Γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου στην Εφημερίδα των Συντακτών
Ο καιρός που τόσο φοβόμασταν ήρθε. Στην τελική ευθεία για τις πανελλήνιες εξετάσεις. Γονείς και παιδιά στο πόδι. Οι μαμάδες κυρίως. «Τι δοκιμασία είναι, Θεέ μου, αυτή που περνάμε;». Διαβάζει; Δεν διαβάζει; Τον πιέζω πολύ;
Τον πιέζω λίγο; Να βγαίνει έξω ή όχι; Τι λένε οι ψυχολόγοι; Τι λένε οι φίλοι που πέρασαν τα ίδια; Το διαδίκτυο; Τον κακομαθαίνω προσπαθώντας να φτιάξω ιδανικές συνθήκες για διάβασμα; Τηγανίτες, γλυκές κρέπες, κανελόνια και ξανά κανελόνια. Φρέσκους χυμούς. Ανετα μαξιλάρια. Απόλυτη ησυχία στο σπίτι. Η υπόλοιπη οικογένεια εξασκείται στην παντομίμα.
Ωρες ώρες μού έρχεται να κλείσω τα αυτιά μου στο βουητό της πληροφόρησης και να ακολουθήσω το ένστικτό μου που λέει: Το πιο σπουδαίο το έχεις κάνει, αγαπάς το παιδί σου. Χαλάρωσε!
Είχα και τη φαεινή ιδέα να τον πάρω μαζί μου στην παρουσίαση του βιβλίου του Παντελή Κυπριανού «Η μαγεία του πτυχίου». Συγγραφέας και ομιλητές, διακεκριμένοι καθηγητές Πανεπιστημίου.
Ο τίτλος φάνταζε ιδανικός. Αμ, δε! Διότι ναι μεν το βιβλίο είναι εξαιρετικό αλλά διόλου δεν υπηρέτησε τις προθέσεις μου. Επί δύο ώρες υπέστην τα ειρωνικά χαμογελάκια του υποψήφιου φοιτητή γιου μου διότι οι καθηγητές εξήγησαν πόσο υπερτιμημένο είναι τελικά το πτυχίο που εμείς οι γονείς έχουμε στο κεφάλι μας.
«Είδες;» μου έλεγε ακουμπώντας το δάχτυλο στο δεξί μέρος του κεφαλιού, εκεί που υποτίθεται πως είναι το μυαλό. Τι μπορούσα να πω η μάνα;
Συζητώ με τη γνωστή φιλόλογο Εφη Ριζά που έχει μεγάλη εμπειρία σ’ αυτά τα θέματα. Προβληματισμένη και η ίδια μού εξηγεί ότι τα περισσότερα παιδιά αλλά και οι γονείς τους έχουν απαξιώσει αυτό που κάποτε λέγαμε «ένα καλό πτυχίο» και ψάχνουν και άλλες εναλλακτικές οδούς επαγγελματικής κατάρτισης. Η οικονομική κρίση ξεσκέπασε ακόμα περισσότερο το θέμα του επαγγελματικού προσανατολισμού.
Αλλο μεγάλο κεφάλαιο ο επαγγελματικός προσανατολισμός! Για να είμαι ειλικρινής, με ανακούφιση άκουσα πως ο υποψήφιός μου ήθελε να ακολουθήσει τον κλάδο της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και ας μην ξέρω ακριβώς τι είναι.
Αφού ξεπεράσαμε το ότι ήθελε να γίνει παλαιοντολόγος και αργότερα ηλεκτρικός κιθαρίστας στη Νέα Υόρκη, αυτό δεν μου ακούγεται και τόσο περίεργο.
Παραδόξως εκεί που πάω να αγχωθώ πολύ έρχεται ο υποψήφιος, μ’ αγκαλιάζει στοργικά και μου λέει: «Ελα, μην αγχώνεσαι! Ολα καλά θα πάνε! Εσύ κοίτα να μου 'χεις τηγανίτες με μαρμελάδα φράουλα και μερέντα το πρωί». Τρέξε, τρέξε… η μαμά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου