είδους μαθήματα. Τα μαθήματα που λαμβάνουν χώρα κάτω από αντίξοες συνθήκες σε σχολεία που λειτουργούν μόνον και μόνον εξαιτίας του πάθους και της φιλοτιμίας μερικών ταγμένων ανθρώπων. Μερικών καθηγητών που δεν συμβιβάζονται, που δεν τα παρατάνε, που δεν βαριούνται, που νοιάζονται. Που πληγώνονται όταν βλέπουν μια ολόκληρη γενιά να «καίγεται» λόγω ενός ολοκαυτώματος του μάρκετινγκ (εξαιρετικά τα όσα λέγονται από τον καθηγητή στο συγκεκριμένο σημείο της ταινίας). Που πασχίζουν για το καλό καλούμενοι να πειθαρχήσουν στο πολιτικά ορθό, να μην... αγγίζουν τους μαθητές τους καθώς οποιοδήποτε άγγιγμα είναι ανάρμοστο, να κρατούν ισορροπίες καθώς τα παιδιά έγιναν οι τύραννοι που έχουν πάντα δίκιο και δεν επιτρέπεται να τα φέρεις σε δύσκολη θέση. Που προσπαθούν να ταρακουνήσουν παιδιά τα οποία λίγο διαφέρουν από τα ζόμπι: δεν τους καίγεται καρφί για τίποτα, δεν γουστάρουν να μάθουν, κινούνται με τον αυτόματο πιλότο χωρίς φιλοδοξίες, χωρίς πάθη, χωρίς όνειρα, χωρίς τίποτε. Οι σκηνές και τα περιστατικά που περιγράφονται μέσα και έξω από τις σχολικές αίθουσες έχουν την αίσθηση του αυθεντικού – κι ας ελλοχεύει ο κίνδυνος του... διδακτισμού. Αδυναμία της ταινίας αυτή, ξεπερνιέται γρήγορα όμως καθώς οι αρετές της είναι πολύ μεγαλύτερες. Η αισθητική του Κέι διαφέρει και γοητεύει χωρίς να στέκεται πάνω από την ουσία. Οι ερμηνείες είναι δυνατές και ταρακουνάνε και σπουδαίοι ηθοποιοί εμφανίζονται σε πολύ μικρούς ρόλους – κάτι δηλώνει αυτό, έτσι; Οι υπο-ιστορίες που αφορούν τα προσωπικά του Μπρόντι, το subplot με τον παππού του και όλες οι επιμέρους σχέσεις του αποδυναμώνουν από τη μια το τελικό αποτέλεσμα, μας τον παρουσιάζουν από την άλλη ως πλήρη, κανονικό άνθρωπο, με τρεις διαστάσεις, χειροπιαστό. Δυνατή ταινία που ξεκινάει με τσιτάτο του Καμί περί «απόσπασης – αποστασιοποίησης» και κλείνει με κάτι από Έντγκαρ Άλαν Πόε. Σημαντική ταινία παρά τις αδυναμίες της.
Πηγή: Αγγελιοφόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου