Την Τρίτη λοιπόν (18 Ιουλίου) - μετά την παράταση για την υποβολή του μηχανογραφικού - λήγει και τυπικά η περίοδος των φετινών Πανελλαδικών εξετάσεων.
Η σκέψη μας αρχίζει από τα παιδιά τα οποία κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν τις πιο δύσκολες εξετάσεις στο μέχρι τώρα της ζωής τους. Τις χαρακτηρίζουμε δύσκολες γιατί έχουν ένα «ειδικό» βάρος για τη μελλοντική πορεία ζωής, αλλά και επειδή είναι οι πρώτες όπου έρχεσαι άμεσα αντιμέτωπος με την προσπάθειά σου εισπράττοντας - κατά κανόνα - το ανάλογο της προσπάθειας αντίτιμο.
Αποτελούν το «ξεκλείδωμα» της ηλικίας των 18 ετών για το πέρασμα σε μια «νέα» περίοδο ζωής. Μιας ζωής «πολύ άλλης»! Και το «άλλης» περιλαμβάνει όλους εκείνους που συμμετέχουν στο περιβάλλον σου. Ξαφνικά γονείς, γνωστοί, φίλοι, ακόμα και έρωτες σε «βλέπουν» αλλιώς!
Ίσως είναι η μοναδική περίοδος της ζωής που μέσα σε δύο ή τρεις το πολύ μήνες αισθάνεσαι - και όχι άδικα, τόσο διαφορετικός. Και το «διαφορετικός» δεν το εισπράττεις μόνο όταν κοιτάζεσαι στον καθρέπτη, αλλά έρχεται και από το νέο τρόπο που σε αντιμετωπίζουν και ο οποίος αναγκαστικά σου επιβάλλει την αναγνώρισή του διαφορετικού εαυτού σου. Εκείνου που κυκλοφορεί πλέον σε νέα «σαλόνια» ζωής.
Σειρά στο σκεπτικό μας παίρνουν οι γονείς. Προσωπικά έχω γνωρίσει ελάχιστους που δεν λατρεύουν τα πλάσματα που οι ίδιοι έφεραν στη ζωή! Οι συντριπτικά περισσότεροι των γνωστών μου προσπάθησαν και προσπαθούν για το καλύτερο των παιδιών τους. Άλλοι κατάφεραν να προσαρμόσουν το «καλύτερο» στη σημερινή μετάφραση της λέξης, δηλαδή να αποδεχτούν την εποχή, ανεξάρτητα αν συμφωνούν ή όχι με τη μορφή της. Άλλοι παρέμειναν σε μια σταθερή διαχρονικά αίσθηση για το τι σημαίνει η λέξη καλύτερο.
Σε όποια κατηγορία και αν ανήκουν, το ρόλο του γονιού ούτε τον σπούδασαν ούτε είχαν ποτέ την δυνατότητα πρόβας..
Η συνεισφορά τους στην εν λόγω προσπάθεια των παιδιών τους θα αναγνωριστεί ή όχι, αρκετά χρόνια αργότερα. Και τότε θα είναι έμπρακτα. Μια πολύ δυνατή φωνή των παιδιών θα τους επιστρέψει ένα μεγάλο ευχαριστώ!
Κάπου εκεί στα τελειώματα της σκέψης μας για το μετά των πανελλαδικών εμφανίζονται οι καθηγητές. Είναι εκείνοι που σήμερα ονομάζονται από τα παιδιά coach! Σαν coach λοιπόν έπρεπε να έχουν τη γνώση, την ικανότητα της διαφορετικής προσέγγισης και επικοινωνίας, το «προσόν» να είναι συγχρόνως μακριά αλλά και κοντά, να είναι ταυτόχρονα αποστασιοποιημένοι αλλά και ευαίσθητοι, να είναι μαζί αυστηροί και φιλικοί, να διαθέτουν υπομονή και βέβαια «Να αγαπάνε αυτό που κάνουν».
Ίσως όμως το πιο σημαντικά από όλα είναι να μη φοβούνται την «καλύτερη» έκδοσή τους στο μελλοντικό πρόσωπο ενός μαθητή τους.
Αν πετύχουμε αυτό το τελευταίο θα έχουμε κάνει πολύ σωστή δουλειά!
Συγχαρητήρια σε όλους που συμμετείχαν στο ξεκίνημα της νέας ζωής των παιδιών.
Καλό καλοκαίρι!
Πηγή: HuffingtonPost
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου