Η ταινία της Laura Wandel «Στην Αυλή του Σχολείου» είναι ένα μικρό κινηματογραφικό διαμαντάκι που μιλάει για τα παιδιά μέσα από τα δικά τους μάτια. Εκτυλίσσεται σε κάποιο σχολικό προαύλιο, με την επτάχρονη Νορά και τον αδελφό της Αμπέλ να κάνουν διάλειμμα γεμάτο άγριο bullying, αναπάντητες ερωτήσεις και αγωνία να βρουν τη θέση τους στον κόσμο. Ενήλικες, γονείς και δάσκαλοι σπεύσατε!
Στην Αυλή του Σχολείου | Laura Wandel | Maya Vanderbeque, Günter Duret | Βέλγιο
Η επτάχρονη Νορά και ο μεγαλύτερος και αγαπημένος της αδελφός Αμπέλ επιστρέφουν στο σχολείο τους, κάπου στο Βέλγιο, έπειτα από τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Ο Αμπέλ δέχεται άγριο bullying από τους συμμαθητές του. Η Νορά γίνεται μάρτυρας. Προσπαθεί να βοηθήσει τον αδελφό της. Εκείνος, όμως, απομακρύνεται. Βυθίζεται στον φόβο του, κρύβεται από τον πατέρα του και προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με μια βία που δεν καταλαβαίνει γιατί την υφίσταται. Το μόνο που θέλει είναι να ενταχθεί στην παρέα των φίλων του. Με όποιο κόστος.
Και η Νορά μαρτυράει τον αδελφό της στον πατέρα τους. Για να τον βοηθήσει. Αλλά τίποτε δεν βγαίνει. Όλοι, μικροί-μεγάλοι, αγόρια-κορίτσια, γονείς-δάσκαλοι, στέκονται ανήμποροι μπροστά στη βία. Χωρίς να μπορούν να την καταστείλουν, ούτε και να την εξηγήσουν. Κι έτσι έρχεται η σειρά της Νορά να απορρίψει τον αδελφό της. Γιατί κι εκείνη θέλει να βρει τη θέση της στην αυλή του σχολείου.
Οι Επιδιώξεις της Laura Wandel
«Η παιδική ηλικία, λέει η σκηνοθέτις της ταινίας Laura Wandel, είναι η εποχή των πρώτων ανακαλύψεων, όταν η ζωή και οι σχέσεις βιώνονται με πολύ έντονο τρόπο […]. Το ξεκίνημα του σχολείου συχνά καθορίζει την άποψή μας για τον κόσμο ως ενήλικες.
Επέλεξα ως πλαίσιο της ταινίας το σχολείο, και συγκεκριμένα την αυλή του, γιατί αποτελεί έναν μικρόκοσμο απ’ όπου αρχίζει να τίθεται το θέμα της ένταξης κάθε παιδιού στην κοινωνία […]. Όλοι προσπαθούν να πάρουν τη θέση τους. Το σχολείο είναι το πρώτο μέρος όπου μαθαίνουμε να συναναστρεφόμαστε τους άλλους, εκτός της οικογένειάς μας. Ό,τι συμβαίνει εκεί, αντανακλά σε πολλά επίπεδα όσα συμβαίνουν στην κοινωνία και στον κόσμο.
[…] Έχουμε συχνά την εντύπωση ότι πρέπει να ανταποκρινόμαστε στην άποψη του άλλου και να εγκαταλείπουμε κομμάτι του εαυτού μας ώστε να γίνουμε μέρος της ομάδας […]. Η ομορφιά της παιδικής ηλικίας είναι γεμάτη ποίηση, αλλά και σκληρότητα. Και το όριο ανάμεσα σε αυτά τα δύο είναι δυσδιάκριτο».
Η Laura Wandel, η οποία δηλώνει ξεκάθαρα ότι είναι επηρεασμένη από το σινεμά των Jean-Pierre Dardenne και Luc Dardenne, αλλά και του Abbas Kiarostami και του Michael Haneke, με αυτή την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της καταφέρνει να μιλήσει για κάτι πολύ σκληρό με μεγάλη τρυφερότητα. Για την αδυναμία των μεγάλων μπροστά στις καυτές ερωτήσεις των παιδιών που μπορεί να σε ρωτάνε με επιμονή από το «πόσο πολύ βαθιά είναι η θάλασσα» έως «γιατί δεν μοιάζεις με τους πατεράδες των συμμαθητών μου». Για τη δυσκολία των δασκάλων να βάλουν τάξη στους μαθητές τους ακόμη και την ώρα που υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να σκοτωθούν μεταξύ τους. Για τη δυσκολία των παιδιών να βρουν τη θέση τους στον βίαιο κόσμο τους. Για τα όρια που είναι έτοιμα να χαθούν ανά πάσα στιγμή στο βωμό μιας αρρωστημένης –και ασυνείδητης όταν πρόκειται για παιδιά– μιμητικής βίας.
Η Προσφορά της Laura Wandel
Με απόλυτη οικονομία χρόνου και λόγου, με σαφές μήνυμα που δεν μοιάζει καθόλου με διδαχή και με απόλυτη πίστη στην ισχύ του καλού έναντι του κακού, η Laura Wandel, τηρουμένων των αναλογιών, καταφέρνει να κάνει ό,τι και οι σκηνοθέτες που αγαπάει: δείχνει τον άνθρωπο στα χειρότερά του, αλλά το κάνει με τόση αγάπη και ευγένεια, που καταφέρνει να τον επαναφέρει στην καλή του εκδοχή.
Πάνω από όλα όμως, η Wandel, τοποθετώντας την κάμερά της στο ύψος των παιδιών που πρωταγωνιστούν και αφήνοντας τους μεγάλους ως σκιές ή περαστικές παρουσίες να «εξαφανίζονται» από το πλάνο, επιλέγει να μιλήσει για τα παιδιά μέσα από τα δικά τους μάτια. Πολύτιμη η προσφορά της.
Πηγή: αθηΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου