Αυτές οι γραµµές γράφονται µε το πιο απαλό χτύπηµα των πλήκτρων στο πληκτρολόγιο. Ο μικρός παίρνει τον μεσημεριανό του ύπνο, δεν πρέπει να τον ξυπνήσω. Εχω μπροστά μου περίπου μια ώρα για να ολοκληρώσω όσο περισσότερες δουλειές γίνεται. Το απόγευμα στην παιδική χαρά θα ξεκλέψω χρόνο να στείλω και ένα δύο μέιλ που χρωστάω.
Ενα περίεργο πράγμα, οι υποχρεώσεις συνεχώς ξεχειλώνουν και αναπλάθονται σαν το εξωγήινο πλάσμα στο «Alien». Θα σπρώχνω την κούνια και θα αναρωτιέμαι: είμαι αρκετά εκεί για το παιδί; Αφιερώνω τον χρόνο που χρειάζεται; Μίλησα με πολλές και διαφορετικές μητέρες για αυτό το αφιέρωμα, πάντα στις σχισμές που αφήνει η υπερεντατική καθημερινότητά τους, και αν βρήκα έναν κοινό τόπο είναι αυτό το κάπως απροσδιόριστο άγχος – ή και το πολύ προσδιορισμένο. Είμαι αρκετά καλή; Κάνω αρκετά; Είμαι αρκετά δοτική; Λες και η αυτοαμφισβήτηση είναι υφασμένη στη φόδρα της μητρότητας. Πάντα κατάσαρκα. Ταυτόχρονα, όμως, αυτό το «κοστούμι» έχει και κάτι μαγικό. Ερχεται σε όλα τα μεγέθη, ταιριάζει σε όλα τα στυλ, σε κάθε ηλικία, σε κάθε γυναίκα. Είτε κάποια κάνει παιδί με εξωσωματική σε προχωρημένη ηλικία είτε μικρή μικρή, φρεσκοπαντρεμένη, είτε κάνει παιδί με δανεικό ωάριο είτε αποκτήσει παιδί με υιοθεσία είτε έχοντας προχωρήσει μόνη για να δημιουργήσει την οικογένειά της είτε έχοντας πλάι τον/τη σύντροφό της, τη στιγμή που ένα κεφαλάκι ακουμπήσει στο στήθος της, τη στιγμή που ένα παιδικό βλέμμα σκαλώσει στο δικό της, γίνεται μάνα.
«Είναι μαγικό, γυρνάει απλώς ένα κουμπί», όπως λέει η Δήμητρα, θετή μητέρα της 3χρονης σήμερα Ηλιάνας. Ενα κουμπί που ξεκλειδώνει ένα απέραντο πέλαγος ευτυχίας, όχι φυσικά χωρίς συννεφάκια, χωρίς θυσίες, στιγμές εξάντλησης και μικρούς αστερίσκους αγωνίας για το τώρα, το μετά, το αύριο. «Οταν ο γιος μου μου ανακοίνωσε ότι φεύγει μόνος του διακοπές ήθελα να πιω ένα μπουκάλι κρασί», ομολογεί η Ναταλία. «Αυτό δεν περνάει τελικά ποτέ».
Αυτές είναι οι μητέρες. Χρόνια πολλά για τη σημερινή ημέρα τους, αφιερωμένη σ’ αυτές.
Φαίη Πολίτη, 47
Ιδιωτική υπάλληλος
«Εχω κάνει δύο γάμους, έχω πάρει δύο διαζύγια κι έχω ένα παιδί από κάθε γάμο», μου συστήνεται η Φαίη. Και τα δύο παιδιά μεγαλώνουν μαζί της. Ο μεγάλος της γιος είναι πια 15 ετών, ο μικρός 7,5. «Πάντα ήθελα να κάνω πολλά παιδιά, είμαι μοναχοπαίδι, ίσως γι’ αυτό. Τα αγαπάω πολύ, μ’ αρέσει να είμαι μαζί τους, παίρνω ενέργεια από αυτά, είναι αθώα πλασματάκια».
Ο δεύτερος γιος της διαγνώστηκε με αυτισμό λίγο μετά τα πρώτα του γενέθλια. «Είναι ένα θαυμάσιο παιδί, τον λατρεύω, είναι μες στο γέλιο και την καλοσύνη, αλλά έχει τις ιδιαιτερότητές του και θέλει μεγαλύτερη προσπάθεια». Κάθε μέρα η Φαίη τον πηγαίνει λογοθεραπεία ή εργοθεραπεία ή κολυμβητήριο ή μουσικοθεραπεία. «Ευτυχώς που έχω βοήθεια από τους γονείς μου, αλλιώς θα ήταν ακατόρθωτο. Οταν ήρθε η διάγνωση δεν ήξερα καθόλου περί αυτισμού και ούτε υπήρχε κάποιος να με πάρει από το χέρι να με καθοδηγήσει. Ετσι έχασα πολύτιμο χρόνο ψάχνοντας πού να απευθυνθώ, πώς να κινηθώ». Ταυτόχρονα είχε να αντιμετωπίσει τα περίεργα βλέμματα, τους ψιθύρους. «Πηγαίναμε παιδική χαρά και ο κόσμος τραβούσε τα παιδιά του μακριά από εμάς», θυμάται. «“Εφερες τον αδερφό σου το ζόμπι;”, έλεγαν τα άλλα παιδιά στον μεγάλο. Επρεπε συνεχώς να του μιλάω, να του εξηγώ κι εγώ να ενημερώνομαι, να εκπαιδεύομαι, να διαβάζω». Σήμερα έχει βρει την άκρη, έχει βρει και υποστηρικτικό δίκτυο – τους γονείς των συμμαθητών του παιδιού στο ειδικό σχολείο. «Εφόσον δεν γινόταν να έχουμε σπουδαία κοινωνική ζωή κανόνισα και συναντιόμαστε μεταξύ μας, στην παιδική χαρά, στο πάρκο, σε εκδρομές. Ετσι δεν νιώθω μόνη. Νιώθω ασφαλής». Τι θα σύστηνε σε μια νέα μαμά; «Επικοινωνία. Να τα έχουν τα παιδιά τους συνέχεια από κοντά και να τους μιλάνε. Κατά τ’ άλλα αγάπη και υπομονή και αγάπη και υπομονή».
Ναταλία Σκιαδοπούλου, 45
Ιδιοκτήτρια επιχείρησης
Ηταν από τις πρώτες της παρέας της που έκανε παιδί. «Ημουν 27 ετών, στην πραγματικότητα δεν ήμουν πολύ μικρή, αλλά για τη γενιά μας τότε φαινόταν περίεργο», λέει η Ναταλία. Εχουν περάσει 18 χρόνια, αλλά ακόμα θυμάται εκείνες τις πρώτες στιγμές με το βρέφος στο σπίτι. «Επαιρνα καθρεφτάκι να δω αν αναπνέει!». Οταν άρχισε να εργάζεται ξανά, γέμισε τύψεις. «Θυμάμαι μια περίοδο που κάθε μέρα του αγόραζα κι από ένα παιχνιδάκι. Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι δεν του κάνω καλό και σταδιακά το έκοψα». Οι δυο τους μεγάλωσαν μαζί. «Εκεί που οι φίλες μου έκαναν την τρελή ζωή, εγώ άλλαζα πάνες ή πηγαινοερχόμουν σε μαθήματα. Ομως ο Σπύρος ήταν το γιατρικό μου, ήμουν νευρικός άνθρωπος και με ηρέμησε. Το μόνο που θέλω σήμερα είναι να τον βοηθήσω να κάνει στη ζωή του αυτό που αγαπά». Ποια στιγμή θυμάται; «Οταν συνειδητοποίησα ότι από παιδί έγινε ενήλικας. Εκείνη την ημέρα ήθελα να πιω ένα μπουκάλι κρασί», λέει γελώντας. «Ξέρεις τι είναι να ακούσεις “θα πάω εκεί το καλοκαίρι, δεν σε ρωτάω, στο δηλώνω!”…».
Μία Κόλλια, 54
Δημοσιογράφος
«Ο γιος μου είναι τριών. Εκανα εξωσωματική ένα μήνα πριν κλείσω τα 50. Ημουν σε μια κακή σχέση για 17 χρόνια, μέσα στην οποία δεν ήθελα να φέρω ένα παιδί. Ακόμα και όταν γνώρισα τον Δημήτρη, μας έτυχαν διάφορες αναποδιές και όλο το αναβάλλαμε. Το αποφασίσαμε λίγο πριν εκπνεύσει η προθεσμία που δίνει ο νόμος. Η πιθανότητα να μείνω έγκυος ήταν πολύ μικρή, αλλά να που όλα μπορούν να συμβούν. Πολύ ειλικρινά να σου πω, είναι όλο τόσο εύκολο και τόσο ωραίο. Βεβαίως έχουμε βοήθεια ενώ εγώ δουλεύω από το σπίτι και είμαι πάρα πολύ με το παιδί. Είναι τόσο μεγάλη η χαρά που σαν να μην υπάρχει καμία δυσκολία. Ισως είναι έτσι γιατί έχω κάνει έναν μεγάλο κύκλο ζωής, δεν περιμένω επαγγελματική καταξίωση, ό,τι ήθελα να πετύχω το έχω πετύχει. Δεν έχω άλλη αγωνία, μόνο να του δίνω χαρά, να γελάμε και να παίζουμε. Και να είμαι υγιής όσο περισσότερο γίνεται γι’ αυτόν».
Χριστίνα Βάζου, 54
Φωτογράφος
«Εγώ μεγάλωσα με το “Μικρό σπίτι στο λιβάδι”, ήθελα πάντα ένα σπίτι γεμάτο παιδιά. Δεν ήρθαν ακριβώς έτσι τα πράγματα. Τον πρώτο τον έκανα 32 χρονών και τον δεύτερο στα 35. Εκανα πολλά πράγματα πριν, αλλά άλλαξε η ζωή μου από τη μια μέρα στην άλλη. Προσπάθησα να συνεχίσω αυτά που έκανα αλλά ήταν δύσκολο. Αισθανόμουν πολύ μόνη μου επειδή ήθελα να τα κάνω όλα τέλεια. Το σίγουρο είναι ότι τα παιδιά μου με έκαναν ενήλικα. Ιδίως ο πρώτος με βοήθησε πολύ να επεξεργαστώ πράγματα από τη δική μου παιδική ηλικία και να εξελιχθώ. Μου χάρισε την εξέλιξή μου. Ο δεύτερος με βοήθησε να βλέπω τα πράγματα έξω από το κουτί. Τους το χρωστώ».
Δήμητρα Μανιφάβα, 47
Δημοσιογράφος
«Ηταν μια Παρασκευή, περίπου πριν από δύο χρόνια. Εγραφα κυριακάτικο στην εφημερίδα, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Ηταν η κοινωνική λειτουργός. “Υπάρχει ένα παιδάκι, είναι 13 μηνών, είναι από την Αφρική, θέλετε να έρθετε να τη γνωρίσετε;” είπε. Είχαμε κάνει αίτηση στο “Μητέρα” στις αρχές του ’17 και είχαμε δηλώσει ότι δεν μας απασχολούσε η φυλή. Δευτέρα ήμασταν εκεί. Λόγω κορωνοϊού, μας τη φέρανε στο παράθυρο. Θυμάμαι κάρφωσε με το βλέμμα της τον Μάριο. Ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε κάθε μέρα για κάποιες ώρες, είναι η λεγόμενη προσαρμογή. Την πρώτη μέρα τη θυμάμαι κάπως ανέκφραστη, έκατσε στην αγκαλιά μας αλλά δεν ήθελε πολλά πολλά. Τη δεύτερη φορά κάποια στιγμή ακούμπησε το κεφάλι της στο στήθος μου. Αν αναρωτιέσαι ποια στιγμή ένιωσα για πρώτη φορά μαμά, ήταν αυτή. Αρχίζεις και νιώθεις μια αμφίδρομη ζεστασιά. Γυρίζαμε σπίτι και αδημονούσαμε να επιστρέψουμε κοντά της. Το ίδιο κι εκείνη, μας έλεγε η βρεφοκόμος. Οταν ήρθε στο σπίτι μας, έτυχε το lockdown που μας βοήθησε πολύ να περάσουμε ώρες μαζί, να δεθούμε. Ο υπόλοιπος κόσμος γκρίνιαζε, εμείς χορεύαμε, διασκεδάζαμε. Το μόνο άγχος που είχα ήταν μην αντιμετωπίσει πρόβλημα αποδοχής λόγω χρώματος, όμως ακόμα και στο χωριό τα πιτσιρίκια αμέσως την αγκάλιασαν. Η οριστική και αμετάκλητη δικαστική απόφαση της υιοθεσίας ήρθε τον περασμένο Οκτώβριο. Δεν χρειαζόταν η απόφαση για να την πω παιδί μου. Παιδί μου την ένιωσα αμέσως. Είναι σαν να σου γυρίζουν έναν διακόπτη».
Αλεξία Αξιώτη, 43
Ελεύθερη επαγγελματίας
«Η κόρη μου έχει μπει στα 13, είναι στην εφηβεία. Δεν τη θυμάμαι εγώ έτσι την εφηβεία, όλα είναι σήμερα στο fast forward. Οταν εμένα μου έλεγε κάτι η μαμά μου την άκουγα, τώρα της λεω κάτι και γκουγκλάρει να το τσεκάρει. Ανισος ο αγώνας με το google… Λίγο αφότου απέκτησα τη Νεφέλη, χώρισα με τον πατέρα της, οπότε όλη η προσοχή μου στράφηκε σε εκείνη. Ημασταν τα δυο μας, εγώ κι εκείνη, παρέα, ομάδα. Οτι ήμουν μαμά δεν σήμαινε ότι θα αναβάλλω εντελώς τις δικές μου ανάγκες και όνειρα. Δεν ήμουν μόνο μαμά. Ημουν και μαμά. Γι’ αυτό την έτρεχα παντού μαζί μου, σε εκδρομές, διακοπές, παντού. Ηταν συναρπαστικό. Μέσα από το παιδί σου καταλαβαίνεις και τον δικό σου εαυτό. Αυτό είναι το πιο ωραίο πράγμα στη μητρότητα».
Γιούλη Μενουδάκου, 43
Συντονίστρια εθνικού οργανισμού μεταμοσχεύσεων
«Εχω δύο κόρες, 7 και 3 ετών. Οταν ήταν 3 ετών, η μεγάλη μου κόρη διαγνώστηκε με ένα απειλητικό για τη ζωή της νόσημα. Οι γιατροί σού δίνουν κάποιες πιθανότητες ίασης. Ακόμα και λίγες να είναι, εστιάζεις εκεί και δίνεις μέρα μέρα τον αγώνα. Και μέρα με τη μέρα τον κερδίζεις. Οταν ήρθε η δεύτερη εγκυμοσύνη μού έδωσε δύναμη. Πάλευα για μια ζωή στον έξω κόσμο και έπρεπε να προστατεύσω και μια ζωή μέσα μου. Σήμερα που το παιδί είναι καλά νιώθω ότι όλο αυτό είχε συμβεί σε κάποιον άλλο. Είναι τόσο εξωπραγματικό, τόσο ενάντια στη φύση η μαμά να κοντεύει να χάσει το παιδί της, που ο εγκέφαλος το απορρίπτει. Πάντως αλλάζει όλη η κοσμοθεωρία σου. Συνειδητοποιείς ότι δεν έχει νόημα να ζεις με το άγχος του αύριο και του μεθαύριο, αλλά μόνο για το τώρα. Εχεις τόσο λίγο έλεγχο πάνω στο αύριο που δεν έχει νόημα».
Βούλα Παππά, 45
Οικιακά
«Από τα 29 ήμουν ήδη μαμά δύο κοριτσιών. Δεν είχα καμία βοήθεια αλλά νομίζω όταν είσαι νέος έχεις τρομερές αντοχές. Ακόμα και από τις γέννες είχα πολύ καλές αναμνήσεις. Νόμιζα τότε ότι είναι πολύ δύσκολο να είσαι μαμά μωρών παιδιών, αλλά τώρα που είναι μεγάλες καταλαβαίνω ότι η εφηβεία είναι κάτι φοβερό και ταυτόχρονα εξουθενωτικό. Πολλή ένταση, φωνή και κλάμα. Τώρα που οι μεγάλες βγαίνουν σιγά σιγά από αυτή τη φάση, έχω την τρίτη μου κόρη να μου θυμίσει στα 11 της “είσαι για έναν ακόμα γύρο;”».
Λίλα Βέργου, 45
Οικονομολόγος
«Τα δύο αδέρφια μου ήταν και είναι οι καλύτεροί μου φίλοι. Ημασταν πάντα μια πολύ χαρούμενη οικογένεια. Οπότε κι εγώ κάτι τέτοιο ήθελα, μια μεγάλη χαρούμενη οικογένεια. Ετσι το σκεφτόμουν πάντα, ρομαντικά. Οταν τελικά έκανα την κόρη μου πριν από λίγα χρόνια, συνειδητοποίησα πόσο πολύ χάνεις την ανεξαρτησία σου. Δεν ήταν μόνο ότι δεν μπορείς να ανοίξεις πια την πόρτα για να πας για ποτό. Για εμένα που δούλευα φουλ, το να μη δουλεύω φουλ μου στοίχισε. Βέβαια αυτό το μικρό πλασματάκι σε κάνει τόσο χαρούμενο που δεν μπορείς να το περιγράψεις. Απλά η αλήθεια είναι ότι η μητρότητα έχει και πολλές θυσίες».
Πηγή: Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου