Μαύρος καπνός σημαδεύει έναν καλοκαιρινό, καταγάλανο ουρανό. Ένα σχολείο τυλίγεται στις φλόγες. Η Γκρέις βλέπει από μακριά τον καπνό και ξέρει ότι η έφηβη κόρη της βρίσκεται ακόμα μέσα. Χωρίς να λογαριάσει τον κίνδυνο ορμά στο φλεγόμενο κτίριο για να τη γλιτώσει...
Μετά την καταστροφή οι αρχές εξετάζουν όλα τα ενδεχόμενα, αλλά αδυνατούν να ρίξουν φως στην τραγωδία. Όταν όλα τα στοιχεία δείχνουν προς τη λάθος κατεύθυνση, η Γκρέις ξεκινάει έναν αγώνα ενάντια στο χρόνο για να αποκαλύψει τον εμπρηστή πριν εκείνος συνεχίσει το μακάβριο έργο του.
Ποιος από τους υπόπτους είχε το κίνητρο και γιατί;
Μία φοβερή στιγμή που αλλάζει τα πάντα στη ζωή μίας οικογένειας.
Οι σκέψεις της μητέρας για τα παιδιά της, για τη ζωή τους πριν την καταστροφή και οι σκέψεις της μετά, όταν πια καταλαβαίνει ότι η αποτυχία σε ένα διαγώνισμα, μία αργοπορία στο σχολείο, ένα άσχημο δώρο δεν αποτελεί πρόβλημα και δεν θα πρέπει να επισκιάζει τη χαρά για τα όσα έχει.
Ένα βιβλίο καθρέφτης για τη ζωή κάθε μητέρας, για τις σκέψεις, τις αγωνίες, τους φόβους και τα όνειρά της, μα πάνω από όλα για την αγάπη της για τα παιδιά της.
Ένα βιβλίο για τα σημαντικά πράγματα της ζωής που μερικές φορές πάνω στη βιασύνη και τα προβλήματα της καθημερινότητας, τα ξεχνάμε.
Ένα βιβλίο που διαβάζεται χωρίς παύσεις, γραμμένο με χιούμορ, χωρίς να κουράζει, παρουσιάζοντας δυνατόυς, πραγματικούς, ανθρώπινους χαρακτήρες. η ελπίδα μπερδεύεται με την απόγνωση, η αλήθεια με το ψέμα, η χαρά με τη λύπη.
Αποσπάσματα από το βιβλίο:
Έρχεσαι δίπλα στο κρεβάτι μου και κλείνεις γύρω μας τις κουρτίνες, έτσι που είμαστε πάλι περιτριγυρισμένοι από άσχημα γεωμετρικά σχήματα.
"Ο Άνταμ δεν θέλει ούτε να με δει".
"Ασφαλώς και θέλει. Σε αγαπά. Και σε χρειάζεται. Και..."
"Δεν τον κατηγορώ. Είμαι ο πιο άχρηστος πατέρας του κόσμου. Δεν είναι μόνο αυτό που συνέβη τώρα. Αλλά... Θεέ μου. Ακόμα και πιο πριν, ναι, ήμουν εξίσου άχρηστος".
"Αυτό δεν είναι αλήθεια".
"Δεν είναι να απορώ που στράφηκε στον Σάιλας Χάιμαν. Εγώ δεν ήμουν ποτέ εκεί, ετσι δεν είναι;"
"Μα εσύ εργαζόσουν σκληρά για να μη μας λείπει τίποτα και..."
"Αλλά ακόμα κι όταν ήμουν μαζί του, τα χειριζόμουν όλα αδέξια. Ποτέ δεν στράφηκε σε εμένα όταν αντιμετώπιζε κάποιο πραγματικό πρόβλημα. Πάντοτε στρεφόταν σε εσένα. Και τώρα..."
"Εγώ απλώς ήμουν αυτή που ήταν εκεί. Αυτό είναι όλο. Και ποτέ δεν αντιμετώπισε κάποιο πραγματικό πρόβλημα μέχρι αυτή τη στιγμή' είχε απλώς στιγμές στενοχώριας. Αν είχε υπάρξει κάποιο πραγματικό πρόβλημα, είναι πολύ πιθανόν να είχε στραφεί σε εσένα, επειδή, κοίτα επιτέλους, είσαι τόσο δυνατός, για όλους μας".
"Εσύ του συμπαραστέκεσαι πάντα, όχι εγώ, και τώρα εγώ δεν ξέρω τι να κάνω".
"Ασφαλώς και ξέρεις! Πρέπει απλώς να είσαι μαζί του, αυτό είναι όλο. Να του μιλάς".
Όμως, δεν μπορείς να με ακούσεις. Όχι μόνο επειδή δεν έχω φωνή, αλλά και επειδή η ανασφάλειά σου σχετικά με τον Άνταμ δεν σε αφήνει να καταλάβεις αυτά που σου λέω.
Και το γεγονός ότι έχεις χάσει την αυτοπεποίθησή σου και δεν ξέρεις τώρα πώς να αντιμετωπίσεις τον Άνταμ είναι δικό μου σφάλμα.
Πάντοτε σε έστηνα στον τοίχο και σε απόπαιρνα και σου έλεγα τι θα έπρεπε να κάνεις με τον Άνταμ και ποτέ δεν σου έδειξα ότι ξέρω πως σαν πατέρας του θα ήθελες κι εσύ το καλύτερο γι' αυτόν. Τόσα και τόσα μικρά καθημερινά πράγματα- τι δώρο γενεθλίων να του πάρουμε' ποια δικαιολογία να πει στη δασκάλα του αν δεν είχε τελειώσει την εργασία του στα Μαθηματικά, ώστε να μη βρει τον μπελά του. "Άφησέ τον να βρει μια φορά και τον μπελά του!" μου έλεγες εσύ, αλλά εγώ σε θεωρούσα πολύ σκληρό. Κι όμως, ίσως αν τον είχα αφήσει να βρει μια φορά και τον μπελά του, να είχε συνειδητοποιήσει πως δεν ήταν και τόσο τρομερό. Ίσως ακόμα έτσι να τον συμπαθούσαν περισσότερο και τα άλλα παιδιά. Και ίσως να έπρεπε να είχα κι εγώ διακινδυνεύσει να πάμε μία μέρα καθυστερημένοι στο σχολείο, όπως εσύ ήθελες εδώ και καιρό, αλλά εγώ το θεωρούσα αναισθησία εκ μέρους σου. Ίσως, όμως, τότε να είχε καταλάβει πως ο κόσμος δεν θα καταρρεύσει αν αργήσει στο σχολείο του και μην είχε πια τόσο πολύ άγχος.
Αλλά ακόμα κι αν δεν είχες δίκιο, ποιο δικαίωμα είχα εγώ να ισχυρίζομαι ότι ήξερα καλύτερα; Ότι ήξερα τον Άνταμ καλύτερα; (σελ. 430-431).
---------------------------
Κάθισα στο γραφείο της και διαπίστωσα ότι δεν υπήρχε εκεί στην κυριολεξία κανένα βιβλίο, αλλά υπήρχε ένα ολόκληρο ράφι με χάρτες πεζοπορίας και αναρρίχησης. Απο όσο θυμο΄μουν, το γραφείο της το χρησιμοποιούσε κυρίως για να βάφει τα νύχια της. Μπορούσα, μάλιστα, να διακρίνω κηλίδες από λαμπερό κόκκινο βερνίκι στην επιφάνειά του.
Σου είπα πως λίγες εβδομάδες πριν από τις εξετάσεις της μου δήλωσε ότι "προτιμώ να ζήσω τη ζωή μου τώρα παρά να κάνω επαναλήψεις για χάρη μιας μελλοντικής ζωής"; Τόσο διαφορετική από εμένα όταν ήμουν στην ηλικία της κι ήθελα απελπισμένα να πάω στο πανεπιστήμιο' και δεν σήκωνα κεφάλι από τη μελέτη μου.
Σκεφτόμουν πως το πανεπιστήμιο θα ήταν ό,τι καλύτερο και για την Τζένι. Σκεφτόμουν ότι εκείνη θα ολοκλήρωνε και τα τέσσερα χρόνια των σπουδών της και θα λάτρευε την κάθε στιγμή της φοιτητικής της ζωής. Κι ήμουν αποφασισμένη να φροντίσω ώστε να μη μείνει έγκυος στο τέλος του δεύτερου έτους.
Δεν ήταν πως ήθελα να ζήσει η κόρη μου το κομμάτι της ζωής μου που δνε έζησα εγώ, αλλά πίστευα ότι αυτό που θα έκανε εμένα ευτυχισμένη, θα έκανε ευτυχισμένη κι εκείνη.
Κι ήμουν έξαλλη μαζί σου όταν δεν έκανες καμία προσπάθεια να την πείσεις να μην πάει για αναρρίχηση και να μείνει εδώ για να ξαναδώσει εξετάσεις ή όταν έχασε μια εκπαιδευτική εκδρομή στη Γαλλία, επειδή προτίμησε να πάει να κάνει κανό στην Ουαλία με τον Ίβο. Ήμουν τόσο σίγουρη πως όλα αυτά ήταν απλώς παιδιάστικα κι ότι δεν σκεφτόταν το μέλλον- και δεν συνειδητοποιούσα πως αυτή ήταν η επιλογή της ζωής της, μιας ζωής που τη ζούσε ήδη μπροστά στα μάτια μου. Ένα κορίτσι που λατρεύει την ύπαιθρο, όπως εσύ, αγάπη μου,και που προτιμά το κανό και την αναρρίχηση από τον Ντράιμερ και τον Τσόσερ.
Έπρεπε να είχα κοιτάξει τη ζωή της μέσα από τη δική της προοπτική' να ειχα σκαρφαλώσει ένα βουνό μαζί της και να είχα διακρίνει μετά, στον απέραντο ορίζοντα που θα μου αποκάλυπτε η κορυφή, να διαγράφονται κι άλλοι τρόποι για να κατακτήσει κάποιος την πληρότητα και την ευτυχία.
Ή να είχα έρθει εδώ, στο δικό της δωμάτιο, και να είχα κοιτάξει γύρω μου προσεκτικά. (σελ.560-561).
Συγγραφέας: Rosamund Lupton
Μεταφράστρια: Ουρανία Τουτουντζή
Επιμελήτρια:Τατιάνα Γαλάτουλα
Εκδόσεις: Διόπτρα
Ημερομηνία έκδοσης: 11/06/2012
Αριθμός σελίδων: 584
Ιωάννα Αγγέλου
Ειδική Παιδαγωγός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου