Μία ακόμη «ελληνική πραγματικότητα» αποτελούν οι ετήσιες καταλήψεις στα δημόσια γυμνάσια και λύκεια. Εχουν μπει στην ετήσια ρουτίνα μας, όπως τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, και γι’ αυτό ούτε τα αδηφάγα μίντια δεν ασχολούνται με αυτές. Λίγο ακόμη και θα μπουν στο επίσημο πρόγραμμα του υπουργείου Παιδείας, που θα ορίζει ότι η σχολική περίοδος αρχίζει κατά τις 10 Σεπτεμβρίου, Νοέμβριο θα διακόπτονται τα μαθήματα για να γίνουν οι καταλήψεις, τον Δεκέμβριο θα ξαναδιακόπτονται τα μαθήματα λόγω Χριστουγέννων, το ίδιο θα επαναλαμβάνεται την περίοδο του Πάσχα και μετά η χρονιά θα κυλάει ήρεμα προς τη λήξη της. Το μόνο κακό είναι ότι οι καταλήψεις συνοδεύονται πολύ συχνά από βανδαλισμούς και καταστροφές, αλλά η καρδιά της κοινωνίας μας, που είναι μεγάλη σαν αγκινάρα, το ανέχεται και ας το πληρώνει, αρκεί να μην κακοκαρδίσει τα παιδιά.
Ολα αυτά αφορούν το 91-92% των μαθητών που φοιτούν στα δημόσια σχολεία και όχι στο αντικειμενικά «περιούσιο» 8-9% που φοιτά στα ιδιωτικά. Φέτος, βέβαια, το «πρόγραμμα» άλλαξε καθώς οι καταλήψεις άρχισαν και βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη κάπως πιο νωρίς, αλλά πρέπει να θεωρείται σίγουρο ότι σταδιακά η… ομαλότητα θα αποκατασταθεί. Πρόκειται για «παρένθεση» και στο μέλλον οι καταλήψεις θα γίνονται χωρίς παρεκκλίσεις στον χρόνο που ορίζει το «σχολικό πρόγραμμα», δηλαδή Νοέμβριο με Δεκέμβριο. Είναι γνωστό ότι τα παιδιά θέλουν ένα σταθερό περιβάλλον, τα κόμματα που υποθάλπουν τη διάλυση είναι επίσης σταθερά στις απόψεις τους, οι γονείς βρίσκονται σταθερά σε αδυναμία και αφασία, η ΟΛΜΕ, που έχει εντάξει τις καταλήψεις στις διακοπές των μελών της, προσφέρει σιωπηρά, αλλά σταθερά, την υποστήριξή της και η πολιτεία αποδεικνύει σταθερά ότι αδυνατεί να επιβάλει στοιχειωδώς την τάξη και την πειθαρχία. Αρα, δεν υπάρχει κανένας λόγος να αλλάζει η περίοδος των καταλήψεων…
Πέρα όμως από την «πλάκα», το φαινόμενο είναι εξαιρετικά θλιβερό και με μεγάλες κοινωνικές επιπτώσεις. Οι καταλήψεις αποδεικνύουν ότι τα εγχειρήματα δημοκρατικής διαπαιδαγώγησης, όπως η εκλογή 15μελών συμβουλίων από μαθητές, έχουν αποτύχει. Η ανευθυνότητα και η ασυδοσία που αποτελούν κύρια χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας, σε συνδυασμό με τη συνεχή αδυναμία της πολιτείας να τηρεί και να εφαρμόζει τους νόμους, κατάφεραν να στρεβλώσουν πλήρως τη σημασία της ανάθεσης «πολιτικών δικαιωμάτων» στους μαθητές.
Δεν είναι ανεκτό να γίνονται καταλήψεις με βασικό αίτημα να διατηρηθεί το αυξημένο όριο των απουσιών που ορίστηκε πέρυσι εκτάκτως λόγω της γρίπης των χοίρων. Κατά βάθος, πρόκειται για τη συντεχνιακή αντίληψη περί «κεκτημένων» που κυριαρχεί εδώ και χρόνια στα συνδικάτα. Εξίσου απαράδεκτες, φυσικά, είναι οι άλλες πρωτότυπες απαιτήσεις όπως είναι η δημιουργία… καπνιστηρίων, η κατασκευή πάρκινγκ για τα μηχανάκια ή ακόμη και να βαφούν κόκκινοι οι νιπτήρες! Πάντα με την υποστήριξη του ΚΚΕ και των άλλων δυνάμεων της Αριστεράς, αλλά και με την επιδοκιμασία μεγάλου μέρους των καθηγητών.
Υπάρχουν και δίκαια αιτήματα ανά σχολείο, ενδεικτικά της ανεπάρκειας των κρατικών μηχανισμών και των αναπηριών του συστήματος. Για παράδειγμα, σε σχολείο του Παγκρατίου ένα από τα αιτήματα είναι να διορισθεί καθηγητής Μαθηματικών γιατί λείπει από την αρχή της χρονιάς και άλλο, να υπάρχει σταθερό πρόγραμμα μαθημάτων γιατί αλλάζει από μέρα σε μέρα. Σωστά αιτήματα και κανονικά θα έπρεπε να πιέζουν για την ικανοποίησή τους οι καθηγητές, μαζί με τον σύλλογο γονέων κάθε σχολείου. Οι πρώτοι, όμως, αδιαφορούν στην πλειοψηφία τους ή έχουν συμβιβαστεί και οι δεύτεροι είναι συχνά ανύπαρκτοι, αφού επικρατεί γενική αδιαφορία μεταξύ των γονέων. Και από εκείνους που δεν αδιαφορούν, οι περισσότεροι ανέχονται τα καμώματα των τέκνων, αφού το «όχι» έχει εξαφανιστεί από το λεξιλόγιο της ελληνικής οικογένειας. Οι γονείς, πάντως, σε συνεργασία με τους καθηγητές κάθε σχολείου, έχουν υποχρέωση να «φωτίζουν» τα πραγματικά προβλήματα, να ασκούν πιέσεις προς το υπουργείο και τον δήμο (ανάλογα με τη φύση του προβλήματος) και να μην επιτρέπουν στους μαθητές να τα προβάλλουν ως πρόσχημα για καταλήψεις.
Το μεγάλο ερώτημα, όμως, είναι αν η σημερινή ελληνική κοινωνία είναι αυτή που δίνει το παράδειγμα στους μαθητές για τις καταλήψεις ή αν η άναρχη κατάσταση που επικρατεί στα σχολεία, η έλλειψη κάθε έννοιας πειθαρχίας και προσήλωσης στη μάθηση και τη γνώση και οι καταλήψεις, διαμορφώνουν τον συλλογικό χαρακτήρα των πολιτών και την κοινωνική συμπεριφορά τους. Δηλαδή η κότα κάνει το αυγό ή το αυγό την κότα; Απάντηση δεν μπορεί να δοθεί με βεβαιότητα. Ωστόσο, παρατηρείται μια αλληλουχία συμπεριφοράς που ξεκινάει από τα σχολεία, συνεχίζεται στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ και ολοκληρώνεται στους χώρους εργασίας, ειδικά στο Δημόσιο, όπου υπάρχει σιγουριά και ανευθυνότητα, αλλά και σε όλους σχεδόν τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Τυχαίο; Μάλλον όχι.
Πηγή: Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου