Διαγωνισμός για... παραμυθάδες

Στο άκουσμα της λέξης «παραμύθι», η Μαρία ποτέ δεν είχε στο μυαλό της μια κλασική εκδοχή ιστορίας, όπου η πριγκίπισσα παντρεύεται τον πρίγκιπα και ζουν στη χλιδή. Δεν καταλάβαινε, άλλωστε, γιατί σώνει και καλά ο λύκος έπρεπε να φάει τα γουρουνάκια. Στη δική της εναλλακτική έκδοση της κοκκινοσκουφίτσας, το μικρό κορίτσι και η γιαγιά, θέλοντας να συνετίσουν το λύκο, τον έβαζαν να καθαρίσει το σπίτι.

Με την ίδια λογική, από τη θέση της μαμάς, προτιμούσε να φτιάχνει με τον γιο της χιουμοριστικές παραλλαγές των κλασικών παραμυθιών, ώστε να βγάζουν γέλιο. Όπως λέει, το ζητούμενο ενός παραμυθιού είναι να διασκεδάζει παιδιά και γονείς, επειδή όσο πιο πολύ διασκεδάζει κάποιος, τόσο ευκολότερο είναι να του μείνει και το νόημα μιας ιστορίας.

Αυτό το πνεύμα εκφράζει και το παραμύθι με τίτλο, «Ο Λάκης ο Σκυλάκης και τα άρρωστα ζωάκια», με το οποίο η Μαρία Κίτρα, από την Αθήνα, κατάφερε να κερδίσει στο «διαγωνισμό παραμυθιού για μαμάδες και μπαμπάδες», τον οποίο διοργάνωσαν οι εκδόσεις «Μέθεξις», συγκεντρώνοντας 191 συμμετοχές.

«Η ιστορία περιγράφει μια παρέα ζώων, που, ύστερα από προτροπή του δημάρχου, προετοιμάζεται για να υποδεχθεί τον Λάκη τον Σκυλάκη, που είναι διάσημος γιατρός. Τα ζωάκια, όμως, αντί να σεβαστούν την ηρεμία του φιλοξενούμενου, αρχίζουν να τον βομβαρδίζουν με ερωτήσεις για διάφορα συμπτώματα ασθενειών που εμφανίζουν ξαφνικά με το που πατά το πόδι του στο δάσος» εξηγεί η κα Κίτρα, που μετρά επίσης στο ενεργητικό της τέσσερα βραβεία θεατρικών έργων.

Αναφέρει, μάλιστα, χαρακτηριστικά την περίπτωση της καμηλοπάρδαλης, που ανησυχεί γιατί δεν χορταίνει, επειδή έχει μακρύ λαιμό, αλλά και του ελέφαντα, που διερωτάται πώς γίνεται να τρώει μια ζωή λαχανικά και φρούτα και να είναι τόσο χοντρός.

Σπιρτόζικη γραφή και διασκεδαστικοί χαρακτήρες

Χιούμορ, σπιρτόζικη γραφή και διασκεδαστικοί χαρακτήρες «συνεργάζονται», ώστε να περάσουν διαφορετικά μηνύματα για την εξουσία του δημάρχου, τη φιλοξενία, την αναγνώριση του λάθους, τη συγγνώμη. Παρόμοια στοιχεία εμφανίζονται και στο παραμύθι της Φιλιώς Πασσαλή, από τη Χαλκίδα που κέρδισε το δεύτερο βραβείο και πραγματεύεται τις έννοιες του αγώνα, του ανταγωνισμού, της άμιλλας και της συμμετοχής σε μια αναμέτρηση ανεξάρτητα από το αποτέλεσμά της.

«Το χελιδόνι και το ελάφι συναγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιο είναι το πιο γρήγορο. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, όμως, ένα σωρό αναπάντεχα επεισόδια θα σταθούν εμπόδιο στην πορεία και των δύο…» ξεκινά η ιστορία της κας Πασσαλή. Η ίδια επισημαίνει ότι τα τρία της παιδιά τη βοήθησαν να γράψει το παραμύθι, καθώς της μετέδωσαν τις δικές τους ευαισθησίες, κατά την ενασχόλησή τους με τον αθλητισμό. «Πάντα λέγαμε ότι αξία έχει η συμμετοχή. Είναι η ιδέα που εμπεριέχεται στον αθλητισμό και έχει σημασία για εκείνον που δε θα φτάσει μέχρι τη νίκη» προσθέτει.

Το παραμύθι της Φιλιώς Πασσαλή είχε μείνει για χρόνια στο συρτάρι της, μαζί με περίπου άλλα είκοσι, τα οποία είχε γράψει μαζί με τα παιδιά της. Πάντα, όμως, ξεχώριζε για εκείνην η συγκεκριμένη ιστορία και, αναζητώντας στο Διαδίκτυο κάποιο διαγωνισμό, «έπεσε» πάνω στην ανακοίνωση του εκδοτικού οίκου «Μέθεξις».

Όταν, μάλιστα, έμαθε τα καλά νέα για το δεύτερο βραβείο, ο μεγάλος της γιος, που είναι σήμερα 24 χρόνων, της είπε με περηφάνια ότι πέρασε και επισήμως το… τεστ ντράιβ, ώστε να γίνει μια καλή γιαγιά.

Τι σημαίνει καλό παραμύθι για τον γνωστό «παραμυθά» Νίκο Πιλάβιο

Ιδιαίτερα ικανοποιημένος από την πορεία του διαγωνισμού δηλώνει ο γνωστός, από τα παιδικά χρόνια της σημερινής γενιάς γονέων, παραμυθάς, συγγραφέας, σκηνοθέτης και παραγωγός Νίκος Πιλάβιος, που μετείχε στην κριτική επιτροπή, η οποία αξιολόγησε όλες τις συμμετοχές. «Αισθανόμουν λίγο αμήχανα, γιατί δεν μου είχαν ξαναζητήσει να κρίνω παραμύθια. Δεν είχα καταλάβει μάλιστα ότι η δουλειά μου θα ήταν τόσο δύσκολη, καθώς έπρεπε να διαβάσω και να κρίνω 191 παραμύθια, 1.500 λέξεων το καθένα, τα περισσότερα εκ των οποίων ήταν εξαιρετικά» αναφέρει ο ίδιος.

Όταν ερωτάται τι σημαίνει καλό παραμύθι, απαντά πως είναι εκείνο που είναι γραμμένο σε καλά Ελληνικά και μπορεί να δώσει χαρά στην καρδιά του παιδιού, κάνοντας και τους μεγάλους να νιώθουν παιδιά. «Υπήρξαν παραμύθια με διδακτικό στιλ. Υπήρξαν και εκείνα που θύμιζαν κάποια ξένα ή κλασικά παραμύθια ή εκείνα που προσπαθούσαν να κάνουν μάθημα στα παιδιά, όπως κάνει ένας δάσκαλος στο σχολείο. Τα παραπάνω δεν ήταν για μένα τα καλύτερα. Το δικό μου κριτήριο ήταν αν μπορεί ένα παραμύθι να διαβαστεί σ’ ένα παιδί πριν να κοιμηθεί, αν έχει τη δυνατότητα να κάνει τον γονιό να ανοίξει την καρδιά του και να εκφράσει την αγάπη του» σημειώνει.

Όσο για την τέχνη του να λέει κανείς παραμύθια, υπογραμμίζει: «Η τέχνη να λες παραμύθια είναι συνδυασμός δύο τεχνών, εκείνης του συγγραφέα και εκείνης του ηθοποιού. Έχω την αίσθηση ότι σήμερα χάσαμε αυτά τα στοιχεία, καθώς τα παραμύθια έχουν κάτι πολύ τεχνοκρατικό για τα γούστα μου…».

Δίνοντας, τέλος, μια συμβουλή στους γονείς που θέλουν και προσπαθούν να διαλέξουν ένα καλό παραμύθι για τα παιδιά τους, ο Νίκος Πιλάβιος σχολιάζει: «Σε αυτούς τους γονείς θα πρότεινα να διαλέξουν το παραμύθι που μιλά στην καρδιά τους και τους κάνει πάλι παιδιά. Αν το διαβάσουν και νιώσουν παιδιά, να το πάρουν. Αν όχι, να το αποφύγουν».

Πηγή: zougla