Μάθε µωρό µου γράµµατα

Η Ιζι Σάπφερ μελετάει εδώ και έναν χρόνο για να πετύχει τον στόχο. Πρέπει να βρεθεί στο κορυφαίο 3% της πυραμίδας – στην κορυφή μεταξύ των υπερπροικισμένων μαθητών για τους οποίους ανοίγουν διάπλατα οι πόρτες των σχολείων της ελίτ. Ομως η Ιζι δεν έχει ακόμη κλείσει τα τρία.
Οταν ήταν μόλις δύο ετών, οι νεοϋορκέζοι γονείς της την έγραψαν στο Πρόγραμμα Προσχολικού Εμπλουτισµού Junior Kumon – μια ιαπωνικής προέλευσης αλυσίδα ιδιωτικών σχολείων στραμμένων προς μια νέα αγορά: την προνηπιακή εκπαίδευση. Ο στόχος είναι να μεταμορφωθούν τα παιδιά σε μικρούς Αϊνστάιν που θα τα καταφέρουν στις εισαγωγικές για τα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία ώστε στη συνέχεια να είναι ευκολότερο να στοχεύσουν στο Χάρβαρντ, το Στάνφορντ, τα μεγάλα πανεπιστήμια της ελίτ. Το θέμα προβλήθηκε στην πρώτη σελίδα των «Νιου Γιορκ Τάιμς». 

Το τμήμα της Kumon που αναπτύσσεται ταχύτερα στις ΗΠΑ, με ρυθµό 30% ετησίως, είναι αυτό που αφορά τα παιδιά προνηπιακής ηλικίας. Μόνο στη Νέα Υόρκη υπάρχουν 36 «σχολεία» για τα παιδιά αυτά και φέτος θα ανοίξουν άλλα 14. Οι γονείς πληρώνουν 200 ώς 300 ευρώ τον μήνα για το «ελάχιστο» πρόγραμμα – δύο συνεδρίες εκπαίδευσης στην ανάγνωση και την αριθμητική την εβδομάδα, στην οποία προστίθεται τουλάχιστον μισή ώρα την ημέρα στο σπίτι, αφιερωμένη σε υπολογισμούς υπό την επίβλεψη ενός ενηλίκου. 

Μεταξύ των παιδαγωγών, αφθονούν οι επικριτές αυτής της νέας εμμονής. Ερευνες δείχνουν ότι ελάχιστο όφελος έχουν τα παιδιά από μαθήματα σαν αυτά που τους προσφέρει το Kumon, αφού μπορούν να μάθουν εξίσου ή και περισσότερα μαθηματικά όταν παίζουν βάζοντας το ένα μπολ μέσα στο άλλο στο πάτωμα της κουζίνας. «Στην καλύτερη περίπτωση αυτές οι προσπάθειες είναι εντελώς άχρηστες», γράφει στην «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ» η ψυχολόγος Αλισον Γκόπνικ, πρύτανης του Πανεπιστημίου του Μπέρκλεϊ. «Ομως μπορεί να κάνουν και ζημιά. Η υπερβολική ανταγωνιστικότητα μου θυμίζει την ιρλανδική άλκη (ελάφι), τα αρσενικά της οποίας αναμετρούνται με βάση το μέγεθος των κεράτων τους. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα ζώα αυτά παραπαίουν κάτω από το βάρος γιγαντιαίων κεράτων, υπερτροφικών και άχρηστων. Πιστεύω ότι μπορεί κανείς να πει το ίδιο πράγμα για πολλούς αμερικανούς γονείς με παιδιά προνηπιακής ηλικίας στο κεφάλι τους». 

«Το να επιβάλλονται σε παιδιά δύο ετών προσπάθειες διαρκούς επανάληψης για απομνημόνευση δεν εγγυάται ότι στο μέλλον θα είναι οι άριστοι», λέει η ψυχολόγος Κάθι Χιρς-Πέισεκ. «Ο συνομήλικός τους που έχει περάσει την προνηπιακή ηλικία του παίζοντας με την άμμο στους κήπους μπορεί να έχει περισσότερη φαντασία, περισσότερη επινοητικότητα, περισσότερο ταλέντο στην επικοινωνία και την κοινωνική συνεργασία με τους συνομηλίκους του. Πιθανόν το παιδί που έπαιζε με την άμμο να είναι αυτό που θα επινοήσει το μελλοντικό iPad. Τα άλλα, που εξαιτίας των γονιών τους απομνημονεύουν αριθμούς, ίσως παραμεριστούν από παιδιά στην Κίνα και την Ινδία που προσπαθούν ακόμη περισσότερο».

Πηγή: Νέα