Της Ανθής Αγγελοπούλου στη Ναυτεμπορική
Ο αριθμός των παιδιών που γεννιούνται από ανύπαντρες γυναίκες αυξάνεται, εν μέρει ως αποτέλεσμα των κοινωνικών και νομοθετικών αλλαγών που δίνουν πλέον περισσότερα δικαιώματα στη μητρότητα. Η τεχνολογία είναι σε θέση να ικανοποιήσει εύκολα αυτή την αυξανόμενη ζήτηση μέσω της εξωσωματικής γονιμοποίησης με γονέα/δότη.
Το ερώτημα που τίθεται όμως από τους ειδικούς, είναι το πως αισθάνονται τα παιδιά που έχουν «συλληφθεί» από ένα γονέα/δότη και τι σκέφτονται όταν μεγαλώνουν σε μιαμονογονεϊκή οικογένεια.
Μια μελέτη που πραγματοποιήθηκε στο Κέντρο Έρευνας για την Οικογένεια στο Πανεπιστήμιο του Cambridge, στο Ηνωμένο Βασίλειο και παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο ετήσιο συνέδριο ESHRE που γίνεται σήμερα 4 Ιουλίου, στο Ελσίνκι, διαπίστωσε ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν σε μονογονεϊκή οικογένεια προσαρμόζονται γενικά εύκολα και αντιμετωπίζουν με θετικά συναισθήματα το γεγονός ότι ήρθαν στη ζωή από γονέα δότη.
«Πράγματι», δήλωσε η ερευνητής Δρ Sophie Zadeh, «στην ηλικία στην οποία τα παιδιά αρχίζουν να καταλαβαίνουν οικογενειακή τους κατάσταση, έχουν κάποια ερωτήματα αναφορικά με της απουσία του πατέρα από την οικογένεια τους, ωστόσο εξακολουθούν να λειτουργούν καλά μέσα σε αυτή».
Η μελέτη αξιολόγησε τη ζωή σε 51 μονογονεϊκές οικογένειες και 52 ετερόφυλες οικογένειες που είχαν παιδιά ηλικίας 4-9 ετών. Οι συμμετέχουσες οικογένειες αναλύθηκαν ως προς την ηλικία και το φύλο του παιδιού, το εκπαιδευτικό επίπεδο της μητέρας, τον τρόπο ζωής τους, το τι βιώνουν καθημερινά με τα παιδιά τους, τις απορίες που εκδηλώνουν ως προς τη ζωή τους, τα συναισθήματά τους κ.λπ.
«Η μελέτη», είπε η Δρ Zadeh, «είναι η πρώτη που εξετάζει την προσαρμογή των παιδιών μέσα σε μια μονογονεϊκή οικογένεια σε μια ηλικία στην οποία τα παιδιά είναι αρκετά μεγάλα για να κατανοήσουν την οικογενειακή τους κατάσταση και τι σημαίνει, να μεγαλώνουν χωρίς πατέρα». Επιπλέον, αξιολόγησε τις αναφορές των παιδιών σχετικά με τις κοινωνικές και οικογενειακές εμπειρίες τους.
Οι ειδικοί παρατήρησαν στις απαντήσεις που δόθηκαν ως προς την αξιολόγησης της προσαρμογής των παιδιών, ότι δεν υπήρχαν σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο τύπων οικογένειας. Διαπίστωσαν, ότι τα μεγαλύτερα προβλήματα στις οικογένειες αυτές ήταν η οικονομική δυσχέρεια και τα επίπεδα του στρες που βίωναν οι γονείς. Αυτά βεβαίως σχετίζονταν σε κάποιο βαθμό με τα υψηλότερα επίπεδα προβλημάτων προσαρμογής του παιδιού.
Επιπλέον, οι μητέρες ανέφεραν ότι τα παιδιά τους είχαν ουδέτερη στάση στο θέμα απουσίας του πατέρα και συγκεκριμένα το 39% ήταν στην κατηγορία αυτή ενώ, ένα 28% είχε μάλλον μικτά συναισθήματα για την απουσία του πατέρα από τη ζωή τους.
Όσο για τα ίδια τα παιδιά, το 89% εξ αυτών που απάντησε σε ερώτηση αν επιθυμεί κάποια αλλαγή στην οικογενειακή του κατάσταση, μόνο το 38% εξέφρασε την επιθυμία για κάποιες αλλαγές που ήταν ωστόσο μικρές και ασήμαντες ενώ, το 51% απάντησε ότι δεν επιθυμεί καμία αλλαγή.
Επίσης, το 59% των παιδιών απάντησε ότι απολαμβάνει το σχολείο του, το 51% ότι έχει αρκετούς φίλους και το 63% ότι δεν βιώνει κάποια πειράγματα στη σχολική κοινότητα. Σύμφωνα με τις απαντήσεις μόνο ένα 34% είχε βιώσει κάποια πειράγματα στο σχολείο, όχι όμως ιδιαίτερης σημασίας.
Όπως ανέφερε η Δρ Zadeh , μεταξύ των ηλικιών 4 - 9, τα παιδιά στις μονογονεϊκές οικογένειες φαίνεται να είναι γενικά καλά. Αυτό που μένει να μελετηθεί είναι πως τα πάνε στην πάροδο του χρόνου, τι σκέφτονται και τι αισθάνονται για το γεγονός ότι η ύπαρξη τους οφείλεται σε γονέα/δότη καθώς, και πως μεγαλώνουν χωρίς πατέρα στο σπίτι.
Σύμφωνα με τη Δρ Zadeh, «σε γενικές γραμμές, τα ευρήματά έδειξαν ότι αυτό που μετράει περισσότερο για τα παιδιά στις μονογονεϊκές οικογένειες δεν είναι η απουσία του πατέρα, ούτε τη σύλληψη τους από ένα δότη, αλλά η ποιότητα στην ανατροφή των παιδιών, και οι καλές σχέσεις μεταξύ του ενός γονέα με το παιδί».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου