«Ούτε καλύτερος, ούτε χειρότερος, απλά...Διαφορετικός»

Το όνειρο του Δασκάλου, όνειρο ζωής, πρόκληση και στοίχημα καθημερινής προσπάθειας, είναι να βλέπει τους μαθητές του να συνυπάρχουν ειρηνικά κι αρμονικά μέσα στη σχολική αίθουσα, στην αυλή του σχολείου, στο παιχνίδι τους, στο πάρκο, στη γειτονιά, στην κοινωνία, στον κόσμο.

Και δεν συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο απ’ αυτό. Γνωρίζει καλά από την Ιστορία ότι οι «διαφορετικοί» αποτέλεσαν κι αποτελούν πάντοτε τα εξιλαστήρια θύματα των ισχυρών του κόσμου και της κοινωνίας. Γι’ αυτό αγωνίζεται με όλες του τις δυνάμεις και με ό,τι μέσο διαθέτει για να διαπαιδαγωγήσει τους μαθητές του, ώστε να σέβονται και να αποδέχονται τον εαυτό τους, τη διαφορετικότητά τους, αλλά και τους Άλλους. Γιατί ο Άλλος είναι κομμάτι του ίδιου τους του εαυτού.

Το έργο του είναι πιο δύσκολο απ’ ό,τι σε προηγούμενες εποχές. Οι πολυπολιτισμικές σχολικές τάξεις είναι πια πραγματικότητα εδώ και πολλά χρόνια. Δεν παλεύει όμως να εντάξει μόνο τον διαφορετικό σε φυλή, εθνικότητα, γλώσσα, πολιτισμική ταυτότητα και θρήσκευμα μαθητή. Παλεύει να εντάξει και τον ζωηρό, το «πειραχτήρι», τον «ταραξία», τον υπερκινητικό, τον απείθαρχο, τον μαθητή με σωματική αναπηρία, τον εσωστρεφή και λιγομίλητο, το παιδί με μαθησιακές δυσκολίες, το παιδί με τα παραπανίσια κιλά, το παιδί το λιγότερο «όμορφο» και χαριτωμένο, όχι μόνο μέσα στη σχολική κοινότητα αλλά και στην ευρύτερη κοινωνία. Και προσπαθεί να αντιπαλέψει τις αντίξοες για τον αγώνα του εξωσχολικές συνθήκες ζωής των μαθητών του και ένα πανίσχυρο σύστημα που ξέρει καλά να στοχοποιεί τον διαφορετικό και να ρετουσάρει προπαγανδιστικά τις απαξίες και τα αντιπρότυπα, να τα προωθεί και να τα επιβάλλει, για να μπορεί να συντηρεί και να διαιωνίζει την ύπαρξή του.(Φτάνει μια μικρή τηλεοπτική περιήγηση στις μεσημεριανές εκπομπές των ιδιωτικών καναλιών, για να συνειδητοποιήσετε ποιοι είναι εκείνοι οι «εργαζόμενοι» που μέσα στην κρίση δεν κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους, μολονότι είναι εντελώς αντιπαραγωγικοί. Αυτά είναι τα «πρότυπα» που προβάλλουν στα παιδιά μας). Γιατί η «τελειότητα» του συστήματος στηρίζεται στην περιθωριοποίηση και στον αποκλεισμό της διαφορετικότητας.

Για τον Δάσκαλο όμως δεν υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι, καλύτεροι και χειρότεροι, δυνατοί κι αδύναμοι, αλλά μόνο Διαφορετικοί. Για τον Δάσκαλο δεν τίθεται ποτέ θέμα απόρριψης και αποκλεισμού. Για τον Δάσκαλο υπάρχει μόνο η αγάπη, ο σεβασμός, η αποδοχή, η αλληλεγγύη, η κοινωνική δικαιοσύνη, το δικαίωμα στη διαφορετικότητα, η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Γι’ αυτό και το όνειρό του γίνεται καθημερινή πράξη και μήνυμα ζωής προς τους μαθητές του. Έγινε όμως και καλοκαιρινή γιορτή αφιερωμένη στη Διαφορετικότητα. Οι μαθητές του 16ου Διαπολιτισμικού Δημοτικού Σχολείου Χανίων δίδαξαν σε όλους εμάς τους μεγάλους την «άλφα-βήτα της Διαφορετικότητας»: Στο Α και στο Β είδα την Αδικία και τη Βία που υπάρχει στον κόσμο. Με το Γ γνώρισα τις άλλες Γλώσσες και με το Δ διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι είναι Διαφορετικοί και όλοι έχουν ένα Ε και ένα Ζ μέσα τους, την Ελπίδα για μια καλύτερη Ζωή..... Όλοι μαζί τραγούδησαν κι ύμνησαν τη διαφορετικότητα μ’ ένα τραγούδι, του οποίου τους στίχους και τη μουσική έγραψε η καθηγήτρια της Μουσικής, κα Αφροδίτη Μιχαλοπούλου-Διγαλάκη:

Άλλος εγώ, άλλος αυτός

άλλοι αυτοί κι εκείνοι

άτομα απλά, ξεχωριστά

και τόσο διαφορετικά

που όλα μαζί, σαν μια ψυχή

ποικίλη κάνουν τη ζωή.

Μικροί-μεγάλοι

μαύροι-λευκοί

αδύναμοι και δυνατοί

όλοι προσφέρουν και συνεισφέρουν

σε μια ιδιαίτερη ζωή.



Όλοι κομμάτια σε ένα παζλ

κρίκοι δεμένοι δεν πρέπει να σπαν

ένας αν σπάσει ή αν χαθεί

όλα θα έχουνε καταστραφεί.

Όλοι εμείς σ’ αυτή τη γη

αρμονικά να ζούμε μαζί

θέλω κι εγώ στον κόσμο αυτό

να συνυρπάξω, να ζήσω κι εγώ.(ρεφρέν)



Τι κι αν δεν είμαστε όλοι εμείς ίδιοι

και τα πιστεύω δεν είναι κοινά;

Τι κι αν διαφέρουν έθνη και ήθη

κι είναι τα φύλα ξεχωριστά;



Ούτε καλύτερος, ούτε χειρότερος

ούτε σπουδαίος, ούτε κοινός

έχω ταυτότητα και ικανότητα

να είμαι διαφορετικός.


Χόρεψαν, τραγούδησαν, δημιούργησαν ένα δικό τους ντοκιμαντέρ για τη διαφορετικότητα σε άψογη συνεργασία μεταξύ τους, βίωσαν την προσωπική τους διαφορετικότητα, εξέφρασαν τις σκέψεις τους και τα συναισθήματά τους. Κι έτσι μέσα στην κακοκαιρία και τη βαρυχειμωνιά της καθημερινότητάς μας έφεραν την καλοκαιρία, τον καθαρό ουρανό, τον ανοιχτό ορίζοντα, το χαμόγελο και την αισιοδοξία. Στο μυαλό μας, στις ψυχές μας, στα πρόσωπά μας.


*Ο τίτλος του κειμένου προέρχεται από το θέμα της τελετής λήξης της σχολικής χρονιάς του 16ου Διαπολιτισμικού Δημοτικού Σχολείου Χανίων.

Πηγή: Πυξίδα της πόλης