Δεύτερο μεγάλο διάλειμμα μετά από γυμναστική. Όλοι οι μαθητές του Στ1 καθισμένοι στο πάτωμα, στην αυλή σχηματίζουν κύκλο και μιλούν για τον ποδοσφαιρικό αγώνα που μόλις τελείωσε. Κατακόκκινα ιδρωμένα πρόσωπα, φωνές νευριασμένες και «γαλλικά» για προχωρημένους. Και λίγο πριν η κατάσταση ξεφύγει τελείως, ο Γιάννης τρέχει και γελώντας κάθεται στη μέση του κύκλου τρισευτυχισμένος. Και τα πάντα αλλάζουν!
Τόσα χρόνια μαζί και ο Γ. που δεν μιλάει, που δαγκώνεται, που ξαπλώνει στην αυλή, που κουνιέται συνέχεια μπρος – πίσω, που σκουπίζει τη μύτη του στο μανίκι, αισθάνεται τόσο κομμάτι αυτής της τάξης που πάει και κάθεται στο κέντρο των συμμαθητών του. Και εκείνοι τον υποδέχονται όπως κάθε φορά: με αγάπη και κατανόηση. Ένα μισογεμάτο μπουκαλάκι νερού γίνεται ο συνδετικός κρίκος της μεγάλης ομάδας και το παιχνίδι αρχίζει! Όλα τα παιδιά με την σειρά πετάνε το μπουκάλι προς τα επάνω και προσπαθούν να το κάνουν να προσγειωθεί όρθιο. ΟΛΑ τα παιδιά! Και ο Γιάννης, που δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς πρέπει να κάνει, που δεν περιμένει πάντα την σειρά του, που αρπάζει το μπουκάλι, που μερικές φορές απλά το πετάει προς τα πάνω και προσγειώνεται στα κεφάλια των άλλων παιδιών.
Όχι, δεν έχουμε καταφέρει στην Ελλάδα την συνεκπαίδευση. Απέχουμε έτη φωτός από μια αξιοπρεπή διδασκαλία και παρουσία των παιδιών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και αναπηρίες στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Ο Γ. όμως είναι τυχερός και πηγαίνει σε ένα σχολείο που τον δέχεται και τον αγαπάει όπως ακριβώς είναι: ένας μη λεκτικός αυτιστικός ζόρικος τυπάκος.
Ιωάννα Αγγέλου
Ειδική Παιδαγωγός (Παν. Θεσσαλίας)
Νηπιαγωγός (Α.Π.Θ.)
MEd - Μεταπτυχιακό Δίπλωμα στην Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου