Το δικαίωμα στην εργασία έχει πάμπολλες όψεις. Για κάποιους ανθρώπους η δυνατότητα και μόνο να νιώθουν χρήσιμοι και να μετέχουν ενεργά στο κοινωνικό παιχνίδι αποτιμάται περισσότερο από την οποιαδήποτε αμοιβή. Η ενταξιακή όψη του δικαιώματος στην εργασία αποτυπώνεται στην περίπτωση του 38χρονου με κινητική αναπηρία Γ. Παπαγγέλη από τον Βύρωνα Αττικής, συμβασιούχου stage, με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο.
Η ένταξη του τετραπληγικού Γ. Παπαγγέλη στα προγράμματα stage έγινε μετά χιλίων βασάνων. Χρειάστηκε να αποφασίσει υπέρ αυτής ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής. Συγκεκριμένα ο Παπαγγέλης εντάχθηκε στα stage από τις 8 Νοεμβρίου 2007 μετά από email που απέστειλε προσωπικά στον Καραμανλή και αφού προηγούμενα όλες οι αιτήσεις του είχαν απορριφθεί. Η παρέμβαση του ιδίου του πρώην πρωθυπουργού, στο νου του επί χρόνια άνεργου Παπαγγέλη κατεγράφη σαν εγγύηση ότι το δικαίωμά του στην εργασία θα πορευτεί στην διάρκεια του χρόνου εν ειρήνη και ασφάλεια. Άλλωστε, τα δωδεκάμηνα και δεκαοκτάμηνα των συμβάσεων είναι παραδοσιακά ταγμένα στην χώρα μας να ανανεώνονται επ’ άπειρον, ουδείς λόγος φάνταζε να υπάρχει το 2007 ότι κάτι επ’ αυτού μπορεί να αλλάξει. Πόσο μάλλον όταν το οικονομικό τίμημα ήταν πολύ χαμηλό, μόλις 450€ τον μήνα, άρα μόνο ως προϊόν συναλλαγής ή προνομιακής μεταχείρισης δεν θα μπορούσε να χρεωθεί η με παρέμβαση πρωθυπουργού ένταξη του άνεργου τετραπληγικού.
Τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι ο Γ.Π. δεν είχε ανάγκη τα έστω 450 τον μήνα, μιας και με αυτά κάλυπτε τις θεραπείες του μην επιβαρύνοντας περαιτέρω τον οικογενειακό προϋπολογισμό. Με απλά λόγια, τα 450€ ήταν απαραίτητα ώστε ο Γ.Π. να μη νιώθει “φόρτωμα” στον οικογενειακό του περίγυρο και να μπορεί να βιώνει την αίσθηση του ελεύθερου και χειραφετημένου ανθρώπου. Ετσι ακριβώς και συνέβη. Ο επί χρόνια άνεργος και περιθωριοποιημένος συμπολίτης μας με τετραπληγία “δούλεψε” στο πολλαπλάσιο τα ελάχιστα που έπαιρνε, τίμησε και με το παραπάνω την δυνατότητα χειραφέτησης που του δόθηκε. Οπως ο ίδιος μας λέει “αυτοί οι 27 μήνες που δουλεύω για πρώτη φορά στην ζωή μου στα ΚΕΠ του Βύρωνα είναι για μένα σαν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Είμαι χρήσιμος στους συμπολίτες μου, αντιλαμβάνομαι ότι έχω ικανότητες μιάς και μου τις αναγνωρίζουν, επικοινωνώ καθημερινά με τον κόσμο, ζω πλέον μέσα σ’ αυτόν”. Το όνειρο που έγινε πραγματικότητα για τον Γ. Π. τερματίζεται όπως όλα δείχνουν στις 7 Μαϊου που η σύμβασή του λήγει και η προοπτική ανανέωσής της έχει αποκλειστεί , ο τριανταοκτάχρονος παραπληγικός καλείται να επιστρέψει στην πραγματικότητα που άνεργος επί χρόνια βίωνε. Και η οποία φαντάζει εφιάλτης μιάς και πλέον ο Γ.Π. έχει και στην πράξη διαπιστώσει αυτό που επί πολλά χρόνια προσπαθούσε στην θεωρία να αποδείξει Είναι συνειδητοποιημένος πλέον ότι και μπορεί και αξίζει να προσφέρει.
“Δεν μπορώ να σας περιγράψω πως νιώθω σκεπτόμενος ότι το όνειρο της ένταξης που τους τελευταίους 27 μήνες απολαμβάνω σε λίγο καιρό θα τερματιστεί ” μας εκμυστηρεύεται σε επιστολή του ο Γ.Π. ζητώντας την όποια συμπαράσταση μπορούμε να του προσφέρουμε. “Μου μοιάζει αδύνατο να αντέξω το πισωγύρισμα, να επιστρέψω στην αρχή του δρόμου που με τόσες θυσίες έχω διανύσει”, καταλήγει η επιστολή του τριανταοκτάχρονου παραπληγικού, αγγίζοντας αν μη τι άλλο πολύ ευαίσθητες χορδές. Διότι στην περίπτωσή του – και πολλές άλλες αντίστοιχες πολιτών με αναπηρία που εργάζονται με προγράμματα stage ή άλλα συναφή κατά κανόνα σε ΟΤΑ – το διακύβευμα από την μη ανανέωση των συμβάσεων δεν είναι τα λεφτά αλλά κάτι πολύ βαθύτερο.
Πηγή : Επί Ίσοις Όροις, Ελευθεροτυπία, 28/3/2010. Για να διαβάσετε το άρθρο, πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου