"Στα …παλιά τα χρόνια, όταν η ηλικία μου δικαιολογούσε να θεωρώ τους άνω των εικοσιπέντε χρονών γέρους, ένα από τα μικρά μου άγχη ήταν και τα καρναβάλια!
Στα δημοτικά σχολεία γίνονταν γιορτές με κάθε ευκαιρία και σε όλες κατάφερνα να συμμετέχω στο εορταστικό πνεύμα, μάλιστα στις γυμναστικές επιδείξεις στο τέλος της σχολικής χρονιάς διασκέδαζα με την καρδιά μου …στην προοπτική του καλοκαιριού!
Τα καρναβάλια όμως ήταν πέρα από τις μικρές μου δυνάμεις!
Στα δημοτικά σχολεία γίνονταν γιορτές με κάθε ευκαιρία και σε όλες κατάφερνα να συμμετέχω στο εορταστικό πνεύμα, μάλιστα στις γυμναστικές επιδείξεις στο τέλος της σχολικής χρονιάς διασκέδαζα με την καρδιά μου …στην προοπτική του καλοκαιριού!
Τα καρναβάλια όμως ήταν πέρα από τις μικρές μου δυνάμεις!
Συνειδητοποίησα από πολύ νωρίς και με πόνο ψυχής , ότι ήμουν μια νότα χαράς και διασκέδασης για τους άλλους , μικρούς και μεγάλους, στην αποκριάτικη γιορτή και στη χαρούμενη ατμόσφαιρα γύρω μου.
Όταν η πρώτη γειτόνισσα που συναντούσα βγαίνοντας από το σπίτι για το σχολείο ντυμένη με την καρναβαλίστικη φορεσιά με ρωτούσε με φωνή που έτρεμε από πνιχτό γέλιο «και …τι… ντύθηκες φέτος καλό μου;» με το …τι… να απέχει με νόημα από τις άλλες λέξεις της παρέας του, η καρδιά μου έκανε ένα μπλιπ και απαντούσα «…κάτι…» εξίσου με νόημα όπως το δικό της …τι…! Ή τουλάχιστον προσπαθούσα γιατί το γέλιο της έσκαζε σαν πυροτέχνημα πάνω μου και κατρακυλούσε σε όλη τη γειτονιά!
Η «στολή» μου ήταν ένα συνονθύλευμα πολύχρωμων ρούχων, μακριές φούστες και γιλέκα πάνω από πουκαμίσες κεντητές, με φαρδομάνικα που σκέπαζαν τα χέρια μου, ενώ στο κεφάλι μου μαντήλια, φουντίτσες και κρόσσια δημιουργούσαν ένα ανεπανάληπτο σύνολο! Είναι κρίμα που οι φωτογραφίες εκείνες είναι ασπρόμαυρες, τέτοιο πουλί του παραδείσου μια φορά το χρόνο έβλεπε η γειτονιά και το σχολείο και φυσικά το διασκέδαζαν με τη ψυχή τους.
Η γιαγιά μου, η μαμά μου και οι θείες μου έδιναν τον καλύτερό τους εαυτό, προκειμένου το παιδί να περάσει καλά! Εφιάλτης!
Τελειώνοντας το Δημοτικό Σχολείο με ανακούφιση σταμάτησα να ντύνομαι καρναβάλι και ξαναβρήκα το ΚαθαροΔευτεριάτικο κέφι μου , ενώ στα δεκαπέντε μου πια κατάλαβα γιατί με έντυναν «κάτι» όταν είδα μια φωτογραφία με τη μαμά μου και τις φίλες της ντυμένες καρναβάλια! Αχ αυτή η τεχνολογία, αν μπορούσε να κάνει την φωτογραφία έγχρωμη πιστεύω ότι θα καταλαβαίνατε το μέγεθος της αποκριάτικης δυστυχίας μου!"
Όταν η πρώτη γειτόνισσα που συναντούσα βγαίνοντας από το σπίτι για το σχολείο ντυμένη με την καρναβαλίστικη φορεσιά με ρωτούσε με φωνή που έτρεμε από πνιχτό γέλιο «και …τι… ντύθηκες φέτος καλό μου;» με το …τι… να απέχει με νόημα από τις άλλες λέξεις της παρέας του, η καρδιά μου έκανε ένα μπλιπ και απαντούσα «…κάτι…» εξίσου με νόημα όπως το δικό της …τι…! Ή τουλάχιστον προσπαθούσα γιατί το γέλιο της έσκαζε σαν πυροτέχνημα πάνω μου και κατρακυλούσε σε όλη τη γειτονιά!
Η «στολή» μου ήταν ένα συνονθύλευμα πολύχρωμων ρούχων, μακριές φούστες και γιλέκα πάνω από πουκαμίσες κεντητές, με φαρδομάνικα που σκέπαζαν τα χέρια μου, ενώ στο κεφάλι μου μαντήλια, φουντίτσες και κρόσσια δημιουργούσαν ένα ανεπανάληπτο σύνολο! Είναι κρίμα που οι φωτογραφίες εκείνες είναι ασπρόμαυρες, τέτοιο πουλί του παραδείσου μια φορά το χρόνο έβλεπε η γειτονιά και το σχολείο και φυσικά το διασκέδαζαν με τη ψυχή τους.
Η γιαγιά μου, η μαμά μου και οι θείες μου έδιναν τον καλύτερό τους εαυτό, προκειμένου το παιδί να περάσει καλά! Εφιάλτης!
Τελειώνοντας το Δημοτικό Σχολείο με ανακούφιση σταμάτησα να ντύνομαι καρναβάλι και ξαναβρήκα το ΚαθαροΔευτεριάτικο κέφι μου , ενώ στα δεκαπέντε μου πια κατάλαβα γιατί με έντυναν «κάτι» όταν είδα μια φωτογραφία με τη μαμά μου και τις φίλες της ντυμένες καρναβάλια! Αχ αυτή η τεχνολογία, αν μπορούσε να κάνει την φωτογραφία έγχρωμη πιστεύω ότι θα καταλαβαίνατε το μέγεθος της αποκριάτικης δυστυχίας μου!"
Σημείωση από το ΚΕΑ: Για τεχνικούς λόγους δεν είναι δυνατή η ανάρτηση της συγκεκριμένης φωτογραφίας. Ελπίζουμε να λύσουμε άμεσα το πρόβλημα και να συνοδεύσουμε το κείμενο- μητρική συμμετοχή με το κατάλληλο οπτικό υλικό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου