Άποψη: Ειρήνη Σουργιαδακη- "Τραγούδησέ μου πιο δυνατά από τις λέξεις"

Ράπερ, χορευτές, μεταφραστές της νοηματικής και δεκάδες λαχανί μπαλόνια. Ολα αυτά περιελάμβανε τo “See the music”, μια γιορτή αφιερωμένη στους κωφούς ανθρώπους και στο πώς μπορούν να απολαύσουν τη μουσική. Πέρα από αυτό, όμως, ήταν και ένα πάρτι για όλους.Το δελτίο Τύπου έγραφε πως οι πόρτες ανοίγουν στις 8:30 μμ. και φτάσαμε λίγο μετά τις 9:00. Κόσμος έξω από την είσοδο του Μουσείου, κόσμος και στο εσωτερικό αίθριο.

Ωστόσο, καμία φασαρία από ομιλίες και φωνές, αφού οι περισσότεροι γύρω μας μιλούσαν με τα χέρια. Ομορφα χέρια ανεβοκατέβαιναν, κινούνταν ασταμάτητα, στα πρόσωπα χαμόγελα, γιορτή. Στην είσοδο μάς μοίρασαν μπαλόνια, αρχικά δεν καταλάβαμε γιατί. Ο Κωνσταντίνος Βήτα, συνεπής στο ραντεβού του, βγήκε στη σκηνή. Η υπόσχεση ήταν να παρουσιαστούν οπτικά τα τραγούδια, να «δούμε τη μουσική». Και μάλλον πραγματοποιήθηκε.Καθώς τραγουδούσε, ο κόσμος άρχισε να φουσκώνει τα μπαλόνια και να τα κρατά στα χέρια του. Ο αγαπημένος συνάδελφος Νικήτας Καραγιάννης θυμήθηκε πως όταν ήταν μικρός, έβαζε ένα μπαλόνι δίπλα στα ηχεία και ένιωθε σε αυτό τη μουσική. Η διαπίστωση ήταν ιδιαίτερα ευχάριστη και τα λαχανί μπαλόνια, πότε κοντά στα σώματα και πότε στον αέρα, σήμαιναν τη γιορτή που ζούσαμε. Η αίσθηση της αφής άρχισε να μας παρασύρει.«Εχω μια φωτιά που δεν έχεις δει»Στη σκηνή μια ομάδα χορευτών και μεταφραστών της νοηματικής επιδιδόταν σε μία ατέλειωτη χορογραφία πάνω στα τραγούδια, με αποτέλεσμα ο χώρος να γεμίζει τόσο ευχάριστα που δεν είχες πού να πρωτοκοιτάξεις. Η αίσθηση της όρασης είχε πάρει σειρά και άρχιζε να μας ταξιδεύει και εκείνη. Τα μπαλόνια συνέχιζαν να χοροπηδάνε, αγαπημένα τραγούδια όπως τα «Αντίο Βουδαπέστη» και «Η δύναμη της αγάπης» κατέληγαν σε ενθουσιώδη αθόρυβα χειροκροτήματα με τα χέρια ψηλά. Το πρόγραμμα ήθελε τον Κωνσταντίνο Βήτα να παραχωρεί τη σκηνή στον Signmark, τον κατά κόσμον Μάρκο Βουορινχάιμο, που δανείζεται το καλλιτεχνικό του όνομα από τη -νοηματική- γλώσσα που χρησιμοποιεί (sign language). Σε ντουέτο με τον hip hopper Brandon, άψογα συγχρονισμένοι σε κίνηση και έκφραση, ο ένας τραγουδούσε, ο άλλος μετέφραζε ταυτόχρονα στη νοηματική και οι δύο μαζί χόρευαν. Ενιωθες τις δονήσεις από τα μπάσα στο σώμα σου, μπορούσες να αντιληφθείς το ρυθμό στο μπαλόνι. Στο projection οι στίχοι των τραγουδιών, κάτι που δυστυχώς δεν συνέβη και με τα τραγούδια του Κωνσταντίνου Βήτα. Η συγγραφέας Σοφία Κολοτούρου μού έχει επισημάνει αρκετές φορές πως, εκτός από τους εκ γενετής κωφούς, υπάρχουν και οι άνθρωποι με μεταγλωσσική κώφωση – όπως και η ίδια. Αυτό σημαίνει πως, αφού η ακοή τους ήταν καλή μέχρι κάποια ηλικία, δεν παρακολούθησαν σχολείο για κωφούς και άρα δεν γνωρίζουν τη νοηματική. Ισως λοιπόν οι υπέρτιτλοι ή ένα έντυπο πρόγραμμα με τους στίχους να είναι πιο σημαντικά από όσο νομίζουμε όλοι εμείς οι ακούοντες. Το λαχανί μπαλόνι του Μουσείου Μπενάκη ήταν μια καλή ευκαιρία να μάθουμε να ακούμε στ’ αλήθεια ή έστω να προσπαθήσουμε. Φεύγοντας ανηφορίσαμε για μια βόλτα στο Γκάζι. Στο δρόμο, ένα παιδάκι που πουλούσε τριαντάφυλλα μάς ζήτησε το λαχανί μπαλόνι. Του το δώσαμε. Το βρήκαμε λίγα λεπτά μετά πεταμένο στον ίδιο δρόμο. Το παιδί που άφησε το μπαλόνι δυστυχώς δεν γνώρισε τις μαγικές του ιδιότητες. Οι άνθρωποι είναι συνήθως πολύ σκληροί με ό,τι δεν τους αφορά άμεσα. Ας μην κοροϊδευόμαστε.

Πηγή: metropolisnews