«Είναι τόσο σημαντική όσο τα μπαχαρικά στη νοστιμιά του φαγητού», κατέθεσε φοιτητής σε εκδήλωση για τα 13 χρόνια της δομής- Συνολικά 480 φοιτητές υποστηρίζονται από την πρόσβαση για να συμμετέχουν ισότιμα στις σπουδές
«Η Πρόσβαση ως δομή στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας είναι εξαιρετικά σημαντική για τους φοιτητές με μαθησιακές δυσκολίες και αναπηρίες. Τόσο σημαντική όσο τα μπαχαρικά στη νοστιμιά του φαγητού». Η κατάθεση ψυχής φοιτητή του τμήματος Ιατρικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, που ανήκει στο φάσμα του αυτισμού και ήδη βρίσκεται στο τέταρτο έτος σπουδών, έχοντας στο πλευρό του εθελοντές και επιστημονικό προσωπικό της δομής «Πρόσβαση», ως πολύτιμους συνοδοιπόρους στην ισότιμη συμμετοχή του στο πρόγραμμα σπουδών.
Φοιτητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, μαθησιακές δυσκολίες και αναπηρίες στάθηκαν με θάρρος απέναντι στο κοινό, σε ημερίδα που πραγματοποιήθηκε με αφορμή τη συμπλήρωση 13 ετών από τη δημιουργία της «Πρόσβασης». Εκεί, μίλησαν για την ιδιαιτερότητά τους και την υποστήριξη που λαμβάνουν από μία δομή που ξεκίνησε το 2010 ως πρόγραμμα χρηματοδοτούμενο από την Επιτροπή Ερευνών, σύντομα όμως έγινε μόνιμη δομή του ιδρύματος με απόφαση της Συγκλήτου και έρχεται να καλύψει τις ανάγκες εκατοντάδων φοιτητών που χρειάζονται υποστήριξη.
Σύμφωνα με την επιστημονική υπεύθυνη της «Πρόσβασης», αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Παιδαγωγικό Τμήμα Ειδικής Αγωγής, Μάγδα Νικολαραΐζη, σήμερα, από τη δομή υποστηρίζονται τόσο κινητικά όσο και εκπαιδευτικά και κοινωνικά, 480 φοιτητές και φοιτήτριες, στην πλειοψηφία τους άτομα με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες ή ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και αναπηρίες στο σύνολο των οκτώ σχολών και 35 τμημάτων του ιδρύματος. Μάλιστα, πρόκειται για έναν αριθμό υποστηριζόμενων φοιτητών που έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια σε αντιστοιχία με την ανάπτυξη του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
Η εκδήλωση της «Πρόσβασης» με αφορμή τη συμπλήρωση 13 ετών λειτουργίας της, έγινε τον περασμένο Οκτώβριο, στη Λάρισα. Πρόσφατα, όμως, όλο το υλικό και τα βίντεο με τους φοιτητές που βγήκαν μπροστά για να μοιραστούν την εμπειρία τους, ανέβηκε στον ιστότοπο της δομής.
Στόχος είναι να γνωρίσουν όλοι τη δομή, μέσω της οποίας ενισχύεται η πρόσβαση των φοιτητών και φοιτητριών με αναπηρία ή και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.
Δόθηκε η ευκαιρία για ανταλλαγή απόψεων και εμπειριών σχετικά με την προσβασιμότητα στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση μέσω εισηγήσεων – παρουσιάσεων από το φοιτητικό πληθυσμό, το διδακτικό και διοικητικό προσωπικό του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, καθώς και εκπροσώπους Μονάδων Προσβασιμότητας των Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων της Ελλάδας.
Οπως τα μπαχαρικά στο φαγητό
«Είμαι ο Σωτήρης Καμπούρης, φοιτητής στο τέταρτο έτος της Νομικής. Μένω στη Λάρισα και ανήκω στο φάσμα του αυτισμού. Θα περιγράψω τον αυτισμό όπως τον βιώνω εγώ. Είναι μία αόρατη αναπηρία. Κανένας δεν είναι ίδιος με κανέναν κι εγώ με μεγάλη επιτυχία διαφέρω. Εχω ευαισθησία στο φως και στους ήχους. Όταν υπάρχει έντονο φως ή θόρυβος μου προκαλούν άγχος, δυσκολεύομαι να αναπνεύσω, μουδιάζει το σώμα μου και θέλω να απομακρυνθώ. Ακόμη, δεν μου αρέσει να με αγγίζουν και σε πολύωρες συνομιλίες δεν μπορώ να διατηρήσω την προσοχή μου. Είμαι καλός κολυμβητής, λατρεύω την αστρονομία, τον υπέροχο κόσμο του διαστήματος, παίζω εξαιρετικό σκάκι και λύνω δύσκολους γρίφους όπως τον κύβο του Ρούμπικ», συστήθηκε ο φοιτητής στο κοινό και περιέγραψε τις σχέσεις του και με την κοινωνία. «Οι παρέες δεν με εντάσσουν εύκολα στο δυναμικό τους, συχνάζουν σε μέρη θορυβώδη στα οποία δεν μπορώ να πάω, ασυναίσθητα μπαίνουν στον προσωπικό μου χώρο, ενώ οι σχέσεις μου με το άλλο φύλο είναι τυπικές γιατί δυσκολεύομαι να εκφράσω τα συναισθήματά μου», είπε.
Ο Σωτήρης Καμπούρης αναφέρθηκε στην εμπειρία του από την Πρόσβαση. «Περνώντας στην ιατρική ήξερα τι θα συναντήσω. Ενιωσα σίγουρος, γιατί το προσωπικό μπορούσε να προβλέψει τις ανάγκες μου. Ενιωσα ανακούφιση γιατί είχα υποστήριξη όποτε τη χρειαζόμουν. Είχα υποστήριξη στις εξετάσεις που γίνονται με μικτό τρόπο, δίνοντας προφορικά τα θέματα ανάπτυξης, στα εργαστηριακά μαθήματα και στις κλινικές. Η Πρόσβαση είναι εξαιρετικά σημαντική για την ισότιμη πρόσβαση των μαθητών. Τόσο σημαντική όσο τα μπαχαρικά στη νοστιμιά του φαγητού. Χωρίς την πρόσβαση φοιτητές θα έπρεπε μόνοι τους, χωρίς καμία βοήθεια να ανταποκριθούν στις σπουδές τους», κατέθεσε την εμπειρία του.
Ανοιξαν νέες προοπτικές
Στο πάνελ των ομιλητών και ο Ευριπίδης Λαζάρου, φοιτητής του Παιδαγωγικού Τμήματος Προσχολικής Εκπαίδευσης, στο τέταρτο έτος και άτομο που πάσχει από βαρυκοΐα.
«Όταν ήρθα στο Πανεπιστήμιο, νόμιζα ότι θα είναι όπως στο σχολείο. Στο σχολείο δεν είχα κάποιον να με βοηθήσει. Διάβαζα μόνος μου. Μετά τους γνώρισα όλους και κατάλαβα ότι πρέπει να ζητάω αυτά που χρειάζομαι. Ο λογοθεραπευτής που είχα μικρός με ενημέρωσε για την πρόσβαση. Η πρώτη συνάντηση ήταν μέσω υπολογιστή. Και στις πρώτες συναντήσεις δεν μιλούσα πολύ. Μετά κατάλαβα ότι θα με βοηθήσουν», ανέφερε.
Ο κ. Λαζάρου αναφέρθηκε σε όλη την υποστήριξη που λαμβάνει από την «Πρόσβαση» μέσα από το προσωπικό αλλά και τους εθελοντές. «Μου κρατούν σημειώσεις, με βοηθούν στην επικοινωνία με τους καθηγητές, να λέω ό,τι χρειάζομαι, κάνουμε παρέα», σημείωσε. Τόνισε όμως και μία διαφορετική προοπτική που ανοίχτηκε για τον ίδιο και αφορά στην ενασχόλησή του με την ελληνική νοηματική γλώσσα. «Ξεκίνησα μαθήματα νοηματικής γλώσσας και μου αρέσουν πολύ», παραδέχθηκε, ευχόμενος «να συνεχίσει να υπάρχει η Πρόσβαση και να βοηθά όλους τους φοιτητές που έχουν ανάγκη».
Εθελοντές και υποστηριζόμενοι δένονται με ισχυρή φιλία
Μαζί, ως φίλες, μοιράστηκαν το βήμα της εκδήλωσης δύο φοιτήτριες του Παιδαγωγικού Τμήματος Ειδικής Αγωγής. Πρόκειται για την Δέσποινα Γαλατσάνου – εθελόντρια στην Πρόσβαση και την Παρασκευή Παπαγεωργίου φοιτήτρια με κινητική αναπηρία, που εκτός από «δίδυμο» στα μαθήματα, δέθηκαν με ισχυρή φιλία, μέσω της δομής.
Οι εθελοντές φοιτητές αποτελούν πολύ σημαντικό κρίκο στην αλυσίδα της παροχής υποστήριξης μέσω της Πρόσβασης. Η Δέσποινα Γαλατσάνου ήταν το «δεξί χέρι» της Παρασκευής για λογαριασμό της οποίας κρατούσε σημειώσεις, επεξεργαζόταν υλικά για να είναι πιο προσβάσιμα στην ίδια και την βοηθούσε στην κίνηση στους χώρους του Πανεπιστημίου κι όχι μόνο.
«Εξοικειώθηκε σε ζητήματα αναπηρίας, απέκτησα ενσυναίσθηση, προνοητικότητα, εφόδια που είναι ιδιαίτερα σημαντικά για εμένα ως μέλλουσα παιδαγωγός στην ειδική αγωγή», ανέφερε για τα οφέλη που και η ίδια είχε.
Από την πλευρά της, η Παρασκευή Παπαγεωργίου είχε έναν άνθρωπο να στηριχθεί στα μαθήματα και μία δομή να φροντίζει για όλες τις ανάγκες, από τη λειτουργία του ασανσέρ και του αναβατήρα προς το κυλικείο, μέχρι την κατασκευή προσβάσιμων τουαλετών στο κτίριο Παπαστράτου και την πρόνοια ύπαρξης πτυσσόμενων τραπεζιών.
Το κυριότερο ωστόσο για την ίδια είναι τα συναισθήματα που της γεννήθηκαν. «Εχω μία νέα φιλία και το αίσθημα της αυτονομίας. Ότι δεν χρειάζομαι κάποιο συγγενικό πρόσωπο διαρκώς δίπλα μου για να με υποστηρίζει. Η άρση εμποδίων μου δίνει ευελιξία», σημείωσε η ίδια.
Ρεπορτάζ: Ελένη Χάνου
Πηγή: Ταχυδρόμος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου