Μία από τις φετινές μας συνήθειες στο σπίτι είναι το οικογενειακό πότισμα των έρμων φυτών που ζουν (τη σύντομη συνήθως ζωή τους) στη βεράντα μας. Είναι αλήθεια πως είναι η πρώτη χρονιά που έχουμε τις λιγότερες απώλειες, οπότε μπορούμε εύκολα να συμπεράνουμε ότι κάτι γινόταν λάθος στη συχνότητα ποτίσματος. Φυσικά, μία τέτοια "ζωντανή" διαδικασία δεν θα γινόταν αθόρυβα και με ψίθυρους. Ποιος θα το ήθελε άλλωστε;
Έτσι, χθες οι αγαπητοί μας γείτονες έμαθαν ότι οι ζαρντινιέρες λέγονται έτσι, επειδή "κρέμονται στον αέρα" (με έντονα γράμματα τονίζω την τσιριχτή έμφαση στην απάντηση του Μεγάλου Αφεντικού, όταν τον ρώτησα από πού το κατάλαβε "ζαρντινιέρα" και "αέρα").
Επειδή όμως η γνώση δεν σταματάει ποτέ, το Μεγάλο Αφεντικό (σημ. ο τρίχρονος γιος μου) συμπλήρωσε ότι στις ζαρντινιέρες φυτεύουμε "πετόφυτα".
Ζαρντινιέρες και πετόφυτα, λοιπόν.
Ευλαμπία Αγγέλου
Υ.Γ. Το χέρι της φωτογραφίας ανήκει στο Νέο Αφεντικό, τον μικρό γιο, ενός έτους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου