Τον τελευταίο χρόνο αυξήθηκαν κατά 75% οι αιτήσεις των γονιών που απευθύνονται σε κάποιο κέντρο παιδικής μέριμνας, μη μπορώντας οι ίδιοι να αναλάβουν την ανατροφή του παιδιού τους. «Μόνη μου δεν θα μπορούσα να τον μεγαλώσω. Δεν γίνεται. Παίρνω ένα επίδομα 626 ευρώ το δίμηνο από την Πρόνοια και έχω τέσσερα παιδιά με ειδικές ανάγκες που με περιμένουν στο σπίτι». Η Χριστίνα Μ. είναι πολύτεκνη μητέρα 6 παιδιών και γιαγιά του Γιάννη. Για την Πολιτεία, όπως φαίνεται, είναι αμελητέα ποσότητα.
Η Χριστίνα Μ., πολύτεκνη μητέρα 6 παιδιών και γιαγιά του Γιάννη, αγωνίζεται χωρίς στήριξη Η Χριστίνα Μ., πολύτεκνη μητέρα 6 παιδιών και γιαγιά του Γιάννη, αγωνίζεται χωρίς στήριξη Κυριακή μεσημέρι, δίνει ένα στοργικό φιλί στον εγγονό της και τον αφήνει στο ίδρυμα. Εκείνος χαμογελάει που θα ξαναδεί τους φίλους του και η γιαγιά αισθάνεται καλύτερα. «Εγώ τον έχω από μωρό. Εγώ το παρέλαβα από το μαιευτήριο» λέει. «Η μητέρα του είναι άτομο με ειδικές ανάγκες. Μέχρι τα 5 του με φώναζε μαμά».
Η Κυριακή, στην αυλή του Ιδρύματος «Χατζηκώνστα», στο Χαλάνδρι είναι ημέρα αποχωρισμού. Κι ο 10χρονος Γιάννης είναι ένα από τα 270 παιδιά της μονάδας που επιστρέφουν στη «βάση τους», έπειτα από ένα Σαββατοκύριακο στο σπίτι με την οικογένεια. Ακριβής αριθμός των παιδιών που υποστηρίζονται κατ΄ αυτόν τον τρόπο από τα ιδρύματα δεν υπάρχει, ωστόσο υπολογίζεται ότι τον τελευταίο χρόνο αυξήθηκαν κατά 75% οι αιτήσεις των γονιών που απευθύνονται σε κάποιο κέντρο παιδικής μέριμνας, μη μπορώντας οι ίδιοι να αναλάβουν την ανατροφή του παιδιού τους.
«Ο Γιάννης είνα παιδί διαμάντι, από τους καλύτερους μαθητές» λένε οι παιδαγωγοί της μονάδας.
Κι είναι τυχερός, δεδομένου ότι «υπάρχουν και "παιδιά 365". Είναι αυτά που δεν βγαίνουν ποτέ, γιατί δεν υπάρχει οικογένεια, ή δεν μπορεί να τα φιλοξενήσει» όπως λέει ο πρόεδρος του Ιδρύματος, Λεωνίδας Δραγουμάνος. Σύμφωνα με τον ίδιο, «το 60% των παιδιών που υποστηρίζονται από το ίδρυμα, τα Σαββατοκύριακα επιστρέφουν στο σπίτι.
Προσπαθούμε να τα στηρίζουμε μέσα στην οικογένεια», λέει και αναφέρει το παράδειγμα του ρακοσυλλέκτη από τα Σπάτα. «Η λογική είναι να τον βοηθήσουμε και να πάρει το παιδί πίσω. Είναι πρώην χρήστης και τον στηρίζουμε. Τον πιέζουμε να βρει καλύτερο σπίτι, τον καθοδηγούμε πώς να κάνει αίτηση στον δήμο για να τον προτιμήσουν, επειδή είναι πολύτεκνος».
Κάθε Παρασκευή, ο κ. Δραγουμάνος αποχαιρετάει ένα ένα τα παιδιά, που φεύγουν για Σαββατοκύριακο. Ανάμεσα στους γονείς και τους κηδεμόνες που αδυνατούν να τα μεγαλώσουν, λόγω κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων, βρίσκεται η γιαγιά του Γιάννη.
«Τα λέμε Κυριακή», λένε τα παιδιά μεταξύ τους. «Θα σε πάρω τηλέφωνο» λέει ο Γιάννης στον Χάρη. Στην ίδια γειτονιά οι δυο τους, θα βρεθούν στο internet cafe - αν κάνει κρύο. Αν ο καιρός είναι καλός, θα πάνε για ποδόσφαιρο στην πλατεία.
«Ερχομαι και τον παίρνω με τη συγκοινωνία. Με το λεωφορείο φεύγουμε μαζί για το κέντρο. Πιο παλιά, μου ζητούσε να περάσουμε από τα Τζάμπο. Τώρα καθόμαστε για λίγο στα φαστ-φουντ, μετά παίρνουμε uno. Πιο παλιά ήθελε τάπες. Τώρα τις βαρέθηκε. Μόλις πάμε στο σπίτι, κάθεται στον υπολογιστή. Τις Παρασκευές, κοιμάται στις 10, δεν αντέχει, αλλά το Σάββατο μπορεί να πάει και 12.30 για να κοιμηθεί» λέει η 56χρονη γιαγιά τού Γιάννη. Το πρωί του Σαββάτου, θα κάτσει μαζί του και θα τον βοηθήσει στο διάβασμα. «Μετά θα συναντήσει τα παιδιά από το "Χατζηκώνστα", στη γειτονιά. Ποτέ δεν λέει "οι φίλοι μου". Λέει "τα παιδιά μου". Τα Χριστούγεννα μου είπε "μου έλειψε το Χατζηκώνστα. Θέλω να πάω πίσω". Εδώ, έχουν ωράριο, έχουν πειθαρχία. Του αρέσει αυτό. Στο σπίτι του κάνουμε τα χατήρια».
Οταν ο Γιάννης ήταν μωρό, η κ. Χριστίνα ένιωσε ότι δεν έχει άλλη επιλογή. «Τον πήγα στο νηπιοτροφείο Καλλιθέας». Επειτα από δύο χρόνια τον ξαναπήρε στο σπίτι. «Δεν θα μεγάλωνε σωστά. Ηθελα να μεγαλώσει σαν τον Αλέξανδρο. Να μην του λείψει τίποτα».
Ο Αλέξανδρος, ο μεγάλος της γιος, ήταν εσωτερικός οικότροφος στο Ιδρυμα Χατζηκώνστα. Και είναι το καμάρι της οικογένειας αλλά και του ιδρύματος. «Πέρασε στο Πανεπιστήμιο και τώρα δουλεύει στο Λονδίνο, σαν λογιστής».
Η κ. Χριστίνα συντηρεί μόνη της μια ολόκληρη οικογένεια. «Φυλάω ένα κοριτσάκι, παίρνω 300 ευρώ και παίρνω 626 ευρώ κάθε δύο μήνες από την Πρόνοια. Δεν φτάνουν! Συντηρώ όλα τα παιδιά μου και τα έξι, εκτός από τα δύο μεγάλα. Είναι δύσκολο να μεγαλώνεις παιδιά με ειδικές ανάγκες. Με βοηθάνε, βέβαια, τα χωριά SOS και η "Θεοτόκος", μου δίνουν τρόφιμα.
»Τα κορίτσια μου δουλεύουν όσο μπορούν. Εχουν μυαλό μικρού παιδιού» λέει. «Η Γ. δουλεύει στο catering, η Ξ. προσέχει ένα παιδάκι 10 χρόνωνν. Ολοι μαζί δεν βγάζουμε πάνω από 1.000 ευρώ. Ο,τι μπορώ κάνω. Αν τον είχα στο σπίτι, δεν θα μπορούσα να τον ζήσω».
«Εχουμε μια ανοιχτού τύπου δομή. Προσπαθούμε δηλαδή τα παιδιά να κάνουν τα ίδια πράγματα που κάνουν στο σπίτι, να επισκέπτονται συμμαθητές τους στα σπίτια τους, να έρχονται εδώ συμμαθητές. Πάνε σχολείο στο δημόσιο της γειτονιάς και στα φροντιστήρια της γειτονιάς. Στο 3ο Χαλανδρίου και στο 6ο Αμαρουσίου. Φέρνω μέσα στο ίδρυμα τη γειτονιά. Εδώ γίνονται τα πάρτι γενεθλίων.
»Οι 17χρονοι έρχονται με τα κορίτσια τους, στην αυλή. Στόχος βέβαια, στην ηλικία αυτή, είναι να πάρουν τα κορίτσια τους και να φύγουν βόλτα!» λέει ο κ. Δραγουμάνος. Κάθε παιδί που έρχεται εδώ, γράφεται στο σχολείο της γειτονιάς και του παρέχουμε πέρα από τα αυτονόητα (πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ρούχα και φαγητό) τη δυνατότητα να εξελίξει τις δεξιότητές του. Παλιά εδώ βγάζαμε τους καλύτερους καθηγητές, μουσικούς και επιπλοποιούς».
Επιπλέον το ίδρυμα υποστηρίζει όλα τα παιδιά που τελειώνουν το λύκειο, τα αγόρια μέχρι να τελειώσουν και το στρατιωτικό και τους φοιτητές μέχρι να ορθοποδήσουν.
Σε συνεργασία με το «Ζάννειο», με το οποίο έχει συγχωνευτεί, «σχεδιάζουμε μια νέα μονάδα παιδικής προστασίας, μικρότερη σε μέγεθος. Θέλουμε να φτιάξουμε τη δομή που θα υπάρχει μετά την κρίση. Τέτοιες δομές, όπως η δική μας, υπάρχουν σε ασιατικές, αφρικανικές χώρες και χώρες ανατολικού μπλοκ. Η σύγχρονη μορφή μιας ανάλογης δομής πρέπει να προσομοιάζει στην οικογένεια, να είναι δηλαδή όσο το δυνατόν μικρότερη».
Της ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΤΖΑΒΕΛΛΑ
Πηγή: tvkosmos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου