Η 17χρονη Ε.Κ., μαθήτρια της β΄ λυκείου, βίωσε τη σκληρή εμπειρία της διακοπής μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης στα 15. Ανεπαρκώς ενημερωμένη -ως είθισται σε ανάλογες περιπτώσεις, καθώς οι ελληνικές οικογένειες αποφεύγουν να συζητήσουν τέτοια ευαίσθητα θέματα- πέρασε μόνη το κατώφλι του χειρουργείου. Μέχρι σήμερα, δεν έχει μιλήσει στους γονείς της σχετικά.
Η ίδια περιγράφει τα όσα έζησε: «Αυτό, μου έτυχε στα 15. Καλοκαίρι τρίτης γυμνασίου. Ημασταν 7 μήνες μαζί με το παιδί. Δύο χρόνια μεγαλύτερός μου, όχι από το δικό μου σχολείο, από το τεχνικό. Ολοκληρώσαμε τις σχέσεις μας. Κάποια στιγμή, συνέβη “το κακό” επειδή δεν φορούσε προφυλακτικό, πράγμα που ήταν και δικό μου λάθος, βέβαια. Κι άλλες φορές δεν υπήρχε προφύλαξη, όμως με παρότρυνε να συνεχίσουμε λέγοντας “δεν θα συμβεί τίποτε”, εγώ με αφέλεια, ενέδιδα – δεν το έκανα με το ζόρι. Ούτε πίστευα ότι ήταν τόσο εύκολο να γίνει. Είχα καθυστέρηση, έκανα ένα τεστ, βγήκε θετικό.
Μίλησα στην κολλητή μου και το αγόρι μου. Δεν ήθελα να το πω στους γονείς μου. Ούτε εκείνος το είπε στους γονείς του, μόνο στη μεγαλύτερη αδερφή του. Συναντηθήκαμε μάλιστα και μου είπε να μη φοβάμαι. Στην αρχή δεν ήξερα τι να κάνω, πανικοβλήθηκα. Εκείνος ψύχραιμος. Μου είπε “για ό,τι θέλεις είμαι εδώ, το οικονομικό το αναλαμβάνω εγώ” – εννοείται ότι δεν σκεφτήκαμε τίποτε άλλο εκτός από την έκτρωση. Επειδή δεν ήθελα να πάω στον γυναικολόγο της μαμάς, αναζήτησα άλλον μέσω Ιντερνετ. Ευτυχώς, βρήκα έναν εξαιρετικό και τον επισκέφθηκα – πρώτη φορά πήγαινα, η μαμά μου δεν γνώριζε ότι είχα επαφή. Ηθελα να τελειώνω όσο γίνεται πιο γρήγορα, δεν ήθελα να το σκεφτώ περισσότερο – ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει, δεν άφησα τον εαυτό μου να στενοχωρηθεί. Οταν έφτασε η μέρα, πήγαμε με τη φίλη μου και το αγόρι μου. Η διαδικασία δεν κράτησε πάνω από μία ώρα συνολικά. Ενα τέταρτο η επέμβαση και μετά να ξυπνήσω. Βγαίνοντας από το χειρουργείο, αισθάνθηκα μεγάλη ηρεμία, που ξέφυγα από αυτήν την κατάσταση και δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα υγείας. Μετά, στο σπίτι της φίλης μου για χυμούς και τέτοια. Λίγες μέρες μετά, χώρισα.
Ο,τι ενημέρωση είχα για θέματα αντισύλληψης ήταν από το Ιντερνετ και φίλες. Με τους γονείς μου δεν είχαμε μιλήσει ποτέ ανοιχτά για τέτοια θέματα. Γενικές συμβουλές του στυλ “πρόσεχε τα αγόρια” κ.λπ., ναι. Σαν παιδί, λογικό είναι να το αποφεύγεις να ανοίξεις κουβέντα, ντρέπεσαι. Πιστεύω, όμως, ότι θα έπρεπε να είχε γίνει μία τέτοια συζήτηση, τουλάχιστον από τη μητέρα, ώστε να υπάρχει το θάρρος σε μία τέτοια δύσκολη στιγμή να της εκμυστηρευτώ ό,τι συμβαίνει. Αν είχε πει έστω “σε περίπτωση που συμβεί κάτι, θέλω να μου το πεις, για να σε βοηθήσω να το αντιμετωπίσουμε σωστά”, ίσως να το είχα μοιραστεί μαζί της. Ούτε για λίγο δεν σκέφτηκα να μιλήσω στους γονείς μου. Το πήρα πάνω μου, γιατί πιστεύω ότι ήταν δικό μου λάθος. Πάντως γενικά, αφού σήμερα τα παιδιά ξεκινούν νωρίς τις σχέσεις, πρέπει να τους μιλούν οι γονείς, ακόμη κι αν τους είναι δύσκολο. Πρέπει να τους δείχνουν ότι είναι διαθέσιμοι για να τα ακούσουν. Αν πάλι δεν μπορούν οι ίδιοι, να είναι η φίλη της μαμάς, μία θεία, κάποιος από το περιβάλλον, για να αρχίσει το παιδί να μιλάει. Τι θα έκανα διαφορετικό, αν είχα την ευκαιρία; Θα είχα δει τα πράγματα πιο σοβαρά. Ούτε θα έλεγα “δεν θα συμβεί σε μένα”, γιατί, να που συνέβη - δεν είναι καθόλου μακρινό. Και είναι κρίμα να περνάς τέτοια δοκιμασία. Τουλάχιστον τώρα, βάζω τους δικούς μου όρους. Χωρίς προφυλακτικό δεν προχωρώ. Οσο για τους γονείς μου, ακόμη δεν το έχουν μάθει. Ισως κάποια στιγμή αργότερα, σε μία άλλη ηλικία, θα πω στη μαμά μου. “Τότε, μικρή είχα κάνει αυτό”. Αλλά θα το κάνω με τρόπο που δεν θα τη στενοχωρήσει».
«Να μιλάνε στα παιδιά»
Από την εμπειρία του σε περιστατικά ανάλογα με της Ε.Κ. ο κ. Παναγιώτης Χριστόπουλος, μαιευτήρας χειρουργός γυναικολόγος, ειδικός παιδογυναικολόγος, διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, δεν παραλείπει να αναφερθεί στις δικές του παραινέσεις προς τους γονείς: «Από τη στιγμή που δίνεται -ακόμη και με αυτόν τον σκληρό τρόπο- η ευκαιρία για να ανοιχτεί μία τέτοια συζήτηση, πρέπει να μιλήσουν με το παιδί τους, να του εξηγήσουν τους πιθανούς κινδύνους και πώς πρέπει να προστατευθεί, αλλά και να βρουν τρόπο να συμφιλιωθούν μαζί του. Ο λόγος; Αρκετά συχνά, τα ίδια παιδιά κάνουν και δεύτερη ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, ίσως και τρίτη. Ας αδράξουν, επομένως, την ευκαιρία να πλησιάσουν το παιδί τους - έστω στο “και πέντε”».
Ενημέρωση νωρίς από την οικογένεια
«Καταγεγραμμένα νούμερα διακοπής κυήσεων στην εφηβεία δεν υπάρχουν στην Ελλάδα. Οπως προκύπτει από επιστημονικές μελέτες, ο μέσος όρος έναρξης της σεξουαλικής δραστηριότητας στη χώρα μας είναι τα 15 χρόνια. Ενα στα τρία παιδιά θα έχει ολοκληρωμένη σεξουαλική επαφή πριν από την ενηλικίωση, ενώ το 7% των εφήβων, περίπου ένα στα 12 δηλαδή, θα έχει μία τουλάχιστον ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, η οποία κατά κανόνα καταλήγει σε διακοπή», επισημαίνει ο κ. Χριστόπουλος. Ο ίδιος σκιαγραφεί το προφίλ της έφηβης, καταγράφοντας τα πιθανά αίτια:
«Είναι κορίτσι της διπλανής πόρτας, χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ή κοινωνικοοικονομική προέλευση. Συνήθως γύρω στα 15, 16. Μπορεί να είναι παιδί που προηγείται της ηλικίας του σε επίπεδο συμπεριφοράς, στη συντριπτική πλειονότητα των περιστατικών, ωστόσο είναι η έφηβη που ζει δίπλα μας, που επαναστατεί υιοθετώντας επικίνδυνες συμπεριφορές, όπως σεξουαλικές επαφές χωρίς προφύλαξη ή πρώιμη έναρξη επαφών. Η στάση αυτή συνδυάζεται συχνά με την προσπάθεια αποφυγής από την πλευρά των γονέων να συζητήσουν τέτοιου είδους προβλήματα. Αποτέλεσμα; Ελλιπής ή εσφαλμένη ενημέρωση των παιδιών. Συστήνεται επομένως στους γονείς να δίνουν τις απαραίτητες πληροφορίες στο παιδί σχετικά νωρίς και σταδιακά, καθησυχάζοντάς το ταυτόχρονα πως και αν κάτι πάει λάθος, θα βρίσκονται στο πλευρό του. Το να δαιμονοποιείς τη σεξουαλικότητα, δεν έχει νόημα σήμερα».
Πηγή: Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου