Πρόσωπο: Αλέξανδρος Δαμουλιάνος

| συνέντευξη στον Δημήτρη Νίκου |

Οι πιο δύσκολες εισαγωγές, είναι αυτές που γίνονται για τα πιο απλά πράγματα. Γιατί τα απλά είναι τα πιο ουσιαστικά και συγχρόνως τόσο σύνθετα, που γίνονται αδιαπέραστα. Όπως η ίδια η ζωή, όπως οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι μέσα στη ζωή. Υπάρχουν άνθρωποι που ξεχωρίζουν κάνοντας το πιο απλό πράγμα, που είναι συνάμα το δυσκολότερο. Ζουν. Μια αληθινή πρόκληση. Νιώθουν, αισθάνονται, αφουγκράζονται, δέχονται ερεθίσματα και τα μετατρέπουν σε δονήσεις, σε κύματα άλλοτε μικρά, άλλοτε πελώρια. Η ποίηση να ζεις. Η ζωή ως ποίηση.

Υπάρχουν άνθρωποι που κοιτούν ψηλά, πέρα και πάνω απ' όσα το μάτι βλέπει. Πιο ορθοί απ' τον καθένα μας, ακόμα και καθηλωμένοι σε αναπηρικό καροτσάκι. Ένας τέτοιος άνθρωπος, είναι ο 22χρονος ποιητής, Αλέξανδρος Δαμουλιάνος. Γεννήθηκε τετραπληγικός και μην έχοντας τη δυνατότητα αυτού που εμείς αποκαλούμε φυσιολογική ζωή, στράφηκε στο γράψιμο. Από τα 14 του χρόνια, η ποίηση έγινε η γέφυρά του με την πραγματικότητα, με τα όνειρα, με τους ανθρώπους. Οι στίχοι του, από τότε ώριμοι, εκπέμπουν μια δύναμη μοναδική, λόγια που αντανακλούν και αποκαλύπτουν μια εσωτερική φωτιά που κάνει το αίμα να κοχλάζει.

Η πρώτη του ποιητική συλλογή, κυκλοφόρησε το 2007 από την Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας, με τον τίτλο “Θεός στον ορίζοντα. Δύο χρόνια αργότερα, από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου (αν και ο ίδιος ήταν, τότε, δευτεροετής της φιλοσοφικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών), κυκλοφόρησε τη συλλογή “Μεταξύ δεύτερης και τρίτης σταύρωσης”, κάνοντας ανθρώπους του πνεύματος να υποκλιθούν στο ταλέντο του. Ακολούθησαν το 2011 τα “62 χαϊκού για τον κανένα” από τις εκδόσεις Γκιούρδα και τώρα, τον συναντάμε με αφορμή την παρουσίαση της νέας του συλλογής “Για τα μάτια του ωραίου αδοκίμαστου”.

“Η ποίηση, για μένα, ήταν εξ αρχής η έντονη επιθυμία να κάνω τα όνειρα (τα δικά μου και των άλλων) να επαναστατούν. Η ποίηση είναι το μόνο δικαίωμα των ονείρων να διεκδικούν την παρουσία τους στην πραγματικότητα”, μου λέει, όταν τον ρωτώ τι είναι για εκείνον ποίηση.
“Η αλήθεια, είναι ότι δεν είμαι αποκλειστικά βιωματικός ποιητής κι αυτό φαίνεται ιδιαιτέρως στην τελευταία μου συλλογή, “Για τα μάτια του ωραίου αδοκίμαστου”, όπου προσπάθησα μέσα από τρικυμιώδη ταξίδια, εντός και εκτός πραγματικότητας, να αποδώσω τα οικουμενικά συναισθήματα των ανθρώπων κάθε που τους ξεγελάει ο τοκογλύφος έρωτας, κάθε που η πραγματικότητα και η μη πραγματικότητα αλλάζουν μεταξύ τους ταυτότητα και καλείται ο άνθρωπος να τις αναγνωρίσει.”

Θέλω να μάθω τι τον εμπνέει και μου απαντά μιλώντας για όνειρα. Η απάντηση, τολμώ να πω, κατά κάποιον τρόπο, πονάει... όπως πονάνε πάντα οι αμασκάρευτες αλήθειες.
“Κάθε που ξεκινάω ένα καινούργιο ποίημα, πρέπει πρωτίστως να ξανακολλήσω την πένα μου διότι θα 'χει σπάσει από την πάλη του προηγούμενου. Αυτό το ξανακολλήσει, δεν το εννοώ όπως όταν ξανακολλάμε κάτι που έχει χαλάσει με προχειρότητες, αλλά συνθέτοντας αναμνήσεις ή βλέποντας το ίδιο όνειρο από μια άλλη πλευρά, ίσως βαθύτερη ή γνωρίζοντάς το καλύτερα. Τότε, αυτό που ονομάσαμε πένα, αποκτά μια νέα συνείδηση και αναγεννιέται το κίνητρο γραφής. Αυτό που πάντοτε με εμπνέει, είναι αυτή η παράλογη, γοητευτική και πλουτώνια σχέση του ανθρώπου και του ονείρου. Το πως, δηλαδή, ο άνθρωπος, όσο κι αν κάποιες φορές αιμορραγεί εξαιτίας του ονείρου, αδυνατεί να το ακρωτηριάσει μέσα του. Κάποιες φορές, με την ταχύτητα ανάπτυξης των προσδοκιών, το όνειρο μετατρέπεται σε καρκίνο που δε σκοτώνει, αλλά σιγοτρώει τις σάρκες της ψυχής, ώσπου να την αφήσει κατάκοιτη. Προς Θεού, μην ερμηνευτεί η παραπάνω μου φράση ως εναντίωση στα όνειρα. Τα όνειρα για μένα είναι ένας νοητός παράδεισος, όπου ο καθένας μπορεί όποτε θέλει να μπαίνει και να βγαίνει, αρκεί να μην δαγκώσει κάποιον από τους απαγορευμένους καρπούς της προσδοκίας. Γιατί το όνειρο και η προσδοκία, όσο κι αν μοιάζουν, είναι επικίνδυνα διαφορετικές έννοιες. Η προσδοκία είναι καθηλωτική, παρορμητική, όταν δεν ελέγχεται.”

“Ατόφιο ποίημα θέλησης, δύναμης και ομορφιάς”, τον είχε χαρακτηρίσει ο Τίτος Πατρίκιος στην παρουσίαση της πρώτης του ποιητικής συλλογής. Πώς νιώθει ο ίδιος για την αναγνώριση και την αγάπη πολλών ομοτέχνων του, αλλά και του κόσμου;
“Με τιμά, πραγματικά με τιμά, είναι πολύ ενθαρρυντικό. Όμως, αισθάνομαι σαν ένας δρομέας, που δε μπορεί και δεν πρέπει σε καμία στιγμή της ζωής του, της διαδρομής και των χιλιομέτρων που καλείται να κάνει, να καθίσει στο όποιο βάθρο και να φορέσει το όποιο στεφάνι του προσφερθεί. Το έργο του ποιητή είναι κυρίως να δίνει και όχι να παίρνει κι αν επιτρέπεται κάποιο είδος δούναι και λαβείν, αυτό είναι στο θέμα της έμπνευσης. Ο ποιητής εμπνέεται από τον κόσμο κι ο κόσμος από τον ποιητή. Επειδή όμως δε θέλω να παρεξηγηθώ στη συνείδηση κανενός, η αγάπη και η αναγνώριση που αναφέρετε με τιμά απίστευτα και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο δε μπορώ να καθίσω κάτω από τον ίσκιο αυτής της αγάπης και να αναπαυθώ. Πρέπει συνεχώς να προσπαθώ να δικαιώνω την αναγνώριση και την αγάπη του κόσμου και να δώσω όσο μπορώ έναν κόσμο μέσα από τα ποιήματά μου, όπου η αλληλεγγύη θα ξαναπιστέψει στον εαυτό της.”

Του ζητάω, τέλος, να μου μιλήσει για τη ζωή. Για την έλλειψη που γίνεται προτέρημα, για τη δυσκολία που γίνεται δύναμη.
“Ένας άνθρωπος, ακόμα κι όταν πέφτει από έναν γκρεμό, πρέπει να συγκρατήσει την ψυχραιμία του και να πιαστεί από κάποιο κλαδί, από κάποιον βράχο, από κάποια πέτρα και ματώνοντας τα χέρια του να ξανανέβει. Στην προτελευταία μου συλλογή, στα “62 χαϊκού για τον κανένα”, λέω, “η ζωή είναι πολύ ωραία όταν δε σκέφτεται τον θάνατο”. Στο “Για τα μάτια του ωραίου αδοκίμαστου”, λέω πως “πρέπει να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε όλες τις δυστυχίες του κόσμου, για να μας προξενέψει ο Θεός την μοναχοκόρη του, ευτυχία”. Την ομορφιά της ζωής την γνωρίζουμε μέσα από τις όποιες δυσκολίες ή εμπόδια τα οποία μας απομακρύνουν από τη χάρη και την ευλογία της. Ζούμε σε πάρα πολύ δύσκολους καιρούς, μας πολιορκεί κάθε μέρα ο φόβος, φορώντας διάφορες μάσκες, αλλά όσο είμαστε οπλισμένοι με τη γνώση ότι ο φόβος μάς έχει ανάγκη για να επιβιώσει, έχει ανάγκη το δάκρυ μας για να ξεδιψάσει, την ελπίδα μας για να ερωτευθεί και τα μάτια μας για να κοιμηθεί, μπορούμε να νικήσουμε και εκατό δαίμονες, να νικήσουμε κάθε εαυτό μας που προσκυνάει το παρελθόν. Εμείς είμαστε το μέλλον των ονείρων.”

Γνωρίστε τον Αλέξανδρο, αφήστε τους στίχους του να αγγίξουν την ψυχή σας και θα αισθανθείτε πως έχετε αποκτήσει έναν φίλο, έναν σύντροφο και συνοδοιπόρο που θα σας μιλά, ακόμα κι όταν δεν τον ακούτε.

Η παρουσίαση της νέας ποιητικής συλλογής του Αλέξανδρου Δαμουλιάνου, “Για τα μάτια του ωραίου αδοκίμαστου”, θα γίνει στις 28 Μαϊου στο Ευγενίδειο Ίδρυμα.

 

Πηγή: Βιβλιοδείκτης