Η μετακίνηση των πεζών στις μεγάλες πόλεις της χώρας είναι εξαιρετικά δύσκολη. Τραπεζοκαθίσματα, κακοτεχνίες, αυτοκίνητα πάνω στα πεζοδρόμια είναι μόνο κάποια από τα προβλήματα. Φανταστείτε τι αντιμετωπίζει κάποιος που έχει προβλήματα όρασης ή μετακινείται με ειδικό αμαξίδιο. Ο ακτιβιστής, συγγραφέας και ηθοποιός Δημήτρης Αντωνίου μας υπενθυμίζει με τις παρεμβάσεις και τις αναρτήσεις του αυτά που οι υπόλοιποι ξεχνάμε. Ο Δημήτρης είναι ένας ενεργός πολίτης με όλη τη σημασία του όρου, μεγάλωσε και ζει στη Θεσσαλονίκη και μας θυμίζει γιατί πρέπει να διεκδικούμε από κοινού προσβάσιμες και ασφαλείς πόλεις για όλους.
Μίλησέ μας για την περιπέτεια που σου επιφύλασσε η ζωή, για το ατύχημα που είχες σε μικρή ηλικία.
Σήμερα είμαι 32 χρόνων. Ήμουν 16, έξω από το σχολείο, και περπατούσα στο πεζοδρόμιο μαζί με δύο συμμαθητές μου όταν ένας οδηγός αυτοκινήτου έτρεχε, έχασε τον έλεγχο, ανέβηκε στο πεζοδρόμιο και έπεσε πάνω μας. Εγώ τραυματίστηκα πιο σοβαρά, ευτυχώς οι φίλοι μου πολύ πιο ελαφριά. Ξύπνησα μετά από δυόμιση μήνες σε ένα νοσοκομείο, όπου και ενημερώθηκα ότι θα χρειαστεί να κάθομαι σε αναπηρικό αμαξίδιο. Έπρεπε για το υπόλοιπο της ζωής μου να συνεχίσω με τα νέα αυτά δεδομένα.
Πώς κατάφερες να πραγματοποιήσεις αυτή τη δύσκολη μετάβαση και να παραμείνεις ενεργός κοινωνικά;
Δεν είναι κάτι που γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη, περνάς από διάφορα στάδια. Στην αρχή υπήρχε στενοχώρια, θυμός. Απλώς ήρθε η στιγμή που έπρεπε να αποφασίσω τι θέλω για το μέλλον μου. Αν θέλω να είμαι ο άτυχος και γκρινιάρης ή να θέσω νέες βάσεις και ορίζοντες για τη ζωή μου. Άρχισα να θέτω νέους στόχους, όπως να σταματήσω να κοιτάω μόνο τον εαυτό μου, να σταματήσω να κάνω αυτό που δυστυχώς έκαναν άλλοι και με οδήγησαν σ’ αυτό το τροχαίο ατύχημα, με την έννοια ότι και οι πολίτες, και η Πολιτεία δεν είχαν διαμορφώσει ένα πλαίσιο στο οποίο τα παιδιά θα μπορούν να πηγαίνουν με ασφάλεια στο σχολείο τους. Κανείς δεν είχε φροντίσει να παρθούν δραστικά μέτρα παρά μόνο όταν έγινε το ατύχημά μου. Έτσι αποφάσισα να προσπαθώ να δημιουργώ καλύτερες συνθήκες προγενέστερα, για να έχει ο καθένας μια καλύτερη τύχη στην πόλη μας.
Το να μετακινείσαι στη Θεσσαλονίκη με αμαξίδιο είναι άθλος. Πώς τα καταφέρνεις;
Δυστυχώς ήταν, είναι και φαίνεται πως θα είναι για καιρό δύσκολο. Ως Δημήτρης έχω πάρει μια απόφαση και ένα ρίσκο να βάζω τη ζωή μου σε κίνδυνο κυκλοφορώντας με το αναπηρικό αμαξίδιο στη Θεσσαλονίκη. Στην ουσία δεν τη βάζω εγώ σε κίνδυνο, αλλά υπάρχει το σταυροδρόμι: ή μένω σπίτι και νιώθω ασφάλεια, ή βγαίνω από το σπίτι και αναγκάζομαι να κυκλοφορώ στον δρόμο γιατί τα περισσότερα πεζοδρόμια είναι πολύ στενά και δεν έχουν ράμπες.
Σε έχουμε γνωρίσει μέσα από τις παρεμβάσεις σου στα ζητήματα της προσβασιμότητας. Πώς πήρες την απόφαση να ασχοληθείς ενεργά με το θέμα;
Στην αρχή είχα γκρίνια και αγανάκτηση, αλλά κατάλαβα ότι έτσι δεν θα αλλάξει τίποτα. Άρχισα να διεκδικώ καλύτερες συνθήκες πηγαίνοντας στην Πολιτεία, λέγοντας ότι δεν γίνεται να ρισκάρω τη ζωή μου, λέγοντας ότι χρειάζονται ράμπες σε εκατοντάδες σημεία. Βρήκα κατά κάποιον τρόπο έναν τρόπο να υπάρχω, να προσπαθώ να βελτιώνω συνεχώς τις συνθήκες και για εμένα αλλά και για τους υπόλοιπους, κι αυτό γίνεται μέσα από τη διεκδίκηση. Όλα αυτά τα χρόνια έχουν γίνει 500 ράμπες έπειτα από διαμαρτυρίες, με την προσπάθεια, την επιμονή και την υπομονή. Έχουμε ακόμα πολύ δρόμο, αλλά δεν γίνεται να μένουμε στάσιμοι. Το βλέπουμε και με τα Τέμπη, και με τις μετακινήσεις, και με τα τροχαία. Πρέπει να ενώνουμε τις δυνάμεις μας, να κάνουμε ό,τι μπορούμε πριν έρθει το κακό.
Για τη δύσκολη προσβασιμότητα φταίνε περισσότερο οι πολίτες ή η Πολιτεία;
Υπεύθυνη είναι πρώτα και κύρια η Πολιτεία. Μιλάμε για ράμπες - δεν είναι επιστημονική ανακάλυψη, είναι θέμα πρωτοβουλίας. Έχουμε μπλεχτεί σε μια υποκριτική κατάσταση που μας συμπονούν, περνάνε οι τετραετίες και δεν αλλάζει κάτι. Περιμένουν από τον κάθε πολίτη να είναι αγανακτισμένος και να καταγγέλλει. Υπάρχουν μόνο επικοινωνία και φωτογραφίες. Έχω μετρήσει πόσες τετραετίες και εκλογές και η συνθήκη δεν αλλάζει.
Πολλοί συμπολίτες μας με κινητικά προβλήματα επιλέγουν να μείνουν μέσα στο σπίτι καθώς γνωρίζουν τα τεράστια εμπόδια που θα αντιμετωπίσουν. Πώς μπορούμε να σπάσουμε αυτά τα «δεσμά» για εκατοντάδες ανθρώπους;
Εκτός από την απόφαση του καθενός, είναι και αυτό που ο ένας δίνει λίγο κουράγιο στον άλλον. Μπορεί και εγώ μια μέρα να κουραστώ και να μην θέλω να ρισκάρω, να αρχίσω να περνάω περισσότερες ώρες στο σπίτι. Θα χρειαστώ συλλογικότητες, ανθρώπους με όρεξη. Στην Ελλάδα δεν συζητάμε το θέμα της προσβασιμότητας ή το συζητάμε υποκριτικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πρέπει να περάσουμε από τα λόγια στις πράξεις. Δεν χρειάζεται να έρθει η σειρά μας για να δούμε τις ανισότητες.
Πρόσφατα ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη η θεατρική σου παράσταση και με τη δική σου συμμετοχή. Μίλησέ μας για το έργο και τα θέματα που θίγει.
Η παράσταση «Στα καλά του καθισμένου 2,5» ανέβηκε τον Οκτώβριο και συνεχίζεται τώρα. Είναι μια κωμωδία γύρω από τις κωμικοτραγικές καταστάσεις που βιώνει ένας χρήστης αναπηρικού αμαξιδίου στην Ελλάδα. Θέλουμε να αναδείξουμε όλα αυτά τα προβλήματα, αλλά με έναν πιο χιουμοριστικό τρόπο. Κι αυτό γιατί το χιούμορ είναι ένα μέσο που μπορεί πολλές φορές να πετύχει περισσότερα πράγματα από το να λέμε κάτι σοβαρά, έχει τον τρόπο του να κάνει δουλίτσα στον καθένα μας. Θέλουμε στο τέλος να μείνει η διάθεση για προσωπική αλλά και κοινωνική αλλαγή. Ο θεατής να πει ότι δεν μπορώ να συνεχίσω να είμαι αυτός που δεν φοράει κράνος, που πίνει και οδηγεί, που παρκάρει σε μια ράμπα. Μετά τη Θεσσαλονίκη, στόχος μας ήταν να κατέβουμε στην Αθήνα. Δυσκολευτήκαμε να βρούμε θέατρο με προσβασιμότητα, αλλά φαίνεται ότι τα καταφέραμε.
Πηγή: Αυγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου