Οι «σκύλοι θεραπευτικής επαφής» βοηθούν άτομα με νοητική υστέρηση να διευρύνουν τον συναισθηματικό τους κόσμο.
Κερδίζουν την εμπιστοσύνη των ατόμων που υποφέρουν, χωρίς να αρθρώνουν λέξη. Επικοινωνούν με αυτιστικά παιδιά, χωρίς να έχουν πτυχίο ψυχολογίας. Βοηθούν ανθρώπους με νοητική υστέρηση να σταθούν στα πόδια τους, χωρίς να τους πιέζουν. Και όλα αυτά ανιδιοτελώς, με ένα μόνο χάδι ή λιχουδιά. Ο λόγος για τους «Σκύλους Θεραπευτικής Επαφής», μια ομάδα ημίαιμων πρώην αδέσποτων, οι οποίοι υιοθετήθηκαν και εκπαιδεύτηκαν από τη φιλοζωική οργάνωση SΑΡΤ Ελλάδος και από το 2006 έχουν επισκεφθεί περισσότερα από είκοσι ιδρύματα και ξενώνες φιλοξενίας ατόμων που ανήκουν σε κοινωνικά ευπαθείς ομάδες.
Στόχος τους, να προσφέρουν ουσιαστική επαφή σε παιδιά ή ενηλίκους με νοητική υστέρηση, σε πρώην εξαρτημένους, σε ασθενείς με ανίατες ασθένειες, σε ψυχασθενείς και σε... οποιονδήποτε άλλον τούς έχει ανάγκη! Και μόνο η έννοια του σκύλου με «θεραπευτικές ιδιότητες» προκαλεί έντονο σκεπτικισμό (αν όχι ειρωνικά χαμόγελα) στην πλειονότητα των Ελλήνων που δεν είναι εξοικειωμένοι με τον θεσμό. Οσοι έχουν την ευκαιρία, ωστόσο, να παρακολουθήσουν ιδίοις όμμασι μια «Επίσκεψη Θεραπευτικής Επαφής» μένουν έκπληκτοι από την αποτελεσματικότητα των τετράποδων «θεραπευτών». Η ψυχολόγος κυρία Αρτεμις Χειλά είναι επιστημονική υπεύθυνη του Κέντρου Αποκατάστασης Ψυχικής Υγείας Ατόμων με Αυτισμό «Ανάσα» και όπως δηλώνει, έπειτα από ορισμένες πιλοτικές επισκέψεις αποφάσισε να εντάξει συστηματικά τους σκύλους της SΑΡΤ στο πρόγραμμα θεραπείας του κέντρου. «Τα αυτιστικά άτομα δυσκολεύονται υπερβολικά να επικοινωνήσουν, συχνά δε είναι επιθετικά και απότομα στην επαφή τους με τους άλλους ανθρώπους, διώχνοντάς τους βίαια. Φανταστείτε την έκπληξή μας, λοιπόν, όταν είδαμε τον εικοσάχρονο Γιάννη που πάσχει από αυτισμό να διώχνει θυμωμένα την ιδιοκτήτρια αλλά να επιτρέπει στον... σκύλο να καθήσει δίπλα του. Σιγά σιγά χαλάρωσε, άγγιξε τον τετράποδο φίλο του, τον χάιδεψε, τόλμησε να του δώσει και ένα από τα μπισκότα του, τη στιγμή που όσοι πάσχουν από αυτισμό σπάνια μοιράζονται τα πράγματά τους» σχολιάζει στο «Βήμα» η κυρία Χειλά.
Η περίπτωση του Γιάννη δεν ήταν η μοναδική. Το ένα μετά το άλλο τα ιδρύματα που διακινδύνευαν να «δοκιμάσουν» την επίσκεψη των σκύλων κατέγραφαν θεαματικά αποτελέσματα. «Με έκπληξη είδαμε τα παιδιά να εκδηλώνουν τρυφερότητα για τον σκύλο την οποία δεν είχαν ποτέ εκδηλώσει για κοντινούς τους ανθρώπους» αναφέρει η κυρία Ολγα Ρωμανού, ειδική παιδαγωγός στην Εταιρεία Ψυχοκοινωνικών Μελετών, μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση, η οποία δραστηριοποιείται στη φροντίδα ατόμων με ψυχικές διαταραχές, αυτισμό και νοητική υστέρηση. «Ξεκινήσαμε με τα αυτιστικά παιδιά και καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι η θεραπευτική επαφή επιβάλλεται να γενικευθεί σε διάφορες ψυχικές διαταραχές. Το χάδι, το άγγιγμα, η επικοινωνία με το ζώο βοηθάει εν τέλει με μοναδικό τρόπο στην εξέλιξη του συναισθήματος και της επικοινωνίας και με τους ανθρώπους» επισημαίνει.
«Ορισμένοι από τους εκπαιδευομένους μας έχουν έντονη φοβία με τα σκυλιά και η “Επίσκεψη Θεραπευτικής Επαφής” ήταν μια ευκαιρία για να αντιμετωπίσουν τον πανικό τους και να τον ξεπεράσουν μέσα από το βίωμα. Αυτή η εμπειρία αποτελεί “εργαλείο” της εκπαίδευσης, ώστε να πιστέψουν ότι μπορούν να υπερνικήσουν και όλα τα επόμενα εμπόδια στον δρόμο τους» σχολιάζει η κυρία Αντζελα Τρανάκα , ειδική παιδαγωγός του Εργαστηρίου Ειδικής Αγωγής «Μαργαρίτα».
«Νοσοκομεία, εμπιστευθείτε μας!»
Για τους αυτιστικούς, το γεγονός ότι μοιράζονται το φαγητό τους αποτελεί υπέρβαση. Το εικονιζόμενο μέλος του Κέντρου Αποκατάστασης Ψυχικής Υγείας Ατόμων με Αυτισμό «Ανάσα» ταΐζει τον Μάρκο, κατά τη διάρκεια «Θεραπευτικής Επίσκεψης»
Παρά το γεγονός ότι η SΑΡΤ έχει επισκεφθεί περισσότερα από είκοσι ιδρύματα και ξενώνες με θεαματικά αποτελέσματα, εξακολουθεί να αντιμετωπίζει την επιφυλακτικότητα των δημόσιων νοσοκομείων, τα οποία διατηρούν... ερμητικά κλειστές τις πόρτες τους στους τετράποδους θεραπευτές. «Βασική αιτία της δυσπιστίας των δημόσιων νοσοκομείων είναι ο φόβος ότι οι σκύλοι θα μεταδώσουν μολυσματικές ασθένειες σε παιδιά που βρίσκονται σε ανοσοκαταστολή, επειδή λαμβάνουν ισχυρά φάρμακα για σοβαρές ασθένειες. Ωστόσο, αυτός ο φόβος θα μπορούσε να έχει βάση μόνο κατά την οξεία φάση της ασθένειας, όταν τα παιδιά λαμβάνουν ισχυρά φάρμακα και (δικαιολογημένα) νοσηλεύονται σε συνθήκες απομόνωσης» υπογραμμίζει η παιδίατρος κυρία Μαρία Ματιάτου. «Αντιθέτως, όσα παιδιά δεν βρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση αλλά νοσηλεύονται υπό παρακολούθηση δεν κινδυνεύουν από τους σκύλους, καθώς είναι πολύ δύσκολο ασθένεια σκύλου να μεταδοθεί στον άνθρωπο» προσθέτει.
Πηγή : Το Βήμα, 13/10/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου