Η τετράχρονη Μαρία χάθηκε στο δάσος (!) και βρέθηκε μετά από 20 ώρες σε κεντρικό δρόμο από περαστικούς. Παράξενη ιστορία που θα τη μάθουμε με λεπτομέρειες κάποια στιγμή. Εν τω μεταξύ, οι γονείς της κρατούνται, με απόφαση εισαγγελέα, και θα δικαστούν για παραμέληση ανηλίκου.
Οι φυσιογνωμίες των γονιών της παραπέμπουν σε κάτι που εύκολα μπορεί να το παρεξηγήσει κάποιος. Ατημέλητοι, μάλλον φτωχοί και κάπως ύποπτοι με τις κινήσεις τους στην αναζήτηση του παιδιού.
Η αλήθεια όμως, είναι ότι δεν ξέρουμε τίποτα ούτε για την ποιότητα της οικογένειας ούτε και για το ενδιαφέρον που έδειχναν για το παιδί. Οπότε η απόφαση του εισαγγελέα μπορεί να είναι εντελώς παραπλανητική για την αλήθεια που μπορεί να κρύβει το γεγονός.
Αντίθετα, ξέρουμε πάρα πολλά για άλλες περιπτώσεις γονέων που η ίδια η καθημερινότητα τους εκθέτει. Ενταγμένοι όμως, στην επιβεβλημένη κουλτούρα της κοινωνίας που ζουν, δεν αντιλαμβάνονται τις κινήσεις τους ως μη φυσιολογικές.
Κι εδώ ακριβώς, ξεκινάει ο προβληματισμός για τον ρόλο της πολιτείας και της οικογένειας στην ανατροφή του παιδιού. Το κράτος δικαίου προβλέπει την συνεργασία τους αναθέτοντας τον ανώτερο ρόλο του εποπτεύοντα στην πολιτεία.
Μπορούμε όμως, να διακρίνουμε πολλές περιπτώσεις πλημμελούς ή ακόμα και κακουργηματικής συμπεριφοράς προς τα παιδιά: από τους γονείς που επιτρέπουν το κινητό τηλέφωνο σε νήπια μέχρι εκείνους που τα κακοποιούν σεξουαλικά. Από εκείνους που τα ταϊζουν πατατάκια, ζάχαρες και λίπη μέχρι αυτούς που τα δέρνουν συστηματικά. Ολα μπορεί να τα δει κανείς σε μια ελεύθερη καταναλωτική κοινωνία, όπου οι συμπεριφορές διαμορφώνονται πλέον ελεύθερα, με την κρατική πρόνοια να παρεμβαίνει μόνο μετά την καταγγελία!
Και το ερώτημα είναι ποιοι είναι οι καλοί γονείς και ποιοι οι κακοί. Επίσης σε ποιες χώρες μεγαλώνουν με μεγαλύτερη ασφάλεια τα παιδιά; Ας πούμε, στις αυστηρές προτεσταντικές, όπου η ευθύνη επιβάλλεται από την βρεφική ηλικία ή στις χώρες του νότου, όπου η ελαστικότητα είναι μια «τρυφερή προσφορά», των γονέων προς τα παιδιά;
Στην ελληνική κοινωνία επικρατούν ως συνήθως, οι αντιφάσεις. Από τη μία, συναντάς υπερπροστατευτικούς γονείς κι από την άλλη, εξοργιστικά αδιάφορους. Έτσι κι αλλιώς, η ελληνική οικογένεια ταλανίζεται μεταξύ πατριαρχικών προτύπων (πριν 40 χρόνια οι γονείς συνήθιζαν να δέρνουν τα παιδιά τους) και καταναλωτικής ελευθεριότητας (αγοράζω στα παιδιά, όσα περισσότερα πράγματα μπορώ). Ανάλογα λοιπόν, το μορφωτικό, το οικονομικό και το κοινωνικό επίπεδο, μπορεί να βρεις την χυδαιότητα, τη βαναυσότητα, την αγένεια ως τρόπο επικοινωνίας αλλά και την νεύρωση, τον υπερπροστατευτισμό και την αλαζονεία. Σπανίως, την ευγένεια, την αρχοντιά και την ευπρέπεια που ορίζει ασφαλώς και την χρήσιμη αξία του μέτρου.
Σε κάθε περίπτωση όμως, το ζητούμενο είναι τι κάνει η πολιτεία για όλα αυτά; Γιατί, ενώ έχει τις δυνατότητες, δεν επεμβαίνει; Πριν από δυο μήνες, στο Π. Φάληρο αυτοκτόνησε ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι εξαιτίας της οικογένειάς του. Το σχολείο, αν και ήξερε ότι υπήρχε πρόβλημα δεν έκανε τίποτα. Μετά το τραγικό γεγονός, διορίστηκε ψυχολόγος. Γιατί λοιπόν, δεν υπάρχουν τρεις τουλάχιστον, ψυχολόγοι σε κάθε σχολείο, αντί για κάτι απίθανες ειδικότητες;
Αλλη κραυγαλέα περίπτωση: οι Ρομά μεταχειρίζονται τα παιδιά τους σαν ζώα μπροστά στα μάτια αστυνομικών που αδιαφορούν. Κρέμονται από τα τρίκυκλα, κοιμούνται στις λάσπες και κάνουν εμπόριο ναρκωτικών. Κανείς δεν τους αναγκάζει να ενσωματωθούν.
Υπάρχουν γονείς που μεταφέρουν τα παιδιά τους με μηχανάκια και φορούν μόνο οι ίδιοι το κράνος (!). Γονείς που τα ταΐζουν «σκουπίδια». Γονείς που οδηγούν και έχουν τα μωρά στο τιμόνι, που τα εκθέτουν σε ακτινοβολίες, στον καπνό του τσιγάρου τους. Υπάρχουν άπειρες περιπτώσεις ανθρώπων που δεν κατανοούν τις υποχρεώσεις τους.
Για όλους αυτούς, δεν μπορεί κανείς να γίνει «δικαστής» και να μπει στη ζωή τους. Μπορεί όμως η κρατική «πρόνοια» να προλάβει πολλά είτε με την παιδεία είτε με τον διαρκή έλεγχο. Στα σχολεία, στους δήμους, στις υπηρεσίες του Δημοσίου θα μπορούσε να εμπεδωθεί μια κουλτούρα εγρήγορσης, ώστε να ξυπνούν συνειδήσεις και να προλαμβάνονται ακραίες περιπτώσεις. Αυτή θα ήταν η συμβολή του κράτους στην προστασία της οικογένειας και όχι η τυπική και υποκριτική παρέμβαση για τις εντυπώσεις.
Σεβασμός στην παράδοση και στους θεσμούς, δεν σημαίνει μόνο ψήσιμο αρνιού και λιτανεία στον Άγιο Γεώργιο. Σημαίνει προσήλωση με νέους όρους ευθύνης, στην οικογένεια και την ανατροφή των παιδιών που πρέπει να μεγαλώνουν ελεύθερα, προστατευμένα, υγιή και ασφαλή. Κι αυτό δεν μπορεί να το πετύχει μόνος του, ο κάθε απίθανος τύπος που αποφάσισε να γεννοβολήσει καμιά δεκαριά παιδιά και να τα στέλνει στα φανάρια. Χρειάζεται κράτος δικαίου να του θυμίζει ότι η αξία της ζωής είναι άλλη στην Ευρώπη και άλλη στα θεοκρατικά καθεστώτα που φαντάζεται ότι μπορεί να ανήκει…
Πηγή: protagon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου