Ξέρω ένα φτωχόπαιδο στη γειτονιά μου, το ξέρω από μωρό. Ζει με τη γιαγιά του, οι γονείς έχουν χωρίσει, ο πατέρας το επισκέπτεται, τη μάνα δεν την έχω δει. Κυκλοφορεί πολύ στο δρόμο, προσπαθεί να βρει παρέα, πιάνει φιλίες με τα μεταναστόπουλα, προς απελπισία της γιαγιάς. Η οποία το συντηρεί μόνη της, με τη χαμηλότερη δυνατή σύνταξη χηρείας που υπάρχει. Δεν μπορεί να του πληρώσει φροντιστήριο αγγλικών, όπου πάνε όλα τα γειτονόπουλα, και τώρα στο γυμνάσιο, δεν μπορεί ούτε ιδιαίτερα, ούτε το άλλο φροντιστήριο, για να μπει στο Πανεπιστήμιο.
Το παιδάκι αυτό έχει μεγάλα προβλήματα, αλλά του λείπει εκείνο που θα συγκινούσε την άπονη κοινωνία: δεν πεινάει ποτέ. Ή μάλλον δεν χορταίνει ποτέ. Πεινάει συνέχεια και μασουλάει συνέχεια κάποιο άθλιο κρουασάν από αυτά που πουλάνε σε πλαστικό σακκούλι, οπότε θα δυσκολευτεί να λιποθυμήσει από την πείνα μια μέρα στο σχολείο του και να διεγείρει το ενδιαφέρον. Εξάλλου δεν ξέρω αν η γιαγιά του θα δεχόταν φιλανθρωπία από άλλους θεσμούς πέραν της εκκλησίας, που κι αυτή, μπορεί να την τιμά, αλλά δεν της προσπέφτει.
Κάποια εποχή το παχύσαρκο γειτονάκι είχε γίνει κολλητό με ένα άλλο παχύσαρκο συνομήλικο, πακιστανικής καταγωγής. Η θρήσκα γιαγιά τι να κάνει; Το είχε πάρει απόφαση. Τα δυο παχύσαρκα ήταν ευτυχισμένα για μερικά χρόνια, τριγυρνούσαν παρέα και μοιράζονταν τα κρουασάν τους, κι όταν το πακιστανόπουλο έπρεπε να βοηθήσει την πολύτεκνη οικογένεια του, και το ανάπηρο αδερφάκι του, έβλεπες και τους δυο να τσουλάνε το καρότσι και να χαμογελάνε.
Δυστυχώς η πακιστανική οικογένεια μετακόμισε προς άγνωστη κατεύθυνση, και το δικό μας ξανάμεινε μόνο με τα κρουασάν του. Δεν αμφιβάλλω ότι αυτού του είδους η διαταραγμένη σχέση με τη διατροφή οφείλεται στην έλλειψη αγάπης από τους γονείς, ότι η υπερβολική ζάχαρη επιτελεί χρέη συναισθηματικής αναπλήρωσης, αλλά το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό για το παιδάκι. Μπαίνει στην εφηβεία, έχει επιβαρύνει την υγεία και την ποιότητα ζωής του για όλη του τη ζωή, δεν έχει φίλους και θα έχει προβλήματα να φλερτάρει και να κερδίσει το ταίρι του. Πώς να το βοηθήσει κανείς; Έχει πια συνηθίσει να ζει μασουλώντας, πώς να το κόψει; Ακόμα κι αν αποφασίσει κάποτε να κάνει δίαιτα, θα δυσκολευτεί πολύ.
Διάβασα εκκλήσεις "κατοίκων των υποβαθμισμένων περιοχών", ελάτε να δείτε πώς τα παιδιά μας υποσιτίζονται! Τι να πω λοιπόν για την Κυψέλη, ότι τα παιδιά μας υπερσιτίζονται; Αλλά έτσι είναι. Πολλά παιδιά φτωχών οικογενειών είναι παχύσαρκα, ακριβώς όπως συμβαίνει σε πολλές αναπτυγμένες χώρες. Αποκλεισμένα από τη ζωή, με δυσκολίες στη μάθηση, με σχολεία που μένουν τον μισό χρόνο κλειστά, με ελάχιστες διεξόδους, τα παιδιά το ρίχνουν στο φαγητό. Σημαίνει αυτό πως δεν έχουν προβλήματα; Πώς δεν πρέπει κάποιοι να σκέφτονται πώς θα τα αντιμετωπίσουν;
Στη Γαλλία ας πούμε, την περασμένη εβδομάδα άλλαξε με υπουργική απόφαση το μενού των σχολείων. Τέρμα τα χάμπουργερ και οι τηγανιτές κροκέτες κοτόπουλου, ψαριού κλπ. Όμως εμείς με αυτά μειδιούμε. Από τη Γαλλία θα πάρουμε μόνο τη γαλλική επανάσταση, τότε που τα παιδιά πέθαιναν της πείνας. Κι αν δεν λιποθύμησε εκείνο 'κει στο σχολείο του, θα ψάξουμε να βρούμε κάποιο να λιποθυμά. Τόσος φτωχόκοσμος έχει πλακώσει στην Αθήνα, κάπου δεν θα υπάρχει ένα παιδί να λιμοκτονεί; Κατά προτίμηση και δύο, και τρία και τέσσερα παιδιά;
Έτσι είναι οι επαναστάτες. Δεν μπορούν να ασχολούνται με τέτοια περίπλοκα κι ανάποδα πράγματα, φτωχά παιδιά που είναι χοντρά ας πούμε. Θέλουν τον απόλυτο λαϊκό ξεσηκωμό, να πεινάει ο κόσμος για να βγει στους δρόμους να ανατρέψει το καθεστώς. Αλλά πρέπει να ξέρουν ότι στις φτωχογειτονιές θα δυσκολευτούν να βρουν την ασιτία που ονειρεύονται. Ας πάνε στα βόρεια προάστια, εκεί κυκλοφορούν έφηβοι λεπτοί, προσεγμένοι, γυμνασμένοι, ε, όλο και θα βρουν καμία νευρική ανορεξία ανάμεσα τους. Ή ας συνεχίσουν με φωτογραφίες των σκελετωμένων παιδιών της Αθήνας του '41, όπως άρχισαν.
Πηγή: protagon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου