Κάθε έγκλημα συγκλονίζει. Πόσω μάλλον όταν αφαιρείται η ζωή ενός παιδιού και μάλιστα από ένα άλλο παιδί! Τον φίλο του. Όχι κατά λάθος. Από πρόθεση. Για ασήμαντη αφορμή. Το φονικό που έγινε πριν από λίγες μέρες στο χωριό Γέφυρα έξω από τη Θεσσαλονίκη, είναι αδιανόητο. Είναι ένα έγκλημα πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα... Είναι άραγε και ανεξήγητο;
Εν τω μεταξύ, στα ΜΜΕ, ιδιαίτερα στα κανάλια, ο καθένας λέει ως συνήθως, το κοντό του και το μακρύ του... Μέσα στη σύγχυση, μια ψυχολόγος καλεσμένη σε ειδησεογραφική εκπομπή, παρουσία του θείου του θύματος, έβγαλε ένα λογύδριο για την ελληνική επαρχία και πόσο ανταγωνιστικό πνεύμα έχουν αναπτύξει οι έλληνες στα χωριά... [άκαιρο, άκυρο και...αψυχολόγητο, και μάλιστα από μια ειδικό ψυχικής υγείας...]
Λίγο περισσότερη προσοχή όταν θίγεται ένα τέτοιο θέμα, δεν θα έβλαπτε. Αντίθετα, θα έδειχνε στοιχειώδη σεβασμό στην οικογένεια που έχασε το παιδί της. Εκτός από τον χειρισμό όμως, που οφείλει να είναι λεπτός, τα ερωτήματα παραμένουν... Και είναι πολλά... Και αφορούν ολόκληρη την ελληνική κοινωνία...
Πώς έφτασε ένας έφηβος στο σημείο να σφάξει τον μοναδικό του φίλο; Πώς έμαθε ο 14χρονος θύτης να χτυπάει με το μαχαίρι κατευθείαν στην καρωτίδα; Πού βρήκε την εκπαίδευση για να χτυπήσει στοχευμένα κι όχι τυφλά, όπου να ’ναι; Πόσες φορές είχε δει να σφάζουν κότες και κουνέλια στην αυλή του; Είχε ξανακρατήσει άραγε μαχαίρι για να κόψει έναν λαιμό [ζώου]; Πόσες φορές είχε ακούσει μέσα στην οικογένειά του την προτροπή «να γίνει άντρας»; Πόσο στενά είχε συνδέσει το πρότυπο του άνδρα [πατέρας] με αυτόν που αφαιρεί μια ζωή; [κυνηγός]; Είναι αλήθεια αυτό που βγαίνει τώρα σε κάποια ρεπορτάζ ότι η συμβουλή του παππού του ήταν: «ό,τι σε ενοχλεί, να το σκοτώνεις!»; Εκείνη τη νύχτα, πριν το έγκλημα, ο έφηβος θύτης μπήκε [όπως λέει] κατά τις 12 παρά, στο σπίτι του και πήρε ένα μαχαίρι από την κουζίνα... Πού ήταν οι γονείς του εκείνη τη στιγμή; Δεν τον είδαν να επιστρέφει σπίτι; Δεν τον είδαν να ξαναβγαίνει; Δεν τον ρώτησαν: «πού πας τέτοια ώρα μέσα στη νύχτα;»
Γυρνώντας από τον φόνο, μπήκε [όπως δηλώνει πάντα] στο σπίτι του με ματωμένα ρούχα και χέρια... Έβγαλε τα ρούχα του και τα έκρυψε, λέει... Πού ήταν οι γονείς του εκείνη την ώρα; Πάλι δεν το είδαν το παιδί τους να γυρνάει με τα αίματα στα χέρια; Πότε το έβλεπαν τελικά αυτό το παιδί;
Πού βρέθηκε τόσος θυμός σε έναν άνθρωπο μόλις 14 ετών; Και με ποιον άραγε ήταν τόσο θυμωμένος ο έφηβος καθ’ομολογίαν δράστης; Με τον φίλο του [τον μοναδικό;] που απαξίωσε τον πατέρα του; Με όλους τους συμμαθητές του συλλήβδην που ο ίδιος λέει ότι τον είχαν κάνει θύμα bullying [ενώ οι μαρτυρίες των γειτόνων λένε ότι τα παιδιά τον φοβόντουσαν και τον απέφευγαν]; Με τους καθηγητές του που του έδωσαν αποβολή για τη βίαιη συμπεριφορά του; Με τους γονείς του που δεν καταλάβαιναν τι περνούσε [απόρριψη, απομόνωση, προβληματική εφηβεία ή ποιος ξέρει τι άλλο...] και που δεν του έδιναν σημασία παρά την επιθετική συμπεριφορά που εκδήλωνε στο σχολείο;
Τι παραπάνω να έκανε αυτός ο έφηβος για να τραβήξει την προσοχή και το ενδιαφέρον των γονιών του; Απειλούσε τα παιδιά ότι θα τα σφάξει, έδειρε συμμαθητές του, πήρε αποβολή, κατάφερε να καλέσουν στο σχολείο τον πατέρα και του επιστήσουν την προσοχή στην επιθετικότητα του αγοριού του... Έγινε ο έφηβος νταής του χωριού. Έγινε... «άντρας». Απεγνωσμένες κραυγές για προσοχή; Οι γονείς πάντως δεν τον πρόσεξαν... Η [τραγική] ειρωνία είναι ότι τώρα θα τον προσέχουν πια συνέχεια. Αλλά τώρα το κακό έγινε.
Ιφιγένεια Κοντού
Πηγή: TVXS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου