Κάθε εποχή έχει τη δική της μόδα στα ονόματα των παιδιών. Κάποτε συνηθιζόταν να παίρνει το μωρό το όνομα του παππού ή της γιαγιάς και όταν οι γονείς μου θέλησαν να μου δώσουν αρχαίο όνομα, χρειάστηκε να κολλήσουν και ένα χριστιανικό –της γιαγιάς, φυσικά- όπως απαιτούσε η εκκλησία. Μάλιστα για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, πήρα τα ονόματα και των δύο γιαγιάδων και έτσι βρέθηκα με τρία ονόματα σε ταυτότητες και επίσημα έγγραφα.
Οι καιροί άλλαξαν και το να έχει κανείς το όνομα της γιαγιάς θεωρείται πλέον μπανάλ. Σήμερα όλοι έχουν αρχαία ονόματα και τα πιο συνηθισμένα για τα κορίτσια δεν είναι πια Αθηνά, Ήρα, Αφροδίτη, Δήμητρα, Άρτεμη, αυτά δηλαδή των κυριοτέρων γυναικείων θεοτήτων του Ολύμπου, αλλά Ιόλη, Νεφέλη, Δανάη, Ίρις και ούτω καθ’εξής. Αν ρωτήσεις τα περισσότερα κοριτσάκια κατά πόσον ξέρουν ποιές ήταν αυτές των οποίων τα ονόματα φέρουν, είναι πολύ πιθανόν να απαντήσουν αρνητικά. Και το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρουν κάν να τα κλίνουν. Η Ίρις μένει άκλιτη τις περισσότερες φορές και κακοποιείται ως «η Ίρις, της Ίρις, την Ίρις». Ναι, είναι αλήθεια!
Κάτι άλλο που έγινε της μόδας είναι ν’αποκτάει το παιδί και δεύτερο όνομα, όπως…Αμερική. Ρωτήστε με κι εμένα με τα πολλά ονόματα να σας πω τι τραβάω κάθε φορά που είναι να συμπληρώσω κάποιο έντυπο. Πάντα μιμητικά ζώα εμείς οι Έλληνες, θεωρήσαμε ότι είναι ωραίο να φορτώνουμε στα παιδάκια και δεύτερο μικρό όνομα. Λες και θα το χρησιμοποιήσει ποτέ. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα κάποιοι σώφρονες που δίνουν μόνο ένα όνομα και ένα επίθετο στα παιδιά τους. Αν το πείτε αυτό σε Αμερικανούς, θα σας κοιτάξουν με βλέμμα απορημένο. Δεν τους περνάει από το μυαλό ότι σε άλλα γεωγραφικά μήκη και πλάτη της γης ζουν άνθρωποι χωρίς «middle name».
Όσο για τ’αγόρια, αν φωνάξεις μέσα σε μια τάξη «Κωνσταντίνε» ή «Αλέξανδρε», θα γυρίσουν όλα. Ο Γιώργος, ο Γιάννης, ο Κώστας της παιδικής μας ηλικίας έχουν πλέον εξαφανιστεί και έχουν πάρει σήμερα κάτι πιο ηρωικό ή πιο βυζαντινό. Όπως και ο Βαγγέλης που έγινε Ευάγγελος. Με έναν παράδοξο τρόπο, ο Γιάννης έγινε σε μερικές περιπτώσεις Γιάννος, σαν να ήθελε να ξαναγυρίσει στις βουνοκορφές όπου κάποτε έβοσκαν τα πρόβατα οι πρόγονοί του.
Αλλά ας λέμε πάλι καλά. Σε άλλους τόπους η μόδα είναι ακόμα πιο αμείλικτη για τα παιδάκια. Έχω ακούσει για την περίπτωση ενός πατέρα σε κάποια χώρα της Νοτίου Αμερικής που βάφτισε τον γιό του «έξι-μηδέν» για να θυμάται πάντα τη νίκη της ομάδας του εναντίον μιας άλλης σ’έναν αγώνα ποδοσφαίρου!
Η Λητώ Σεϊζάνη είναι μεταφράστρια και συγγραφέας. Έχει σπουδάσει Ιταλική φιλολογία και έχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές μετάφρασης. Έχει εργαστεί σαν μεταφράστρια σε διάφορα περιοδικά και σε έναν τηλεοπτικό σταθμό. Έχει δημοσιεύσει τρεις ποιητικές συλλογές και έχει μεταφράσει, μεταξύ άλλων, έργα των Τόμας Χάρντυ και Τζοβάννι Βέργκα. Συνεργάζεται στενά με το P&I ως επιμελήτρια και αρθρογράφος. Μπορείτε να διαβάσετε κείμενά της στο site της.
Σύνδεσμοι: website
Οι καιροί άλλαξαν και το να έχει κανείς το όνομα της γιαγιάς θεωρείται πλέον μπανάλ. Σήμερα όλοι έχουν αρχαία ονόματα και τα πιο συνηθισμένα για τα κορίτσια δεν είναι πια Αθηνά, Ήρα, Αφροδίτη, Δήμητρα, Άρτεμη, αυτά δηλαδή των κυριοτέρων γυναικείων θεοτήτων του Ολύμπου, αλλά Ιόλη, Νεφέλη, Δανάη, Ίρις και ούτω καθ’εξής. Αν ρωτήσεις τα περισσότερα κοριτσάκια κατά πόσον ξέρουν ποιές ήταν αυτές των οποίων τα ονόματα φέρουν, είναι πολύ πιθανόν να απαντήσουν αρνητικά. Και το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρουν κάν να τα κλίνουν. Η Ίρις μένει άκλιτη τις περισσότερες φορές και κακοποιείται ως «η Ίρις, της Ίρις, την Ίρις». Ναι, είναι αλήθεια!
Κάτι άλλο που έγινε της μόδας είναι ν’αποκτάει το παιδί και δεύτερο όνομα, όπως…Αμερική. Ρωτήστε με κι εμένα με τα πολλά ονόματα να σας πω τι τραβάω κάθε φορά που είναι να συμπληρώσω κάποιο έντυπο. Πάντα μιμητικά ζώα εμείς οι Έλληνες, θεωρήσαμε ότι είναι ωραίο να φορτώνουμε στα παιδάκια και δεύτερο μικρό όνομα. Λες και θα το χρησιμοποιήσει ποτέ. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα κάποιοι σώφρονες που δίνουν μόνο ένα όνομα και ένα επίθετο στα παιδιά τους. Αν το πείτε αυτό σε Αμερικανούς, θα σας κοιτάξουν με βλέμμα απορημένο. Δεν τους περνάει από το μυαλό ότι σε άλλα γεωγραφικά μήκη και πλάτη της γης ζουν άνθρωποι χωρίς «middle name».
Όσο για τ’αγόρια, αν φωνάξεις μέσα σε μια τάξη «Κωνσταντίνε» ή «Αλέξανδρε», θα γυρίσουν όλα. Ο Γιώργος, ο Γιάννης, ο Κώστας της παιδικής μας ηλικίας έχουν πλέον εξαφανιστεί και έχουν πάρει σήμερα κάτι πιο ηρωικό ή πιο βυζαντινό. Όπως και ο Βαγγέλης που έγινε Ευάγγελος. Με έναν παράδοξο τρόπο, ο Γιάννης έγινε σε μερικές περιπτώσεις Γιάννος, σαν να ήθελε να ξαναγυρίσει στις βουνοκορφές όπου κάποτε έβοσκαν τα πρόβατα οι πρόγονοί του.
Αλλά ας λέμε πάλι καλά. Σε άλλους τόπους η μόδα είναι ακόμα πιο αμείλικτη για τα παιδάκια. Έχω ακούσει για την περίπτωση ενός πατέρα σε κάποια χώρα της Νοτίου Αμερικής που βάφτισε τον γιό του «έξι-μηδέν» για να θυμάται πάντα τη νίκη της ομάδας του εναντίον μιας άλλης σ’έναν αγώνα ποδοσφαίρου!
Η Λητώ Σεϊζάνη είναι μεταφράστρια και συγγραφέας. Έχει σπουδάσει Ιταλική φιλολογία και έχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές μετάφρασης. Έχει εργαστεί σαν μεταφράστρια σε διάφορα περιοδικά και σε έναν τηλεοπτικό σταθμό. Έχει δημοσιεύσει τρεις ποιητικές συλλογές και έχει μεταφράσει, μεταξύ άλλων, έργα των Τόμας Χάρντυ και Τζοβάννι Βέργκα. Συνεργάζεται στενά με το P&I ως επιμελήτρια και αρθρογράφος. Μπορείτε να διαβάσετε κείμενά της στο site της.
Σύνδεσμοι: website
Πηγή: people & ideas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου