Σάββατο μεσημέρι στις εγκαταστάσεις της Γυμναστικής Ακαδημίας στη Δάφνη. Ο καιρός είναι ηλιόλουστος, αλλά και κακοκαιρία να υπήρχε η... special εθνική ομάδα του χάντμπολ δεν θα ακύρωνε το ραντεβού της. Οι αγώνες Special Οlympics του καλοκαιριού, στους οποίους συμμετέχουν αθλητές με νοητική υστέρηση, πλησιάζουν και το χάντμπολ είναι ένα από τα αθλήματα που θα διεκδικήσουν μια καλή θέση. «Είναι σαν να προπονείς οποιαδήποτε ομάδα με τον αθλητικό ανταγωνισμό και τις συγκινήσεις που αυτός προσφέρει. Μια ομάδα που χαίρετε όταν κερδίζει και λυπάται όταν χάνει» λέει ο προπονητής της από το 2002 κ. Μανώλης Βερίγος .
Η μεγάλη επιτυχία αυτής της ομάδας, βέβαια, δεν εξαντλείται στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. «Ο Γιώργος πάντα ήθελε να ανήκει σε μια ομάδα και οι Special Οlympics του έδωσαν αυτή τη δυνατότητα. Αν δεν είχε το χάντμπολ, και παλαιότερα το χόκεϊ, δεν θα είχε αποκτήσει το κίνητρο να μάθει να κινείται μόνος του με τη συγκοινωνία για να πάει στην προπόνησηή να τηρεί ένα πρόγραμμα. Και κυρίως ο αθλητισμός των Special Οlympics βοήθησε εμάς στο νασταματήσουμε να είμαστε υπερπροστατευτικοί ως γονείς » λένε ο κ. Τάκης Πολυμενέρης και η κυρία Κέλλυ Γεωργουλάκη ενώ παρακολουθούν τον 18χρονο γιο τους Γιώργο να προπονείται.
Η προπόνηση ξεκινά με τρέξιμο και χαλάρωμα, συνεχίζεται με ασκήσεις με μπάλα, τις οποίες οι αθλητές εκτελούν συγχρονισμένα και ευλαβικά. «Η σημαντικότερη παράμετρος της όλης ιστορίας είναι φυσικά η κοινωνικοποίηση. Δεν μαθαίνουν να παίζουν ένα παιχνίδι, μαθαίνουν να ζουν σε μια κοινωνία. Για παράδειγμα, στο παρελθόν είχαμε περιπτώσεις παιδιών που δεν άλλαζαν κάλτσες για ημέρες ολόκληρες. Μέσα από τη συνύπαρξη και την κοινή ζωή της ομάδας έμαθαν να αυτοσυντηρούνται και να ακολουθούν κάποιους κανόνες χρήσιμους και εκτός γηπέδων» λέει ο προπονητής τους και συμπληρώνει: «Η εικόνα τους αυτή τη στιγμή είναι αποτέλεσμα προσπάθειας δικής μας, αλλά φυσικά κυρίως δικής τους».
Και βέβαια οι σχέσεις που έχουν αναπτυχθεί δεν εξαντλούνται στο γήπεδο, αλλά συνεχίζονται με καφέ στην πλατεία Καλογήρων. Τελικά όλα συνοψίζονται στη φράση του παίκτη της Εθνικής χάντμπολ κ. Γιώργου Ξυδιά. «Μπορεί να έχουμε κάποια προβλήματα, αλλά δεν διαφέρουμε και τόσο πολύ».
Παρόμοια είναι η εικόνα και στο Βowling Center του Πειραιά. Εδώ οι περισσότεροι αθλητές είναι «βαρύτερες» περιπτώσεις από ό,τι στο χάντμπολ. «Το μπόουλινγκ είναι από τα δημοφιλέστερα αθλήματα στους Special Οlympics. Είναι διασκεδαστικό ακόμη και για τον αρχάριο. Συνδυάζει παιχνίδι και κουβέντα. Η προπόνηση και ο αγώνας είναι ακριβώς το ίδιο. Κάθε strike ( το να ρίξεις όλες τις κορύνες με μία μπαλιά) είναι σαν να πετυχαίνεις μια καινούργια νίκη» λέει ο κ. Ευάγγελος Κοτζαμπασάκης , καθηγητής Φυσικής Αγωγής, ο οποίος ασχολείται με το μπόουλινγκ των Special Οlympics από το 1992 και ως το 2010 ήταν προπονητής εθελοντικά της συγκεκριμένης εθνικής ομάδας. Τότε ο πατέρας παρέδωσε τη σκυτάλη στον γιο και έτσι πλέον προπονη τής είναι ο 20χρονος φοιτητής των ΤΕΦΑΑ κ. Χρήστος Κοτζαμπασάκης. «Ηρθα μια φορά να βοηθήσω τον πατέρα μου και κόλλησα» λέει ο Χρήστος, ο οποίος σκέπτεται να ακολουθήσει τον κλάδο της ειδικής αγωγής. «Η κατάρτιση είναι σημαντική, αλλά το κυριότερο είναι να αγαπάς αυτή τη δραστηριότητα. Δεν μπορεί να το αντιμετωπίζεις σαν μια δουλειά όπως όλες τις άλλες» λέει ο Χρήστος.
Ανάμεσα στους παίκτες σε στυλ και επίδοση ξεχωρίζει η 30χρονη Στέλλα για το ιδιαίτερο στυλ με το οποίο ρίχνει τις κορίνες. Ιδιαίτερο και αποτελεσματικό, αφού πετυχαίνει δύο συνεχόμενα strike. «Ανυπομονώ να κερδίσω ένα μετάλλιο μπροστά σε ελληνικό κοινό» λέει στο «Βήμα».
Η περίπτωση του 38χρονου Κωνσταντίνου Τριανταφύλλου είναι ίσως η καλύτερη διαφήμιση για τον θεσμό των Special Οlympics. Οχι για το άψογο στυλ του στο μπόουλινγκ ή για τους πέντε παγκόσμιους τίτλους του. Ο Κωνσταντίνος είναι αυτοσυντηρούμενος 100%, ενώ περιστασιακά εργάζεται και ως βοηθός σερβιτόρου «Μάλλον είναι η τελευταία φορά που θα πάρω μέρος στους Αγώνες, σειρά έχουν και οι νεότεροι. Φυσικά δεν θα σταματήσω ποτέ να παίζω μπόουλινγκ».
Αρκετά από τα παιδιά της ομάδας του μπόουλινγκ επισκέπτονται και εξειδικευμένα ιδρύματα, όπως το «Θεοτόκος». Το όριο ηλικίας παραμονής στη «Θεοτόκο» είναι τα 25 χρόνια. «Το τι θα γίνει μετά είναι που ανησυχεί τόσο εμένα όσο και τους άλλους γονείς. Το να βρουν μια δουλειά στην Ελλάδααυτά τα παιδιάείναι πολύ δύσκολο, ειδικά στις σημερινές συνθήκες. Πάντως η εμπειρία έχει αποδείξει ότι σε μεγάλες εταιρείες που έχουν προσλάβει αυτούς τους ανθρώπους σε δουλειές π.χ. εξωτερικές είναι οι πιο ευσυνείδητοι και αξιοπρεπείς υπάλληλοι» λέει η κυρία Ελένη Τασιλαρίδου ενώ παρακολουθεί την 24χρονη κόρη της Φανή να ρίχνει τις κορύνες. «Προτού έρθει στο μπόουλινγκ, η Φανήφοβόταν οποιονδήποτε την πλησίαζε για να της μιλήσει. Τώρα έχει φίλους και ανυπομονεί να έρθει το Σάββατο για την προπόνηση» λέει η κυρία Τασιλαρίδου, η οποία προβληματίζεται για το μέλλον της Φανής. «Θεωρώ ότι δεν γίνεται να μένεις μια ζωή στο ίδρυμα. Ο,τι μπορούσε να της προσφέρει της το προσέφερε. Από εκεί και πέρα οποιαδήποτε λύση κοινοβιακού τύπου δημιουργεί ουσιαστικά ένα πάρκινγκ ανθρώπων. Το ιδανικό θα ήταν η Φανή να μείνει σε έναν χώρο όπου θα είναι αυτόνομη, αλλά βέβαια θα υπάρχει μια διακριτική εποπτεία στα θέματα της καθημερινότητάς της».
Πηγή: Βήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου