Τα αλλεπάλληλα κύματα της πανδημίας δημιούργησαν και ένα πρωτοφανές κίνημα αλληλεγγύης στο χώρο της εκπαίδευσης. Αρκετές πρωτοβουλίες ξεκίνησαν αυθόρμητα, με στόχο να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα που δημιούργησε η ξαφνική στροφή στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Άλλες προϋπήρχαν και προσαρμόστηκαν στις απαιτήσεις της πανδημίας.
Τι θα μείνει από όλα αυτά όταν ανοίξουν τα σχολεία, πετάξουμε τις μάσκες και επανέλθει μια αίσθηση κανονικότητας; Εκπαιδευτικοί, ψυχολόγοι και απλοί πολίτες που κινητοποιήθηκαν απαντούν.
Εκπαιδευτικοί εν δράσει
“Mία δασκάλα που είχε έναν μαθητή από άλλη χώρα δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με τους γονείς του για να τους εξηγήσει πώς να γράψουν το παιδί στην πλατφόρμα, καθώς δεν γνώριζαν Ελληνικά. Μέσα σε 18 λεπτά από τη δημοσίευση της, συνάδελφοι οι οποίοι γνώριζαν τη γλώσσα τους προσφέρθηκαν να βοηθήσουν.” Η κ. Χρύσα Λάζου, συνδιαχειρίστρια της ομάδας “Eξ Αποστάσεως Εκπαίδευση” στο Facebook, περιγράφει με ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα πως τα δίκτυα που δημιούργησαν οι εκπαιδευτικοί λειτούργησαν ως από μηχανής θεός κατά τη διάρκεια της τηλεκπαίδευσης.
Η ομάδα, όπως λέει η κ. Λάζου, καθηγήτρια Αγγλικών στην Καβάλα, αποτέλεσε πολύτιμο αρωγό για όσους εκπαιδευτικούς δεν ήταν εξοικειωμένοι με τις πλατφόρμες τηλεκπαίδευσης. Όταν κάποιο μέλος έθετε μια ερώτηση, αμέσως άλλοι εκπαιδευτικοί έσπευσαν να απαντήσουν με επεξηγηματικά βίντεο και σχόλια.
“Φαντάστηκα ότι οι συνάδελφοι σε όλη την Ελλάδα θα είχαν τις ίδιες δυσκολίες που αντιμετώπισαν οι συνάδελφοι στο σχολείο μου,” λέει ο κ. Μανώλης Κουσλόγλου, φυσικός σε γυμνάσιο της Καβάλας και δημιουργός της ομάδας. Όταν ίδρυσε το γκρουπ, μόλις λίγες ημέρες αφότου έκλεισαν τα σχολεία πέρσι το Μάρτιο, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι η τηλεκπαίδευση θα έμπαινε στη ζωή των εκπαιδευτικών για τα καλά. Μέσα σε μόλις ένα μήνα, η ομάδα έφτασε τα 27.000 μέλη, ενώ σήμερα κοντεύει τα 45.000. Ορισμένα μέλη δημιούργησαν λογαριασμό στο Facebook με μοναδικό σκοπό να ενταχθούν στην ομάδα.
Όπως λέει η κ. Αλεξάνδρα Γερακίνη, επίσης συνδιαχειρίστρια της σελίδας, στις περιόδους αιχμής η σελίδα έφτασε να έχει 20 με 30 δημοσιεύσεις μόνο το πρωί. Χρειάστηκε να θεσπιστούν αυστηροί κανόνες προκειμένου να αποφευχθούν αναρτήσεις με προσβλητικό ή αποκλειστικά πολιτικό περιεχόμενο.
Παρόμοιες ομάδες υπήρχαν και πριν από την πανδημία. Ωστόσο, ήταν η έκτακτη ανάγκη αυτή που έφερε μια έκρηξη αλληλοβοήθειας. Όπως λέει ο κ. Κουσλόγλου, η ομάδα βοήθησε τους εκπαιδευτικούς να αισθανθούν ότι δεν ήταν μόνοι τους. Ακόμα και στις 2 το πρωί, όπως λέει χαρακτηριστικά, μπορούσαν να μάθουν αν κάποιο πρόβλημα, όπως μια κακή σύνδεση, αφορούσε και άλλους εκπαιδευτικούς. Πλέον, ακόμα και επίσημοι φορείς παρακολουθούν τα σχόλια στην ομάδα, αφουγκραζόμενοι τους προβληματισμούς των εκπαιδευτικών. Η ομάδα αποτελεί έναν ενεργό πυρήνα παραγωγής ιδεών και περιεχομένου από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, με προτάσεις για κάθε εξειδίκευση, από σχολικές εορτές έως παιδαγωγικές μεθόδους για παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, εξηγεί η κ. Λάζου.
Τα ζητήματα που κυριάρχησαν στην πλατφόρμα ακολούθησαν πιστά τους ρυθμούς της πανδημίας. Πέρυσι, τα τεχνικά ζητήματα είχαν τον πρώτο λόγο. Στη δεύτερη φάση της πανδημίας, τα παιδαγωγικά θέματα ήρθαν στο προσκήνιο. Πώς να κινητοποιήσει ο εκπαιδευτικός τους μαθητές χωρίς να έχει οπτική επαφή; Πώς να υπάρξει διάδραση και συνεργασία σε ομάδες από απόσταση; Και πώς να αξιολογηθούν οι μαθητές;
Όταν η σύγχρονη τηλεκπαίδευση έγινε υποχρεωτική, οι αντιδράσεις ήταν τεράστιες, με πολλά μέλη της ομάδας να διαμαρτύρονται για παραβίαση προσωπικών δεδομένων. “Για τους εκπαιδευτικούς η τάξη είναι ιερός χώρος, κάτι που ανήκει σε εμάς και τους μαθητές. Δύσκολα βάζουμε κάποιον τρίτο. Ξαφνικά μπήκαμε σε εικοσιπέντε σπίτια,” λέει ο κ. Κουσλόγλου. Εξίσου εκρηκτική ήταν και η αντίδραση όταν θεσμοθετήθηκε η διαδικασία live streaming μέσα από τις τάξεις, όπως θυμάται: “Κόντεψε να καταρρεύσει η ομάδα λόγω των πολλών αντιδράσεων.” Ωστόσο, σιγά σιγά απορροφήθηκαν οι κραδασμοί. Σήμερα, κρίνει ότι κομμάτι της θετικής κληρονομιάς της τηλεκπαίδευσης αποτελεί το γεγονός ότι το σχολείο ανοίχτηκε προς την κοινωνία, φέρνοντας τους εκπαιδευτικούς σε άμεση επαφή με τους γονείς.
Τι θα μείνει από αυτή την πρωτοφανή προσπάθεια; Σίγουρα η εξοικείωση με την τεχνολογία, πιστεύει η κ. Γερακίνη: “Όλοι οι εκπαιδευτικοί κατάλαβαν ότι οι νέες τεχνολογίες προσφέρουν απεριόριστες δυνατότητες, είτε για δια ζώσης είτε εξ αποστάσεως.” Η τηλεκπαίδευση θα μπορούσε να αποτελέσει τομή για το μέλλον της ελληνικής εκπαίδευσης, ελπίζει η κ. Λάζου. “Πρέπει να αξιοποιηθούν οι νέες δεξιότητες όλων μας, καθώς και οι ανοιχτοί εκπαιδευτικοί πόροι. Να στηριχθεί ένα μεικτό μοντέλο διδασκαλίας στο οποίο η τεχνολογία θα παίζει υποστηρικτικό ρόλο μέσω της ασύγχρονης εκπαίδευσης, όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες.”
Έως τότε, η ομάδα δεν θα σταματήσει να προσφέρει, σύμφωνα με την κ. Λάζου. “Καθημερινά αλληλεπιδρούμε με συναδέλφους με τις ίδιες ανάγκες και τους ίδιους προβληματισμούς, ανεξαρτήτως από το γεωγραφικό σημείο στο οποίο βρίσκονται. Δεν υπήρξε μοναξιά, και δεν θα υπάρξει πλέον.”
Μια πλατφόρμα από παιδιά για παιδιά
Η μοναξιά δεν αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο των ενηλίκων. Όταν η πλατφόρμα We-Knowhow.gr άνοιξε τις πύλες της τον Φλεβάρη του 2020 υπό την αιγίδα της Ελληνικής Εταιρείας Εφηβικής Ιατρικής και άλλων φορέων, λίγοι περίμεναν ότι o κορωνοιός θα την καθιστούσε άμεσα επίκαιρη. Η πανδημία έφερε μια κατακόρυφη αύξηση συμμετοχής από παιδιά και εφήβους, εξηγεί η κ. Μαρία Μαθιουδάκη, ψυχολόγος η οποία επιβλέπει το περιεχόμενο που αναρτάται στην πλατφόρμα.
Εάν κάτι κάνει καθιστά την πλατφόρμα ξεχωριστή, είναι ότι το περιεχόμενο της δημιουργείται από παιδιά και απευθύνεται σε παιδιά. Έτσι ακριβώς την οραματίσθηκαν οι μαθητές που συμμετείχαν στο Hackaton Athens το Φλεβάρη του 2019, προτείνοντας τη δημιουργία ενός ψηφιακού χώρου όπου οι συνομήλικοι τους θα έχουν τον πρώτο και τελευταίο λόγο. Παρότι υπάρχουν αρκετές ιστοσελίδες για εφήβους, καμία δεν έχει παιδιά ως βασική συντακτική ομάδα, εξηγεί η κ. Μαθιουδάκη. “Ακόμα και εμείς που δουλεύουμε στον τομέα αυτό, πολλές φορές δυσκολευόμαστε να μπούμε στο ρόλο των εφήβων και να καταλάβουμε τις πραγματικές τους ανησυχίες.”
Παραδόξως, ο εγκλεισμός αποτέλεσε τη θρυαλλίδα μιας έκρηξης δημιουργικότητας. “Τα παιδιά κινητοποιήθηκαν πολύ πιο γρήγορα σε σχέση με το προηγούμενο διάστημα. Είχαν άγχος τι θα συμβεί από δω και στο εξής. Όλο αυτό τους δημιούργησε την ανάγκη να εκφραστούν μέσα από ζωγραφική, κείμενα και μουσική,” λέει η κ. Μαθιουδάκη.
Οι ανησυχίες που εκφράζουν τα παιδιά παραμένουν οι ίδιες με αυτές που έχουν όλοι οι έφηβοι στον κόσμο, εξηγεί η κ. Μαθιουδάκη, με τη διαφορά ότι η αγωνία του “σχετίζεσθαι και του συνυπάρχειν” με τους συνομηλίκους τους, έχει γίνει πλέον το ζητούμενο. “Ξαφνικά άρχισαν να αναρωτιούνται πώς θα βρουν τους φίλους τους, πώς θα κινηθούν, πώς θα αθληθούν.” Για τους μεγαλύτερους εφήβους, η απότομη διακοπή των διαπροσωπικών σχέσεων, φιλικών ή ακόμη και ερωτικών, έφερε εκνευρισμό, απογοήτευση, θυμό.
Για τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά, η σύνδεση στο διαδίκτυο έγινε η μόνη τους επαφή με τον έξω κόσμο. “Εκφράζεται η ανάγκη του να είναι κανείς συνδεδεμένος συνέχεια για να μη χάσει κάτι,” εξηγεί η κ. Μαθιουδάκη. Μπορεί οι πολλές ώρες που περνούν στο διαδίκτυο να ανησυχούν τους γονείς, αλλά για τα παιδιά αυτό είναι πλέον αυτονόητο. Ωστόσο, ακόμα και για όσα παιδιά έχουν ήδη μεγάλώσει μπροστά σε μια οθόνη, η εμπειρία της τηλεκπαίδευσης ήταν τραυματική – πολλά δηλώνουν κούραση, απογοήτευση αλλά και ελπίδα ότι έρχεται κάτι καλύτερο. Η πλατφόρμα αποτελεί μια ευκαιρία για τα παιδιά να εκδηλώσουν αυτά τα συναισθήματα μέσα από την τέχνη, σύμφωνα με την κ. Μαθιουδάκη: “Τα παιδιά έχουν την ανάγκη να να χρωματίζουν αυτό που συμβαίνει, όχι να το υποτιμήσουν. Καταλαβαίνουν πολύ καλύτερα από εμάς τι συμβαίνει, αλλά προσπαθούν να δουν τη θετική πλευρά.”
Το μεγαλύτερο κίνητρο για τη συμμετοχή τους αποτέλεσε η ευκαιρία να εκφραστούν σε ένα χώρο αποκλειστικά δικό τους, σχεδόν προσωπικό, όπου η παρουσία του γονέα ή του καθηγητή είναι διακριτική, δυνατότητα που στερήθηκαν για μεγάλο διάστημα λόγω του υποχρεωτικού εγκλεισμού, όπως λέει η κ. Μαθιουδάκη. “Αυτό που προσφέρει η πλατφόρμα είναι ότι είναι ένας ασφαλής, προστατευμένος χώρος, επειδή πλέον στα social media είναι πολύ εύκολο να πάρει κάτι άλλη τροπή.”
Με τον εγκλεισμό να φτάνει στο τέλος του, η προσοχή πλέον στρέφεται στην επούλωση των ψυχικών τραύμάτων που δημιουργήθηκαν. Όταν πρόσφατα ήρθε στην επικαιρότητα το θέμα της σεξουαλικής παρενόχλησης, ανέβηκε ένα σχετικό κείμενο ανώνυμα. Στο άμεσο μέλλον, το We-Knowhow.gr θα αποτελέσει μια αχτίδα αλληλεπίδρασης και κατανόησης για όσα παιδιά δεν μπορούν να τη βρουν αλλού, ελπίζει η κ. Μαθιουδάκη: “H πλατφόρμα μπορεί να λειτουργήσει ως ένας χώρος όπου το παιδί νιώθει την ασφάλεια να πει πράγματα που μπορεί να μην έχει πει ούτε στους γονείς του.”
Όταν το σχολείο μπαίνει στα κελιά των φυλακών
Εάν για τα υπόλοιπα παιδιά ο εγκλεισμός και η απουσία επαφής με τους συνομηλίκους τους αποτέλεσε μια πρωτοφανή, βασανιστική εμπειρία, για όσα παιδιά κρατούνται στις φυλακές ήταν μια επιπλέον ποινή. Όταν κλείσανε τα σχολεία φέτος, οι ανήλικοι κρατούμενοι των φυλακών νέων Αυλώνα βρέθηκαν μετέωροι, με τον κίνδυνο να χάσουν τη χρονιά ορατό, καθώς απαγορεύεται η χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών στα κελιά τους. Η λύση δόθηκε μέσα από τη χρήση τεχνολογίας του προηγούμενου αιώνα: την τηλεόραση. Με πρωτοβουλία του κ. Πέτρου Δαμιανού, διευθυντή του σχολείου της φυλακής, μαγνητοσκοπήθηκαν μαθήματα από τους εκπαιδευτικούς και προβλήθηκαν μέσω των τηλεοράσεων που υπάρχουν στα περισσότερα κελιά. Το κάναλι έχει ονομαστεί συμβολικά “Προσπαθώντας”.
“Υπάρχουν πράγματα που αν δεν ήταν ο κορωνοιός δεν θα τα χαιρόμασταν. Ήταν μπροστά στα μάτια μας και δεν τα κάναμε. Όταν αρχίσαμε, στεναχωρήθηκα γιατί δεν το είχα σκεφτεί χρόνια τώρα,” ομολογεί ο κ. Δαμιανός. Πλέον προσβλέπει στη χρήση της τεχνολογίας μετά την πανδημία, καθώς υπάρχει η δυνατότητα οι καθηγητές των φυλακών να ετοιμάζουν εκπαιδευτικό πρόγραμμα σε συνεργασία με τα παιδιά.
Αν περιμένει κάποια στήριξη από την πολιτεία ο κ. Δαμιανός, αυτή έγκειται στο τεχνικό κομμάτι. “Ότι κάναμε το κάναμε ερασιτεχνικά, με μεγάλο κόπο. Το μοντάζ κι ο συγχρονισμός ήχου και εικόνας απαιτούν ώρες δουλειάς,” εξηγεί. Τα εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν είναι υποτυπώδη, όπως μια παλιά κάμερα που αποκτήθηκε μέσω ενός προγράμματος της ΕΕ. “Οι συνάδελφοι πέσανε με τα μούτρα να βοηθήσουνε, αλλά κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα κουραστούν. Αν έχουμε καλύτερα μηχανήματα, όλα θα γίνουν ευκολότερα,” εξηγεί ο κ. Δαμιανός. Για την ώρα, ελπίζει ότι όλα τα κελιά θα εφοδιαστούν σύντομα με τηλεοράσεις με τη βοήθεια εθελοντών.
Το κίνητρο του, λέει ο κ. Δαμιανός, είναι το ίδιο από τότε που ξεκίνησε να ασχολείται με την εκπαίδευση στη φυλακή πριν από 25 χρόνια. “Τα παιδιά αυτά έχουν δικαίωμα στη μόρφωση. Όταν βάζουμε κάποιον στη φυλακή, καταλύουμε το δικαίωμα της ελευθερίας κινήσεως, ωστόσο τα άλλα δικαιώματα παραμένουν σε ισχύ – το δικαίωμα της αξιοπρέπειας, της υγείας, της ζωής, άρα και της μόρφωσης. Οφείλουμε να το υπερασπιστούμε.”
Για τον ίδιο, ο δρόμος για την πολυπόθητη κανονικότητα περνάει από την ολοκλήρωση της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης για τις φυλακές, μια διαδικασία που εκκρεμεί λόγω της πανδημίας. Όπως ελπίζει ο κ. Δαμιανός, η εκπαιδευτική επανάσταση του Αυλώνα μπορεί να επεκταθεί στις υπόλοιπες φυλακές της χώρας, καθώς μόνο το 10% -12% των ανήλικων κρατουμένων βρίσκεται στον Αυλώνα. Κάποιες από αυτές έχουν εκπαιδευτικές δομές, αλλά όχι σε επαρκή βαθμό.
Η απώτερη ελπίδα του είναι ότι στο μέλλον όσοι κρατούμενοι αποζητούν μια ευκαιρία στην εκπαίδευση, ακόμη και οι ενήλικοι, θα την έχουν. Εάν ισχύει το ρητό ότι κάθε φορά που ανοίγει ένα σχολείο κλείνει μια φυλακή, ο κ. Δαμιανός θέλει να λειτουργούν σχολεία σε όλες τις φυλακές προκειμένου να εκλείψει η ανάγκη τους: “Έξω υπάρχουν σχολεία για όλες τις ηλικίες. Και ο κρατούμενος έχει αυτό το δικαίωμα, απλά δεν έχει τον τρόπο γιατί δεν υπάρχει σχολείο {στις φυλακές}.”
Το θαύμα της εκπαίδευσης
Για τα περισσότερα παιδιά του Γυμνασίου και του Λυκείου, το φροντιστήριο αποτελεί μια αδήριτη ανάγκη στην προσπάθεια τους να περάσουν σε μια καλή σχολή. Ωστόσο, αρκετά από αυτά δεν έχουν την αντίστοιχη οικονομική δυνατότητα, ενώ στα μεγάλα αστικά κέντρα πολλοί μαθητές αντιμετωπίζουν ακόμα και βασικές ελλείψεις. “Πολλά παιδιά έρχονται στο σχολείο με σαγιονάρες ή με μπουρνούζι πάνω από τα ρούχα τους γιατί κρυώνουνε,” λέει η κ. Νίκη Δούλου, σχολική φύλακας και μέλος της φιλανθρωπικής οργάνωσης Be the Miracle. Η οργάνωση βοηθάει με κάθε τρόπο όσα παιδιά έχουν ελάχιστες ευκαιρίες, κυρίως στο κέντρο της Αθήνας. Πολλές φορές η κ. Νίκη φωνάζει τους μαθητές και τους δίνει ρούχα και τρόφιμα επί τόπου, σε συνεννόηση με τους διευθυντές των σχολείων.
Ωστόσο, οι σημαντικότερες δράσεις της ομάδας είναι το θέατρο και η ενισχυτική διδασκαλία μέσω ιδιαίτερων μαθημάτων με εθελοντές καθηγητές. “Για τα παιδιά σημαίνει πολλά ότι κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα. Το εκτιμούν ότι κάποιοι ασχολούνται μαζί τους. Πολλοί γονείς θεωρούν ότι η εκπαίδευση είναι η μόνη διέξοδος, ωστόσο άλλοι είναι αδιάφοροι,” λέει ο κ. Κώστας Παντελίδης, συνιδρυτής της ομάδας. H αγάπη του για το θέατρο ήταν αυτή που τον ώθησε να δημιουργήσει μια μικρή θεατρική ομάδα για παιδιά το 2014. Όπως εξηγεί, ήθελε να βοηθήσει παιδιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα με έναν τρόπο δημιουργικό: “Το να το παίξεις καθηγητής, να τα συμβουλέψεις ή να παραδόσεις απλά ένα μάθημα, δεν έχει αποτέλεσμα.”
Γρήγορα διαπίστωσε ότι πολλά από τα παιδιά της ομάδας είχαν και παιδαγωγικές ανάγκες. Σε συνεργασία με την κ. Μαριλένα Κερασιώτου, καθηγήτρια Αγγλικών, αποφάσισαν να παρέχουν μέσω του Be the Miracle ένα πρόγραμμα ενισχυτικής διδασκαλίας, καθώς και συμβουλευτικής υποστήριξης παιδιών και γονέων. “Αρκετά παιδιά αντιμετωπίζουν μαθησιακές δυσκολίες. Σε μια τάξη με πολλά παιδιά στο σχολείο ή στο φροντιστήριο χάνεται η άμεση επαφή με τον καθηγητή. Σε εμάς, το μάθημα γίνεται ένας προς ή έναν ή προς δύο,” εξηγεί ο κ. Παντελίδης.
Η ομάδα αριθμεί 35 εθελοντές οι οποίοι βοηθούν περίπου 100 παιδιά με μια πλειάδα δραστηριοτήτων, από θέατρο, ποδόσφαιρο και βιωματική μάθηση με επισκέψεις σε πολιτιστικούς χώρους έως διανομή τροφίμων και ρουχισμού. Περίπου 40 από αυτά τα παιδιά συμμετέχουν στην ενισχυτική διδασκαλία. Η χρηματοδότηση προέρχεται από δωρεές φίλων της οργάνωσης.
Μία από τις εθελόντριες δασκάλες είναι η Κυριακή Μουμούρη, ιδιωτική υπάλληλος με σπουδές Θεολογίας. Η Κυριακή διδάσκει φιλολογικά μαθήματα, ωστόσο το μάθημα της, όπως λέει, ξεφεύγει από τα παραδοσιακά πρότυπα διδασκαλίας. “Κάνω ερωτήσεις, δεν τους δίνω έτοιμη την απάντηση. Προτιμώ τη βιωματική μάθηση. Πρώτος μου στόχος είναι να αναπτύξουν δεξιότητες, όχι να προχωρήσουν στο επόμενο κεφάλαιο.”
Όταν έκλεισαν τα σχολεία, οι εθελοντές όπως η Κυριακή προσπάθησαν με όλα τα μέσα να κρατήσουν επαφή με τα παιδιά. Ωστόσο, δεν είχαν όλα πρόσβαση στο Ίντερνετ, ενώ για τα μικρότερα παιδιά που δεν ξέρουν καλά τη γλώσσα, η τηλεκπαίδευση ήταν επώδυνη. Η ίδια συνέχισε να διδάσκει Γλώσσα σε ένα κορίτσι από το Περού που δεν είχε σταθερή σύνδεση, στέλνοντας της ασκήσεις μέσω Viber σε ένα ιδιότυπο μάθημα δια ηλεκτρονικής αλληλογραφίας. “Κολλούσε η σύνδεση, χανόμαστε, δεν μπορούσα να της εξηγήσω κάποιες λέξεις που τη δυσκόλευαν,” εξηγεί. Και για την ίδια, η διδασκαλία μέσω κινητού χωρίς οπτική επαφή ήταν ένας γολγοθάς, αφού δεν είχε πλέον τα περιθώρια να συζητήσει με τα παιδιά. Ωστόσο, όπως αναφέρει, είναι σημαντικό ότι τα περισσότερα δεν έχασαν την επαφή με τη διδασκαλία. Ο φόβος της τώρα που ανοίγουν τα σχολεία είναι ότι αρκετά παιδιά θα έχουν μείνει πίσω. “Στα σχολεία υπάρχει ενισχυτική διδασκαλία, αλλά με την καραντίνα δεν υπήρχε πλέον αυτή η δυνατότητα,” εξηγεί η Κυριακή.
Όσο για την ίδια την οργάνωση, ο στόχος είναι να αποκτήσει έναν μόνιμο χώρο για περισσότερες δράσεις, καθώς και η πρόσληψη μόνιμου προσωπικού, όπως λέει ο κ. Παντελίδης: “Εθελοντές όπως η Κυριακή δίνουν την ψυχή τους. Θα ήθελα να είναι πιο μόνιμη η συνεργασία, ώστε να μπορούν να αφιερωθούν σε αυτό.”
Το θετικό, όπως αναφέρει, είναι ότι η κρίση έφερε ένα κύμα κινητοποίησης, με ακόμα περισσότερους εθελοντές από όλη την Ελλάδα να σπεύδουν να βοηθήσουν. Πρόσφατα η οργάνωση ξεπέρασε ακόμα και τα Ελληνικά σύνορα, όπως λέει ο κ. Παντελίδης: “Πλέον έχουμε και και καθηγήτρια μαθηματικών που μένει στην Ελβετία. Κάνουμε μάθημα από την Ελβετία στα Πατήσια!”
Ακολουθεί η μαρτυρία μίας από τις μαθήτριες του Be the Miracle, όπως την αφηγήθηκε η ίδια.
Ονομάζομαι Ρίμα, είμαι 17 ετών και πηγαίνω στην 3 Λυκείου. Κατάγομαι από τη Συρία. Γεννήθηκα εδώ, αλλά πήγα σε Αραβικό σχολείο έως την 6 Δημοτικού. Έμαθα Ελληνικά σε ηλικία 11 με 12 ετών με τη βοήθεια του κ. Κώστα από το Be the Miracle.
Φέτος δίνω Πανελλήνιες. Είμαι στη θετική κατεύθυνση υγείας. Θέλω να περάσω σε κάποια σχολή που να έχει σχέση με ιατρική ή παραϊατρικά επαγγέλματα. Στην 1 Λυκείου ρώτησα τον κ. Κώστα αν μπορούσε να βοηθήσει με κάποιον καθηγητή. Ήθελα να κάνω κάποια μαθήματα, αλλά δεν μπορούσα να πάω φροντιστήριο. Φέτος κάνω Βιολογία στο Be the Miracle. Εξαιτίας του εγκλεισμού, χρειάζομαι έξτρα βοήθεια για τις εξετάσεις, παρότι πηγαίνω και φροντιστήριο.
Πέρσι είχαμε κακή σύνδεση στο Ίντερνετ, έμπαιναν και τα δύο αδέρφια μου και κάναμε μάθημα ταυτόχρονα. Συμμετείχα στο μάθημα όσο μπορούσα. Ήξερα ότι έπρεπε να έχω βάσεις για φέτος, αλλά δεν τις είχα, ειδικά στη Φυσική. Τα παράτησα, ήταν σαν Κινέζικα. Αν ήμασταν στο σχολείο θα ήταν πιο εύκολα, ο καθηγητής απ’ τα μάτια του μαθητή βλέπει ότι δεν καταλαβαίνει κάτι.
Πριν γίνει η καραντίνα φέτος, στο σχολείο μου έκαναν κατάληψη. Η δικαιολογία ήταν οι μάσκες, ότι πιο χαζό έχω ακούσει. Πήγαμε για 2 εβδομάδες και μετά κάναμε μάθημα διαδικτυακά λόγω κατάληψης.
Φέτος το περίμενα ότι θα κλείσουμε. Όταν έγινε η καραντίνα, έφυγα εκτός Αθήνας για να φτιάξει η μαμά μου τα χαρτιά της. Μια φίλη μου σταμάτησε το σχολείο γιατί φοβήθηκε ότι θα γίνει λοκντάουν. Γιατί να μην έκλειναν τα σχολεία το Δεκέμβρη ή να ξεκινούσαν πιο μετά;
Ακόμα έχω αδύναμη σύνδεση. Έχω ενημερώσει τους καθηγητές ότι όταν μπαίνω στο δωμάτιο μου χάνεται, αλλά μου είπαν ότι έχω μαζέψει απουσίες. Κάνω μάθημα με κινητό. Είναι δύσκολο να κάνεις 10 ώρες μάθημα, 7 στο σχολείο και άλλες 3 ώρες στο φροντιστήριο. Η μαμά μου κάθεται δίπλα στον αδερφό μου. Είναι μικρός, πηγαίνει στη δευτέρα Δημοτικού. Κλαίει, παραπονιέται ότι δεν έχει αυτό που βάζει η δασκάλα στην οθόνη. Έχω δικό μου δωμάτιο, αλλά δεν είναι μακριά, δεν είναι εύκολο να συγκεντρωθώ.
Δεν μπορείς να πεις στο μαθητή γιατί δεν μπαίνει στο μάθημα όταν έχει τεχνικά προβλήματα ή κακή σύνδεση. Υπάρχουν καθηγητές λένε ότι αν βγεί κάποιος από το μάθημα θα πάρει απουσία, ενώ μπορεί να σε έχει πετάξει έξω το Webex. Δεν γίνεται επίτηδες. Προσωπικά δεν θέλω να μείνω για απουσίες που δεν έκανα. Δεν κοιμόμουν.
Είναι δύσκολη η συνεννόηση και η κατανόηση. Στην καραντίνα οι περισσότεροι καθηγητές κάνουν μάθημα όπως στο σχολείο. Κάποιοι δείχνουν παρουσιάσεις PowerPoint και είναι σαν να κοιτάνε τον υπολογιστή και να διαβάζουν. Άλλοι φωνάζουν επειδή δεν καταλαβαίνουμε.
Είναι δύσκολο να καταλάβεις ένα μάθημα που προσπαθεί να το εξηγήσει ο καθηγητής μέσα από μια οθόνη. Πώς να γράψω διαδικτυακό διαγώνισμα όταν η καθηγήτρια δεν έχει εξηγήσει κάτι και δεν το έχω καταλαβει; Με την καθηγήτρια Βιολογίας από το Be the Miracle καταλαβαίνω καλύτερα, γιατί ενδιαφέρεται κι αυτή, είναι εθελόντρια, θέλει να βοηθήσει. Μου εξηγεί το μάθημα με πιο κατανοητό τρόπο. Είμαστε οι δυο μας και είναι πιο εύκολο να ρωτήσω κάτι.
Πολλοί καθηγητές θέλουν να βγάλουν την ύλη, λίγοι θέλουν να κάνουν καλά το μάθημα. Θέλουν να παραδώσουν μάθημα και να φύγουν. Αντίθετα, η γυμνάστρια μας κάνει ενδιαφέροντα πράγματα, ανεβάζει αρχεία στο e-class, δεν αφήνει το μαθητή να κοιμηθεί. Μας έκανε ακόμη και Ανατομία!
Εξαρτάται από το σχολείο αν πρέπει να πας φροντιστήριο. Αν δεν έχει καλούς καθηγητές στο σχολείο, πώς θα περάσεις στις Πανελλαδικές; Έχω μερικούς καλούς καθηγητές, αλλά δεν φτάνει.
Κάποια παιδιά δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα για φροντιστήριο. Αγχώνομαι αν θα μπορέσω να συνεχίσω στο φροντιστήριο, γιατί ο πατέρας μου δεν δουλεύει εδώ και λίγους μήνες. Θα ήθελα να μείνει κλειστό στο σχολείο και να ανοίξει το φροντιστήριο. Είναι επτά ώρες χαμένες με αυτή την κατάσταση. Εύχομαι να υπάρξει κατανόηση, γιατί ήταν μια δύσκολη χρονιά για όλους μας.
Μπορείτε να στηρίξετε το Be the Miracle μέσω της ιστοσελίδας της οργάνωσης.
Αλέξανδρος Κατσομήτρος
Πηγή: news247
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου