Κάποια μένει απόψε άυπνη. Κάτι θέλει, αλλά τι; Σοκολάτα; Μπα. Ενα άλλο δώρο; Ούτε. Μήπως θέλει το φεγγάρι; Ε, λοιπόν, αυτό θέλει. Στο δωμάτιό της έρχεται ένα μεγάλο, ολοστρόγγυλο φεγγάρι. Κι εκείνη περνά τα επόμενα 35 λεπτά κυνηγώντας το, ζωγραφίζοντάς το, πετώντας του μια παντόφλα, προσπαθώντας να το πάρει αγκαλιά...
Η Ξένια Καλογεροπούλου και ο «συμπρωταγωνιστής» της, φωτεινός και ολοστρόγγυλος, σε μια παράσταση ασυνήθιστη, διασκεδαστική και φρέσκια. Στο «Ελα-Ελα», τον «μονόλογο χωρίς λόγια» που έγραψε και ερμηνεύει, ενταγμένο στις εκδηλώσεις του Ελληνικού Φεστιβάλ, η Ξένια Καλογεροπούλου στο μικρό θεατράκι της «Πόρτας», οι πολλές εξηγήσεις αποφεύγονται. Δεν τις χρειάζονται, άλλωστε, οι λιλιπούτειοι θεατές προσχολικής ηλικίας στους οποίους κυρίως απευθύνεται. Απόδειξη, οι αντιδράσεις που είχαν όσα παιδάκια είδαν ήδη το έργο στις πρόβες. Ο 3χρονος Γιώργος, «ο μικρός μας εγγονός. Εντυπωσιάστηκε ειδικά κάποια στιγμή που παίρνω το φεγγάρι αγκαλιά. "Η Ξένια", είπε αργότερα στη μαμά του, "κυνηγούσε ένα φεγγάρι που ήταν ο παππούς"!».
Η Ξένια Καλογεροπούλου είναι ενθουσιασμένη κι ανυπόμονη για την παράσταση που ετοιμάζει από τον Ιανουάριο με μια «ιδανική ομάδα» συνεργατών: με τη Μάρθα Κλουκίνα συνυπογράφουν τη σκηνοθεσία, η Νάνσυ Μπινιαδάκη και οι συνεργάτες της (Κώστας Χαϊδαλής/brittle.gr) ανέλαβαν το εξαιρετικά δύσκολο κομμάτι των βίντεο, ο Κορνήλιος Σελαμσής έγραψε μία γοητευτική και καθόλου αναμενόμενη μουσική, η Κυριακή Τσίτσα έκανε το σκηνικό και ο Λευτέρης Παυλόπουλος ανέλαβε τους φωτισμούς.
Η αρχική ιδέα, βέβαια, ανήκει στην Καλογεροπούλου. «Επωαζόταν» πολλά χρόνια. «Οταν το '72 έκανα τον "Πινόκιο", την πρώτη-πρώτη μου παράσταση για παιδιά, έπαιζε», εξηγεί, «κι ο Μηνάς Χατζησάββας. Του είχα ζητήσει να κάνει κάτι χαριτωμένο για να απασχολούνται τα παιδιά στο διάλειμμα. Εκανε, πραγματικά, διάφορα νόστιμα. Και μια μέρα του έριξε ο ηλεκτρολόγος ένα στρογγυλό φως. Το βλέπει ο Μηνάς, πάει να το πιάσει, το φως μετακινείται κι εκείνος αρχίζει να το κυνηγάει, να σκαρφαλώνει, να πέφτει. Τα παιδιά είχαν ενθουσιαστεί. Ε, λοιπόν, αυτό το τόσο απλό εύρημα ήταν από τα πράγματα που έχω χαρεί περισσότερο στη δουλειά μας. Το 'χα κρατήσει μέσα μου κι "αναδύθηκε" όταν το '99 πήγαμε με τη Μάρθα Κλουκίνα στο Φεστιβάλ Θεάτρου για βρέφη της Μπολόνια. Ετσι μου ήρθε η ιδέα για το φεγγάρι. Κι έκατσα κι έγραψα κάτι που ήθελα για πρώτη φορά να το παίξω εγώ».
Και η ιδέα τού «άπιαστου»...;
«Απ' αυτήν ξεκίνησα. Λέμε "τι θέλεις; Το φεγγάρι...". Εβλεπα, όμως, και πόσο αρέσει στα παιδιά. Π.χ. στην εγγονή μας -που μικρότερη ζούσε στην Αγγλία και γι' αυτό ανακάτευε τα αγγλικά με τα ελληνικά. Κάποτε λοιπόν την πήραμε μαζί μας στο Πήλιο, για να δούμε την αυγουστιάτικη πανσέληνο. Καθόμασταν και χαζεύαμε πώς σιγά σιγά αναδυόταν ένα μεγάλο κόκκινο φεγγάρι, όταν ξαφνικά η μικρή, μαγεμένη, λέει "Let's go πιο κοντά"!».
Το «Ελα-Ελα» είναι κι ένα έργο ποιητικό;
«Ποιητικό είναι αναπόφευκτα. Ενα φεγγάρι που έρχεται και φεύγει είναι από μόνο του ποιητικό, χωρίς να φιλολογίζει. Γιατί συγχρόνως το έργο έχει κάτι από την ψυχολογία των κλόουν ή και τις παλιές ταινίες του Σαρλό. Κατά τα άλλα... ξέρω κι εγώ; Αυτό που προσπαθήσαμε είναι να μην εξηγούμε και να μην περιγράφουμε τίποτα».
Το φεγγάρι παίζει κανονικά;
«Είναι κάτι πολύ ζωντανό, με το οποίο "συνομιλώ". Υπάρχει μια πολύ αιτιολογημένη δράση, τόσο από τη δική μου μεριά όσο κι απ' του φεγγαριού. "Γιατί το φεγγάρι εδώ αντιδρά έτσι κι όχι έτσι;" μου επεσήμαινε στις πρόβες η Νάνσυ».
Το έργο απευθύνεται σε παιδιά προσχολικής ηλικίας ή σε ενηλίκους. Γιατί όχι και σε μεγαλύτερα παιδιά;
«Γιατί συνήθως αυτά θέλουν ένα έργο με ιστορία, με διάρκεια και με λόγια. Ενώ αυτό δεν έχει λόγια, παρά μόνο τη λέξη "Ελα" και διαρκεί μόλις 35'. Οι μεγάλοι θα το δουν για άλλους λόγους. Και νομίζω ότι θα περάσουν καλά, γιατί είναι μια πρόταση πολύ ασυνήθιστη, διασκεδαστική και φρέσκια. Ισως και συγκινητική. Εμένα τουλάχιστον με συγκινεί πολύ. Βουρκώνω -ενώ γενικά δεν μου συμβαίνει εύκολα».
Πώς καταλαβαίνετε ότι το θέαμα «περνάει» σε τόσο μικρά παιδιά;
«Στη δοκιμή του Μαρτίου ήταν ευτυχώς όπως το είχα ονειρευτεί. Είκοσι μωρά έβλεπαν άφωνα, συνεπαρμένα κι όπου ήταν αστεία σημεία, ξεκαρδιζόντουσαν. Τι παραπάνω να ζητήσω;».
Τέτοιου είδους θέατρο τι απαιτήσεις έχει απ' τον ηθοποιό;
«Είναι κατ' εξοχήν σωματικό θέατρο. Επίσης, σου μαθαίνει πώς να έχεις μια διαφορετική επαφή με το κοινό. Με τα μωρά πρέπει να μοιράζεσαι τα πράγματα αλλιώς. Επίσης εγώ θέλω αυτό το "παιδάκια, καταλάβατε τι κάνω τώρα;" να λείπει. Γι' αυτό ένα τέτοιο έργο πρέπει να είναι πολύ σαφές, χωρίς να υπάρχει η εξήγηση, πράγμα που απαιτεί ακόμα μεγαλύτερη δουλειά. Κι ακόμα πρέπει να υπάρχει συνεχώς δράση -ακόμα κι αν δράση είναι ένα απλό κοίταγμα ή μια ανάσα».
Εσείς το κοιτάτε ακόμα το φεγγάρι;
«Εχω να το δω από το περσινό καλοκαίρι. Σκέφτομαι, όμως, ότι έχουμε μέσα μας δυο φεγγάρια. Το ένα είναι το πραγματικό και το άλλο αυτό που κοιτάμε και σκεφτόμαστε...».
Το δικό σας φεγγάρι ποιο είναι;
«Θαυμάζω πολύ εκείνους που πήγαν στο φεγγάρι. Το δικό μου, όμως, φεγγάρι δεν είναι αυτό του Νιλ Αρμστρονγκ».
info: Το «Ελα-Ελα» της Ξένιας Καλογεροπούλου παίζεται στο θέατρο «Πόρτα» στις 19, 20 και στις 26 και 27 Ιουνίου, σε διπλές παραστάσεις (12.00 και 18.00). Τα εισιτήρια στοιχίζουν 15 ευρώ και 7 ευρώ (μειωμένο). Πληροφορίες και κρατήσεις στο τηλέφωνο 210-3272000.
Πηγή: Ελευθεροτυπία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου